Σήμερα φτάνουμε στην πρώτη δεκάδα και ανακαλύπτουμε το δίσκο που είναι στην κορυφή.
23 συντάκτες του Mix Grill ψήφισαν 235 δίσκους. To Random Access Memories ψηφίστηκε από 13 συντάκτες μας, έξι από τους οποίους του έδωσαν την πρώτη θέση, ενώ με μία μόλις πρωτιά το ΑΜ των Arctic Monkeys ψηφίστηκε από 15 συντάκτες. Τρεις συντάκτες μας ψήφισαν ως καλύτερο δίσκο της χρονιάς το Reflektor των Arcade Fire, ενώ 2 το Trouble will find me των The National. Από μια πρωτιά έχουν και οι Queens of the Stone Age και οι Darkside.
Δείτε αναλυτικά τους δέκα καλύτερους δίσκους της συντακτικής ομάδας του Mixgrill.gr για το 2013:
1. DAFT PUNK - Random Access Memories
Οι Γάλλοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλασσικό album, ένα δίσκο που να βλέπει το παρελθόν με τα μάτια του παρόντος και το μέλλοντος ίσως... Το RAM έχει τη μνήμη του στη disco των 80s, αλλά έχει συστατικά των Tens, τα οποία βέβαια δε φαίνονται στις επιτυχίες, αλλά στα υπόλοιπα τραγούδια του. [gbal]
2. ARCTIC MONKEYS – AM
Δεν κράτησαν απλά το επίπεδο της μουσικής τους πρότασης σε αυτό που μας έχουν συνηθίσει από το ντεμπούτο τους, αλλά τόλμησαν και πρόσθεσαν κι άλλα στοιχεία από τη disco και την RnB. Το ΑΜ δεν παραπέμπει μόνο στα αρχικά τους, αλλά και στην αντίστοιχη ραδιοφωνική συχνότητα . Ο δίσκος βασίζεται στο παρελθόν, όπως και οι προηγούμενοι, αλλά είναι ίσως ο πιο «φρέσκος» απ’ όλους! [gbal]
Είναι το απόλυτο re-start συγκροτήματος. Ο συνεχής και εντελώς αβίαστος επαναπροσδιορισμός της μουσικής τους τόσο επιτυχημένα που θα ζήλευε κάθε indie συγκρότημα του νησιού. Xωρίς άγχος για single και νεανικότητα (βλέπε Αλέξη Καπράνο), χωρίς να επαναλαμβάνεται, πατάει στο παρελθόν του και χτίζει ωραία πράγματα. Το No. 1 Party Anthem είναι παιδί του Cornerstone, το ρεφρέν της Arabella θυμίζει την σπιρτάδα του Library Pictures, το Knee Socks τις παλιές δόξες του Favorite Worst Nightmare, ενώ το Fireside έχει την κιθάρα και την Αμερική του Suck it and See. - [Mιχάλης Λαμπρινός]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του Μιχάλη για το ΑΜ εδώ.
3. ARCADE FIRE – Reflektor
Οι μελωδίες των Arcade Fire συνδυάζονται με τις ηλεκτρονικές ανησυχίες του James Murphy. Ένα διπλό album με σενάριο, υπόθεση, Ελληνικό μύθο κι εξώφυλλο (Ορφέας κι Ευριδίκη), μηνύματα και μουσικούς προβληματισμούς από ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των 00s και των Tens. [gbal]
4. THE NATIONAL - Trouble Will Find me
Παρόλο που το Boxer θεωρείται - και δικαίως - ο καλύτερος δίσκος τους μουσικά, δεν μπορούμε παρά να υποδεχθούμε το Trouble Will Find me ως το αισθητικά και καλλιτεχνικά αρτιότερο επίτευγμά τους. Κατορθώνει να γίνεται τόσο προσωπικό ώστε να μη θεωρηθεί απλώς ένας απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά διαχρονικά ένας απ’ τους αγαπημένους του καθενός μας, στον οποίο θα επιστρέφουμε όταν έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε οικεία. Ο αγώνας του Matt Berninger με τους δαίμονές του είναι άνισος και έχει κριθεί εδώ και καιρό. Ωστόσο, στην πορεία του προσφέρει ιδέες και εικόνες που ίσως - ποιος ξέρει; - μας βοηθήσουν να ξορκίσουμε τα δικά μας φαντάσματα. [Philippos_S, orestis]
5. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Push The Sky Away
Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη ακρόαση του “Push the sky away” στο Au Revoir στην Πατησίων. Ένας δίσκος με έντονο το λυρικό στοιχείο σε σκοτεινά και μυστικιστικά μονοπάτια. Ένα album που σε ηρεμεί και παράλληλα σε προβληματίζει, με τραγούδια σαν το “Jubilee Street”, το οποίο είναι μέσα στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. [gbal]
Με το εξώφυλλο να αναπαριστά τον ίδιο του να υποδεικνύει τον ουρανό, ενώ παράλληλα τη μούσα του να σκύβει το κεφάλι κοιτώντας το βυθό, αποδίδει ανάγλυφα την ολόγυμνη αλήθεια της, που δεν είναι άλλη από την αλήθεια του δίσκου. Την προτρέπει να σηκώσει το βλέμμα, να ανοίξει τους ορίζοντες της και να τολμήσει να δει τον ουρανό, να τον σπρώξει μακριά. Σα γνήσιος Ρωμαίος ελεγειακός ποιητής δεν περιορίζεται μόνο στη μελωδία, μα περνά σε ένα ανώτερο λογοτεχνικό επίπεδο που χρήζει ποιητολογικής ανάλυσης. Φαντάζει αδιανόητη η μελωδία αποσυνδεδεμένη από το στίχο. Αποτελούν ένα αδιάσπαστο όλον, που κάθε προσπάθεια υπερεξήγησης το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν η συνολική υποτίμηση του έργου. - [indiego]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική της Indiego εδώ.
6. QUEENS OF THE STONE AGE - …like clockwork
Ένα πολυαναμενόμενο άλμπουμ μετά τα 6 χρόνια hiatus της μπάντας απ’την Καλιφόρνια. Ένα εξώφυλλο που θυμίζει ταινία τρόμου 80s και ταιριάζει απόλυτα με τη φύση του άλμπουμ τους. Ξεκινάει δυνατά με «γκάζια» και drums που σκοτώνουν, συνεχίζει δυνατά με ρυθμικά beats και σέξι vocals και τελειώνει ήρεμα και γαλήνια με ένα πιάνο να παίρνει τα ηνία και ύστερα μια κιθάρα να μας ταξιδεύει. Ένα άλμπουμ που ξεκινάει και ολοκληρώνεται σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι και μας θυμίζει γιατί οι QOTSA είναι απ’τις καλύτερες prog και psych rock μπάντες αυτή τη στιγμή. – [Charis]
7. FOXYGEN - We Are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic
Μπορεί μετά την πρώτη ακρόαση του δίσκου να θελήσετε να τον ακούσετε ξανά μόνο και μόνο για να προσπαθήσετε να καταλάβετε τι ακριβώς ήταν αυτό που σας θύμισε το κάθε τραγούδι, αλλά το σίγουρο είναι ότι μετά τη δεύτερη ακρόαση θα επιστρέφετε σε αυτόν ξανά και ξανά γιατί πλέον θα έχετε εθιστεί για τα καλά στο ψυχεδελικό pop ήχο του 21ου αιώνα που δημιουργούν οι Foxygen μόνο με τα καλύτερα υλικά που έχει να προσφέρει η πλούσια μουσική ιστορία του 20ου αιώνα.- [ody]
Ολόκληρη η δισκοκριτική του ody εδώ.
8. SAVAGES - Silence Yourself
Το ντεμπούτο της χρονιάς από ένα βρετανικό girl-group που ουδεμία σχέση έχει με τις Spice Girls. Αγνός, καθάριος πανκ ήχος, σκληρές κιθάρες και στίχοι που φτύνουν στα μούτρα των νοικοκυραίων. Με λίγα λόγια, σκάσε και άκου! – [orestis]
9. SIGUR ROS – Kveikur
Στο Valtari του 2012 εξερεύνησαν δύσβατα, μοναχικά μονοπάτια, απομακρυνόμενοι αισθητά από προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Στο Kveikur κάνουν ακριβώς το ίδιο από την αντίθετη κατεύθυνση, γράφοντας μερικές από τις πιο επιθετικές αλλά και λυτρωτικές τους μελωδίες. Η live υποστήριξη του νέου υλικού φαντάζει εξωπραγματική. – [Philippos_S]
10. DARKSIDE – Psychic
Το ντεμπούτο των Darkside ή αλλιώς Nicolas Jaar και Dave Harrington με το Psychic αναβλύζει καινοτομία. Θυμίζει λίγο Pink Floyd, λίγο Doors στις αρχές τους και σε όλα αυτά προσθέτει λίγο σήμερα. Είναι ένα ταξίδι στη «σκοτεινή πλευρά» με υποτονικές μουσικές, αργό beat που πιστεύεις ή θες να πιστέψεις ότι θα πεθάνεις ακούγοντας το και όμως τόσο τρομακτικά όμορφο. Mesmerism at its best. Ένα κομψοτέχνημα ευφυΐας του Nicolas Jaar που με τη βοήθεια του κιθαρίστα Dave Harrington κατάφερε να μελοποιήσει ό,τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι του και εμείς το απολαμβάνουμε. –[Charis]
Δείτε τους δίσκους στις θέσεις 11-20, 21-30, 31-40.
23 συντάκτες του Mix Grill ψήφισαν 235 δίσκους. To Random Access Memories ψηφίστηκε από 13 συντάκτες μας, έξι από τους οποίους του έδωσαν την πρώτη θέση, ενώ με μία μόλις πρωτιά το ΑΜ των Arctic Monkeys ψηφίστηκε από 15 συντάκτες. Τρεις συντάκτες μας ψήφισαν ως καλύτερο δίσκο της χρονιάς το Reflektor των Arcade Fire, ενώ 2 το Trouble will find me των The National. Από μια πρωτιά έχουν και οι Queens of the Stone Age και οι Darkside.
Δείτε αναλυτικά τους δέκα καλύτερους δίσκους της συντακτικής ομάδας του Mixgrill.gr για το 2013:
1. DAFT PUNK - Random Access Memories
Οι Γάλλοι προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα κλασσικό album, ένα δίσκο που να βλέπει το παρελθόν με τα μάτια του παρόντος και το μέλλοντος ίσως... Το RAM έχει τη μνήμη του στη disco των 80s, αλλά έχει συστατικά των Tens, τα οποία βέβαια δε φαίνονται στις επιτυχίες, αλλά στα υπόλοιπα τραγούδια του. [gbal]
2. ARCTIC MONKEYS – AM
Δεν κράτησαν απλά το επίπεδο της μουσικής τους πρότασης σε αυτό που μας έχουν συνηθίσει από το ντεμπούτο τους, αλλά τόλμησαν και πρόσθεσαν κι άλλα στοιχεία από τη disco και την RnB. Το ΑΜ δεν παραπέμπει μόνο στα αρχικά τους, αλλά και στην αντίστοιχη ραδιοφωνική συχνότητα . Ο δίσκος βασίζεται στο παρελθόν, όπως και οι προηγούμενοι, αλλά είναι ίσως ο πιο «φρέσκος» απ’ όλους! [gbal]
Είναι το απόλυτο re-start συγκροτήματος. Ο συνεχής και εντελώς αβίαστος επαναπροσδιορισμός της μουσικής τους τόσο επιτυχημένα που θα ζήλευε κάθε indie συγκρότημα του νησιού. Xωρίς άγχος για single και νεανικότητα (βλέπε Αλέξη Καπράνο), χωρίς να επαναλαμβάνεται, πατάει στο παρελθόν του και χτίζει ωραία πράγματα. Το No. 1 Party Anthem είναι παιδί του Cornerstone, το ρεφρέν της Arabella θυμίζει την σπιρτάδα του Library Pictures, το Knee Socks τις παλιές δόξες του Favorite Worst Nightmare, ενώ το Fireside έχει την κιθάρα και την Αμερική του Suck it and See. - [Mιχάλης Λαμπρινός]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική του Μιχάλη για το ΑΜ εδώ.
3. ARCADE FIRE – Reflektor
Οι μελωδίες των Arcade Fire συνδυάζονται με τις ηλεκτρονικές ανησυχίες του James Murphy. Ένα διπλό album με σενάριο, υπόθεση, Ελληνικό μύθο κι εξώφυλλο (Ορφέας κι Ευριδίκη), μηνύματα και μουσικούς προβληματισμούς από ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα των 00s και των Tens. [gbal]
4. THE NATIONAL - Trouble Will Find me
Παρόλο που το Boxer θεωρείται - και δικαίως - ο καλύτερος δίσκος τους μουσικά, δεν μπορούμε παρά να υποδεχθούμε το Trouble Will Find me ως το αισθητικά και καλλιτεχνικά αρτιότερο επίτευγμά τους. Κατορθώνει να γίνεται τόσο προσωπικό ώστε να μη θεωρηθεί απλώς ένας απ’ τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αλλά διαχρονικά ένας απ’ τους αγαπημένους του καθενός μας, στον οποίο θα επιστρέφουμε όταν έχουμε την ανάγκη να νιώσουμε οικεία. Ο αγώνας του Matt Berninger με τους δαίμονές του είναι άνισος και έχει κριθεί εδώ και καιρό. Ωστόσο, στην πορεία του προσφέρει ιδέες και εικόνες που ίσως - ποιος ξέρει; - μας βοηθήσουν να ξορκίσουμε τα δικά μας φαντάσματα. [Philippos_S, orestis]
5. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Push The Sky Away
Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη ακρόαση του “Push the sky away” στο Au Revoir στην Πατησίων. Ένας δίσκος με έντονο το λυρικό στοιχείο σε σκοτεινά και μυστικιστικά μονοπάτια. Ένα album που σε ηρεμεί και παράλληλα σε προβληματίζει, με τραγούδια σαν το “Jubilee Street”, το οποίο είναι μέσα στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς. [gbal]
Με το εξώφυλλο να αναπαριστά τον ίδιο του να υποδεικνύει τον ουρανό, ενώ παράλληλα τη μούσα του να σκύβει το κεφάλι κοιτώντας το βυθό, αποδίδει ανάγλυφα την ολόγυμνη αλήθεια της, που δεν είναι άλλη από την αλήθεια του δίσκου. Την προτρέπει να σηκώσει το βλέμμα, να ανοίξει τους ορίζοντες της και να τολμήσει να δει τον ουρανό, να τον σπρώξει μακριά. Σα γνήσιος Ρωμαίος ελεγειακός ποιητής δεν περιορίζεται μόνο στη μελωδία, μα περνά σε ένα ανώτερο λογοτεχνικό επίπεδο που χρήζει ποιητολογικής ανάλυσης. Φαντάζει αδιανόητη η μελωδία αποσυνδεδεμένη από το στίχο. Αποτελούν ένα αδιάσπαστο όλον, που κάθε προσπάθεια υπερεξήγησης το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν η συνολική υποτίμηση του έργου. - [indiego]
Διαβάστε ολόκληρη τη δισκοκριτική της Indiego εδώ.
6. QUEENS OF THE STONE AGE - …like clockwork
Ένα πολυαναμενόμενο άλμπουμ μετά τα 6 χρόνια hiatus της μπάντας απ’την Καλιφόρνια. Ένα εξώφυλλο που θυμίζει ταινία τρόμου 80s και ταιριάζει απόλυτα με τη φύση του άλμπουμ τους. Ξεκινάει δυνατά με «γκάζια» και drums που σκοτώνουν, συνεχίζει δυνατά με ρυθμικά beats και σέξι vocals και τελειώνει ήρεμα και γαλήνια με ένα πιάνο να παίρνει τα ηνία και ύστερα μια κιθάρα να μας ταξιδεύει. Ένα άλμπουμ που ξεκινάει και ολοκληρώνεται σαν ένα καλοκουρδισμένο ρολόι και μας θυμίζει γιατί οι QOTSA είναι απ’τις καλύτερες prog και psych rock μπάντες αυτή τη στιγμή. – [Charis]
7. FOXYGEN - We Are the 21st Century Ambassadors of Peace and Magic
Μπορεί μετά την πρώτη ακρόαση του δίσκου να θελήσετε να τον ακούσετε ξανά μόνο και μόνο για να προσπαθήσετε να καταλάβετε τι ακριβώς ήταν αυτό που σας θύμισε το κάθε τραγούδι, αλλά το σίγουρο είναι ότι μετά τη δεύτερη ακρόαση θα επιστρέφετε σε αυτόν ξανά και ξανά γιατί πλέον θα έχετε εθιστεί για τα καλά στο ψυχεδελικό pop ήχο του 21ου αιώνα που δημιουργούν οι Foxygen μόνο με τα καλύτερα υλικά που έχει να προσφέρει η πλούσια μουσική ιστορία του 20ου αιώνα.- [ody]
Ολόκληρη η δισκοκριτική του ody εδώ.
8. SAVAGES - Silence Yourself
Το ντεμπούτο της χρονιάς από ένα βρετανικό girl-group που ουδεμία σχέση έχει με τις Spice Girls. Αγνός, καθάριος πανκ ήχος, σκληρές κιθάρες και στίχοι που φτύνουν στα μούτρα των νοικοκυραίων. Με λίγα λόγια, σκάσε και άκου! – [orestis]
9. SIGUR ROS – Kveikur
Στο Valtari του 2012 εξερεύνησαν δύσβατα, μοναχικά μονοπάτια, απομακρυνόμενοι αισθητά από προηγούμενες τους κυκλοφορίες. Στο Kveikur κάνουν ακριβώς το ίδιο από την αντίθετη κατεύθυνση, γράφοντας μερικές από τις πιο επιθετικές αλλά και λυτρωτικές τους μελωδίες. Η live υποστήριξη του νέου υλικού φαντάζει εξωπραγματική. – [Philippos_S]
10. DARKSIDE – Psychic
Το ντεμπούτο των Darkside ή αλλιώς Nicolas Jaar και Dave Harrington με το Psychic αναβλύζει καινοτομία. Θυμίζει λίγο Pink Floyd, λίγο Doors στις αρχές τους και σε όλα αυτά προσθέτει λίγο σήμερα. Είναι ένα ταξίδι στη «σκοτεινή πλευρά» με υποτονικές μουσικές, αργό beat που πιστεύεις ή θες να πιστέψεις ότι θα πεθάνεις ακούγοντας το και όμως τόσο τρομακτικά όμορφο. Mesmerism at its best. Ένα κομψοτέχνημα ευφυΐας του Nicolas Jaar που με τη βοήθεια του κιθαρίστα Dave Harrington κατάφερε να μελοποιήσει ό,τι συνέβαινε μέσα στο κεφάλι του και εμείς το απολαμβάνουμε. –[Charis]
Δείτε τους δίσκους στις θέσεις 11-20, 21-30, 31-40.