Δεν έχω τι να γράψω, γιατί είναι το πρώτο μας ραντεβού για τη νέα χρονιά κι αναρωτιέμαι τι σημαίνει στ' αλήθεια ο χρόνος αν δεν τον περνάμε μέσα από τον βαθύ εαυτό μας. Άκουσα τριγύρω τις ίδιες προσδοκίες, μέσα από τις ίδιες ευχές, με τον ίδιο τρόπο πριν από λίγα μόλις 24ωρα. Οι μέρες των ευχών βέβαια πέρασαν και ήδη στο λεπτό, κάποιοι ψάχνουν τις νέες κυκλοφορίες (να γράφει Ιανουάριος του 2014..) λες και αυτό έχει όντως κάποια σημασία. Να προλάβουν τις εξελίξεις, να προλάβουν τη νέα χρονιά, να προλαβούν να 'καταγράψουν' με ρομποτικούς κώδικες κατανόησης το καινούργιο.
Παλιό και καινούργιο δεν υπάρχει στ' αλήθεια. Γιατί δεν υπάρχει χρόνος. Ο μόνος αληθινός χρόνος είναι ο προσωπικος μας χρόνος, ο χρόνος που έχει για σπίτι του τον εσωτερικό μας ρυθμό. Αυτά είναι γνωστά. Και αν δεν είναι, είναι δικαίωμα του οποιουδήποτε να κρέμεται στο τσιγκέλι σαν κρεατόμαζα χωρίς ορίζοντα. Δεν με απασχολεί και δεν με αφορά. Άλλωστε οι περίφημες... 'επαναστάσεις' του τύπου 'έλα κι εσύ μαζί μας να γίνουμε πολλόι', μου προκαλούσαν από παιδί χασμουρητό. Ευτυχώς...
Να λοιπόν ένας δίσκος που ΔΕΝ είναι καινούργια κυκλοφορία γιατί ο τύπος που τον σκάλισε δεν έχει χρόνο, κατοικεί στο δικό του χρόνο, είναι ο βαθύς εαυτός του από την αρχή της διαδρομής του εννοώ. Ο Peter Hammill. Κι αυτή τη φορά, έχει στο πλάι του τον Gary Lucas. Τα καλύτερα νέα. Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη τη πορεία του μάγου των VDGG σκέφτομαι, αυτή θα ήταν ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ. Πάντα με το σημάδι του Σκορπιού. Ένας προσανατολισμός ενστίκτου,που ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ την τυπική - συμβατική έννοια του χρόνου και γεννά πραγματικότητες. Την προσωπική του πραγματικότητα, με την προσωπική του σφραγίδα. Ναι. Υπήρξαν εποχές που αυτή η μοναδική φυσιογνωμία της τέχνης φάνηκε να χάνει το δρόμο της, να έχει μπλοκάρει δημιουργικά ίσως,έκανε μέτρια άλμπουμ για μια περίοδο,αυτή είναι η αλήθεια. Μα ποτέ αδιάφορα όμως. Ποτέ λίγα. Ότι έκανε,είχε πάντα ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ και άρα (στην ουσία) ποιότητα τελικά. Ο Hammil (από κοντά) χαμογελά ασταμάτητα, αστειεύται με άνεση, έχει σπουδαία και κοφτερή αίσθηση του χιούμορ και κουβεντίαζει με πολλή χαρά για τα αγαπημένα του σπορ. Λάτρης των σπορ. Γιατί απλά είναι λάτρης της 'μαγικής στιγμής' και μαζί βέβαια δημιουργός της στο δικό του κορυφαίο πεδίο. Της στιγμής που καταργεί την ψευδαίσθηση του χρόνου και παραγάγει τον αληθινό.Και τα σπορ έχουν (και) τέτοιες κάποιες φορές..Η δικιά μου νέα κυκλοφορία λοιπόν, αυτή που περιμένω, δεν έρχεται από το 2014, άλλα από την καρδιά του ηλιακού συστήματος κι ακόμα παραπέρα. Από το βαθύ εαυτό του PH. Θα είμαι εκεί βέβαια για να γευτώ το δώρο για ακόμη μια φορά. Γύρω στο Φεβρουάριο. Και υποθέτω πως θα τα πούμε και πάλι 'οn air' σε μια σχετική κουβέντα - συζήτηση. Θέλω να του πω (και θα το κάνω) ότι δεν ένιωσα το παραμικρό στη φετινή αλλαγη του χρόνου. Ίσως γιατί ήμουν ήδη στο 2014 μέσα μου μάλλον... Κι επειδή μου αρέσει ο αριθμός, λέω να μείνω ακόμη κι αν το ημερολόγιο γράφει 2034 η 2044... Είμαι σίγουρος πως ο άνθρωπος που το NME χαρακτήριζε κάποτε σχεδόν τρελο και που σήμερα ο Βρετανικός μουσικός (και όχι μόνο) τύπος χαρακτηρίζει 'Εθνικο Θησαυρό', θα καταλάβει πάρα πολύ καλά τι εννόω. Καλή χρονιά!
Σχετικό θέμα