Ιανουάριος 2015
Οι Viet Cong σχηματίστηκαν από δύο μέλη των Women, που διαλύθηκαν το 2012 μετά το θάνατο του κιθαρίστα τους. Το πρώτο τους άλμπουμ εδώ δεν απέχει πολύ απ’ το θορυβώδες και ιδιότροπο ύφος των δύο άλμπουμ των Women, αλλά στα σχεδόν σαράντα λεπτά που διαρκεί παρουσιάζει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία σ’ αυτό το post-punk-κάτι που παίζουν. Οι πειραματισμοί δίνουν και παίρνουν, ενώ υπάρχουν και λίγα πιο κλασικά δομημένα τραγούδια, όπως το ‘Continental Shelf’ για παράδειγμα, που μπορούν να ξεχωρίσουν μισό βήμα παραπάνω απ’ τα υπόλοιπα.
Τα τραγούδια είναι μόλις εφτά, αλλά συχνά σε κάποιο από αυτά ακούγονται δύο ή παραπάνω διαφορετικές μελωδίες με αλλαγές απότομες, αλλά όχι τελείως ασυνάρτητες. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στο κλείσιμο με το εντεκάλεπτο ‘Death’, λίγο νωρίτερα στο ‘March Of Progress’ και, εν μέρει, στο ‘Newspaper Spoons’ που ξεκινάει το δίσκο με ένα δυνατό, «σκοτεινό» ρυθμό στα τύμπανα και τελειώνει τρία λεπτά αργότερα με ένα μικρό, σχεδόν ambient ριφάκι στην κιθάρα. Ένα ντεμπούτο που σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται ως «αδιάφορο», αλλά ούτε είναι τόσο καλό ώστε οι απαιτήσεις για το δεύτερο άλμπουμ των Καναδών να είναι πάρα πολύ υψηλές.
Οι Viet Cong σχηματίστηκαν από δύο μέλη των Women, που διαλύθηκαν το 2012 μετά το θάνατο του κιθαρίστα τους. Το πρώτο τους άλμπουμ εδώ δεν απέχει πολύ απ’ το θορυβώδες και ιδιότροπο ύφος των δύο άλμπουμ των Women, αλλά στα σχεδόν σαράντα λεπτά που διαρκεί παρουσιάζει μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία σ’ αυτό το post-punk-κάτι που παίζουν. Οι πειραματισμοί δίνουν και παίρνουν, ενώ υπάρχουν και λίγα πιο κλασικά δομημένα τραγούδια, όπως το ‘Continental Shelf’ για παράδειγμα, που μπορούν να ξεχωρίσουν μισό βήμα παραπάνω απ’ τα υπόλοιπα.
Τα τραγούδια είναι μόλις εφτά, αλλά συχνά σε κάποιο από αυτά ακούγονται δύο ή παραπάνω διαφορετικές μελωδίες με αλλαγές απότομες, αλλά όχι τελείως ασυνάρτητες. Αυτό συμβαίνει για παράδειγμα στο κλείσιμο με το εντεκάλεπτο ‘Death’, λίγο νωρίτερα στο ‘March Of Progress’ και, εν μέρει, στο ‘Newspaper Spoons’ που ξεκινάει το δίσκο με ένα δυνατό, «σκοτεινό» ρυθμό στα τύμπανα και τελειώνει τρία λεπτά αργότερα με ένα μικρό, σχεδόν ambient ριφάκι στην κιθάρα. Ένα ντεμπούτο που σίγουρα δεν χαρακτηρίζεται ως «αδιάφορο», αλλά ούτε είναι τόσο καλό ώστε οι απαιτήσεις για το δεύτερο άλμπουμ των Καναδών να είναι πάρα πολύ υψηλές.