H Inner Ear έχει πλέον στο δυναμικό της την αφρόκρεμα της αγγλόφωνης (και όχι μόνο) ελληνικής σκηνής που τα τελευταία χρόνια η λέξη "ανθεί" είναι λίγη για να την περιγράψει. Η ανακοίνωση του live των Electric Litany με τους Gravitysays_I ήταν σίγουρα χαράς ευαγγέλιο για κάθε έναν από εμάς που παρακολουθούμε τη σκηνή αλλά και για τους μουσικόφιλούς γενικότερα. Λόγω της μουσικής αξίας και των δύο group δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως live με headliner και support αλλά double bill! Ναι, double bill με δυο group που δύσκολα πιστεύεις ότι είναι ελληνικά (είπαμε η σκηνή έχει απογειωθεί τα τελευταία χρόνια).
Φτάνοντας στο Gagarin το πρώτο που παρατηρούσε κάποιος ήταν η ουρά για τα εισιτήρια. Παρά την υψηλή προπώληση και τον "κίνδυνο" του sold out, που τελικά έγινε, αρκετός κόσμος το άφησε για τελευταία στιγμή σχηματίζοντας ουρά στη Λιοσίων το βράδυ του Σαββάτου.
Δυστυχώς (λόγω της πολυκοσμίας) καταφέραμε να μπούμε στο σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο Gagarin λίγα λεπτά αφού είχαν ξεκινήσει το διάρκειας μιας ώρας set τους οι Gravitysays_I, λίγο μετά τις 22:00. Οι Gravitysays_I με δύο δίσκους στο ενεργητικό τους και έχοντας στα σκαριά τον τρίτο που θα εκδοθεί εντός του έτους από την Inner Ear κατά κάποιο τρόπο ήταν ένα απωθημένο για εμένα μιας και οι συναυλίες τους είναι μετρημένες στα χρόνια της ύπαρξής τους. Έχοντας πολυεπίπεδες και ολοκληρωμένες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις το στοίχημα ήταν το κατά πόσο θα μπορούσαν αυτές να αποδοθούν σε ένα συναυλιακό περιβάλλον και ειδικά έχοντας αλλάξει κατά μεγάλο ποσοστό τη σύνθεσή τους.
Η σκηνή ως επί το πλείστον καθόλη τη διάρκεια του set τους ήταν σκοτεινή με τα φώτα να τονίζουν απλά τις λεπτομέρειες, σίγουρα καθόλου τυχαίο μιας και η μουσική των Gravitysays_I είναι κατά κύριο λόγο ατμοσφαιρική. Σε αυτό βοηθούν τα φωνητικά του Μάνου Πατεράκη και οι ενορχηστρώσεις των κομματιών τους. Ο ήχος θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερος, κυρίως αναφορικά με τα φωνητικά μιας και δεν ήταν ξεκάθαρα ορισμένες στιγμές, ενώ εκτελεστικά το group ήταν αλάνθαστο. Το set είχε ως πυλώνα το δεύτερο album του group "The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud" με κομμάτια από το πρώτο τους επίσης ("Τhe Roughest Sea") αλλά και από το επερχόμενο "Quantum Unknown" με σαφώς πιο ηλεκτρονικές καταβολές, αφήνοντας κατά μέρος το σαντούρι και τις μεσογειακές επιρροές του δεύτερου δίσκου.
Σε γενικές γραμμές η παρουσία τους στη σκηνή ήταν αυστηρή και μετρημένη, με εξαίρεση τον Αλέκο Γεωργουλόπουλο (κιθάρες) ο οποίος έδινε το έναυσμα σε κάθε ξέσπασμα της μουσικής τους. Δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, κάτι βέβαια που δεν ενοχλούσε μιας και αυτή η "έλειψη επικοινωνίας" σε κρατούσε μέσα στην ατμόσφαιρα του set τους. Εξάλλου οι συνθέσεις αλλά και η στιχουργία τους είναι ιδιαίτερα πολυσχιδείς που τα λόγια καθίστανται περιττά.
Όσο αραιά είναι τα live των Gravitysays_I, άλλο τόσο αραιά είναι και αυτά των Electric Litany που έχουν βέβαια τη βάση τους στο Λονδίνο (αποτελούμενοι κατά 50% από Έλληνες και κατά 50% από Άγγλους). Βέβαια αυτή τη σεζόν το αθηναϊκό κοινό δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται αφού ήταν το δεύτερό τους live στην Αθήνα μέσα σε μόλις λίγους μήνες. Λίγο μετά τις 23:30, πιστοί στο timetable, εμφανίστηκαν στη σκηνή εν μέσω επευφημιών του κοινού.
Το σετ μοιράστηκε ανάμεσα στους δύο πρώτους τους δίσκους, “How To Be A Child And Win The War” (2010) και "Enduring Days You Will Overcome" (2014), ενώ μας επιφύλασσαν και μια μικρή έκπληξη παίζοντας και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια, με το εναρκτήριο ατμοσφαιρικότατο Azure, στο οποίο ακούγεται ο Οδυσσέας Ελύτης να απαγγέλει το ποίημά του "Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού" από το "Άξιον Εστί", να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ο ήχος τους ήταν πεντακάθαρος για να μπορεί να δημιουργηθεί η απαραίτητη ατμόσφαιρα από τη φωνή και τα delay της κιθάρας του Αλέξανδρου Μίαρη (φωνή, κιθάρα, πιάνο, σαντούρι) και από τα παραμορφωμένα synths του Benjamin Prince. Το rhythm section αποτελούμενο από τους Παύλο Μαυροματάκη (μπάσο) και Richard Simic (drums) ήταν η βάση για να ξεδιπλωθούν οι συνθέσεις τους άλλοτε παίζοντας τα απολύτως απαραίτητα, σχεδόν lo-fi, άλλοτε παίζοντας ρομποτικά και άλλοτε με περισσή ένταση για να υποστηρίξουν τα ξεσπάσματα τους.
Μια μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσία μαζί τους στη σκηνή, του λυράρη Θεόφιλου Λάη για δύο κομμάτια σε ένα εξαιρετικό πάντρεμα της σύγχρονης δυτικής μουσικής με τον παραδοσιακό ελληνικό ήχο κάτι που αποδεδειγμένα δεν φοβούνται οι Electric Litany αφού και αυτοί χρησιμοποιούν το σαντούρι όπως και οι Gravitysays_I. Θα πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στον φωτισμό και στη σημασία που δίνει το group σε αυτό μιας και συμβάλει τα μέγιστα στο να κρατηθεί ο θεατής/ακροατής στην ατμόσφαιρα της μουσικής τους αλλά και στη θεατρικότητα τους επί σκηνής. Και μιλώντας για σκηνική παρουσία, φάνηκε πόσο το ευχαριστήθηκαν, ειδικά οι δύο Έλληνες του group, αφού αφενός ο Παύλος Μαυροματάκης δεν σταμάτησε στιγμή να ζει την κάθε νότα του μπάσου του και αφετέρου ο Αλέξανδρος Μίαρης, λιγότερο επικοινωνιακός από άλλες φορές μεν, αεικίνητος δε, αφού δε σταμάτησε στιγμή να χορεύει! Χαμένοι στη μουσική τους δεν καταλάβαμε πότε πέρασαν οι δύο ώρες του σετ όταν οι Electric Litany μας καληνύχτισαν αντιφασιστικά.
Συνολικά ήταν μια υπέροχη συναυλιακή βραδιά με κορυφαίες στιγμές τα "The Finger Of Blame" (Gravitysays_I), "Feather Of Ecstasy" (Electric Litany) και "You Make Me Feel" (Electric Litany). Μακάρι να υπάρξουν πολλές τέτοιες βραδιές στο μέλλον, με τοπικές μπάντες, σε γεμάτα venues, με χαμηλό εισιτήριο και κυρίως με πανέμορφες μουσικές!
Φτάνοντας στο Gagarin το πρώτο που παρατηρούσε κάποιος ήταν η ουρά για τα εισιτήρια. Παρά την υψηλή προπώληση και τον "κίνδυνο" του sold out, που τελικά έγινε, αρκετός κόσμος το άφησε για τελευταία στιγμή σχηματίζοντας ουρά στη Λιοσίων το βράδυ του Σαββάτου.
Δυστυχώς (λόγω της πολυκοσμίας) καταφέραμε να μπούμε στο σχεδόν ασφυκτικά γεμάτο Gagarin λίγα λεπτά αφού είχαν ξεκινήσει το διάρκειας μιας ώρας set τους οι Gravitysays_I, λίγο μετά τις 22:00. Οι Gravitysays_I με δύο δίσκους στο ενεργητικό τους και έχοντας στα σκαριά τον τρίτο που θα εκδοθεί εντός του έτους από την Inner Ear κατά κάποιο τρόπο ήταν ένα απωθημένο για εμένα μιας και οι συναυλίες τους είναι μετρημένες στα χρόνια της ύπαρξής τους. Έχοντας πολυεπίπεδες και ολοκληρωμένες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις το στοίχημα ήταν το κατά πόσο θα μπορούσαν αυτές να αποδοθούν σε ένα συναυλιακό περιβάλλον και ειδικά έχοντας αλλάξει κατά μεγάλο ποσοστό τη σύνθεσή τους.
Η σκηνή ως επί το πλείστον καθόλη τη διάρκεια του set τους ήταν σκοτεινή με τα φώτα να τονίζουν απλά τις λεπτομέρειες, σίγουρα καθόλου τυχαίο μιας και η μουσική των Gravitysays_I είναι κατά κύριο λόγο ατμοσφαιρική. Σε αυτό βοηθούν τα φωνητικά του Μάνου Πατεράκη και οι ενορχηστρώσεις των κομματιών τους. Ο ήχος θα μπορούσε να ήταν λίγο καλύτερος, κυρίως αναφορικά με τα φωνητικά μιας και δεν ήταν ξεκάθαρα ορισμένες στιγμές, ενώ εκτελεστικά το group ήταν αλάνθαστο. Το set είχε ως πυλώνα το δεύτερο album του group "The Figures of Enormous Grey and The Patterns of Fraud" με κομμάτια από το πρώτο τους επίσης ("Τhe Roughest Sea") αλλά και από το επερχόμενο "Quantum Unknown" με σαφώς πιο ηλεκτρονικές καταβολές, αφήνοντας κατά μέρος το σαντούρι και τις μεσογειακές επιρροές του δεύτερου δίσκου.
Σε γενικές γραμμές η παρουσία τους στη σκηνή ήταν αυστηρή και μετρημένη, με εξαίρεση τον Αλέκο Γεωργουλόπουλο (κιθάρες) ο οποίος έδινε το έναυσμα σε κάθε ξέσπασμα της μουσικής τους. Δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακοί, κάτι βέβαια που δεν ενοχλούσε μιας και αυτή η "έλειψη επικοινωνίας" σε κρατούσε μέσα στην ατμόσφαιρα του set τους. Εξάλλου οι συνθέσεις αλλά και η στιχουργία τους είναι ιδιαίτερα πολυσχιδείς που τα λόγια καθίστανται περιττά.
Όσο αραιά είναι τα live των Gravitysays_I, άλλο τόσο αραιά είναι και αυτά των Electric Litany που έχουν βέβαια τη βάση τους στο Λονδίνο (αποτελούμενοι κατά 50% από Έλληνες και κατά 50% από Άγγλους). Βέβαια αυτή τη σεζόν το αθηναϊκό κοινό δεν έχει δικαίωμα να παραπονιέται αφού ήταν το δεύτερό τους live στην Αθήνα μέσα σε μόλις λίγους μήνες. Λίγο μετά τις 23:30, πιστοί στο timetable, εμφανίστηκαν στη σκηνή εν μέσω επευφημιών του κοινού.
Το σετ μοιράστηκε ανάμεσα στους δύο πρώτους τους δίσκους, “How To Be A Child And Win The War” (2010) και "Enduring Days You Will Overcome" (2014), ενώ μας επιφύλασσαν και μια μικρή έκπληξη παίζοντας και κάποια ακυκλοφόρητα κομμάτια, με το εναρκτήριο ατμοσφαιρικότατο Azure, στο οποίο ακούγεται ο Οδυσσέας Ελύτης να απαγγέλει το ποίημά του "Ναοί στο σχήμα τ’ ουρανού" από το "Άξιον Εστί", να κερδίζει τις εντυπώσεις. Ο ήχος τους ήταν πεντακάθαρος για να μπορεί να δημιουργηθεί η απαραίτητη ατμόσφαιρα από τη φωνή και τα delay της κιθάρας του Αλέξανδρου Μίαρη (φωνή, κιθάρα, πιάνο, σαντούρι) και από τα παραμορφωμένα synths του Benjamin Prince. Το rhythm section αποτελούμενο από τους Παύλο Μαυροματάκη (μπάσο) και Richard Simic (drums) ήταν η βάση για να ξεδιπλωθούν οι συνθέσεις τους άλλοτε παίζοντας τα απολύτως απαραίτητα, σχεδόν lo-fi, άλλοτε παίζοντας ρομποτικά και άλλοτε με περισσή ένταση για να υποστηρίξουν τα ξεσπάσματα τους.
Μια μεγάλη έκπληξη της βραδιάς ήταν η παρουσία μαζί τους στη σκηνή, του λυράρη Θεόφιλου Λάη για δύο κομμάτια σε ένα εξαιρετικό πάντρεμα της σύγχρονης δυτικής μουσικής με τον παραδοσιακό ελληνικό ήχο κάτι που αποδεδειγμένα δεν φοβούνται οι Electric Litany αφού και αυτοί χρησιμοποιούν το σαντούρι όπως και οι Gravitysays_I. Θα πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία στον φωτισμό και στη σημασία που δίνει το group σε αυτό μιας και συμβάλει τα μέγιστα στο να κρατηθεί ο θεατής/ακροατής στην ατμόσφαιρα της μουσικής τους αλλά και στη θεατρικότητα τους επί σκηνής. Και μιλώντας για σκηνική παρουσία, φάνηκε πόσο το ευχαριστήθηκαν, ειδικά οι δύο Έλληνες του group, αφού αφενός ο Παύλος Μαυροματάκης δεν σταμάτησε στιγμή να ζει την κάθε νότα του μπάσου του και αφετέρου ο Αλέξανδρος Μίαρης, λιγότερο επικοινωνιακός από άλλες φορές μεν, αεικίνητος δε, αφού δε σταμάτησε στιγμή να χορεύει! Χαμένοι στη μουσική τους δεν καταλάβαμε πότε πέρασαν οι δύο ώρες του σετ όταν οι Electric Litany μας καληνύχτισαν αντιφασιστικά.
Συνολικά ήταν μια υπέροχη συναυλιακή βραδιά με κορυφαίες στιγμές τα "The Finger Of Blame" (Gravitysays_I), "Feather Of Ecstasy" (Electric Litany) και "You Make Me Feel" (Electric Litany). Μακάρι να υπάρξουν πολλές τέτοιες βραδιές στο μέλλον, με τοπικές μπάντες, σε γεμάτα venues, με χαμηλό εισιτήριο και κυρίως με πανέμορφες μουσικές!