Η μακάβρια πρόσκληση που έστειλα στους συντάκτες του Mix Grill είχε σχέση με μια σειρά απροσδόκητων γεγονότων που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα τόσο σε προσωπικό, όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Η μουσική για μένα έχει έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο στη ζωή μου και στην καθημερινότητα και πιστεύω πως το γοερό κλάμα στο ‘ύστατο χαίρε’ θα μου χαλούσε την αρμονία της ψυχής μου. Γι’ αυτό και θα ήθελα να επέλεγα το δικό μου ‘farewell soundtrack’.
Αυτό, λοιπόν, που θα ήθελα να ακούσω -πόσο μάλλον να το ερμήνευε live- είναι η διασκευή του αγαπημένου μου τραγουδιστή, Pete Yorn, στο Dancing In The Dark του Bruce Springsteen. Η ψυχή μου υπό τους ήχους του πιάνου, κιθάρας και φυσαρμόνικας θα χόρευε με μια γαλήνη που η συγκεκριμένη εκτέλεση αναδεικνύει καταπληκτικά. Όπως και τώρα, όταν το ακούω, αισθάνομαι ότι όλα τα πράγματα έχουν βρει το δρόμο τους. Στο τέλος, ειδικά, που τραγουδάει ‘…I was dancin’ when I was twelve’…
Η Άννα Παπαδάκη θα επέλεγε το Prelude In C Sharp Minor του Rachmaninov. Ρομαντισμός και μελαγχολία από έναν 19χρονο που το συνέθεσε για τη δική του κηδεία.
Ο Ραφαήλ Αντωνιάδης θα χτυπούσε παρέα με τον Bob Dylan τις πύλες του παραδείσου.
Ο Ορέστης Καζασίδης θα ταξίδευε ως το Πόρτο Ρίκο.
Ο Δημήτρης Καμπούρης θα απολάμβανε από τον εξώστη σκηνές λιποθυμίας και κλάματος από τους φίλους του.
Η γαλήνη ταιριάζει και στην Παναγιώτα Κλεάνθους.
Η τελετή της Ελένης Σουλιώτη θα είχε πολλά ‘cut’, μοντάζ και πολλή, πολλή μουσική.
Ο Βαγγέλης Ορφανίδης θα καθησύχαζε τους δικούς του με τους Mikro, στέλνοντάς τους κοσμική αγάπη.
Η Ελένη Ζαρκάδα θα επέλεγε το παρακάτω, έτσι απλά, χωρίς σχόλια και αιτιολογήσεις. Πόσο δίκιο έχει…
Η μουσική για μένα έχει έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο στη ζωή μου και στην καθημερινότητα και πιστεύω πως το γοερό κλάμα στο ‘ύστατο χαίρε’ θα μου χαλούσε την αρμονία της ψυχής μου. Γι’ αυτό και θα ήθελα να επέλεγα το δικό μου ‘farewell soundtrack’.
Αυτό, λοιπόν, που θα ήθελα να ακούσω -πόσο μάλλον να το ερμήνευε live- είναι η διασκευή του αγαπημένου μου τραγουδιστή, Pete Yorn, στο Dancing In The Dark του Bruce Springsteen. Η ψυχή μου υπό τους ήχους του πιάνου, κιθάρας και φυσαρμόνικας θα χόρευε με μια γαλήνη που η συγκεκριμένη εκτέλεση αναδεικνύει καταπληκτικά. Όπως και τώρα, όταν το ακούω, αισθάνομαι ότι όλα τα πράγματα έχουν βρει το δρόμο τους. Στο τέλος, ειδικά, που τραγουδάει ‘…I was dancin’ when I was twelve’…
Η Άννα Παπαδάκη θα επέλεγε το Prelude In C Sharp Minor του Rachmaninov. Ρομαντισμός και μελαγχολία από έναν 19χρονο που το συνέθεσε για τη δική του κηδεία.
Ο Ραφαήλ Αντωνιάδης θα χτυπούσε παρέα με τον Bob Dylan τις πύλες του παραδείσου.
Ο Ορέστης Καζασίδης θα ταξίδευε ως το Πόρτο Ρίκο.
Ο Δημήτρης Καμπούρης θα απολάμβανε από τον εξώστη σκηνές λιποθυμίας και κλάματος από τους φίλους του.
Η γαλήνη ταιριάζει και στην Παναγιώτα Κλεάνθους.
Η τελετή της Ελένης Σουλιώτη θα είχε πολλά ‘cut’, μοντάζ και πολλή, πολλή μουσική.
Ο Βαγγέλης Ορφανίδης θα καθησύχαζε τους δικούς του με τους Mikro, στέλνοντάς τους κοσμική αγάπη.
Η Ελένη Ζαρκάδα θα επέλεγε το παρακάτω, έτσι απλά, χωρίς σχόλια και αιτιολογήσεις. Πόσο δίκιο έχει…
Σχετικό θέμα