Ταινία: Les Intouchables (2011)
Το έχεις συνδέσει με: Ένα φθινοπωρινό πρωινό, που είχες ανάγκη μόνο τη φροντίδα κάποιου δικού σου.
Καλύτερος συντονισμός μουσικής/ταινίας: Fly/Η γρήγορη κούρσα στους παριζιάνικους δρόμους με τη Maserati
Στα δύο πρώτα (P)OST επικράτησε μια αμερικάνικη ατμόσφαιρα, γι'αυτό και στο σημερινό κάνουμε στροφή στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο και πιο συγκεκριμένα στον γαλλικό. Η επιλογή είχε γίνει πολύ πριν τα τεκταινόμενα της προηγούμενης εβδομάδας, παρόλα αυτά λίγη εμβάθυνση στη γαλλική κουλτούρα θα μας έκανε καλό την προκειμένη χρονική στιγμή.
Τι να πρωτοπει κανείς για του "Άθικτους"; Η ιστορία (που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα) μας φέρνει αντιμέτωπους με μια πτυχή του εαυτού μας που πολλές φορές αποφεύγουμε: πόσο αντέχουμε τη διαφορετικότητα; Με ερμηνείες υψηλής μαεστρίας και ένα κλίμα που καμία σχέση δεν έχει με τις μελιστάλακτες ταινίες αντίστοιχης θεματολογίας, οι Άθικτοι (σε σκηνοθεσία Oliver Nakache & Eric Toledano) περνούν στη συλλογική μνήμη ως μια ταινία που το κοινό αγάπησε. Παράλληλα, οι μουσικές του Ludovico Einaudi δεν άφησαν ασυγκίνητους τους θεατές. Αντιθέτως, αγαπήθηκαν εξίσου με την ταινία, ενώ και τα υπόλοιπα κομμάτια έδεναν σαν όμορφο παζλ με την υπόθεση.
Το Official SoundTrack υκλοφόρησε στις 31 Οκτωβρίου 2011. Πληροφορίες για τη θέση του στα παγκόσμια charts ήταν δύσκολα διαθέσιμες όπως και ο αριθμός των πωλήσεων που το album σημείωσε. Πίσω από αυτό υπάρχει μια λογική, καθώς τα ορχηστρικά κομμάτια του Einaudi θα παίζονταν σε ραδιοφωνικούς σταθμούς με πιο ευρεία γκάμα καλά ψαγμένων κομματιών, οι οποίοι όμως, όπως γίνεται αντιληπτό από τη γενική τάση, είναι λίγοι. Παρά την μικρή εμπορική απήχηση, εμείς θαυμάζουμε τα δημιουργήματα του Ιταλού συνθέτη, όπως και τις μουσικές επιλογές που περιλαμβάνει το υπόλοιπο album.
Προτεινόμενο για βραβεία υπήρξε στα Golden Trailer Awards στην κατηγορία Best Music και στα Italian National Syndicate of Film Journalists στην κατηγορία Best Score.
Πιο αναλυτικά..
Ludovico Einaudi – "Fly"
Earth, Wind & Fire – "September"
Omar Sy, François Cluzet & Audrey Fleurot – "Des références..."
Ludovico Einaudi – "Writing Poems"
George Benson – "The Ghetto"
Omar Sy & François Cluzet – "L'arbre qui chante"
Terry Callier – "You're Goin' Miss Your Candyman"
François Cluzet & Omar Sy – "Blind Test"
Earth, Wind & Fire with The Emotions – "Boogie Wonderland"
Ludovico Einaudi – "L'origine nascosta"
Nina Simone – "Feeling Good"
Ludovico Einaudi – "Cache-cache"
Angelicum De Milan – "Vivaldi: Concerto pour 2 violons & Orchestra"
Ludovico Einaudi – "Una mattina"
Vib Gyor – "Red Lights"
Στο soundtrack περιλαμβάνονται και μικροί διάλογοι από τους πρωταγωνιστές Omar Sy & François Cluzet. Εκτός από τις μοναδικές συνθέσεις του Ludovico Einaudi, ακούμε δύο κομμάτια των Earth, Wind & Fire - "September" (1978) και "Boogie Wonderland" (1979), το "The Ghetto" του Donny Hathaway (1970) σε εκτέλεση από τον George Benson, τo "You're Goin' Miss Your Candyman" που είχε ερμηνευτεί από τον Terry Callier στον δίσκο "Late Night Tales: The Cinematic Orchestra" (2010) και το αγαπημένο "Feeling Good" από Nina Simone. Για το τέλος, οι αντιφάσεις καλά κρατούν, καθώς έχουμε το έργο του Vivaldi "Concerto pour 2 violons & Orchestra" και το δυναμικό "Red Lights" των Βρετανών Vib Gyor.
Ξεχωρίζουν τα "Fly" , "You're Goin' Miss Your Candyman", "Una mattina", "Red Lights".
Love letters
Σε έναν κόσμο όπου μόνο η ομοιομορφία επικροτείται και μόνο η λέξη "συμπόνια" φαίνεται να ταιριάζει σε όσα ατόμα παρεκκλίνουν από το δυτικό "φυσιολογικό" πρότυπο, υποβιβάζοντας με αυτό τον τρόπο αυτομάτως την ύπαρξη τους, οι "Άθικτοι" έρχονται να μας βάλουν τα γυαλιά αντιμετωπίζοντας με χιούμορ αυτό που κάποιοι ονομάζουν διαφορετικό ή ιδαίτερο. Δύο φαινομενικά ασυμβίβαστοι χαρακτήρες μα συνάμα τόσο όμοιοι μεταξύ τους: διαφορετική κοινωνικοοικονομική κατάσταση, διαφορετικό επίπεδο μόρφωσης, άλλες συνήθειες και ενδιαφέροντα, διαφορετική φυσική κατάσταση. Κι όμως, κάτι τους ένωσε.
Η κεντρική ιδέα αποτυπώνεται και στις μουσικές επιλογές της ταινίας. Από τη μία πλευρά έχουμε ορχηστρικά κομμάτια στα οποία επικρατεί το πιάνο και από την άλλη soul/jazz επιλογές. Με αυτό τον τρόπο και τα δύο μουσικά είδη "εκπροσωπούν" τους δυο πρωταγωνιστές μας: τον καθώς πρέπει με αναπηρία Philippe αλλά και τον περιπετειώδη αφρικανικής καταγωγής Driss. Το αποτέλεσμα; Μια μελαγχολική με σπινθιροβόλες πινελιές μίξη που μας κάνει να φανταζόμαστε το μέλλον περισσότερο αισιόδοξο και με μεγαλύτερη αρμονία μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων-όπως και της μουσικής!