Λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του τρίτου δίσκου του "Θα το ‘κανα ξανά" και λίγες μέρες μετά την συνέντευξη που μας παραχώρησε, ο Ορέστης Ντάντος ξεκίνησε μια σειρά τριών εμφανίσεων στο Σταυρό του Νότου Club κι εμείς δε θα μπορούσαμε να λείπουμε απ’ την πρεμιέρα του την περασμένη Τετάρτη.
Κάθε φορά που πρόκειται να γράψω για τον Ορέστη, η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι "ιδιαίτερος". Πάντα με την καλή έννοια! Ως προς το ύφος των στίχων και της μουσικής του, ως προς την καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του, ως προς την προσωπικότητά του. Όλα αυτά φωτίζονται όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια του, αλλά και από τις ζωντανές του εμφανίσεις που έχουν τον δικό τους –ιδιαίτερο (ξανά) – χαρακτήρα.
Μουσικές νέες και φρέσκες άρχισαν να ξεχύνονται στον χώρο και να παντρεύονται με ήχους από το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν. Λέξεις γνώριμες στα αυτιά που θύμιζαν κάτι από τον παλιό εαυτό μας –τότε που πρωτογνώρισα το μουσικό του σύμπαν– και στίχοι καινούργιοι που αναδείκνυαν τη συνέχεια, την εξέλιξη, αλλά και τη διαφύλαξη των στοιχείων εκείνων που σκιαγραφούν το είναι μας. Τραγούδια παλιά και λατρεμένα όπως τα "Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς", "Συνεργεία παντού", "Όταν γυρνάς το βράδυ απ’ τα ξενύχτια", "Κάτι πράγματα στο σπίτι" μας θύμισαν γιατί αγαπάμε τον Ορέστη. Τραγούδια από τον νέο του δίσκο όπως τα "Αλάνα" , "Κοντεύει έξι" , "Επαρχία", "Χαραμάδα" επιβεβαίωσαν και μεγάλωσαν την αγάπη μας αυτή.
Ο ίδιος βρισκόταν καθισμένος στο πιάνο του , στην άκρη της σκηνής τέρμα αριστερά, με ένα πολύχρωμο σακάκι και τα ορθογώνια γυαλιά του. Η μπάντα του, αποτελούμενη από δεξιοτέχνες μουσικούς, είχε κι αυτή την "τοποθέτησή" της στη σκηνή με τον καθένα να βρίσκεται στο "πόστο" του. Η τοποθέτηση του Ορέστη πάνω στη σκηνή ήταν ένα από τα στοιχεία που μου τράβηξε την προσοχή, από την πρώτη φορά που τον άκουσα ζωντανά, καθώς έχουμε συνηθίσει τους καλλιτέχνες στο κέντρο του "σανιδιού", μπροστά, σε ρόλο πρωταγωνιστή. Κι όμως. Τόση ένταση, τόση έκφραση, τόση έξαρση! Καθαρή κοσμογονία, απ’ την άκρη της σκηνής, που κατέκλυζε τον χώρο ολόκληρο. Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του, ακόμη κι αν διάλεξε να λούζεται απ’ τα παράπλευρα φώτα, ενώ συγχρόνως η συγκεκριμένη διάταξη του ίδιου και της μπάντας απέπνεε έναν αέρα ομαδικότητας και έδινε την αίσθηση της αδελφικής συνεργασίας.
Η έκφρασή του άλλοτε ήταν ήρεμη κι άλλοτε τρικυμισμένη, τα χέρια του άλλοτε χάιδευαν το πιάνο κι άλλοτε το χτυπούσαν μανιασμένα, εναρμονισμένος πλήρως –ψυχή τε και σώματι– με τις ρυθμικές και μουσικές εναλλαγές των τραγουδιών. Ανάμεσα στα τραγούδια του νέου δίσκου αλλά και των προηγούμενων, ακούσαμε μερικές πολύ όμορφες διασκευές που ο Ορέστης έφερε στα δικά του μέτρα και σταθμά προσδίδοντάς τους το δικό του στίγμα. Η "Μαριάνθη" , το "Κοπερτί" και ο "Πασατέμπος" ήταν μερικές από αυτές, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση έκανε η διασκευή του παραδοσιακού "Στα μάρμαρα του Γαλατά" το οποίο ο Ορέστης προλόγισε με έναν μοναδικό τρόπο. Ο ύμνος "Θα πάω όταν γουστάρω" δεν έλειψε (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) από το πρόγραμμα! Αρκετά από τα νέα του τραγούδια όπως το "Ανοιχτά", "Θα το ‘κανα ξανά" , "Κόκκινος στρατός" και "Για αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά" έχουν ήδη περάσει στο κοινό και τραγουδήθηκαν με μεγάλη θέρμη από όλους, ενώ ακούσαμε και κάποια ακόμη πιο καινούργια που υπόσχονται πολλά, όπως ήταν το "Μια κι έξω" που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση.
Η απλότητα των στίχων του κρύβει μια πρωτοφανή ειλικρίνεια και δημιουργεί ένα περίεργο είδος συγκίνησης. Μπορεί στα μάτια κάποιων να φαντάζουν απαισιόδοξοι, αλλά η αλήθεια απέχει μίλια μακριά. Η ζωή είναι από μόνη της δύσκολη και ο Ορέστης λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ενώ καταφέρνει να ξορκίσει τα δαιμόνια της και να φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά της με έναν δικό του τρόπο. Τα τραγούδια του είναι σαν να σου στρέφουν το κεφάλι προς μια οδό φωτεινή που δεν είχες σκεφτεί ποτέ να πάρεις και σε ωθούν να αντικρίσεις τον γύρω κόσμο σου με άλλη ματιά.
"Κι ας τραβάς τις κουρτίνες κι ας κλείνεις τα μάτια
κι ας είναι νύχτα για σένα και μετά την αυγή
θα βρει μια χαραμάδα, θα βρει έναν τρόπο το φως για να μπει".
Η σκηνή του Σταυρού του Νότου Club ήταν πιο ευρύχωρη από τους προηγούμενους χώρους όπου τον είχα δει και με πολύ καλύτερη ακουστική, διευκολύνοντας έτσι τα πράγματα τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό. Συνεπώς, ήταν και είναι μια σκηνή που ταιριάζει πολύ στον Ορέστη και τη μπάντα του.
Δυναμικός, γεμάτος όρεξη και με το οξύ του χιούμορ να παρεμβάλλεται ανάμεσα στα κενά των τραγουδιών, μας τραγούδησε –πράγματι!- αυτά που σκεφτόμαστε. Στο σπίτι, στη δουλειά, στον δρόμο, στη βόλτα, σκέψεις απλές και καθημερινές που ουκ ολίγη σημασία έχουν. Ο Ορέστης τις έκανε τραγούδια και μας τις χάρισε απλόχερα στο live της Τετάρτης, μέσα σε ένα κλίμα πολύ όμορφο και παράλληλα εκρηκτικό. Εκεί θα βρίσκεται και τις επόμενες δύο Τετάρτες στις 3 και 10 Φεβρουαρίου και, πιστέψτε με, αξίζει να τον επισκεφτείτε και να ανακαλύψετε το μαγικό του σύμπαν.
Υ.Γ. Ευχαριστώ την Έφη Χουντή για τις φωτογραφίες.
Κάθε φορά που πρόκειται να γράψω για τον Ορέστη, η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό είναι "ιδιαίτερος". Πάντα με την καλή έννοια! Ως προς το ύφος των στίχων και της μουσικής του, ως προς την καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του, ως προς την προσωπικότητά του. Όλα αυτά φωτίζονται όχι μόνο μέσα από τα τραγούδια του, αλλά και από τις ζωντανές του εμφανίσεις που έχουν τον δικό τους –ιδιαίτερο (ξανά) – χαρακτήρα.
Μουσικές νέες και φρέσκες άρχισαν να ξεχύνονται στον χώρο και να παντρεύονται με ήχους από το μακρινό αλλά και πρόσφατο παρελθόν. Λέξεις γνώριμες στα αυτιά που θύμιζαν κάτι από τον παλιό εαυτό μας –τότε που πρωτογνώρισα το μουσικό του σύμπαν– και στίχοι καινούργιοι που αναδείκνυαν τη συνέχεια, την εξέλιξη, αλλά και τη διαφύλαξη των στοιχείων εκείνων που σκιαγραφούν το είναι μας. Τραγούδια παλιά και λατρεμένα όπως τα "Είναι κι άλλοι σαν κι εμάς", "Συνεργεία παντού", "Όταν γυρνάς το βράδυ απ’ τα ξενύχτια", "Κάτι πράγματα στο σπίτι" μας θύμισαν γιατί αγαπάμε τον Ορέστη. Τραγούδια από τον νέο του δίσκο όπως τα "Αλάνα" , "Κοντεύει έξι" , "Επαρχία", "Χαραμάδα" επιβεβαίωσαν και μεγάλωσαν την αγάπη μας αυτή.
Ο ίδιος βρισκόταν καθισμένος στο πιάνο του , στην άκρη της σκηνής τέρμα αριστερά, με ένα πολύχρωμο σακάκι και τα ορθογώνια γυαλιά του. Η μπάντα του, αποτελούμενη από δεξιοτέχνες μουσικούς, είχε κι αυτή την "τοποθέτησή" της στη σκηνή με τον καθένα να βρίσκεται στο "πόστο" του. Η τοποθέτηση του Ορέστη πάνω στη σκηνή ήταν ένα από τα στοιχεία που μου τράβηξε την προσοχή, από την πρώτη φορά που τον άκουσα ζωντανά, καθώς έχουμε συνηθίσει τους καλλιτέχνες στο κέντρο του "σανιδιού", μπροστά, σε ρόλο πρωταγωνιστή. Κι όμως. Τόση ένταση, τόση έκφραση, τόση έξαρση! Καθαρή κοσμογονία, απ’ την άκρη της σκηνής, που κατέκλυζε τον χώρο ολόκληρο. Όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του, ακόμη κι αν διάλεξε να λούζεται απ’ τα παράπλευρα φώτα, ενώ συγχρόνως η συγκεκριμένη διάταξη του ίδιου και της μπάντας απέπνεε έναν αέρα ομαδικότητας και έδινε την αίσθηση της αδελφικής συνεργασίας.
Η έκφρασή του άλλοτε ήταν ήρεμη κι άλλοτε τρικυμισμένη, τα χέρια του άλλοτε χάιδευαν το πιάνο κι άλλοτε το χτυπούσαν μανιασμένα, εναρμονισμένος πλήρως –ψυχή τε και σώματι– με τις ρυθμικές και μουσικές εναλλαγές των τραγουδιών. Ανάμεσα στα τραγούδια του νέου δίσκου αλλά και των προηγούμενων, ακούσαμε μερικές πολύ όμορφες διασκευές που ο Ορέστης έφερε στα δικά του μέτρα και σταθμά προσδίδοντάς τους το δικό του στίγμα. Η "Μαριάνθη" , το "Κοπερτί" και ο "Πασατέμπος" ήταν μερικές από αυτές, ενώ ιδιαίτερη αίσθηση έκανε η διασκευή του παραδοσιακού "Στα μάρμαρα του Γαλατά" το οποίο ο Ορέστης προλόγισε με έναν μοναδικό τρόπο. Ο ύμνος "Θα πάω όταν γουστάρω" δεν έλειψε (πώς θα μπορούσε άλλωστε;) από το πρόγραμμα! Αρκετά από τα νέα του τραγούδια όπως το "Ανοιχτά", "Θα το ‘κανα ξανά" , "Κόκκινος στρατός" και "Για αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά" έχουν ήδη περάσει στο κοινό και τραγουδήθηκαν με μεγάλη θέρμη από όλους, ενώ ακούσαμε και κάποια ακόμη πιο καινούργια που υπόσχονται πολλά, όπως ήταν το "Μια κι έξω" που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση.
Η απλότητα των στίχων του κρύβει μια πρωτοφανή ειλικρίνεια και δημιουργεί ένα περίεργο είδος συγκίνησης. Μπορεί στα μάτια κάποιων να φαντάζουν απαισιόδοξοι, αλλά η αλήθεια απέχει μίλια μακριά. Η ζωή είναι από μόνη της δύσκολη και ο Ορέστης λέει τα πράγματα με το όνομά τους, ενώ καταφέρνει να ξορκίσει τα δαιμόνια της και να φωτίσει κάθε σκοτεινή γωνιά της με έναν δικό του τρόπο. Τα τραγούδια του είναι σαν να σου στρέφουν το κεφάλι προς μια οδό φωτεινή που δεν είχες σκεφτεί ποτέ να πάρεις και σε ωθούν να αντικρίσεις τον γύρω κόσμο σου με άλλη ματιά.
"Κι ας τραβάς τις κουρτίνες κι ας κλείνεις τα μάτια
κι ας είναι νύχτα για σένα και μετά την αυγή
θα βρει μια χαραμάδα, θα βρει έναν τρόπο το φως για να μπει".
Η σκηνή του Σταυρού του Νότου Club ήταν πιο ευρύχωρη από τους προηγούμενους χώρους όπου τον είχα δει και με πολύ καλύτερη ακουστική, διευκολύνοντας έτσι τα πράγματα τόσο για τον ίδιο όσο και για το κοινό. Συνεπώς, ήταν και είναι μια σκηνή που ταιριάζει πολύ στον Ορέστη και τη μπάντα του.
Δυναμικός, γεμάτος όρεξη και με το οξύ του χιούμορ να παρεμβάλλεται ανάμεσα στα κενά των τραγουδιών, μας τραγούδησε –πράγματι!- αυτά που σκεφτόμαστε. Στο σπίτι, στη δουλειά, στον δρόμο, στη βόλτα, σκέψεις απλές και καθημερινές που ουκ ολίγη σημασία έχουν. Ο Ορέστης τις έκανε τραγούδια και μας τις χάρισε απλόχερα στο live της Τετάρτης, μέσα σε ένα κλίμα πολύ όμορφο και παράλληλα εκρηκτικό. Εκεί θα βρίσκεται και τις επόμενες δύο Τετάρτες στις 3 και 10 Φεβρουαρίου και, πιστέψτε με, αξίζει να τον επισκεφτείτε και να ανακαλύψετε το μαγικό του σύμπαν.
Υ.Γ. Ευχαριστώ την Έφη Χουντή για τις φωτογραφίες.
Σχετικό θέμα