1. Τί θα ακούσεις:
indie & alternative rock, synth pop
2. Βαθμολογία:
6,5/10
3. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
My Love Is My Disease, Come Alive, Pleasure Drive
Οι The Jezabels είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της indie μουσικής σκηνής της Αυστραλίας τα τελευταία χρόνια. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας κυκλοφορούσαν κάποια EPs με τα οποία ξεκινούσαν το δικό τους δισκογραφικό ταξίδι με στόχο την κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου album ("Prisoner") που ήρθε το 2011 και τους έκανε ευρέως γνωστούς, όχι μόνο στην Αυστραλία αλλά στην Ευρώπη και την Αμερική. Τρία χρόνια αργότερα έφτασε ο δεύτερος δίσκος ("The Brink") που τους εξασφάλισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Ο δεύτερος μήνας του 2016 φέρνει μαζί του και το τρίτο πόνημα των Jezabels, "Synthia", με το συγκρότημα από το Σίδνεϊ να δείχνει πιο παραγωγικό από ποτέ.
Ο δίσκος ανοίγει με ένα 7λεπτο κομμάτι που μας προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Δηλαδή, πολλή indie και εναλλακτική rock μέσα από ένα ατμοσφαιρικό φόντο. Αμέσως, ξεχωρίζει η φωνή της μπροστάρας Hayley Mary και η άνεσή της στις ψηλές, όπως και η εκρηκτικότητα που παρουσιάζουν τα τραγούδια μέσω των καταιγιστικών κρουστών και των ρυθμικών πλήκτρων. Ακούγοντας το album καταλαβαίνει κανείς πως οι The Jezabels δεν κοιτούν την εμπορική πλευρά της μουσικής. Καταφέρνουν, όμως, να παρουσιάσουν πιασάρικες μελωδίες και ρεφρέν. Επίσης, το ανακάτεμα που γίνεται μεταξύ της synthpop και της alternative rock μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ καλό, όπως για παράδειγμα στο "Unnatural".
Ωστόσο, το "Synthia" είναι ένα album που απλώς θα περάσει την τάξη και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως μια επιτυχία, αλλά μέχρι εκεί. Πέρα των δύο – τριών τραγουδιών που με «ανάγκασαν» να πατήσω το repeat, ο τρίτος δίσκος των The Jezabels δεν δίνει κάτι περισσότερο. Μονάχα ότι πρόκειται για μια μπάντα από την Αυστραλία που σέβεται τον εαυτό της και τους fans της.
indie & alternative rock, synth pop
2. Βαθμολογία:
6,5/10
3. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις:
My Love Is My Disease, Come Alive, Pleasure Drive
Οι The Jezabels είναι από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της indie μουσικής σκηνής της Αυστραλίας τα τελευταία χρόνια. Στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας κυκλοφορούσαν κάποια EPs με τα οποία ξεκινούσαν το δικό τους δισκογραφικό ταξίδι με στόχο την κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου album ("Prisoner") που ήρθε το 2011 και τους έκανε ευρέως γνωστούς, όχι μόνο στην Αυστραλία αλλά στην Ευρώπη και την Αμερική. Τρία χρόνια αργότερα έφτασε ο δεύτερος δίσκος ("The Brink") που τους εξασφάλισε ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία. Ο δεύτερος μήνας του 2016 φέρνει μαζί του και το τρίτο πόνημα των Jezabels, "Synthia", με το συγκρότημα από το Σίδνεϊ να δείχνει πιο παραγωγικό από ποτέ.
Ο δίσκος ανοίγει με ένα 7λεπτο κομμάτι που μας προετοιμάζει για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Δηλαδή, πολλή indie και εναλλακτική rock μέσα από ένα ατμοσφαιρικό φόντο. Αμέσως, ξεχωρίζει η φωνή της μπροστάρας Hayley Mary και η άνεσή της στις ψηλές, όπως και η εκρηκτικότητα που παρουσιάζουν τα τραγούδια μέσω των καταιγιστικών κρουστών και των ρυθμικών πλήκτρων. Ακούγοντας το album καταλαβαίνει κανείς πως οι The Jezabels δεν κοιτούν την εμπορική πλευρά της μουσικής. Καταφέρνουν, όμως, να παρουσιάσουν πιασάρικες μελωδίες και ρεφρέν. Επίσης, το ανακάτεμα που γίνεται μεταξύ της synthpop και της alternative rock μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ καλό, όπως για παράδειγμα στο "Unnatural".
Ωστόσο, το "Synthia" είναι ένα album που απλώς θα περάσει την τάξη και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως μια επιτυχία, αλλά μέχρι εκεί. Πέρα των δύο – τριών τραγουδιών που με «ανάγκασαν» να πατήσω το repeat, ο τρίτος δίσκος των The Jezabels δεν δίνει κάτι περισσότερο. Μονάχα ότι πρόκειται για μια μπάντα από την Αυστραλία που σέβεται τον εαυτό της και τους fans της.
Σχετικό θέμα