Κωνσταντίνος Βήτα. Ένας διαγαλαξιακός τύπος, ένας ιδιαίτερος μουσικός, ένας καλλιτέχνης που πιστεύω πως συνιστά μια κατηγορία από μόνος του. "Γένημμα-θρέμμα" των Στέρεο Νόβα, που πρωτοπόρησαν στο ελληνικό μουσικό στερέωμα και επηρέασαν με τον τρόπο τους διάφορες μετέπειτα μπάντες και πολλά μουσικά είδη, χαράσσει εδώ και 20 χρόνια τη δική του πορεία κάνοντάς μας να "στροβιλιζόμαστε" σε ένα παράλληλο σύμπαν. Κάπως έτσι νιώσαμε και στη, γεμάτη από κόσμο, συναυλία του στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Παρασκευή βράδυ. Στη μια άκρη της πόλης λάμβανε χώρα η συναυλία της Νατάσσας Μποφίλιου και στο κέντρο, μια διαφορετική μερίδα ανθρώπων αποφάσισε να γίνει ένα κάτω απ' τους έναστρους ήχους του Κωνσταντίνου Βήτα. Σε μια συναυλία που είμαι σίγουρη πως όλοι περίμεναν –όπως κι εγώ- με μεγάλη αναπομονησία! Ανάμεσα σε φώτα και χρώματα, σε ήχους και παλμούς, σε μωβ και κίτρινες οάσεις, η μορφή του σαν ολόγραμμα άρχισε να σκορπίζει μουσική σε όλο τον χώρο. Μπορούσες να νιώσεις τη θετική ενέργεια που ξεκινούσε απ’ τη σκηνή και κατέκλυζε τα πάντα.
Αν και υπήρχαν μερικά προβλήματα στην καθαρότητα του ήχου που προσπάθησε με τους συνεργάτες του να τα διορθώσει, δεν αποσυντονιστήκαμε και απλώς αφεθήκαμε. Οι ηλεκτρονικές ιαχές αναμεμειγμένες με την ιδιαίτερη φωνή του Κ.Βήτα και τους υπέροχους φωτισμούς του Σπύρου Κουρκουμέλη σχημάτιζαν σιγά σιγά εικόνες στο μυαλό. Λεωφόροι με χρυσάνθεμα, κορίτσια σε πάρτυ, μαρμελάδες στον ήλιο, μεσάνυχτα Κυριακής, η Μιράντα σε κάποια προάστια. Χαμογελαστός και με βλέμμα γεμάτο ευγνωμοσύνη χόρευε σε ολόκληρη τη σκηνή, στο πλάι, ακόμη και πίσω από αυτήν. Άλλοτε έβγαινε μπροστά τραγουδώντας ποιητικά τα αστικά τοπία και άλλοτε σκυμμένος στα "μουσικά κουτιά" του να δίνει ρυθμό με μελωδίες, αλλά και με τα χέρια του που ωθούσαν τον κόσμο να λικνιστεί στη μουσική.
Η γλυκιά φωνή του έδενε τόσο όμορφα με την ευγενική παρουσία του και με ολόκληρο το σύμπαν που κατάφερε να δημιουργήσει μέσα από τα τραγούδια του, το βράδυ της Παρασκευής. Νιώσαμε να μας παίρνει απ’ το χέρι και να μας βάζει μέσα στον δικό του, παράξενα γοητευτικό, κόσμο, όπου φως και σκοτάδι, δρόμοι και θάλασσες, χρυσαλίδες και φάλαινες, άνθρωποι και πολυκατοικίες εναρμονίζονται. Ανάμεσα στα δικά του τραγούδια και σε μερικά -ελάχιστα- των Στέρεο Νόβα, ακούσαμε πολλά από το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Ομόνοια»: τα ορχηστρικά «Τρίκυκλο Χ», «Επίπεδη πίκλα», «Τρεμολόρα» (πόσο ευφάνταστοι τίτλοι!) και τα «Νόμιζα πως σε ξέρω», «Απέραντο άσπρο», «Η αυλή», «Το όνομά σου είναι αγάπη» (σε στίχους Χρήστου Αλεξάκη) και «Απόφοιτος» - προσωπικά τα έχω αγαπήσει, το καθένα για τη δική του απόκοσμη ομορφιά.
Ένα από τα αξιοθαύμαστα σημεία της συναυλίας ήταν, παραδόξως, το τέλος της! Και αυτό γιατί ο Κ.Βήτα ανταποκρινόμενος σε κάθε κάλεσμα του κοινού πραγματοποίησε τρία ανκόρ – ομολογώ πως πρώτη φορά μου συνέβη αυτό. Το πρώτο ήταν το ορχηστρικό «Κύμα» σε μια καταπληκτική εκτέλεση που με εντυπωσίασε. Ανάμεσα στους ηλεκτρονικούς ήχους που ακούγονταν, έμπαινε η κιθάρα του Κ.Βήτα και τα ταξιδιάρικα φωνητικά του. Στο δεύτερο ακούσαμε το εξαιρετικό «Όλο αυτό που ποτέ» και στο τρίτο το ευαίσθητο «Άστρο», για να μας αφήσει με τη σεμνότητα που τον χαρακτηρίζει και τις ευχαριστίες του.
Κρατάω μερικούς στίχους από το «Δως μου αυτή τη γεύση» που περιγράφουν απόλυτα τη βραδιά:
"Τα πράγματα συμβαίνουν
όλα στροβιλίζονται.
Υπάρχουμε σ' ένα θαύμα
αυτό είναι το μέλλον."
*Οι φωτογραφίες είναι από την επίσημη σελίδα του Κ.Βήτα στο facebook.
