Γράφει η Σοφία Περακάκη
Την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου σμίξαμε στο Θέατρο Τεχνόπολις Ηρακλείου Κρήτης με πολλούς συμμαθητές εκείνης της εποχής αλλά και νέους φίλους, για να δούμε από κοντά τον Γιάννη Αγγελάκα και να νιώσουμε εκείνη την “καινούρια ζάλη” με το σχήμα που συνεργάζεται τον τελευταίο χρόνο, τους 100°C.
Ο συναυλιακός χώρος δεν ήταν γεμάτος, ωστόσο ο κόσμος που ήρθε για να τον απολαύσει ήταν πολύς και ικανός, όπως φάνηκε και στη συνέχεια, για να τον μετατρέψει σ’ έναν “παράδεισο”.
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Τη συναυλία άνοιξαν λίγο μετά τις 9:00, με παραδοσιακούς ήχους και στίχους, οι Γιάγκος Χαιρέτης (λαούτο), Φάνης Καρούζος (σαντούρι) και Μηνάς Παιγνιωτάκης (κρουστά). Ο Γιάγκος Χαιρέτης ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που είχε συνεργαστεί το 2012 ο Αγγελάκας στο άλμπουμ “Όσο κι αν δέρνει ο άνεμος”, στο οποίο συμμετείχαν επίσης ο Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) και ο Νίκος Βελιώτης. Επομένως, η εμφάνισή του με τους τωρινούς συνεργάτες του για το άνοιγμα της συναυλίας ήταν μια σοφή επιλογή, που σίγουρα ταίριαζε “με των πολλών τη λογική” για να κάνει το ζέσταμα της βραδιάς.
Στις 9:50 τη σκυτάλη πήραν ο Γιάννης Αγγελάκας με τους 100°C και συγκεκριμένα τη Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), τον Αναστάση Βουκυκλαράκη (τύμπανα), τον Γιάννη Σαββίδη (ηλεκτρική κιθάρα), τον Γιώργο Αβραμίδη (τρομπέτα) και τον Νεοζηλανδό James Wylie (σαξόφωνο, λύρα), για να μας παρουσιάσουν επιλογές από την επιτυχημένη πορεία του Γιάννη Αγγελάκα από τις “Τρύπες” έως σήμερα. Την επιμέλεια του ήχου είχε ο Γιώργος Ταχτσίδης.
Αυτό που μου έκανε εξ’ αρχής εντύπωση ήταν το στήσιμο των μουσικών πάνω στη σκηνή. Ένα καλά μελετημένο σχέδιο, ώστε να φαίνονται όλοι τους, έχοντας παράλληλα άμεση επαφή - επικοινωνία με το κοινό. Τα τύμπανα μπροστά, πάνω σε βάθρο, δίπλα τους η ακουστική κιθάρα, στο κέντρο ο τραγουδοποιός, αριστερά του η ηλεκτρική κιθάρα και πίσω της, πάλι πάνω σε βάθρο, τα πνευστά. Αμέσως ένιωσα το σεβασμό και την εμπιστοσύνη του βετεράνου Αγγελάκα για τους νέους του συνεργάτες.
Και το ταξίδι άρχισε με τη “Δικαιοσύνη”. Από την πρώτη κιόλας στιγμή φάνηκε η νέα οπτική στις εκτελέσεις των τραγουδιών. Όμορφες, φρέσκες μελωδίες, με νεανική ενέργεια και πιο ηλεκτρικό ύφος, βαλκανικές παρεμβάσεις και κάποιες φορές τζαζ πινελιές, καλά παντρεμένες με γνώριμους ροκ ρυθμούς. Λίγο αργότερα ο Αγγελάκας, προλογίζοντας το “Είμαι τυχερός”, δήλωσε πραγματικά τυχερός που βρίσκεται στην πόλη μας, γιατί είναι η πατρίδα του Ψαραντώνη. Ο Ψαραντώνης μάλιστα καθόταν ανάμεσα μας και παρακολουθούσε κι εκείνος τη συναυλία.
Την πρώτη περίπου ώρα της συναυλίας είχαν την τιμητική τους τραγούδια από το άλμπουμ 'Γελαστή ανηφόρα' [2013] κι εκείνο της συνεργασίας του με τους Επισκέπτες, το 'Από δω και πάνω' [2005] (9 και 6 τραγούδια αντίστοιχα). Ωστόσο, θα έλεγα πως ήταν μια “ανηφορική” πρώτη ώρα, που ο κόσμος ανυπομονούσε για κάτι περισσότερο, για κάτι που θα ανέβαζε τη θερμοκρασία στους 100°C. Κάποιοι πιστοί παρακολουθούσαν προσηλωμένοι, σιγοτραγουδώντας, ενώ κάποιοι άλλοι επιθυμούσαν έντονα να ταξιδέψουν στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως δε βοηθούσε πολύ και ο ήχος, καθώς ήταν χαμηλός, επειδή το Τεχνόπολις είναι μέσα σε κατοικημένη περιοχή.
Η δυνατή εκτέλεση του “Μέσα μου ο αέρας που φυσά” άρχισε σιγά-σιγά να ξεσηκώνει τον κόσμο. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε κι ένα τραγούδι από τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, το “Νεάντερταλ”, που έλαβε θερμό χειροκρότημα. Λίγο αργότερα όμως έφτασε “Το τρένο”. Τότε ήταν που το κοινό επιβιβάστηκε με ενθουσιασμό και άρχισε να τραγουδάει και να χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο και όλοι όλους. Το κέφι, το τραγούδι και ο χορός συνεχίστηκαν αμείωτα στο “Σιγά μην κλάψω” και απογειώθηκαν στο “Ακούω την αγάπη”, όπου πλέον το πόγκο έφτασε στα ύψη. Χοροπηδητά, τραβήγματα, σκουντιές, αγκωνιές, μια απίστευτη εκτόνωση του κοινού, που μάλλον οδήγησε τους καλλιτέχνες να συνεχίσουν το ταξίδι σε παλιότερες δεκαετίες, στις θρυλικές “Τρύπες”.
Ο Αγγελάκας με τη μπάντα του ανέβηκαν ξανά στη σκηνή και προσκάλεσαν το κοινό να τραγουδήσει την “Ταξιδιάρα ψυχή”. Και φυσικά η ανταπόκρισή του ήταν πολύ μεγάλη και ζεστή από την αρχή έως και το τέλος της εκτέλεσης. Ακολούθησαν με την αντίστοιχη ένταση, πάθος και χορό το “Θα ανατέλλω” και το “Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη”, ενώ η βραδιά έκλεισε στις 11:40 με τι άλλο; Μια “γλυκιά προσευχή”, τη “Γιορτή”…
“Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…”
Setlist:
Δικαιοσύνη
Γλέντι
Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
Αιρετικό
Τηλεντρόγκες
Είμαι τυχερός
Ευγνωμοσύνη
Ποτάμι
Άγρια των άστρων μουσική
Πόθοι
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Μαύρη νύχτα
Από ‘δώ και πάνω
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Η γελαστή ανηφόρα
Νεάντερταλ (νέο)
Σαράβαλο
Το τρένο
Σιγά μην κλάψω
Ακούω την αγάπη
Encore
Ταξιδιάρα ψυχή
Θα ανατέλλω
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Γιορτή
Την Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου σμίξαμε στο Θέατρο Τεχνόπολις Ηρακλείου Κρήτης με πολλούς συμμαθητές εκείνης της εποχής αλλά και νέους φίλους, για να δούμε από κοντά τον Γιάννη Αγγελάκα και να νιώσουμε εκείνη την “καινούρια ζάλη” με το σχήμα που συνεργάζεται τον τελευταίο χρόνο, τους 100°C.
Ο συναυλιακός χώρος δεν ήταν γεμάτος, ωστόσο ο κόσμος που ήρθε για να τον απολαύσει ήταν πολύς και ικανός, όπως φάνηκε και στη συνέχεια, για να τον μετατρέψει σ’ έναν “παράδεισο”.
Ας ξεκινήσουμε όμως από την αρχή. Τη συναυλία άνοιξαν λίγο μετά τις 9:00, με παραδοσιακούς ήχους και στίχους, οι Γιάγκος Χαιρέτης (λαούτο), Φάνης Καρούζος (σαντούρι) και Μηνάς Παιγνιωτάκης (κρουστά). Ο Γιάγκος Χαιρέτης ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που είχε συνεργαστεί το 2012 ο Αγγελάκας στο άλμπουμ “Όσο κι αν δέρνει ο άνεμος”, στο οποίο συμμετείχαν επίσης ο Γιώργης Ξυλούρης (Ψαρογιώργης) και ο Νίκος Βελιώτης. Επομένως, η εμφάνισή του με τους τωρινούς συνεργάτες του για το άνοιγμα της συναυλίας ήταν μια σοφή επιλογή, που σίγουρα ταίριαζε “με των πολλών τη λογική” για να κάνει το ζέσταμα της βραδιάς.
Στις 9:50 τη σκυτάλη πήραν ο Γιάννης Αγγελάκας με τους 100°C και συγκεκριμένα τη Λαμπρινή Γρηγοριάδου (ακουστική κιθάρα), τον Αναστάση Βουκυκλαράκη (τύμπανα), τον Γιάννη Σαββίδη (ηλεκτρική κιθάρα), τον Γιώργο Αβραμίδη (τρομπέτα) και τον Νεοζηλανδό James Wylie (σαξόφωνο, λύρα), για να μας παρουσιάσουν επιλογές από την επιτυχημένη πορεία του Γιάννη Αγγελάκα από τις “Τρύπες” έως σήμερα. Την επιμέλεια του ήχου είχε ο Γιώργος Ταχτσίδης.
Αυτό που μου έκανε εξ’ αρχής εντύπωση ήταν το στήσιμο των μουσικών πάνω στη σκηνή. Ένα καλά μελετημένο σχέδιο, ώστε να φαίνονται όλοι τους, έχοντας παράλληλα άμεση επαφή - επικοινωνία με το κοινό. Τα τύμπανα μπροστά, πάνω σε βάθρο, δίπλα τους η ακουστική κιθάρα, στο κέντρο ο τραγουδοποιός, αριστερά του η ηλεκτρική κιθάρα και πίσω της, πάλι πάνω σε βάθρο, τα πνευστά. Αμέσως ένιωσα το σεβασμό και την εμπιστοσύνη του βετεράνου Αγγελάκα για τους νέους του συνεργάτες.
Και το ταξίδι άρχισε με τη “Δικαιοσύνη”. Από την πρώτη κιόλας στιγμή φάνηκε η νέα οπτική στις εκτελέσεις των τραγουδιών. Όμορφες, φρέσκες μελωδίες, με νεανική ενέργεια και πιο ηλεκτρικό ύφος, βαλκανικές παρεμβάσεις και κάποιες φορές τζαζ πινελιές, καλά παντρεμένες με γνώριμους ροκ ρυθμούς. Λίγο αργότερα ο Αγγελάκας, προλογίζοντας το “Είμαι τυχερός”, δήλωσε πραγματικά τυχερός που βρίσκεται στην πόλη μας, γιατί είναι η πατρίδα του Ψαραντώνη. Ο Ψαραντώνης μάλιστα καθόταν ανάμεσα μας και παρακολουθούσε κι εκείνος τη συναυλία.
Την πρώτη περίπου ώρα της συναυλίας είχαν την τιμητική τους τραγούδια από το άλμπουμ 'Γελαστή ανηφόρα' [2013] κι εκείνο της συνεργασίας του με τους Επισκέπτες, το 'Από δω και πάνω' [2005] (9 και 6 τραγούδια αντίστοιχα). Ωστόσο, θα έλεγα πως ήταν μια “ανηφορική” πρώτη ώρα, που ο κόσμος ανυπομονούσε για κάτι περισσότερο, για κάτι που θα ανέβαζε τη θερμοκρασία στους 100°C. Κάποιοι πιστοί παρακολουθούσαν προσηλωμένοι, σιγοτραγουδώντας, ενώ κάποιοι άλλοι επιθυμούσαν έντονα να ταξιδέψουν στο παρελθόν. Η αλήθεια είναι πως δε βοηθούσε πολύ και ο ήχος, καθώς ήταν χαμηλός, επειδή το Τεχνόπολις είναι μέσα σε κατοικημένη περιοχή.
Η δυνατή εκτέλεση του “Μέσα μου ο αέρας που φυσά” άρχισε σιγά-σιγά να ξεσηκώνει τον κόσμο. Στη συνέχεια παρουσιάστηκε κι ένα τραγούδι από τη νέα τους δισκογραφική δουλειά, το “Νεάντερταλ”, που έλαβε θερμό χειροκρότημα. Λίγο αργότερα όμως έφτασε “Το τρένο”. Τότε ήταν που το κοινό επιβιβάστηκε με ενθουσιασμό και άρχισε να τραγουδάει και να χορεύει σε ξέφρενους ρυθμούς, σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο και όλοι όλους. Το κέφι, το τραγούδι και ο χορός συνεχίστηκαν αμείωτα στο “Σιγά μην κλάψω” και απογειώθηκαν στο “Ακούω την αγάπη”, όπου πλέον το πόγκο έφτασε στα ύψη. Χοροπηδητά, τραβήγματα, σκουντιές, αγκωνιές, μια απίστευτη εκτόνωση του κοινού, που μάλλον οδήγησε τους καλλιτέχνες να συνεχίσουν το ταξίδι σε παλιότερες δεκαετίες, στις θρυλικές “Τρύπες”.
Ο Αγγελάκας με τη μπάντα του ανέβηκαν ξανά στη σκηνή και προσκάλεσαν το κοινό να τραγουδήσει την “Ταξιδιάρα ψυχή”. Και φυσικά η ανταπόκρισή του ήταν πολύ μεγάλη και ζεστή από την αρχή έως και το τέλος της εκτέλεσης. Ακολούθησαν με την αντίστοιχη ένταση, πάθος και χορό το “Θα ανατέλλω” και το “Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη”, ενώ η βραδιά έκλεισε στις 11:40 με τι άλλο; Μια “γλυκιά προσευχή”, τη “Γιορτή”…
“Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή…”
Setlist:
Δικαιοσύνη
Γλέντι
Καλά που έγινα σπουδαίος και τρανός
Αιρετικό
Τηλεντρόγκες
Είμαι τυχερός
Ευγνωμοσύνη
Ποτάμι
Άγρια των άστρων μουσική
Πόθοι
Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Μαύρη νύχτα
Από ‘δώ και πάνω
Ο χαμένος τα παίρνει όλα
Η γελαστή ανηφόρα
Νεάντερταλ (νέο)
Σαράβαλο
Το τρένο
Σιγά μην κλάψω
Ακούω την αγάπη
Encore
Ταξιδιάρα ψυχή
Θα ανατέλλω
Δωσ’ μου λίγη ακόμα αγάπη
Γιορτή