Οι συντάκτες του Mix Grill, στο πλαίσιο της λιστομανίας που μας διακατέχει, ψηφίσαμε τους 30 καλύτερους δίσκους από το 2010 μέχρι σήμερα. Δείτε τους δίσκους που κατέλαβαν τις θέσεις 21 έως 30, ενώ αύριο θα ανέβουμε δεκάδα. Εδώ μπορείτε να δείτε όλα τα άρθρα της ανασκόπησης 2010-2016, όπως τα καλύτερα ξένα τραγούδια αλλά και τους καλύτερους ελληνικούς δίσκους. Μπορείτε να μαντέψετε ποιος δίσκος είναι στην πρώτη θέση;
21. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree (2016)
Η θλίψη, η απώλεια, ο θάνατος, η ζωή, όλα βρίσκονται σε αυτόν το δίσκο. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ήρθε ο θάνατος του έφηβου γιου του Cave, Arthur, και έντυσε τον ήδη σκοτεινό, εσωστρεφή ήχο με τα πιο πένθιμα χρώματα. Ο ίδιος ο Cave παραδέχεται, μάλιστα, ότι αν δεν είχε μεσολαβήσει αυτό το τραγικό συμβάν, οι δημιουργοί του άλμπουμ δεν θα είχαν επιτρέψει ποτέ να κυκλοφορήσει με τόσο σκοτεινό ήχο, αλλά θα είχαν γίνει διορθώσεις, οι οποίες έπειτα έμοιαζαν αταίριαστες. Η ακρόαση είναι δύσκολη και ο πόνος πανταχού παρών, αλλά όποιος κατορθώσει να εντρυφήσει αποζημιώνεται με ένα ανεκτίμητο, εσωτερικό ταξίδι. Το "Girl In Amber" έχει ήδη αγαπηθεί ιδιαιτέρως, αλλά και τα υπόλοιπα επτά κομμάτια αξίζουν την ίδια ή ακόμη καλύτερη τύχη. Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής από έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη στην πιο δύσκολη στιγμή του. Στην παραγωγή, ο φύλακας άγγελος του Cave, Warren Ellis. – [Στέλλα Σκαμνέλη]
22. Röyksopp - The Inevitable End (2014)
Οι απανταχού φανς του Νορβηγικού διδύμου είχαν θορυβηθεί από τις φήμες που ήρθαν, πριν ακόμα κυκλοφορήσει το άλμπουμ, σχετικά με το «αναπόφευκτο τέλος» τους. Σύντομα όμως οι Röyksopp δήλωσαν πως το τέλος αναφέρεται απλώς στη κυκλοφορία compact disc και ότι θα συνεχίσουν την παραγωγική διαδικασία. Και ήρθε αυτό το άλμπουμ διαμάντι που είχε μέσα εξαιρετικά κομμάτια που αδυνατώ να επισημάνω με σειρά προτίμησης. Πρώτο μπαίνει το "Running to the Sea" με τα φοβερά φωνητικά της Susanne Sundfor, για τα υπόλοιπα όμως δε μπορώ να μιλήσω. Εν ολίγοις είναι ο δίσκος παντός καιρού καθώς τα έχει όλα. Μελαγχολία και χορευτικούς ρυθμούς σε electronic υπόβαθρο, ακριβώς όπως λατρέψαμε στο ντεμπούτο τους, 'Melody A.M.' (2001) – [Νάνσυ Πολυδώρου]
23. Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)
Δεν είναι εύκολο να γράφεις μουσική από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και να παραμένεις με «φρέσκες» ιδέες μέχρι και σήμερα. Νομίζω ότι οι Radiohead είναι μέσα σ' αυτές τις μπάντες. Το 'A Moon Shaped Pool' δεν δημιούργησε νέο μουσικό είδος (ποιος δίσκος το έχει κάνει αυτό τα 15 τελευταία χρόνια;), αλλά πρόσθεσε νέα στοιχεία στις μουσικές φόρμες των Βρετανών, οι οποίοι κράτησαν μεν τα synth σε μικρότερο, όμως, βαθμό σε σχέση με το 'The King of Limbs' (2011), πρόσθεσαν ορχηστρικούς ήχους και τέλος ξαναθυμήθηκαν την κιθάρα σε κάποια κομμάτια. Οι μελωδίες τους έχουν κεντρικό ρόλο, όπως βέβαια και η φωνή του Thom Yorke, η οποία συνεχίζει να δημιουργεί έντονα συναισθήματα χαράς, οργής, μελαγχολίας και ψυχολογικής αναζήτησης. Το 'A Moon Shaped Pool' δεν είναι ένας δίσκος των 90s ή των Zeros, αλλά καθαρά μια δουλειά που βλέπει στα 10s κι ακόμη πιο μακριά. – [Γιώργος Μπαλιώτης]
24. Caribou - Swim (2010)
Αν και πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές του ήχου του Caribou, δεν «τσίμπησαν» με τη στροφή του ήχου του σε περισσότερο πιασάρικες φόρμες, εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, απολαύσαμε στο έπακρον το 'Swim'. Βουτήξαμε με θέρμη στα ηλεκτρονικά ηχοτοπία που σκάρωσε ο κύριος Dan Snaith, όπως είχαμε κάνει αρκετά χρόνια πριν με το 'In Sides' των Orbital. Και βάζω στην ίδια παράγραφο το 'Swim' με το 'In Sides' για να τονίσω τη δυναμική και τη μαγεία αυτού του άλμπουμ. Το 'Swim' είναι ένα αριστουργηματικό, ηλεκτρονικό άλμπουμ, που ρουφιέται σα μια καλή τζούρα ενός τσιγάρου, μια γουλιά από ένα καλό κόκκινο κρασί, ένα πυρωμένο ηλιοβασίλεμα, μια ζεστή ανατολή ή μια βουτιά στα καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά μιας απομονωμένης παραλίας.
Είναι αλήθεια πως τραγούδια σαν τα "Odessa", "Sun", "Bowls" και φυσικά το εξαιρετικό "Jamelia" θα τα συμπεριλαμβάνουμε πάντα, σε εκείνες τις ξεχωριστές συλλογές για τις καλοκαιρινές διακοπές μας, που θα μας συντροφεύουν στα ταξίδια μας με πλοίο σε κάποιο από τα ελληνικά νησιά. Όπως κι ολόκληρο το Swim τελικά, αφού μόνο έτσι αναδεικνύεται το μεγαλείο του. – [Δημήτρης Καμπούρης]
25. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)
Μετά από μια περίπλοκη χρονιά, με αποκορύφωμα ίσως το συμβάν με την Taylor Swift στα MTV Awards, ο Kanye West απομακρύνθηκε στη Χαβάη για τη δημιουργία του πέμπτου άλμπουμ του. Το 'My Beautiful Dark Twisted Fantasy' είναι ένα μεγάλο άλμα προς αυτό που λέει ο τίτλος του, που για τον ίδιο το δημιουργό σημαίνει το να είναι ο καλύτερος καλλιτέχνης του είδους. Στα δεκατρία τραγούδια η παραγωγή είναι για σεμινάριο και ο Yeezy μοιάζει να έχει το ρόλο του μαέστρου της «ορχήστρας» των ονομάτων που εμφανίζονται, πολλά από τα οποία έκαναν επιτυχία μερικά χρόνια αργότερα, όπως ο Bon Iver (Justin Vernon) και η Nicki Minaj. Ήταν η κορυφή της μέχρι τώρα πορείας του και από εκεί μπορούσε να ξεκινήσει για κάτι τόσο συγκροτημένο όπως το Yeezus του 2013 ή τόσο χαοτικό όσο το φετινό 'The Life Of Pablo'. – [Δημήτρης Όρλης]
26. Beach House - Bloom (2012)
Ένα Myth-ικό ταξίδι στη χώρα της ονειρικής ποπ.
Ζούμε μέσα σε οπτικά σήματα, κινούμαστε ανάμεσα σε 0 και 1, αναπνέουμε, γνωριζόμαστε, επικοινωνούμε, αγαπιόμαστε, χωρίζουμε κι ευθύς megabytes δεδομένων αποθηκεύονται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Οι Beach House συγκέντρωσαν δέκα τραγούδια που ακούγονται σαν μανιφέστο για τη γενιά της ψηφιακής εποχής. Κι αν δεν είναι οργισμένο και ρηξικέλευθο, οφείλεται μάλλον στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γενιάς αυτής. Το 'Bloom' είναι ένα χάδι, ένα άγγιγμα στην ψυχή από κάτι οικείο μα συνάμα αδιευκρίνιστο. Το μοναδικό σημείο που υστερεί ο δίσκος είναι ότι δεν έχει ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Σαν να ταξιδεύεις σε μια αιωνίως γαλήνια θάλασσα. Μπορεί το ταξίδι να μην είναι συναρπαστικό και να μην κρύβει εκπλήξεις, αλλά θα έρθουν σίγουρα στιγμές που θα θελήσεις να το επαναλάβεις. Για τον προορισμό, πια, κι όχι τόσο για το ίδιο το ταξίδι. – [Ορέστης Καζασίδης]
27. Anohni - Hopelessness (2016)
Η Anohni, στον πρώτο της δίσκο υπό αυτό το όνομα, καθώς μέχρι φέτος ήταν γνωστή ως ο Antony Hegarty από τους Antony and the Johnsons, διαμαρτύρεται. Διαμαρτύρεται έντονα, απέναντι στην πολιτική πολέμου των ΗΠΑ, στη βία της μοντέρνας πατριαρχικής κοινωνίας που κρύβεται πίσω από τη δήθεν κοινωνικά ευαίσθητη γενιά μας, στην αδιαφορία της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Η διαμαρτυρία της όμως, δεν είναι γεμάτη μίσος, αλλά μια κατασταλλαγμένη απελπισία, περιβαλλόμενη από περίτεχνες ηλεκτρονικές μουσικές μελωδίες και ρυθμούς και τη φανταστική φωνή της Anohni. Κάθε τραγούδι ακουμπάει μια ευαίσθητη χορδή όχι μόνο γιατί αναφέρεται σε μοντέρνα ζητήματα που μας αφορούν, αλλά γιατί μέσα από αυτό η Anohni έχει δώσει και κάτι από τη δική της προσωπικότητα. Το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι παρ' όλη τη σοβαρότητά του, είναι ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα. Σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους της εποχής μας. – [Ελένη Πεφάνη]
28. Blur - The Magic Whip (2015)
Το 'Magic Whip' του 2015 αποτελεί την μοναδική κυκλοφορία των αγαπημένων μας Blur για αυτήν την δεκαετία και το πρώτο άλμπουμ τους μετά από 12 χρόνια και το εξαιρετικό 'Think Tank'. Κερδίζει επάξια την θέση στην συλλογική μας λίστα όχι μόνο γιατί κατάφεραν να γοητεύσουν ξανά εμάς που τους παρακολουθούμε από τις πρώτες τους κυκλοφορίες στα 90’s,αλλά και επειδή με συνθέσεις όπως τα "My Terracotta Heart", "There Are Too Many Of Us" και "I Broadcast" «έκλεισαν» το μάτι και στους νεότερους που δεν έζησαν ούτε τα λαμπερά χρόνια της brit pop, ούτε όμως και τις ξεχωριστές δουλειές του συγκροτήματος αργότερα την επόμενη δεκαετία. – [Λεωνίδας Καλμούκος]
29. M83 - Hurry Up, We're Dreaming (2011)
Για τους λάτρεις των synth pop 80s ήχων, το διπλό αυτό άλμπουμ του Anthony Gonzalez, δε μπορεί παρά μόνο να είναι το καλύτερο άλμπουμ του είδους για την τρέχουσα δεκαετία. Αν και άνισο λόγω διάρκειας, έχει αφήσει παρακαταθήκη πολλά αξιομνημόνευτα τραγούδια. Κυρίως όμως σε αυτό το άλμπουμ θα βρείτε το "Midnight City", το καλύτερο τραγούδι για το γράφοντα τα τελευταία χρόνια (ναι, αυτό με το σαξόφωνο).
Ο Gonzalez ενώνει δύο προηγούμενα άλμπουμ του σε ένα, το synth pop 'Saturdays = Youth' (2008) και το ambient 'Before the Dawn Heal Us' (2005) και προσφέρει ανατριχίλες καθ' όλη την διάρκεια του. Φιλόδοξο κι απαιτητικό, δεν ξεμπερδεύεις μαζί του εύκολα, πρέπει να το ακούσεις με προσοχή, ένα άλμπουμ βγαλμένο από άλλη εποχή (τότε που ακούγαμε ολόκληρα τα άλμπουμ και δεν βιαζόμασταν να τα ξεπετάξουμε). – [Δημήτρης Καμπούρης]
30. Gorillaz - Plastic Beach (2010)
Ο Damon Albarn προσπάθησε να δημιουργήσει κάτι το μεγάλο με το 'Plastic Beach'. Συνεργάστηκε με το Lou Reed, το Bobby Womack, τους Mick Jones & Paul Simonon των Clash, καθώς και τους Mos Def, Snoop Dogg, Gruff Rhys, De La Soul, Little Dragon κ.ά. Η «φρεσκάδα» που βγάζει ο ήχος των Gorillaz παρέμεινε, ακόμη κι αν οι αναφορές όλων των παραπάνω παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες κι αυτό δε γινόταν να μην επηρεάσει το δίσκο. Ο Albarn δεν ξεπέρασε το εξαιρετικό ντεμπούτο αυτής της εικονικής μπάντας, ούτε το 'Demon Day' που ήρθε πιο μετά, αλλά κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ βασισμένο σε ένα καλοσχεδιασμένο σενάριο, με αρχή, μέση και τέλος και με δύο singles, που ακούγονται ακόμη και σήμερα στο ραδιόφωνο ("Stylo", "On Melancholy Hill"). – [Γιώργος Μπαλιώτης]
21. Nick Cave & The Bad Seeds - Skeleton Tree (2016)
Η θλίψη, η απώλεια, ο θάνατος, η ζωή, όλα βρίσκονται σε αυτόν το δίσκο. Κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων ήρθε ο θάνατος του έφηβου γιου του Cave, Arthur, και έντυσε τον ήδη σκοτεινό, εσωστρεφή ήχο με τα πιο πένθιμα χρώματα. Ο ίδιος ο Cave παραδέχεται, μάλιστα, ότι αν δεν είχε μεσολαβήσει αυτό το τραγικό συμβάν, οι δημιουργοί του άλμπουμ δεν θα είχαν επιτρέψει ποτέ να κυκλοφορήσει με τόσο σκοτεινό ήχο, αλλά θα είχαν γίνει διορθώσεις, οι οποίες έπειτα έμοιαζαν αταίριαστες. Η ακρόαση είναι δύσκολη και ο πόνος πανταχού παρών, αλλά όποιος κατορθώσει να εντρυφήσει αποζημιώνεται με ένα ανεκτίμητο, εσωτερικό ταξίδι. Το "Girl In Amber" έχει ήδη αγαπηθεί ιδιαιτέρως, αλλά και τα υπόλοιπα επτά κομμάτια αξίζουν την ίδια ή ακόμη καλύτερη τύχη. Μια ειλικρινής κατάθεση ψυχής από έναν εξαιρετικό καλλιτέχνη στην πιο δύσκολη στιγμή του. Στην παραγωγή, ο φύλακας άγγελος του Cave, Warren Ellis. – [Στέλλα Σκαμνέλη]22. Röyksopp - The Inevitable End (2014)
Οι απανταχού φανς του Νορβηγικού διδύμου είχαν θορυβηθεί από τις φήμες που ήρθαν, πριν ακόμα κυκλοφορήσει το άλμπουμ, σχετικά με το «αναπόφευκτο τέλος» τους. Σύντομα όμως οι Röyksopp δήλωσαν πως το τέλος αναφέρεται απλώς στη κυκλοφορία compact disc και ότι θα συνεχίσουν την παραγωγική διαδικασία. Και ήρθε αυτό το άλμπουμ διαμάντι που είχε μέσα εξαιρετικά κομμάτια που αδυνατώ να επισημάνω με σειρά προτίμησης. Πρώτο μπαίνει το "Running to the Sea" με τα φοβερά φωνητικά της Susanne Sundfor, για τα υπόλοιπα όμως δε μπορώ να μιλήσω. Εν ολίγοις είναι ο δίσκος παντός καιρού καθώς τα έχει όλα. Μελαγχολία και χορευτικούς ρυθμούς σε electronic υπόβαθρο, ακριβώς όπως λατρέψαμε στο ντεμπούτο τους, 'Melody A.M.' (2001) – [Νάνσυ Πολυδώρου]23. Radiohead - A Moon Shaped Pool (2016)
Δεν είναι εύκολο να γράφεις μουσική από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και να παραμένεις με «φρέσκες» ιδέες μέχρι και σήμερα. Νομίζω ότι οι Radiohead είναι μέσα σ' αυτές τις μπάντες. Το 'A Moon Shaped Pool' δεν δημιούργησε νέο μουσικό είδος (ποιος δίσκος το έχει κάνει αυτό τα 15 τελευταία χρόνια;), αλλά πρόσθεσε νέα στοιχεία στις μουσικές φόρμες των Βρετανών, οι οποίοι κράτησαν μεν τα synth σε μικρότερο, όμως, βαθμό σε σχέση με το 'The King of Limbs' (2011), πρόσθεσαν ορχηστρικούς ήχους και τέλος ξαναθυμήθηκαν την κιθάρα σε κάποια κομμάτια. Οι μελωδίες τους έχουν κεντρικό ρόλο, όπως βέβαια και η φωνή του Thom Yorke, η οποία συνεχίζει να δημιουργεί έντονα συναισθήματα χαράς, οργής, μελαγχολίας και ψυχολογικής αναζήτησης. Το 'A Moon Shaped Pool' δεν είναι ένας δίσκος των 90s ή των Zeros, αλλά καθαρά μια δουλειά που βλέπει στα 10s κι ακόμη πιο μακριά. – [Γιώργος Μπαλιώτης]24. Caribou - Swim (2010)
Αν και πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές του ήχου του Caribou, δεν «τσίμπησαν» με τη στροφή του ήχου του σε περισσότερο πιασάρικες φόρμες, εμείς οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί, απολαύσαμε στο έπακρον το 'Swim'. Βουτήξαμε με θέρμη στα ηλεκτρονικά ηχοτοπία που σκάρωσε ο κύριος Dan Snaith, όπως είχαμε κάνει αρκετά χρόνια πριν με το 'In Sides' των Orbital. Και βάζω στην ίδια παράγραφο το 'Swim' με το 'In Sides' για να τονίσω τη δυναμική και τη μαγεία αυτού του άλμπουμ. Το 'Swim' είναι ένα αριστουργηματικό, ηλεκτρονικό άλμπουμ, που ρουφιέται σα μια καλή τζούρα ενός τσιγάρου, μια γουλιά από ένα καλό κόκκινο κρασί, ένα πυρωμένο ηλιοβασίλεμα, μια ζεστή ανατολή ή μια βουτιά στα καταγάλανα, κρυστάλλινα νερά μιας απομονωμένης παραλίας.Είναι αλήθεια πως τραγούδια σαν τα "Odessa", "Sun", "Bowls" και φυσικά το εξαιρετικό "Jamelia" θα τα συμπεριλαμβάνουμε πάντα, σε εκείνες τις ξεχωριστές συλλογές για τις καλοκαιρινές διακοπές μας, που θα μας συντροφεύουν στα ταξίδια μας με πλοίο σε κάποιο από τα ελληνικά νησιά. Όπως κι ολόκληρο το Swim τελικά, αφού μόνο έτσι αναδεικνύεται το μεγαλείο του. – [Δημήτρης Καμπούρης]
25. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)
Μετά από μια περίπλοκη χρονιά, με αποκορύφωμα ίσως το συμβάν με την Taylor Swift στα MTV Awards, ο Kanye West απομακρύνθηκε στη Χαβάη για τη δημιουργία του πέμπτου άλμπουμ του. Το 'My Beautiful Dark Twisted Fantasy' είναι ένα μεγάλο άλμα προς αυτό που λέει ο τίτλος του, που για τον ίδιο το δημιουργό σημαίνει το να είναι ο καλύτερος καλλιτέχνης του είδους. Στα δεκατρία τραγούδια η παραγωγή είναι για σεμινάριο και ο Yeezy μοιάζει να έχει το ρόλο του μαέστρου της «ορχήστρας» των ονομάτων που εμφανίζονται, πολλά από τα οποία έκαναν επιτυχία μερικά χρόνια αργότερα, όπως ο Bon Iver (Justin Vernon) και η Nicki Minaj. Ήταν η κορυφή της μέχρι τώρα πορείας του και από εκεί μπορούσε να ξεκινήσει για κάτι τόσο συγκροτημένο όπως το Yeezus του 2013 ή τόσο χαοτικό όσο το φετινό 'The Life Of Pablo'. – [Δημήτρης Όρλης]26. Beach House - Bloom (2012)
Ένα Myth-ικό ταξίδι στη χώρα της ονειρικής ποπ. Ζούμε μέσα σε οπτικά σήματα, κινούμαστε ανάμεσα σε 0 και 1, αναπνέουμε, γνωριζόμαστε, επικοινωνούμε, αγαπιόμαστε, χωρίζουμε κι ευθύς megabytes δεδομένων αποθηκεύονται στην άλλη άκρη του πλανήτη. Οι Beach House συγκέντρωσαν δέκα τραγούδια που ακούγονται σαν μανιφέστο για τη γενιά της ψηφιακής εποχής. Κι αν δεν είναι οργισμένο και ρηξικέλευθο, οφείλεται μάλλον στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γενιάς αυτής. Το 'Bloom' είναι ένα χάδι, ένα άγγιγμα στην ψυχή από κάτι οικείο μα συνάμα αδιευκρίνιστο. Το μοναδικό σημείο που υστερεί ο δίσκος είναι ότι δεν έχει ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Σαν να ταξιδεύεις σε μια αιωνίως γαλήνια θάλασσα. Μπορεί το ταξίδι να μην είναι συναρπαστικό και να μην κρύβει εκπλήξεις, αλλά θα έρθουν σίγουρα στιγμές που θα θελήσεις να το επαναλάβεις. Για τον προορισμό, πια, κι όχι τόσο για το ίδιο το ταξίδι. – [Ορέστης Καζασίδης]
27. Anohni - Hopelessness (2016)
Η Anohni, στον πρώτο της δίσκο υπό αυτό το όνομα, καθώς μέχρι φέτος ήταν γνωστή ως ο Antony Hegarty από τους Antony and the Johnsons, διαμαρτύρεται. Διαμαρτύρεται έντονα, απέναντι στην πολιτική πολέμου των ΗΠΑ, στη βία της μοντέρνας πατριαρχικής κοινωνίας που κρύβεται πίσω από τη δήθεν κοινωνικά ευαίσθητη γενιά μας, στην αδιαφορία της παγκόσμιας κοινότητας απέναντι στην καταστροφή του περιβάλλοντος. Η διαμαρτυρία της όμως, δεν είναι γεμάτη μίσος, αλλά μια κατασταλλαγμένη απελπισία, περιβαλλόμενη από περίτεχνες ηλεκτρονικές μουσικές μελωδίες και ρυθμούς και τη φανταστική φωνή της Anohni. Κάθε τραγούδι ακουμπάει μια ευαίσθητη χορδή όχι μόνο γιατί αναφέρεται σε μοντέρνα ζητήματα που μας αφορούν, αλλά γιατί μέσα από αυτό η Anohni έχει δώσει και κάτι από τη δική της προσωπικότητα. Το εκπληκτικότερο όλων είναι ότι παρ' όλη τη σοβαρότητά του, είναι ένας δίσκος που ακούγεται ευχάριστα. Σίγουρα ένας από τους καλύτερους δίσκους της εποχής μας. – [Ελένη Πεφάνη]28. Blur - The Magic Whip (2015)
Το 'Magic Whip' του 2015 αποτελεί την μοναδική κυκλοφορία των αγαπημένων μας Blur για αυτήν την δεκαετία και το πρώτο άλμπουμ τους μετά από 12 χρόνια και το εξαιρετικό 'Think Tank'. Κερδίζει επάξια την θέση στην συλλογική μας λίστα όχι μόνο γιατί κατάφεραν να γοητεύσουν ξανά εμάς που τους παρακολουθούμε από τις πρώτες τους κυκλοφορίες στα 90’s,αλλά και επειδή με συνθέσεις όπως τα "My Terracotta Heart", "There Are Too Many Of Us" και "I Broadcast" «έκλεισαν» το μάτι και στους νεότερους που δεν έζησαν ούτε τα λαμπερά χρόνια της brit pop, ούτε όμως και τις ξεχωριστές δουλειές του συγκροτήματος αργότερα την επόμενη δεκαετία. – [Λεωνίδας Καλμούκος]29. M83 - Hurry Up, We're Dreaming (2011)
Για τους λάτρεις των synth pop 80s ήχων, το διπλό αυτό άλμπουμ του Anthony Gonzalez, δε μπορεί παρά μόνο να είναι το καλύτερο άλμπουμ του είδους για την τρέχουσα δεκαετία. Αν και άνισο λόγω διάρκειας, έχει αφήσει παρακαταθήκη πολλά αξιομνημόνευτα τραγούδια. Κυρίως όμως σε αυτό το άλμπουμ θα βρείτε το "Midnight City", το καλύτερο τραγούδι για το γράφοντα τα τελευταία χρόνια (ναι, αυτό με το σαξόφωνο).Ο Gonzalez ενώνει δύο προηγούμενα άλμπουμ του σε ένα, το synth pop 'Saturdays = Youth' (2008) και το ambient 'Before the Dawn Heal Us' (2005) και προσφέρει ανατριχίλες καθ' όλη την διάρκεια του. Φιλόδοξο κι απαιτητικό, δεν ξεμπερδεύεις μαζί του εύκολα, πρέπει να το ακούσεις με προσοχή, ένα άλμπουμ βγαλμένο από άλλη εποχή (τότε που ακούγαμε ολόκληρα τα άλμπουμ και δεν βιαζόμασταν να τα ξεπετάξουμε). – [Δημήτρης Καμπούρης]
30. Gorillaz - Plastic Beach (2010)
Ο Damon Albarn προσπάθησε να δημιουργήσει κάτι το μεγάλο με το 'Plastic Beach'. Συνεργάστηκε με το Lou Reed, το Bobby Womack, τους Mick Jones & Paul Simonon των Clash, καθώς και τους Mos Def, Snoop Dogg, Gruff Rhys, De La Soul, Little Dragon κ.ά. Η «φρεσκάδα» που βγάζει ο ήχος των Gorillaz παρέμεινε, ακόμη κι αν οι αναφορές όλων των παραπάνω παραπέμπουν σε προηγούμενες δεκαετίες κι αυτό δε γινόταν να μην επηρεάσει το δίσκο. Ο Albarn δεν ξεπέρασε το εξαιρετικό ντεμπούτο αυτής της εικονικής μπάντας, ούτε το 'Demon Day' που ήρθε πιο μετά, αλλά κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ βασισμένο σε ένα καλοσχεδιασμένο σενάριο, με αρχή, μέση και τέλος και με δύο singles, που ακούγονται ακόμη και σήμερα στο ραδιόφωνο ("Stylo", "On Melancholy Hill"). – [Γιώργος Μπαλιώτης]