Dropkick Murphys - 11 Short Stories Of Pain And Glory

Dropkick Murphys - 11 Short Stories Of Pain And Glory

Το 9ο studio album της μπάντας, χωρίς να αγγίζει τα επίπεδα του 'Signed and Sealed in blood' (2013), είναι αρκούντως ικανοποιητικό.
Διαβάστηκε φορες
Τι θα ακούσεις:
celtic-punk, celtic-folk rock

Τραγούδια που ξεχωρίζουν:
"Blood", "4-15-13", "The Lonesome Boatman"

Βαθμολογία: 7/10

Όσοι εξ υμών είχαν την ευκαιρία να δουν live τους Murphys στο περασμένο Rockwave, είμαι σίγουρος ότι θα ανυπομονείτε για τις φετινές τους εμφανίσεις σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα στις 10 και 11 Φεβρουαρίου. Η μπάντα έρχεται με νέο υλικό μετά από 4 χρόνια και το "11 Short Stories Of Pain And Glory", αποτελεί για εμένα προσωπικά μια από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του 2017. Πόσο μάλλον όταν το εν λόγω album αποτελεί τον διάδοχο του προ τετραετίας "Signed and Sealed in blood", του δίσκου δηλαδή που περιείχε δύο από τα καλύτερα τραγούδια στην ιστορία του συγκροτήματος. Aναφέρομαι φυσικά στα "The boys are back" και στο "Rose tattoo".

Με τη φετινή της κυκλοφορία, η μπάντα από τη Βοστόνη επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό της ως μιας από τις κορυφαίες του είδους της, που πολύ απλά συνίσταται στο celtic-folk punk-rock. Άξιοι διάδοχοι των μεγάλων ονομάτων του παρελθόντος όπως οι The Dubliners, οι Pogues αλλά και οι Stiff Little Fingers, έρχονται να ακολουθήσουν αλλά και να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση της ιρλανδικής μουσικής παράδοσης με την παρακαταθήκη των Ramones και των The Clash.

Το "11 short stories of pain and glory" σίγουρα θα σε ικανοποιήσει, αλλά δύσκολα θα σε ενθουσιάσει. Η μικρή διάρκειά του (38:40 λεπτά), η μη ύπαρξη ενός πολύ σπουδαίου κομματιού με εξαίρεση ίσως το "Blood" και η παρουσία τραγουδιών όπως το "Until the next time"- από τα πλέον soft κομμάτια στην ιστορία του συγκροτήματος- είναι λόγοι που συντελούν στο να μη θεωρώ το "11 short stories of pain and glory" ως τον δίσκο εκείνο που μετά την κυκλοφορία του θα μνημονεύεται για αρκετό καιρό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο ακροατής απογοητεύεται.

Αν και με το πρώτο official single "Blood" οι Murphys έδειξαν να βρίσκονται σε φόρμα, με συνθέσεις όπως το "I Had a Ηat" και το "Sandlot", κάπου δείχνουν να το χάνουν. Το εισαγωγικό "The Lonesome Boatman" σε προδιαθέτει για κάτι πολύ δυναμικό, που όμως δεν υλοποιείται. Οι επαναστατικές αναφορές των Murphys, σήμα κατατεθέν του συγκροτήματος, υπάρχουν όπως είναι φυσικό σε όλα τα τραγούδια τους και εξ άλλου είναι γνωστοί οι αγώνες τους για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης. Με τα "Rebels With A Cause" και "Paying my Way", τιμάνε το αγωνιστικό τους παρελθόν και το όραμά τους για μια "better society". Το “4-15-13”, αποτίει φόρο τιμής στα θύματα των βομβιστικών επιθέσεων του Μαραθωνίου της Βοστόνης και αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του album.

Το ίδιο θα έλεγα και για το "You’ll Never Walk Alone", του κλασικού anthem των Gerry and the Pacemakers, που έχει γίνει παγκοσμίως γνωστό από τους οπαδούς της τεράστιας Liverpool. Σύμφωνα με τον ιθύνοντα νου των Murphys, Ken Casey, η υπερβολική χρήση οπιούχων ειδικά τα τελευταία χρόνια έχει λάβει τη μορφή επιδημίας στην Αμερική και ιδιαίτερα στην περιοχή τους. Με το "You’ll Never Walk Alone", οι Murphys διακηρύσσουν ότι οι δύσκολες καταστάσεις μπορούν να ξεπεραστούν και εμείς συμφωνούμε απόλυτα μαζί τους.

Συνοψίζοντας, o δίσκος θα σε ικανοποιήσει χωρίς να σε ξετρελάνει. Σε κάθε περίπτωση όμως, αξίζει κανείς να τους δει live και σας προτρέπω όλους να είστε εκεί, είτε στην Αθήνα είτε στη Θεσσαλονίκη: The boys are back επομένως and they’ll never walk alone.

Αξιολόγηση δίσκων
Βαθμός δίσκου
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα