The National - High Violet

Πέρασαν ήδη 4 μήνες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το 5ο  studio  album των National.  Σίγουρα όμως δεν χρειάζεται τόσος καιρός ώστε να το αγαπήσει και...
Διαβάστηκε φορες
Πέρασαν ήδη 4 μήνες από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το 5ο  studio  album του αμερικάνικου συγκροτήματος The National.  Σίγουρα όμως δεν χρειάζεται τόσος καιρός ώστε να το αγαπήσει και να το ξεχωρίσει κανείς σαν ένα από τα καλύτερα indie rock albums του 2010. Μπορεί να περιμέναμε αρκετά χρόνια από τις 2 τελευταίες επιτυχίες του συγκροτήματος  “Boxer” κ “Alligator”, αλλά άξιζε τον κόπο. Οι προηγούμενες δουλειές των National είχαν αγαπηθεί ιδιαιτέρως από το κοινό και σίγουρα  αυτό έκανε ακόμα πιο απαιτητικό τον κόσμο που περίμενε με αγωνία τον τελευταίο δίσκο τους.

Από ότι φαίνεται όμως τα κατάφεραν μια χαρά και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το High Violet έχει λάβει ήδη θέση στην πρώτη δεκάδα των ευρωπαϊκών και αμερικανικών  album charts. Και  όχι μόνο αυτό, αλλά οι κριτικές ανά τον κόσμο θα έλεγε κανείς το αποθεώνουν. Ίσως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι το συγκρότημα κάνει σχεδόν 2-3 χρόνια για να ετοιμάσει κάθε φορά την επόμενη δουλειά του. Μεγάλα “κενά” αλλά σκληρή δουλειά που ανταμείβει το κοινό και με το παραπάνω. Σίγουρα πάντως χρειάστηκα κι εγώ “σκληρή δουλειά”  για να πω με σιγουριά ποιό κομμάτι ξεχωρίζω. Δύσκολο παρά τις συνεχόμενες ακροάσεις.

    the national Ξεκινώντας ο δίσκος να παίζει, το Terrible Love κάνει μια απαλή και ταυτόχρονα γνώριμη εισαγωγή. Συνεχίζοντας  σε επόμενα κομμάτια όπως το Afraid of everyone  και το Bloodbuzz Ohio βλέπεις ότι η καινούργια τους δουλειά συνεχίζει να βαδίζει στο ύφος και το στυλ των προηγούμενων  δίσκων τους, που άλλωστε είναι αυτό που όλοι αγαπήσαμε από το συγκρότημα. Ο ήχος από τις φοβερές κιθαριές των αδερφών Dessner και τα drums του Bryan Devendorf στο Anyone’s Ghost, που κυκλοφόρησε και σε single ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του δίσκου, σε παραπέμπει έντονα σε κομμάτι του post-punk συγκροτήματος των 70’s, Joy Division(βασική επιρροή των National).

Ακούγοντας το Runaway και το Sorrow(τραγούδια που θα σου θυμίσουν κάτι από Bruce Springsteen) σε συνεπαίρνουν οι στίχοι με την “άρνηση” του καλλιτέχνη να ξεπεράσει αγαπημένα του πρόσωπα και καταστάσεις που τον δυσκολεύουν, θέλοντας να τα ζήσει σαν ένα κομμάτι που πρέπει να περάσει κανείς για να γίνουν όλα όπως πρέπει. Και μαζί με  την ιδιαίτερη και επιβλητική φωνή του Matt Berninger προκαλούν μια “ανώδυνη” μελαγχολία που κάνει το μυαλό σου να ταξιδεύει όσες φορές και αν τα ακούσεις. Τέλος, κάπου διάβασα τυχαία ένα σχόλιο για το Conversation 16 που νομίζω αντιπροσωπεύει ακριβώς και τη δική μου γνώμη – “Aγαπημένο τραγούδι .Όμορφο. Λέει την αλήθεια…

        Το  High Violet θα μπορούσε κανείς να πει ότι χαρακτηρίζεται από ποιητικό στίχο με στοιχεία σύγχρονης indie rock. Πάντως, σε όποιο track κι αν κολλήσεις περισσότερο, το σίγουρο είναι ότι ολόκληρο το album θα σε γοητεύσει.  Μα ακόμα και αν η πρώτη ακρόαση σου φανεί μονότονη ή αν η ομοιότητα με τα προγενέστερα τραγούδια των National σου μοιάσει βαρετή τότε σίγουρα θες μια ακόμα ακρόαση για να καταλάβεις ότι έκανες λάθος κ ότι θα είναι ο δίσκος που θα παίζεις στο repeat για πολύ καιρό ακόμα... 

TRACK LIST

1.    Terrible Love
2.    Sorrow
3.    Anyone’s Ghost
4.    Little Faith
5.    Afraid of Everyone
6.    Bloodbuzz Ohio
7.    Lemonworld
8.    Runaway
9.    Conversation 16
10.    England
11.    Vanderlyle Crybaby Geeks


Διαβάστε ακόμα