Καθώς το καλοκαίρι πλησιάζει γοργά, μαζί με τις βερμούδες εμφανίζονται και πολλοί μουσικοί του δρόμου για να ομορφύνουν τα ηλιόλουστα απογεύματα. Τριγυρνώντας στην πόλη μπορεί να πετύχεις από μοναχικούς κιθαρίστες ως εξαμελείς «υπερπαραγωγές» να παίζουν, περίπου όπως τα περιγράφει ο Gaz Brookfield στο τραγούδι του “The Busker Song”. Η Θεσσαλονίκη λόγω μεγέθους κυρίως, αλλά ίσως και λόγω της χωροταξίας της, δεν προσφέρει πάρα πολλά ωραία σημεία στο κέντρο της για τέτοιου είδους «εκμετάλλευση». Έτσι, μετά από χρόνια παρουσίας, ξέρεις πως κάπου κοντά είναι οι Sailing Tomatoes όταν ακούς εύθυμα βαλσάκια γύρω απ’ την Αγίας Σοφίας, ή αναζητείς την παρέα των Chinese Basement – ή των Ζητιάνων – πιο κάτω στην Τσιμισκή ή στην παραλία.
Ως μία συνεύρεση μουσικών του δρόμου της πόλης προωθήθηκε η συναυλία της Πέμπτης στο WE. Ο σχετικά καινούριος αυτός χώρος μπορεί να είναι μερικά λεπτά περπάτημα μακριά από το κέντρο, σε μια κατά τ’ άλλα απομονωμένη γειτονιά, αλλά έχει καταφέρει να «στεριώσει» με τις συναυλίες και τις άλλες δραστηριότητες που διοργανώνει. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε σίγουρα δεν ήταν λίγος, αλλά περίμενα και πίστευα πως η προσέλευση θα ήταν μεγαλύτερη. Ίσως η εργάσιμη επομένη και η γνώση πως ελληνική συναυλία με τρία συγκροτήματα δεν τελειώνει πριν τη 1:00 να αποθάρρυνε αρκετούς. Όχι άδικα, οι Sailing Tomatoes κλείσανε τη βραδιά περίπου στις 2:00.
Την αρχή έκαναν οι Ζητιάνοι περίπου στις 22:30 με αραιό κοινό και στην πλειοψηφία του καθιστό. Το σχήμα αποτελείται κυρίως από μέλη των Chinese Basement και η ουσιαστική διαφορά είναι πως παίζουν πιο ήρεμα, πιο «ακουστικά». Παίξανε δικά τους τραγούδια, μαζί με γνώριμους ήχους από ηχογραφημένα τραγούδια των Chinese Basement όπως το “Ταβάνι”, αλλά δεν κατάφεραν να συνεπάρουν τον κόσμο. Οι ίδιοι πάντως φάνηκαν να το απολαμβάνουν επί σκηνής.
Με μια μικρή αλλαγή του προγράμματος, ακολούθησαν η Λάργκο, που κανονικά θα εμφανίζονταν στο τέλος της βραδιάς. Είναι εφτάδα πλέον, με ακορντεόν, τρομπέτα και κλαρίνο να πλαισιώνουν τα υπόλοιπα όργανα, και παρουσίασαν μερικά από τα καινούρια τους τραγούδια. Δεν είπανε πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος που θα τα περιέχει, οπότε για την ώρα υπάρχει μόνο το αρκετά καλό περσινό EP τους, με τραγούδια που οι περισσότεροι στη συναυλία ήξεραν και ανταποκρίθηκαν είτε χορεύοντας, είτε τραγουδώντας, είτε απλά χειροκροτώντας θερμά. Οι Λάργκο έχουν βελτιωθεί σημαντικά από την πρώτη φορά που τους είχα δει στο Θέατρο Δάσους πριν από δύο χρόνια, αν και μπορεί η «τρομάρα» που τους είχε δώσει το πολυπληθές κοινό του Θανάση Παπακωνσταντίνου τότε να τους είχε αδικήσει.
Περασμένα μεσάνυχτα και καθώς αρκετοί είχαν ήδη αρχίσει να αποχωρούν οι Sailing Tomatoes ανέβηκαν στη σκηνή. Τα παλιότερα τραγούδια τους είναι λιγότερο δημοφιλή συγκριτικά με κάποια των Λάργκο, πόσο μάλλον αυτά του πιο πρόσφατου δίσκου τους που έχει μερικούς μήνες ζωής. Παρόλα αυτά οι μελωδίες είχαν ανταπόκριση από τον κόσμο, και βλέποντάς τους πρώτη φορά σε «κανονική» συναυλία ξεχώρισε η ερμηνεία του τραγουδιστή, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό για τους υπόλοιπους μουσικούς.
Βγαίνοντας, πρόσεξα να πωλείται το καινούριο τους άλμπουμ, ‘Dive’, σε μια θήκη από λινάτσα και ένα προσεγμένο βιβλιαράκι. Η εμφάνισή τους με είχε ήδη πείσει, και ακούγοντας πλέον το άλμπουμ δε μετανιώνω για την επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρη τη βραδιά, και πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν μερακλίδικες παρέες παίζουν γεμάτες όρεξη ωραίες μουσικές;
Ως μία συνεύρεση μουσικών του δρόμου της πόλης προωθήθηκε η συναυλία της Πέμπτης στο WE. Ο σχετικά καινούριος αυτός χώρος μπορεί να είναι μερικά λεπτά περπάτημα μακριά από το κέντρο, σε μια κατά τ’ άλλα απομονωμένη γειτονιά, αλλά έχει καταφέρει να «στεριώσει» με τις συναυλίες και τις άλλες δραστηριότητες που διοργανώνει. Ο κόσμος που συγκεντρώθηκε σίγουρα δεν ήταν λίγος, αλλά περίμενα και πίστευα πως η προσέλευση θα ήταν μεγαλύτερη. Ίσως η εργάσιμη επομένη και η γνώση πως ελληνική συναυλία με τρία συγκροτήματα δεν τελειώνει πριν τη 1:00 να αποθάρρυνε αρκετούς. Όχι άδικα, οι Sailing Tomatoes κλείσανε τη βραδιά περίπου στις 2:00.
Την αρχή έκαναν οι Ζητιάνοι περίπου στις 22:30 με αραιό κοινό και στην πλειοψηφία του καθιστό. Το σχήμα αποτελείται κυρίως από μέλη των Chinese Basement και η ουσιαστική διαφορά είναι πως παίζουν πιο ήρεμα, πιο «ακουστικά». Παίξανε δικά τους τραγούδια, μαζί με γνώριμους ήχους από ηχογραφημένα τραγούδια των Chinese Basement όπως το “Ταβάνι”, αλλά δεν κατάφεραν να συνεπάρουν τον κόσμο. Οι ίδιοι πάντως φάνηκαν να το απολαμβάνουν επί σκηνής.
Με μια μικρή αλλαγή του προγράμματος, ακολούθησαν η Λάργκο, που κανονικά θα εμφανίζονταν στο τέλος της βραδιάς. Είναι εφτάδα πλέον, με ακορντεόν, τρομπέτα και κλαρίνο να πλαισιώνουν τα υπόλοιπα όργανα, και παρουσίασαν μερικά από τα καινούρια τους τραγούδια. Δεν είπανε πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος που θα τα περιέχει, οπότε για την ώρα υπάρχει μόνο το αρκετά καλό περσινό EP τους, με τραγούδια που οι περισσότεροι στη συναυλία ήξεραν και ανταποκρίθηκαν είτε χορεύοντας, είτε τραγουδώντας, είτε απλά χειροκροτώντας θερμά. Οι Λάργκο έχουν βελτιωθεί σημαντικά από την πρώτη φορά που τους είχα δει στο Θέατρο Δάσους πριν από δύο χρόνια, αν και μπορεί η «τρομάρα» που τους είχε δώσει το πολυπληθές κοινό του Θανάση Παπακωνσταντίνου τότε να τους είχε αδικήσει.
Περασμένα μεσάνυχτα και καθώς αρκετοί είχαν ήδη αρχίσει να αποχωρούν οι Sailing Tomatoes ανέβηκαν στη σκηνή. Τα παλιότερα τραγούδια τους είναι λιγότερο δημοφιλή συγκριτικά με κάποια των Λάργκο, πόσο μάλλον αυτά του πιο πρόσφατου δίσκου τους που έχει μερικούς μήνες ζωής. Παρόλα αυτά οι μελωδίες είχαν ανταπόκριση από τον κόσμο, και βλέποντάς τους πρώτη φορά σε «κανονική» συναυλία ξεχώρισε η ερμηνεία του τραγουδιστή, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι αρνητικό για τους υπόλοιπους μουσικούς.
Βγαίνοντας, πρόσεξα να πωλείται το καινούριο τους άλμπουμ, ‘Dive’, σε μια θήκη από λινάτσα και ένα προσεγμένο βιβλιαράκι. Η εμφάνισή τους με είχε ήδη πείσει, και ακούγοντας πλέον το άλμπουμ δε μετανιώνω για την επιλογή. Το ίδιο ισχύει και για ολόκληρη τη βραδιά, και πώς θα μπορούσε άλλωστε, όταν μερακλίδικες παρέες παίζουν γεμάτες όρεξη ωραίες μουσικές;
Σχετικό θέμα