Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, πολλά έχουν αλλοιωθεί και άλλα τόσα παραμένουν τα ίδια. Η εικόνα της Θεσσαλονίκης σίγουρα έχει αλλοιωθεί προς το χειρότερο. Δυστυχώς η πόλη τότε ήταν πολύ πιο όμορφη απ' ό,τι είναι σήμερα. Η Θεσσαλονίκη εκείνα τα χρόνια άνθιζε και τη νύχτα της 26ης Σεπτεμβρίου άνθισε όσο ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία της.
Όταν ανακοινώθηκε η έλευση των U2 στη Θεσσαλονίκη τα πάντα διαφοροποιήθηκαν. Η ατμόσφαιρα, οι συζητήσεις, ακόμα και τα όνειρά μας. Τα τελευταία απέκτησαν μια πολυχρωμία, που ίσως και να οφειλόταν στο stage της "PopMart Tour", που εν τέλει στήθηκε στο Λιμάνι της πόλης.
Το εισιτήριο κόστιζε 4.000 αθάνατες ελληνικές δραχμές. Έπαιρνες κάπου τηλέφωνο, δεν θυμάμαι το νούμερο, έκανες κράτηση δίνοντας τα στοιχεία της ταυτότητάς σου και το παραλάμβανες από τα ταμεία της Διεθνούς Έκθεσης. Η Θεσσαλονίκη το 1997 ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και στα πλαίσια των εκδηλώσεων που οργανώθηκαν τότε, ήρθαν και οι U2 στην πόλη και για αυτό το λόγο η τιμή του εισιτηρίου ήταν τόσο φθηνή.
Το πρωινό που όλοι περιμέναμε, μετά από αδημονία μηνών και μηνών, επιτέλους έφτασε. Ηλιόλουστη μέρα και από το πρωί στους δρόμους παρακολουθούσαμε τον κόσμο να καταφτάνει από παντού -από γειτονικές χώρες και φυσικά από την Αθήνα. Η παραλιακή, η Αριστοτέλους και η πλατεία Ναυαρίνου ασφυκτικά γεμάτες, όπως και όλοι οι δρόμοι πέριξ του λιμανιού. Ήμασταν στημένοι στις πόρτες εισόδου του συναυλιακού χώρου αρκετές ώρες νωρίτερα και όταν αυτές άνοιξαν, γύρω στις 16:00 αν θυμάμαι καλά, τουλάχιστον 5.000 άτομα μπήκαν μέσα. Αντικρίζοντας το τεράστιο video wall με έπιασε δέος. Ήξερα ότι θα ζήσω κάτι που θα με σημαδέψει, κάτι που δεν είχα ξαναζήσει και που θα περνούσαν αρκετά χρόνια για να ξαναζήσω.
Αυτό που μας απασχολούσε ήταν το πώς θα περάσει η ώρα. Support στους U2 ήταν οι Echo Tattoo και ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Αμφότεροι ήταν εξαιρετικοί, όμως όλοι μας βρισκόμασταν εκεί για να δούμε και να ακούσουμε τους U2. Όσο βράδιαζε, όλοι μας νιώθαμε ότι το όνειρο πλησίαζε. Πρέπει να ήταν 21:30 όταν ακούστηκαν οι εισαγωγικοί ήχοι του "Pop Muzik", με το οποίο άνοιγαν οι Ιρλανδοί τα live της Popmart. Ένας τεράστιος διάδρομος έκοβε το χώρο στη μέση και, ξαφνικά, πάνω του εμφανίστηκε ο Bono με τη στολή του μποξέρ. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που θυμάμαι από εκείνο το βράδυ. 50.000-55.000 θεατές παραληρούσαν. Αυτός άρπαξε το μικρόφωνο και ψιθύρισε με σπαστά ελληνικά «Thessaloniki». Κάπου εκεί άρχισαν όλα.
Ξεκίνησαν με το "Mofo" και συνέχισαν με το "I Will Follow". Έπαιξαν αρκετά τραγούδια από το "Pop", ένα αμφιλεγόμενο για τα δεδομένα της εποχής άλμπουμ, που ο χρόνος το έχει δικαιώσει οριστικά και αμετάκλητα. Οι U2 πήραν τον ήχο των Underworld, των Chemical Brothers και των Leftfield και τον αναβάπτισαν στην ιερή κολυμβήθρα της rock. Τραγούδια όπως το "Gone", το "Please", το "If You Wear That Velvet Dress" και φυσικά το "Discotheque", που ακούσαμε εκείνο το βράδυ, ήταν σίγουρα πρωτοποριακά και πολύ μπροστά από την εποχή τους.
Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν εκεί για να ακούσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί τους τους ύμνους του παρελθόντος. Το "New Year's Day", το "All I Want Is You", το "Where The Streets Have No Name", το "Still Haven't Found What I'm Looking For", το "One" και το "With Or Without You". Δεν έπαιξαν το "Sunday Bloody Sunday", το οποίο είχαν παρουσιάσει ακουστικά τρεις μέρες πριν, στην έως και σήμερα ιστορικότερη συναυλία της καριέρας τους, στο θρυμματισμένο από τον πόλεμο Σαράγεβο της Βοσνίας.
Στα highlights μιας βραδιάς, γεμάτης από μαγικές εικόνες, συμπεριλαμβάνονται:
-Οι ευχαριστίες του Bono στους Έλληνες γιατρούς, που τον βοήθησαν στο να ξαναβρεί τη φωνή του. Για την ιστορία, η φωνή του είχε «κλείσει» λίγο πριν τελειώσει το live στο Σαράγεβο.
-Οι προσπάθειές του να επικοινωνήσει με το ελληνικό κοινό σε σπαστά ελληνικά, πριν το "Still Haven't Found...".
-Το τεράστιο λεμόνι που είχε στηθεί παραπλεύρως της σκηνής και από το οποίο εξήλθε η μπάντα, υπό τους ήχους του remixed "Lemon", ώστε να συνεχιστεί το show.
-Η άνοδος στη σκηνή μιας μελαχροινής κοπέλας, που χόρεψε με τον Bono το "With Or Without You". Έκτοτε, τον έχω δει αρκετές φορές να το κάνει, αλλά σαν εκείνη τη βραδιά στη Θεσσαλονίκη, όχι.
Όταν οι τίτλοι τέλους έπεσαν με το "Staring At The Sun", μετά από 130 λεπτά περίπου, τα πάντα γύρω μας φαινόντουσαν τόσο διαφορετικά. Περισσότερο αγνά και ρομαντικά. Ήμασταν έτοιμοι να φιλήσουμε περισσότερο, να αγκαλιάσουμε και να αγκαλιαστούμε, να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε περισσότερο. Να διηγηθούμε σε όλους το πώς ήταν να είσαι εκείνο το βράδυ στο live των U2 στη Θεσσαλονίκη.
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. Όσες φορές μπαίνω στην είσοδο της πόλης, πάντα στρέφω το βλέμμα μου στο Λιμάνι. Προσπαθώ να ξαναφέρω στη μνήμη μου όλες τις εικόνες εκείνης της μοναδικής βραδιάς. Είναι δύσκολο. Πάντοτε όμως προσπαθώ.
* Η φωτογραφία εξώφυλλου είναι από αυτό το YouTube βίντεο του nounoukos
Όταν ανακοινώθηκε η έλευση των U2 στη Θεσσαλονίκη τα πάντα διαφοροποιήθηκαν. Η ατμόσφαιρα, οι συζητήσεις, ακόμα και τα όνειρά μας. Τα τελευταία απέκτησαν μια πολυχρωμία, που ίσως και να οφειλόταν στο stage της "PopMart Tour", που εν τέλει στήθηκε στο Λιμάνι της πόλης.
Το εισιτήριο κόστιζε 4.000 αθάνατες ελληνικές δραχμές. Έπαιρνες κάπου τηλέφωνο, δεν θυμάμαι το νούμερο, έκανες κράτηση δίνοντας τα στοιχεία της ταυτότητάς σου και το παραλάμβανες από τα ταμεία της Διεθνούς Έκθεσης. Η Θεσσαλονίκη το 1997 ήταν η Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και στα πλαίσια των εκδηλώσεων που οργανώθηκαν τότε, ήρθαν και οι U2 στην πόλη και για αυτό το λόγο η τιμή του εισιτηρίου ήταν τόσο φθηνή.
Το πρωινό που όλοι περιμέναμε, μετά από αδημονία μηνών και μηνών, επιτέλους έφτασε. Ηλιόλουστη μέρα και από το πρωί στους δρόμους παρακολουθούσαμε τον κόσμο να καταφτάνει από παντού -από γειτονικές χώρες και φυσικά από την Αθήνα. Η παραλιακή, η Αριστοτέλους και η πλατεία Ναυαρίνου ασφυκτικά γεμάτες, όπως και όλοι οι δρόμοι πέριξ του λιμανιού. Ήμασταν στημένοι στις πόρτες εισόδου του συναυλιακού χώρου αρκετές ώρες νωρίτερα και όταν αυτές άνοιξαν, γύρω στις 16:00 αν θυμάμαι καλά, τουλάχιστον 5.000 άτομα μπήκαν μέσα. Αντικρίζοντας το τεράστιο video wall με έπιασε δέος. Ήξερα ότι θα ζήσω κάτι που θα με σημαδέψει, κάτι που δεν είχα ξαναζήσει και που θα περνούσαν αρκετά χρόνια για να ξαναζήσω.
Αυτό που μας απασχολούσε ήταν το πώς θα περάσει η ώρα. Support στους U2 ήταν οι Echo Tattoo και ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Αμφότεροι ήταν εξαιρετικοί, όμως όλοι μας βρισκόμασταν εκεί για να δούμε και να ακούσουμε τους U2. Όσο βράδιαζε, όλοι μας νιώθαμε ότι το όνειρο πλησίαζε. Πρέπει να ήταν 21:30 όταν ακούστηκαν οι εισαγωγικοί ήχοι του "Pop Muzik", με το οποίο άνοιγαν οι Ιρλανδοί τα live της Popmart. Ένας τεράστιος διάδρομος έκοβε το χώρο στη μέση και, ξαφνικά, πάνω του εμφανίστηκε ο Bono με τη στολή του μποξέρ. Αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που θυμάμαι από εκείνο το βράδυ. 50.000-55.000 θεατές παραληρούσαν. Αυτός άρπαξε το μικρόφωνο και ψιθύρισε με σπαστά ελληνικά «Thessaloniki». Κάπου εκεί άρχισαν όλα.
Ξεκίνησαν με το "Mofo" και συνέχισαν με το "I Will Follow". Έπαιξαν αρκετά τραγούδια από το "Pop", ένα αμφιλεγόμενο για τα δεδομένα της εποχής άλμπουμ, που ο χρόνος το έχει δικαιώσει οριστικά και αμετάκλητα. Οι U2 πήραν τον ήχο των Underworld, των Chemical Brothers και των Leftfield και τον αναβάπτισαν στην ιερή κολυμβήθρα της rock. Τραγούδια όπως το "Gone", το "Please", το "If You Wear That Velvet Dress" και φυσικά το "Discotheque", που ακούσαμε εκείνο το βράδυ, ήταν σίγουρα πρωτοποριακά και πολύ μπροστά από την εποχή τους.
Όμως, όπως ήταν αναμενόμενο, οι περισσότεροι από εμάς ήμασταν εκεί για να ακούσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί τους τους ύμνους του παρελθόντος. Το "New Year's Day", το "All I Want Is You", το "Where The Streets Have No Name", το "Still Haven't Found What I'm Looking For", το "One" και το "With Or Without You". Δεν έπαιξαν το "Sunday Bloody Sunday", το οποίο είχαν παρουσιάσει ακουστικά τρεις μέρες πριν, στην έως και σήμερα ιστορικότερη συναυλία της καριέρας τους, στο θρυμματισμένο από τον πόλεμο Σαράγεβο της Βοσνίας.
Στα highlights μιας βραδιάς, γεμάτης από μαγικές εικόνες, συμπεριλαμβάνονται:
-Οι ευχαριστίες του Bono στους Έλληνες γιατρούς, που τον βοήθησαν στο να ξαναβρεί τη φωνή του. Για την ιστορία, η φωνή του είχε «κλείσει» λίγο πριν τελειώσει το live στο Σαράγεβο.
-Οι προσπάθειές του να επικοινωνήσει με το ελληνικό κοινό σε σπαστά ελληνικά, πριν το "Still Haven't Found...".
-Το τεράστιο λεμόνι που είχε στηθεί παραπλεύρως της σκηνής και από το οποίο εξήλθε η μπάντα, υπό τους ήχους του remixed "Lemon", ώστε να συνεχιστεί το show.
-Η άνοδος στη σκηνή μιας μελαχροινής κοπέλας, που χόρεψε με τον Bono το "With Or Without You". Έκτοτε, τον έχω δει αρκετές φορές να το κάνει, αλλά σαν εκείνη τη βραδιά στη Θεσσαλονίκη, όχι.
Όταν οι τίτλοι τέλους έπεσαν με το "Staring At The Sun", μετά από 130 λεπτά περίπου, τα πάντα γύρω μας φαινόντουσαν τόσο διαφορετικά. Περισσότερο αγνά και ρομαντικά. Ήμασταν έτοιμοι να φιλήσουμε περισσότερο, να αγκαλιάσουμε και να αγκαλιαστούμε, να ερωτευτούμε και να αγαπήσουμε περισσότερο. Να διηγηθούμε σε όλους το πώς ήταν να είσαι εκείνο το βράδυ στο live των U2 στη Θεσσαλονίκη.
Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε. Όσες φορές μπαίνω στην είσοδο της πόλης, πάντα στρέφω το βλέμμα μου στο Λιμάνι. Προσπαθώ να ξαναφέρω στη μνήμη μου όλες τις εικόνες εκείνης της μοναδικής βραδιάς. Είναι δύσκολο. Πάντοτε όμως προσπαθώ.
* Η φωτογραφία εξώφυλλου είναι από αυτό το YouTube βίντεο του nounoukos