Συνέντευξη: Νίκος Ζουρνής

Με αφορμή τις εμφανίσεις του στον "Πυρήνα" τις Πέμπτες 2 & 9 Δεκεμβρίου, συναντηθήκαμε σε ένα πολύ όμορφο cafe των Εξαρχείων και μιλήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα.
Διαβάστηκε φορες
Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά έζησε στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας μέχρι τα 18 του. Ο Νίκος Ζουρνής είναι ένας νέος τραγουδοποιός που μας συστήθηκε το 2009 με τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "Χιλιόμετρα". Είχαν προηγηθεί οι συμμετοχές του σαν δημιουργός στους δίσκους "Καλημέρα" της Μαρίας Λούκα (3 τραγούδια) και "Άσε τη σιωπή του χρόνου" του Μανώλη Λιδάκη (1 τραγούδι). Με αφορμή τις εμφανίσεις του στον "Πυρήνα" τις Πέμπτες 2 & 9 Δεκεμβρίου, συναντηθήκαμε σε ένα πολύ όμορφο cafe των Εξαρχείων και μιλήσαμε για πολλά και ενδιαφέροντα.

Πότε ξεκίνησες να παίζεις κιθάρα;

Περίπου στα 15 μου. Μου είχε δώσει ένας ξάδερφός μου τα «Παραμύθια» του Σωκράτη Μάλαμα κι εκεί είπα «να κάτι που μ’αρέσει πολύ». Αυτή ήταν ουσιαστικά η αφορμή για να πιάσω κιθάρα, ώστε να βγάλω τα κομμάτια. Ξεκίνησα μόνος μου. Ο ξάδερφος μού έδειχνε κάποια ακόρντα. Πήρα μερικά βιβλία και άρχισα να μαθαίνω. Αργότερα πήγα και στο ωδείο. Το πρώτο τραγούδι που έβγαλα στην κιθάρα καλά ήταν το «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη» του Σαββόπουλου.

Το πρώτο δικό σου τραγούδι πότε το έγραψες και με ποιό ερέθισμα;

Πρέπει να ήταν ο δεύτερος χρόνος που έπαιζα κιθάρα. Είχα διαβάσει το «Γιούγκερμαν» του Καραγάτση και μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση. Με αυτό το ερέθισμα έγραψα κάποιους στίχους, έβαλα μια μουσική και αυτό ήταν το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Ήταν όμως κάτι πολύ πρωτόλειο…

Και τα πρώτα live;

Αρχικά έπαιζα κιθάρα στις παρέες, σε παραλίες κλπ. Τους έβαζα μάλιστα να ακούν με το ζόρι γιατί ήμουν «ψώνιο» και νόμιζα ότι έπαιζα καλά. Μετά βελτιώθηκα και άρχισαν εκείνοι να μου ζητούν να παίζω. Στα Άσπρα Σπίτια είχαμε κι ένα ρεμπέτικο σχήμα με κάτι φίλους και παίζαμε και σε μαγαζιά. Μετά, στην Αθήνα πια, έπαιξα και πάλι σε ρεμπετάδικα, έκανα και κάποια μαθήματα με τον Κώστα Γεράκη με τον οποίο παίξαμε και μαζί.

Ο πρώτος σου δίσκος με τίτλο «Χιλιόμετρα» κυκλοφόρησε πέρυσι. Πες μας δυο λόγια για την περιπέτεια του υλικού μέχρι να κυκλοφορήσει.

Από τη στιγμή που είχα έτοιμο το demo μέχρι να βγει ο δίσκος πέρασαν 5 χρόνια. Το 2004 έδωσα το demo στο Μάλαμα, σε μια συναυλία του στου Παπάγου, σχεδόν με το ζόρι, γιατί ντρεπόμουν πολύ. Με την ώθηση γονιών και φίλων έβαλα και το τηλέφωνό μου πάνω και μετά από δύο μέρες με πήρε ο Μάλαμας. Μου είπε ότι του άρεσε και ότι θα βοηθούσε για να βγει. Έτσι γνώρισα τον Άγγελο Σφακιανάκη και ο δίσκος βγήκε, αφού πρώτα είχαμε κάνει προσπάθειες με κάποιες εταιρίες, που δεν ευδοκίμησαν.

Η συμμετοχή του Μανώλη Λιδάκη στο δίσκο πώς προέκυψε;

Επειδή υπάρχει μια μονοτονία στη φωνή μου, θέλαμε να έχουμε κάποιες συμμετοχές στο δίσκο. Ο Λιδάκης είχε ακούσει το  demo μέσω του Μάλαμα και είχε πει ότι του άρεσαν τα τραγούδια. Πήγα και τον γνώρισα από κοντά στη σκηνή που τραγούδαγε τότε κι έτσι έγινε η συνεργασία. Με βοήθησε κι εκείνος πάρα πολύ, και έμπρακτα – αφού τραγούδησε στο δίσκο – αλλά και με κάποιες κουβέντες που είπε κατά τη διαδικασία του studio.

Στο δίσκο, αν και ήταν ο πρώτος σου και ήσουν μικρός σε ηλικία, μελοποίησες το «Πρωινό Άστρο» του Ρίτσου. Φοβήθηκες μήπως σου πουν ότι κάτι τέτοιο ήταν παράτολμο;

Όχι, δεν το φοβήθηκα γιατί έγινε πηγαία και άδολα όταν ήμουν έφηβος. Μάλιστα είναι το παλιότερο τραγούδι από αυτά που είναι στο δίσκο. Το μελοποίησα όταν ήμουν ακόμα στο Λύκειο. Ήταν η πρώτη ποιητική συλλογή που διάβασα. Το ποίημα το είχε γράψει ο Ρίτσος για την κόρη του, σαν νανούρισμα. Αισθάνθηκα μεγάλη συγκίνηση διαβάζοντάς το και η μουσική του μου προέκυψε πολύ φυσιολογικά την ώρα της ανάγνωσης.  

Τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότεροι συνθέτες ή τραγουδοποιοί μελοποιούν ποιήματα. Γιατί η ποίηση δεν παίζει τόσο σημαντικό ρόλο στη ζωή μας όσο παλιότερα;

Η ποίηση δεν είναι πια στην καθημερινότητά μας ίσως επειδή τρέχουμε σαν τρελοί. Θέλει χρόνο και αφοσίωση κι όταν δουλεύεις απ’το πρωί ως το βράδυ δεν τον έχεις. Ίσως γι’αυτό να μην μελοποιούνται και ποιήματα πλέον τόσο συχνά όσο παλιότερα.

Φαίνεται πως η δική σου γενιά καλλιτεχνών θα κληθεί να βρει νέους τρόπους διάδοσης της μουσικής της, πέρα από το  cd με την έννοια που το ξέρουμε σήμερα. Πιστεύεις ότι θα δυσκολευτείτε; Νιώθετε αδικημένοι σε σχέση με τους παλαιότερους;

Αδικημένοι δεν θα το έλεγα. Απλά, δεν θα ήθελα να εκλείψει το cd. Δεν μπορώ να κάτσω μπροστά στον υπολογιστή και να ακούσω μουσική. Πέρα από αυτό, είναι και η ποιότητα. Ό,τι και να μου λένε οι γνώστες της τεχνολογίας, στα δικά μου αυτιά υπάρχει μεγάλη διαφορά. Και βέβαια θέλω το βιβλιαράκι στα χέρια μου, με τους μουσικούς, με τους στίχους κλπ. Θα στεναχωρηθώ αν χαθεί αυτό. Ωστόσο, τα πράγματα τρέχουν χωρίς να μας ρωτούν…

Τι σε παρακινεί να γράψεις ένα τραγούδι;

Το έχω στο μυαλό μου συνέχεια. Αν μου έλεγες να απομονωθώ σε ένα νησί και να ασχολούμαι με αυτό το πράγμα όλη μέρα, θα το έκανα. Το οτιδήποτε μπορεί να με παρακινήσει. Μπορεί να είναι ένα βίωμα στο οποίο ενσωματώνω φανταστικές ιστορίες ή και το ανάποδο.

Μουσική-στίχος-ερμηνεία. Είτε σαν ακροατής, είτε σαν δημιουργός, δίνεις περισσότερη βαρύτητα σε κάτι από τα τρία;

Νομίζω ένα είναι όλα. Αυτό που δεν θέλω σαν ακροατής είναι να νιώθω ότι σε ένα τραγούδι υπερέχει ξεκάθαρα ο στίχος της μουσικής ή η μουσική του στίχου. Θέλω να υπάρχει ισορροπία. Πιστεύω ότι για κάθε στίχο υπάρχει μία και μοναδική μουσική και αυτή πρέπει να προσπαθήσει να βρει ο τραγουδοποιός ή ο συνθέτης. Μπορεί να είναι λάθος ή ψευδαίσθηση αυτό που λέω, αλλά θεωρώ ότι είναι το ιδανικό.

Ποιες είναι οι επιρροές σου;

Γενικά ακούω πολύ μουσική, σχεδόν τα πάντα. Ό,τι με κεντρίζει με επηρεάζει και υποθέτω ότι βγαίνει και στα τραγούδια μου. Λατρεύω όμως τους τραγουδοποιούς. Από τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Ζαμπέτα και το Λοϊζο, μέχρι το Μάλαμα και όλους τους νεότερους. Το ίδιο και στην ξένη μουσική. Tim Buckley, Bob Dylan, Nick Cave. Δεν ξέρω γιατί, αλλά με τραβάει πάρα πολύ το «κιθάρα-φωνή». Πολλές φορές μάλιστα απορώ γιατί υπάρχουν τόσο λίγοι δίσκοι που να είναι φτιαγμένοι μόνο με ένα όργανο και μια φωνή.

Βγαίνουν ή δεν βγαίνουν καλά τραγούδια σήμερα; Τη νέα γενιά τραγουδοποιών πώς τη βλέπεις;

Διαφωνώ με την γκρίνια και τη μιζέρια. Προσωπικά δεν βρίσκω χρόνο να ακούσω όλα αυτά που αγαπάω! Το φαινόμενο αυτό της γκρίνιας υπήρχε πάντα. Υπάρχει μια λογική εξήγηση γι’αυτό. Από μία περίοδο 80 χρόνων έχουμε κορφολογήσει τα καλύτερα. Τα υπόλοιπα τα έχουμε ξεχάσει. Μέσα σε τόσα πολλά χρόνια όμως είναι λογικό να έχουν βγει αριστουργήματα και αυτά να έχουμε κρατήσει. Γενικά πιστεύω ότι υπάρχει μια φυσική ισορροπία. Αποκλείεται να μην βγαίνουν ταλέντα ανά τακτά διαστήματα, σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στο τραγούδι. Σήμερα υπάρχουν πολύ καλά τραγούδια και για όλα τα γούστα. Διάνοιες σαν το Χατζιδάκι μπορεί να μην βγαίνουν κάθε μέρα, αλλά ταλέντα και καλά πράγματα βγαίνουν σε κάθε εποχή.

Στις δύο εμφανίσεις σου στον «Πυρήνα», στις 2 και 9 Δεκεμβρίου, τι θα ακούσουμε;

Θα παίξουμε τραγούδια απ’τα «Χιλιόμετρα», από τον πρώτο δίσκο της Μαρίας Λούκα όπου είχα συμμετάσχει σαν δημιουργός και κάποια καινούρια. Από εκεί και πέρα ό,τι μας αρέσει από άλλους. Θα παίξω, ας πούμε, κάποια λαϊκά με την κιθάρα μόνο.

Δισκογραφικά ετοιμάζεις κάτι;

Αυτόν τον καιρό δουλεύω τον δεύτερο δίσκο μου. Μάλιστα έχω πάρει εξοπλισμό και τον φτιάχνω στο σπίτι μου κυρίως. Είναι κάποια τραγούδια που κινούνται περισσότερο σε λαϊκό ύφος.

info
O Νίκος Ζουρνής στον Πυρήνα
Πέμπτες 2 και 9 Δεκεμβρίου 2010
Περισσότερα εδώ
www.pirinas.com
www.myspace.com/nikoszournis



Διαβάστε ακόμα