Είμαι στους Fuzztones, μαζί με Μπαλιώτη και Χρυσόπουλο. Ένας τύπος από το κοινό, μπροστά-μπροστά, έχει αρχίσει να σπάει τα ... νεύρα του Rudi. Λέω στη Στέλλα αυθόρμητα «αν ήμουν στην θέση του, θα είχα σαλτάρει κάτω, και θα τον πλάκωνα...μόνο και μόνο για το fun της υπόθεσης...». Ο τύπος το έψαχνε, ο Rudi δεν είχε τόση όρεξη, μόνο κάτι μπινελίκια ανάμεσα στα τραγούδια και κάποια σχόλια σχετικά με το πουλί του. Τώρα ΞΕΡΩ (...) πως το μετάνιωσε.
Μια μπάντα, όταν βγαίνει στη σκηνή, είναι «έτοιμη να σκοτώσει» (διαφορετικά χάθηκε...) ξέρει πολύ καλά δηλαδή, πως αν αμφιβάλλει δευτερόλεπτο για το «που είναι» και το «τι κάνει» τα πάντα σβήνουν. Σβήνουν μαζί με την «εικόνα» του « Εγώ τώρα είμαι ΕΔΩ ΠΑΝΩ και εσείς πληρώσατε για να είστε εκεί κάτω...». Αυτό το ξέρει κάθε μπάντα μέσα στην ψυχή της πριν βγεί στη σκηνή, αρχή και τέλος πολύ απλά.
Ο σπουδαίος Steve Diggle των θρυλικών Buzzcocks μου έλεγε πριν λίγα χρόνια στο περιθώριο μιας κουβέντας μας, πως: «Όλα ΠΡΕΠΕΙ να μοιάζουν μια χαριτωμένη αλήθεια να ΕΙΝΑΙ αληθινά...» διαφορετικά, υπάρχει πρόβλημα.
Ατέλειωτες ιστορίες, μύθοι του Rock & Roll χωριού, εικόνες που ταξιδεύουν τις αισθήσεις σε περιοχές υψηλού κινδύνου, πέρα απο την ρουτίνα μιας πεζής (για τους πολλούς...) καθημερινότητας, ανάκατες με πρόωρα λιωμένα κόκκαλα σε τάφους γεμάτους Rock & Roll (ξανά...), καταχρήσεις πνιγμένες σε ξεθωριασμένα πια όνειρα. 50 χρόνια τώρα... Από τα πρώτα βήματα του Elvis, στους εφιάλτες του Cobain,και συνεχίζουμε...
Από την ερχόμενη Τρίτη, ο λόγος πάει κατευθείαν στους ίδιους τους πρωταγωνιστές (θα δουμε για ποσο...)όχι πια μέσα από τυπικές συνεντεύξεις σε σχέση με ένα νέο album (απλά και μόνο...) μα μέσα από την ίδια τους την πένα...Αυτή είναι η ουσία, αυτό είναι το ενδιαφέρον.
Ξεφυλίζω το πρώτο τεύχος του VIVE LE ROCK, απίστευτο περιοδικό, ήδη το λάτρεψα. Στο εξώφυλλο ο Johnny Ramone, μέσα άρθρα για τους Motorhead, τους Killing Joke, τους Crass, τον Eddie Cochran... Χαίρομαι και χαμογελώ. Χαμογελώ γιατί περιμένω με ανυπομονησία να διαβάσω την Roxy Ramone να μας μιλάει από πρώτο χέρι εδώ (πιο πρώτο δεν γίνεται αλλωστε...) για τους Ramones και τον Johnny, όπως και... μα..να μην τα πούμε όλα με τη μία καλύτερα...Οι φίλοι των Who και του μοναδικού Keith Moon, καθώς και αυτοί... Όχι, όχι σταματάω εδώ... Θα τα λέμε κάθε Τρίτη άλλωστε, και θα βολτάρουμε «στην ιστορία» από πρώτο χέρι όπως είπα.
Φανταστείτε μόνο, έναν πιτσιρικά που βρίσκεται στο κοινό με τους Joy Division στη σκηνή και αργότερα...