Τι θα ακούσεις;
Δυνατούς αυτοσχεδιασμούς με ανώμαλες προσγειώσεις
Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Can You Hear Him, Tiffakonkae, One of One, Journey
Βαθμολογία;
5/10
Τον συγκεκριμένο δίσκο τον είχα ακούσει σχεδόν από την στιγμή που κυκλοφόρησε. Αλλά είχα την ευκαιρία να τον ακούσω ξανά την στιγμή που ανέλαβα να γράψω δυο λόγια γι' αυτόν. Έτσι, μετά από μερικές ακροάσεις ξεκίνησα να καταγράφω τις σκέψεις μου για την κυκλοφορία αυτή. Ήμουν εμφανώς μπερδεμένος γιατί τα συναισθήματα και η γεύση που μου άφηνε η κάθε ακρόαση ήταν ανάμεικτα. Ναι μεν μου άρεσε στο σύνολό του ο δίσκος, αλλά υπήρχαν σημεία που με χαλούσαν πολύ και πάνω που φτιαχνόμουν με ένα κομμάτι, κάποιο στιγμιότυπο ερχόταν πάντα να μου χαλάσει όλο αυτό τον ενθουσιασμό.
Ξεκινώντας, το πρώτο κομμάτι, "Fists Of Fury", μου έφερε στο μυαλό τη μουσική του "Love Boat" και ένα βλέμμα απορίας διαγράφτηκε στο πρόσωπό μου. Ο πρώτος αυτοσχεδιασμός στο πιάνο, όμως, άλλαξε εντελώς το μουσικό τοπίο, καθώς ήταν ένα σόλο, με μερικά latin στοιχεία, πολύ δυναμικό, με έντονη και καλή διαχείριση της φρασεολογίας από τον πιανίστα Cameron Graves και στη συνέχεια ένα καταπληκτικό σόλο από τον ίδιο τον K.W. Και εκεί που έχεις φτιαχτεί σε προσγειώνει ανώμαλα στο κουπλέ, που θυμάσαι ότι βρίσκεσαι πάλι στο "Love Boat" και σου τραγουδάει ένας τύπος που θέλει να μοιάσει του Barry White.
Το επόμενο κομμάτι, "Can You Hear Him", ξεκινάει με ένα υπέροχο "vamp" και ένα πολύ ωραίο θέμα, που πολύ γρήγορα πνίγεται από υπερβολικές "πλάτες" στα πλήκτρα. Και εκεί που λέω «οκ, δεν πειράζει» και περιμένω να ακούσω τη συνέχεια, «σκάει» ένα σόλο στα πλήκτρα με έναν ήχο που θυμίζει άλλη δεκαετία και καμία απολύτως αισθητική σύνδεση με το υπόλοιπο κομμάτι και αναρωτιέμαι «γιατί». Εκεί που έχω απογοητευτεί, έρχεται ο μάστορας Kamashi να κάνει το σόλο του και είναι θεϊκό. Ήχος τεράστιος, φρασεολογική εξωστρέφεια, τάσεις και γωνίες, ξαναζεσταίνει το ενδιαφέρον για το κομμάτι.
Ήδη, όμως, αυτό το σκοτσέζικο ντους είχε αρχίσει να με εκνευρίζει.
"Hub Tones" για τη συνέχεια. Εδώ, μάλιστα. Ωραίο θέμα, ωραίοι αυτοσχεδιασμοί, ενέργεια, και ένα δυναμικό solo drums στο τέλος με έκαναν να θέλω να ακούσω κι άλλο. Το σκοτσέζικο ντους συνεχιζόταν καθ' όλη την διάρκεια της ακρόασης. Τέλεια μέρη, ώσπου ερχόταν κάτι να τα ισοπεδώσει και συνήθως ήταν τα πλήκτρα. Και έτσι, το ένα κομμάτι διαδεχόταν το άλλο και εκεί που γούσταρα, μετά από λίγο ξενέρωνα και ούτω καθεξής.
Σε μια από τις πρόβες μας με τους "Statum3" μοιράστηκα αυτόν τον προβληματισμό μου με τον σαξοφωνίστα μας, τον Παναγιώτη Χριστοφή. Ο Παναγιώτης είναι φαν του Kamasi Washington και μου λέει: «…φίλε τον έχω λιώσει τον δίσκο, άσε με σε παρακαλώ να κάνω εγώ μια κριτική και αν συμφωνείς την ανεβάζεις.» Όταν έλαβα την κριτική κατάλαβα ότι δεν είμαι μόνο εγώ ο περίεργος, αλλά, όντως, κάτι δεν πάει καλά με αυτό τον δίσκο.
Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να χρησιμοποιήσω ως δικό μου κείμενο, κάτι που δεν έχω γράψει εγώ, ακόμα και αν ο ίδιος ο συγγραφέας δεν έχει πρόβλημα με αυτό. Έτσι, σας παρουσιάζω τον δίσκο του Kamasi Washington-Heaven And Earth μέσα από την πένα (πληκτρολόγιο) και του Παναγιώτη Χριστοφή:
«O Κamashi Washington θα μπορούσε να "καταχωρηθεί" στην ιστορία της jazz ως ένας σαξοφωνίστας της Post-Coltrane εποχής. Σαφώς επηρεασμένος από τον ήχο, αλλά και τη στάση απέναντι στη μουσική.
Ο πρώτος του δίσκος "Εpic" ήρθε ως μια πρόταση που περιμέναμε πολύ καιρό και με αναμονή περιμέναμε το επόμενο διπλό και αυτό album. Προλάβαμε πριν την κυκλοφορία και τον είδαμε live στο Γκάζι το καλοκαίρι και μετά έφθασε και το "Heaven And Earth"... και επιβεβαιωθήκαμε! Ο K.W. είναι ένας άρτιος τεχνικά σαξοφωνίστας (παιχταράς!) χωρίς, όμως, πολύ σαφές αισθητικό κριτήριο, κάτι που είδαμε στο live αλλά ακούσαμε και στο Heaven And Earth. O ήχος του σαξοφώνου του είναι μεγαλόπρεπος και περήφανος. Στο CD, ειδικά με τη βοήθεια της gospel χορωδίας και της συμφωνικής ορχήστρας, αυτά τα χαρακτηριστικά τονίζονται ακόμα περισσότερο και το μουσικό αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό και σε συνεπαίρνει... και κάπου εκεί εμφανίζεται ο πληκτράς του σχήματος που είναι βγαλμένος από άλλο πλανήτη!
Επίσης, ο ΚW έχει διαχωρίσει τα άλμπουμ - το ένα ονομάζεται "Earth" και το δεύτερο "Heaven" - αλλά ηχοχρωματικά, αισθητικά, παικτικά, μουσικά και εν τέλει ουσιαστικά, το ένα CD δεν διαφέρει καθόλου από το άλλο.
Η αίσθηση που μας αφήνει είναι πως έχουμε έναν αλλοπρόσαλλο αισθητικά δίσκο από έναν μουσικό που έχει ακούσει και κατανοήσει καντάρια jazz αλλά αδυνατεί να διαχωρίσει το cool και το φουτουριστικό από το kitch. Το album δεν αποτελεί μια καινούρια μουσική πρόταση (όπως το προηγούμενο "Epic" που ήταν σημαντικά πιο άρτιο στο σύνολο του) και αφήνει μια αίσθηση απορίας στο τέλος!»
Φυσικά κάποιος άλλος ακροατής μπορεί να έχει τελείως διαφορετική γνώμη και να το θεωρήσει αριστούργημα. Εγώ, προσωπικά, θα προτιμούσα μια version του δίσκου χωρίς πλήκτρα και μάλλον και χωρίς τραγούδι, αλλά περί ορέξεως...