Το πασίγνωστο έργο του Σάμουελ Μπέκετ «Περιμένοντας το Γκοντό» έχει ανέβει, απ’ τη συγγραφή του και μετά, αναρίθμητες φορές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Αποτελεί σημείο αναφοράς της συγγραφικής παραγωγής του 20ου αιώνα και με δημόσια ψηφοφορία το 1990, οι Βρετανοί το ανέδειξαν ως το σημαντικότερο εγχώριο έργο του περασμένου αιώνα. Δυσνόητο, πολύσημο, και αινιγματικό, το δημιούργημα του νομπελίστα Ιρλανδού ακόμη και σήμερα, σε κάθε του νέο ανέβασμα, μας θυμίζει πως η παροιμιώδης φράση «Συν Αθηνά και χείρα κίνει» θα ‘πρεπε να ‘χει χαραχτεί ανεξίτηλα στο συλλογικό ασυνείδητο. Όμως, τελικά, ο άνθρωπος πάντα θα περιμένει την εύκολη λύση: τη βοήθεια εκ των άνωθεν. Το βαθύτατα υπαρξιακό αυτό κωμικόδραμα σκηνοθετεί η Έλενα Μαυρίδου στο θέατρο Χώρος στον Βοτανικό.
Πρωταγωνιστές του βαθύτατα αυτού υπαρξιακού κειμένου είναι δύο οντότητες που ονομάζονται Βλαδίμηρος (Ντίντι) και Εστραγκόν (Γκοντό), οι οποίοι κάθε μέρα της ζωής τους επαναλαμβάνουν συγκεκριμένες κινήσεις και κάνουν πάντα τα ίδια πράγματα, περιμένοντας κάποιον Μεσσία ονόματι Γκοντό να τους σώσει απ’ την αδράνειά τους. Κάθε φορά που σκέφτονται να φύγουν, πάντα κάποιος απ’ τους δύο θα επαναφέρει στη συζήτηση το «ναι, αλλά αν..» ώστε να αποφευχθούν οι κίνδυνοι που φυλάσσει η πραγματική ζωή που τους περιμένει εκεί έξω. Μια ιστορίας αναμονής, λοιπόν, είναι ο κόσμος του Μπέκετ, αναμονής και διατήρησης της ελάχιστης δυνατής δράσης των δύο οντοτήτων του, ανεξάρτητα με το αν περνούν απ’ τη σκηνή διάφορα άλλα περίεργα πλάσματα και τους προκαλούν να φύγουν.
Η Έλενα Μαυρίδου στην πρώτη της σκηνοθεσία «πέφτει κατευθείαν στα βαθιά», αλλά με πολύ σεβασμό και έρευνα. Το δημιούργημά της θυμίζει κάτι από ταινία επιστημονικής φαντασία τόσο με την επιλογή να εμφανίσει δύο ζευγάρια πρωταγωνιστών που φαίνονται να δρουν σε δύο παράλληλα σύμπαντα εκτελώντας ακριβώς τις ίδιες κινήσεις και λαμβάνοντας ακριβώς τις ίδιες αποφασίσεις. Πιθανώς, με αυτό τον τρόπο να ήθελε να προτείνει η σκηνοθέτις πως ανεξάρτητα με το χώρο που οι δύο αυτές υπάρξεις θα ζούσαν, οι αποφάσεις τους θα παρέμεναν ίδιες, ίσως επειδή η αδράνεια αποτελεί την πιο ξεκούραστη και ασφαλή επιλογή. Ταυτόχρονα, τα φουτουριστικά κουστούμια και ειδικά η Νατάσσα Εξηνταβελώνη στο ρόλο του Αγγελιοφόρου, που εμφανίσθηκε στη σκηνή πάνω σε ξυλοπόδαρα σαν εξωγήινο πλάσμα, προσέδωσαν στο έργο την γενικότερη ατμόσφαιρα του φαντασιακού χώρου. Επιπρόσθετο στοιχείο στη συγκεκριμένη θεώρηση υπήρξε και η απουσία δέντρου, γύρω απ’ το οποίο οι δύο ήρωες περιμένουν το Σωτήρα τους, με ένα δυνατό φως να υπάρχει στη θέση του, σχηματίζοντας ένα φωτεινό κύκλο στο έδαφος.
Οι δύο πρωταγωνιστές εμφανίσθηκαν στη σκηνή λες και αποτελούσαν χαρακτήρες παραμυθιού ή ακόμη και κλόουν. Οι κινήσεις τους ήταν παιδικές, χορογραφημένες και ελάχιστες φορές έβγαιναν απ’ αυτή τη φόρμα. Όταν, βέβαια, συνέβαινε αυτό, μία εντελώς διαφορετική ατμόσφαιρα επικρατούσε πάνω στη σκηνή, πιο ψυχρή, πιο ανθρώπινη, δίχως αστεία και νωχελικότητα. Κορυφαία σκηνή του έργου υπήρξε η στιγμή που ο Γιάννης Λεάκος έβγαλε την κόκκινη μύτη του κλόουν, πάτησε στο φωτεινό κύκλο και μονολόγησε ως καθημερινός άνθρωπος που δεν αντέχει άλλο τη νωθρότητα. Όμως, αμέσως μετά, η πρότερη κατάσταση επανήλθε και οι ισορροπίες στον κόσμο που τίποτα δεν συμβαίνει, επανήλθαν στα κανονικά τους επίπεδα. Τίποτα δε μετακινούσε κανέναν και ο Πόντζο (Κίμων Κουρής) αποτέλεσε το παράδειγμα πως βγαίνοντας απ’ την ασφάλεια της στατικότητας και ζώντας για λίγο, τελικά μόνο πόνο και κούραση προσφέρει.
Γενικότερα, λοιπόν, η προσέγγιση της Έλενας Μαυρίδου είχε σίγουρα ενδιαφέρον, προτάσεις νοηματοδότησης ενός καθ όλα δύσκολου κειμένου, πάντα, όμως, με την απαραίτητη ακρίβεια εκτέλεσης των διαφόρων χορογραφημένων βηματισμών και αντιδράσεων απ’ τους ηθοποιούς της. Σ’ ένα απόλυτα απλό σκηνικό χώρο του θεάτρου Χώρος, χωρίς επιπρόσθετα στοιχεία που θα αφαιρούσαν την αίγλη του μπεκετικού έργου, ο Γκοντό δε φάνηκε ποτέ στις δύο ώρες παράστασης και μάλλον οι δύο τραγελαφικοί ήρωες ακόμη τον περιμένουν. Η ελπίδα πάντως πεθαίνει τελευταία όπως λέει και ο σοφός λαός.
Σκηνοθεσία - Δραματουργία- Ιδέα σκηνικού χώρου: Έλενα Μαυρίδου
Μετάφραση: Αλεξάνδρα Παπαθανασοπούλου
Κοστούμια - Μάσκες - Επιμέλεια σκηνικού: Ιωάννα Πλέσσα
Μουσική σύνθεση – Σχεδιασμός ήχου: Γιώργος Μαυρίδης
Σχεδιασμός φωτισμών: Περικλής ΜαθιέλληςTraining workshop: Δήμητρα Κούζα
Βοηθοί σκηνοθέτιδος: Γιάννα Αλ Νακά, Φωτεινή Μποστανίτη
Επιμέλεια κειμένων – Συνεργάτιδες δραματουργίας: Νατάσα Εξηνταβελώνη Μαρία Μοσχούρη
Μεταφράσεις υλικού: Αγγελική Πασπαλιάρη
Οργάνωση παραγωγής: Κρίστελ Καπερώνη, Γιάννα Αλ Νακά
Φωτογραφίες: Γιώργος ΚαπλανίδηςΠαίζουν: Νατάσα Εξηνταβελώνη, Ανδρέας Κανελλόπουλος, Γιάννης Καράμπαμπας, Γιώργος Κατσής, Κίμων Κουρής, Γιάννης Λεάκος
Παραστάσεις
Δευτέρα-Τρίτη στις 21.00, Εισιτήρια: 12€, 8€ μειωμένο, παραστάσεις έως τις 5 Φεβρουαρίου
Θέατρο Χώρος Πραβίου 6, Βοτανικός
Τηλ.: 210 342 6736
FB: Horos Theatre Company
Σχετικό θέμα