Κανόνας Πρώτος: Οι πρωτοεμφανιζόμενοι στην ελληνική μουσική σκηνή είναι νέοι. Κανόνας Δεύτερος: Για να επιτύχεις στην ελληνική μουσική σκηνή πρέπει να έχεις γνωριμίες. Κανόνας Τρίτος: Για να καθιερωθείς στην ελληνική μουσική σκηνή θέλεις μια στρατιά παρατρεχάμενους για να φροντίζουν τη εικόνα σου κλπ.
Για την περίπτωση της Φωτεινής Βελεσιώτου ξεχάστε όλα τα παραπάνω, που έτσι κι αλλιώς δεν ίσχυαν και που ποτέ δεν θα βρουν εφαρμογή.
Έχοντας ολοκληρώσει έναν επαγγελματικό κύκλο ως δασκάλα Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης μας συστήθηκε δισκογραφικά το 2004 με τον δίσκο «Γυναίκες» σε μουσική του Μιχάλη Νικολούδη και στίχους της Μάγδας Παπαδάκη και με την συμμετοχή της Σωτηρίας Λεονάρδου. Ένας δίσκος που δεν έτυχε της αποδοχής που του άξιζε και που δεν προβλήθηκε σχεδόν καθόλου από τα Μ.Μ.Ε.
Έπρεπε να φτάσουμε στο 2008 και την κυκλοφορία του πολυσυλλεκτικού δίσκου του Γιώργου Καζαντζή με τίτλο «Ίσαλος γραμμή». Από την πρώτη στιγμή το τραγούδι «Μέλισσες» με την άγνωστη τότε για πολλούς, Φωτεινή Βελεσιώτου, ακούστηκε και αγαπήθηκε από τον κόσμο. Τι έκανε όμως τους ακροατές, από ένα μουσικό έργο στο οποίο συμμετείχαν μεγάλοι σύγχρονοι ερμηνευτές όπως οι: Αλκίνοος Ιωαννίδης, Χρήστος Θηβαίος, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Μελίνα Κανά, Λιζέτα Καλημέρη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ανδριάνα Μπάμπαλη να ξεχωρίσουν το συγκεκριμένο τραγούδι; Μια καθαρά λαϊκή φωνή, με βαθύτητα ερμηνείας και έντονο συναίσθημα που έβγαινε σε κάθε λέξη, σε κάθε στίχο.
Από τότε, χρόνο με το χρόνο, η Φωτεινή Βελεσιώτου απόκτησε το δικό της πιστό κοινό, έκανε όμορφες συνεργασίες, ξεπέρασε «Διόδια», δοκιμάστηκε επιτυχημένα στο θέατρο («Γυναίκες») γέμισε μικρούς και μεγάλους χώρους με τις εμφανίσεις της, με αποκορύφωμα την μεγάλη συναυλία της στην Τεχνόπολη, η οποία ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε διπλό CD με τίτλο «Τα διαλεγμένα».
Κι όλα αυτά έγιναν χωρίς καμία έκπτωση. Γιατί η Φωτεινή Βελεσιώτου είναι ο ίδιος απλός άνθρωπος που το 1983 ξεκίνησε να τραγουδά στην ταβέρνα «Χνάρια» στην Θεσσαλονίκη. Που έχει αρνηθεί οικονομικές προτάσεις για χώρους και τραγούδια που δεν την εξέφραζαν, που θεωρεί περισσότερο παιδιά της, όλους τους μαθητές που είχε τα 24 χρόνια που δίδασκε στα Δημοτικά Σχολεία που εργάστηκε, και όχι τα τραγούδια της.
Με αφορμή τη συνεργασία της με τον Χάϊκ Γιαζιτζιάν και τον Σωτήρη Μπαλλά, την περιοδεία που θα κάνουν αλλά και την επερχόμενη κυκλοφορία του νέου τις δίσκου (ήδη το νέο τραγούδι της «Πόσο πονάει η καρδιά» σε στίχους και μουσική Κωνσταντίνας Πάλλα, ακούγεται παντού και αρέσει) μας φιλοξένησε στο σπίτι της και μας μίλησε αποκλειστικά, για όλα.
Πολύ λίγος κόσμος γνωρίζει ότι θέλατε να γίνετε γυμνάστρια. Δασκάλα και τραγουδίστρια δεν θέλατε να γίνετε ωστόσο τα έχετε καταφέρει και στα δύο περίφημα. Αν είχατε ασχοληθεί με το μπάσκετ που τόσο αγαπούσατε, τι θα είχε συμβεί;
(Γέλια!) Ποιος ξέρει; Ήμουν καλή και στα μαθήματα και στα αθλήματα. Ο πατέρας μου δεν με άφησε να δώσω τα αγωνίσματα. Έτσι πέρασα στην Παιδαγωγική Ακαδημία και μάλιστα είχα δηλώσει Θεσσαλονίκη, που ήταν και τα αδέρφια μου. Την περίοδο εκείνη, στη σχολή ως φοιτήτρια, κάναμε προπόνηση στο μικρό γήπεδο του Παλαι ντε Σπορ και χαζεύαμε πολλές φορές τον Νίκο Γκάλη με τον Άρη. Ο Γκάλης πήγαινε πάντα δύο ώρες νωρίτερα και έκανε ζέσταμα. Γι’ αυτό και δεν είχε τραυματισμούς στην καριέρα του.
Από τα «Χνάρια» την «Ανατολή» και το «Καφωδείο» της Θεσσαλονίκης μέχρι το «Σταυρό του Νότου» και την γεμάτη από κόσμο Τεχνόπολη, πόσο μεγάλη διαδρομή είναι;
Ουου! Πολλή μεγάλη. Πέρασαν πολλά χρόνια. Ούτε που το κατάλαβα. Στα «Χνάρια» τραγούδησα για πρώτη φορά, το 1983. Το σχήμα ήταν τρία άτομα, μπουζούκι, κιθάρα, εγώ φωνή και κάποιες φορές κι ακορντεόν, όταν μπορούσε ο ακορντεονίστας. Και τραγουδούσαμε χωρίς μικρόφωνα και ηχητικά συστήματα. Έκανε ησυχία ο κόσμος για να μας ακούσει. Δεν έτρωγαν και μετά στο διάλειμμα, πλακώνονταν στο φαγητό (γέλια) ώστε να έχουν τελειώσει μέχρι να ξαναρχίσουμε.
Παρόλο που τραγουδάτε περίπου 35 χρόνια γίνατε «γνωστή» στο ευρύτερο κοινό τα τελευταία χρόνια. Σας έχει ενοχλήσει αυτό;
Όχι καλέ, τι να μ’ ενοχλήσει. Δεν έχει αλλάξει η ζωή μου. Έξαλλου οι άνθρωποι που με πλησιάζουν δεν είναι αγενείς, αντιθέτως είναι ευγενείς μαζί μου κι έχουν μια καλή κουβέντα για μένα.
Τι είναι για σας η μουσική;
(Χαμογελάει) Η μουσική είναι ζωή για μένα. Δεν μπορώ χωρίς μουσική. Μου δίνει ζωντάνια, κέφι, τα πάντα. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που μπορώ και εκφράζομαι μέσα από την μουσική
Τι μουσική ακούτε ή ακούσατε σήμερα;
Σήμερα το πρωί άκουγα René Aubry στο αυτοκίνητο, μετά δεν άκουσα μουσική γιατί ... μαγείρευα (γέλια). Μου έχει βάλει η κόρη μου σε stickακι διάφορα και ακούω.
Αυτό το διάστημα συνεργάζεστε με τον Χάϊκ Γιαζιτζιάν, τελικά υπάρχουν όρια και ταμπέλες στη μουσική;
Τι ταμπέλες να υπάρχουν με τον Χάϊκ, αυτός είναι η ομορφιά της ζωής, τον λατρεύω αυτόν τον άνθρωπο, είμαστε φίλοι από το 2004 και κάναμε παρέα κι όλο λέγαμε να συνεργαστούμε, κι ήρθε η ώρα, η μουσική δεν έχει σύνορα.
Έχετε ετοιμάσει καινούργιο δίσκο που κυκλοφορεί σε λίγες μέρες. Είναι μεγάλη μας χαρά να μας μιλήσετε γι αυτό. Ήδη το νέο τραγούδι σας «Πόσο πονάει η καρδιά» ακούγεται στο ραδιόφωνο και στα ηλεκτρονικά μέσα.
Είναι ένας δίσκος πολυσυλλεκτικός. Λέγεται «Ένας κύκλος είναι όλα» Θα κυκλοφορήσει το τελευταίο δεκαήμερο του Φεβρουαρίου. Πολύ καλοί μου φίλοι και συνεργάτες, μου έδωσαν τραγούδια τους. Το «Πόσο πονάει η καρδιά» σε στίχους και μουσική Κωνσταντίνας Πάλλα που ήδη παίζεται στο ράδιο, ο Βασίλης Κετεντζόγλου υπογράφει μουσικά δύο τραγούδια, ο Γιώργος Καραμφίλλης που είναι μουσικός μου (μπουζούκι, τζουρά, μπαγλαμά) έχει γράψει άλλο ένα σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, η Σοφία Νάτσιου έχει γράψει στίχους και μουσική σε ένα τραγούδι, ο Γιάννης Παπαγεωργίου έχει γράψει στίχους και μουσική σε ένα άλλο, ο Φώτης Θεοδωρίδης και ο Ζαχαρίας Καρούνης έχουν γράψει μουσική σε ένα τραγούδι ο καθένας, στίχους μου έχει γράψει ο συνεργάτης μου και καλός φίλος Γιώργος Γκώνιας σε ένα τραγούδι, ο Σταύρος Σταύρου μου έχει γράψει στίχους σε ένα τραγούδι, ουφ, και τέλος ένα τραγούδι είναι της Αρλέτας σε επανεκτέλεση. Στη τελευταία συναυλία που είχαμε κάνει, μου είχε πει «Να το πεις και συ Φωτεινούλα» η γλυκιά μου.. (συγκινείται)
Τι κάνει τελικά ένα τραγούδι επιτυχία;
Τι να πω δεν ξέρω. Το κριτήριο του κόσμου είναι περίεργο. Για να καταλάβεις από το καινούργιο μου δίσκο άλλα τραγούδια ξεχώρισα εγώ και άλλα οι άνθρωποι της εταιρείας που ανήκω. Και είναι καλά τραγούδια όλα.
Η «Μέδουσα» και ή «Γιορτή του Φεγγαριού» ανήκουν σ’ αυτά που θα ακούσουμε;
(Γέλια) Που τα ‘μαθες; Ανήκουν σ’ αυτά.
Το μέλλον της δισκογραφίας πως το βλέπετε;
Κοίτα να δεις, δίσκοι γίνονται, ο καθένας πια μπορεί να βγάλει δίσκο όποτε θέλει, απλά δεν πουλιούνται, δεν ασχολείται κανένας. Έχει τελειώσει το θέμα. Έχω μια ελπίδα, την επιστροφή στο βινύλιο.
Το σημερινό ραδιόφωνο είναι σε θέση να μας προσφέρει κάτι καινούργιο;
Ναι, όταν δεν παίζει με playlist. Εγώ ακούω δεύτερο πρόγραμμα που είναι σταθερή αξία ή Μελωδία. Θέλω να ακούω και παλιά τραγούδια που μ’ αρέσουν. Το λαϊκό τραγούδι είναι στην ζωή μας.
Με τα social media πως τα πάτε; Πως σας φαίνεται όλη αυτή η υπερβολή γύρω απ’ αυτά;
Να σου πω την αλήθεια, δεν τα πάω καλά αλλά τι να πω, αφού είναι τέτοια η εποχή. Εγώ δεν ακολουθώ βέβαια. Βλέπω κόσμο στο μαγαζί, στην αρχή νόμιζα ότι τραβάνε φωτογραφίες αλλά κάνουν αναρτήσεις, κάνουν live, μερικές φορές δεν μιλάνε και μεταξύ τους.
Τι σας έχει μείνει από τα χρόνια που εργαστήκατε ως δασκάλα;
(Χαμογελάει και φωτίζεται όλο της το πρόσωπο) Η παιδικότητα των παιδιών, αυτά τα μάτια τα καθαρά που δεν θα πουν ποτέ ψέμα συναισθηματικής φύσεως. Βέβαια (γελάει) θα πουν ψέμα για χαζό λόγο. Και η επαφή που έχω ακόμα και τώρα. Έρχονται στους χώρους που τραγουδάω, ειδικά στη Θεσσαλονίκη γιατί τα πιο πολλά παιδιά μου είναι από εκεί. Και είναι πάρα πολλά, υπολόγισε 24 χρόνια επί 20 περίπου παιδιά και βάλε και αδερφάκια. Σκέψου τώρα, πολλά από αυτά είναι παντρεμένα, έχουν δικά τους παιδιά, πρόσφατα με βρήκε ένας μαθητής μου, που ζει και εργάζεται στην Πολωνία και μου έστειλε μήνυμα πριν την παράσταση (μου δείχνει το κινητό και το μήνυμα λέει «Καλή αρχή δασκάλα μου»)
Πήρα την καλύτερη πάσα. Από ποιο χώρο προτιμάτε την αναγνώριση και εκτίμηση; Από το χώρο της εκπαίδευσης (η καλύτερη δασκάλα) ή τον καλλιτεχνικό χώρο. (καλύτερη φωνή)
Τώρα αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω τα παιδιά για μένα ήταν άπαν. Από αυτά διαμορφώθηκα ως άνθρωπος, από τους μαθητές μου. Η μουσική είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Το ξέρω και εισπράττω κι από κει την εκτίμηση και την αγάπη όμως όταν εισπράττεις εκτίμηση από τα παιδιά, είναι το κάτι άλλο.
Ποιο ρόλο έπαιξε ο παράγοντας τύχη στην καριέρα σας;
Ήμουν τυχερή. Πολλές φορές το σκέφτομαι, αν δεν συνέβαιναν κάποια πράγματα ίσως να μην γινόμουν τραγουδίστρια, ειλικρινά δεν το επεδίωξα .
Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος στην ζωή και στην καριέρα σας;
Ωχ! Στη ζωή, χιλιάδες λάθη. Είναι κανένας που δεν έχει κάνει λάθη. Από τα λάθη μαθαίνεις κι ευτυχώς που κάνουμε λάθη αρκεί να είναι αναστρέψιμα. Στη καριέρα μου τώρα δεν νομίζω ότι έχω κάνει λάθη. Τραγούδησα αυτά που ήθελα, είχα και πολύ καλές οικονομικά προτάσεις αλλά αν εγώ δεν ένιωθα καλά, τις απέρριπτα.
Εννοείτε προτάσεις για κάποια τραγούδια που δεν σας άρεσαν;
Και όχι μόνο, προτάσεις για συνεργασίες, για χώρους και δισκογραφικά έχω απορρίψει συνεργασίες. Αν δεν μου ταιριάζει και δεν μ’ αγγίζει κάτι γιατί να το κάνω;
Κλείνοντας, μια ερώτηση που θα θέλατε να γίνει και που ποτέ δεν έγινε;
Αχ!! Τι με ρωτάς τώρα! Για το μέλλον. Πως βλέπεις το μέλλον της Ελλάδας; Σ’ αυτή την ερώτηση δεν έχω πάρει απάντηση και από διάφορους βουλευτές και από υπουργούς που έρχονται να με ακούσουν στους χώρους που εμφανίζομαι. Δεν είναι καλά τα πράγματα, τα παιδιά, η νεολαία, φεύγουν έξω, δεν βρίσκουν δουλειές. Κάτι πρέπει να γίνει.
*Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι από τον επερχόμενο δίσκο της.