Ο Πρόδρομος Doe τραγουδάει και γράφει στίχους στο συγκρότημα Jane Doe, έχει εκδώσει μερικά βιβλία, σχεδιάζει επιτραπέζια παιχνίδια, παίζει μπάσκετ και διάφορα άλλα. Μια ακόμα ασχολία του είναι η παρουσίαση στο Mix Grill της στήλης «100 αγαπημένοι ελληνικοί στίχοι από το 2000 και μετά».
Χρήστος Θηβαίος - Ωροσκόπιο
Υπέροχα Μονάχοι [2006]
Στιχουργός: Άλκης Αλκαίος
Σήμερα τα μεγέθη θα μεγαλώσουν. Γιατί σήμερα θα μιλήσουμε για τον Άλκη Αλκαίο. Για τον άνθρωπο που έγραψε το «Πόρτο Ρίκο» και το «Ερωτικό» (aka «Πιρόγα»), το «Κιφ» και το «Κοντραπούντο» και τη «Βικτώρια» κι εκείνο και το άλλο και το παραδίπλα.
Έδειξε τεράστιο σεβασμό στις λέξεις, δεν τις ξόδεψε δεξιά κι αριστερά. Ακόμα και οι μικρές του συμμετοχές, εκεί που καλούνταν να δώσει μόνο ένα ή δύο τραγούδια, δεν είχαν καθόλου τη λογική της ξεπέτας (που βέβαια έχω την εντύπωση πως η ξεπέτα του Αλκαίου θα παρέμενε κάτι καλύτερο από το 90% της σύγχρονης στιχουργίας).
Τον ίδιο σεβασμό θα του αποδώσω κι εγώ.
Ο Αλκαίος, μαζί με τον Κώστα Τριπολίτη (που όμως έχει να γράψει κάτι καινούργιο πάνω από δέκα χρόνια) είναι από τους ελάχιστους «κλασικούς» (βλέπε Μάνος Ελευθερίου, Λευτέρης Παπαδόπουλο, Νίκος Γκάτσος κ.ά.) που η γραφή τους με ενθουσιάζει ακόμα και παραμένει σύγχρονη σε όλα της: νοήματα, λεξιλόγιο, τεχνική.
Για μένα, ένα κλικ πάνω απ' ό,τι έχει γράψει από το 2000 και μετά στέκει ένα σχετικά άγνωστο κομμάτι που περιλαμβάνεται σε έναν δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου (στενός συνεργάτης και φίλος του Αλκαίου από τα πρώτα του βήματα), με ερμηνευτές τον Χρήστο Θηβαίο και τον Μανώλη Μητσιά.
Και πάλι, «IMFO», ο Μικρούτσικος δεν επέλεξε την ιδανικότερη μουσική προσέγγιση για τους συγκεκριμένους στίχους, συνθέτοντας ένα άνευρο μπλουζ που ωρύεται από πάνω ο Θηβαίος (που ναι, οκ, τρομερή βραχνάδα αλλά δεν χρειάζεται να καταλήγει κάθε του ερμηνεία σε επικές κορυφώσεις και λυγμούς).
Ξεφύγαμε... στίχος στίχος στίχος, αυτό μας ενδιαφέρει.
Μέρες βροχής κι ένας αέρας δυνατός
σε παρασέρνει σε αδέσποτο σεργιάνι.
Σκηνές φιλμάρεις με μια κάμερα νυχτός
ξέμπαρκα μάτια και φευγάτα στο λιμάνι.
Στην πολιτεία οι τοίχοι μάρτυρες βουβοί
φορούν συνθήματα παλιά ξεθωριασμένα.
Ξέρω θα φύγεις πριν χαράξει η αυγή
κι εγώ θα μείνω δίχως άλλοθι κανένα.
Μην μπερδεύεστε. Δεν είναι ερωτικό το τραγούδι του Αλκαίου. Έστω κι αν σε κάθε του τραγούδι ενυπάρχει ο έρωτας σαν πράξη αντίστασης, σαν πράξη επαναστατική.
Είναι ένα τραγούδι συντροφικότητας, ένα τραγούδι για τα γκρεμισμένα όνειρα και την απογοήτευση. Ένα τραγούδι που διαχειρίζεται την ήττα.
Το «ρεφρέν» δεν κρατάει τίποτα για τον εαυτό του. Βγαίνει από τα μέσα τού καθενός για να βρεθεί με τον κόσμο.
Μην πεις ποτέ ποτέ πως όλα ήτανε μια πλάνη
περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει.
Βάλε σημάδια μες στη νύχτα μη χαθείς
είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις.
Κόντρα σε όλη την απαισιοδοξία, στη ματαιότητα και την απομόνωση ο Αλκαίος σε πυροβολεί στο κεφάλι με οκτώ λέξεις: είναι πιο εύκολο να κλαις παρά να ζεις.
Κι αν οι τελευταίοι τέσσερις στίχοι έχουν έναν αέρα μελαγχολίας, ο Αλκαίος παραμένει ο πιο ακραία ρομαντικός ρεαλιστής που υπήρξε ποτέ.
Έλεγες - αύριο θα 'ναι ο κόσμος φωτεινός,
έλεγα - είναι με το μέρος μας ο χρόνος.
Δεν είν' ο χρόνος με το μέρος κανενός,
τις συμπληγάδες του περνά καθένας μόνος.
Απάντηση στους Rolling Stones ("Time’s On My Side”), κλείσιμο του ματιού στο Ρίτσο («το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα, μονάχος στη δόξα και στο θάνατο»), παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές, εκείνες που θα προσπαθήσουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά δεν θα τα καταφέρουν με τον τρόπο που θα ήθελαν.
Δεν πειράζει... περιπλανήθηκα μαζί σου και μου φτάνει.
Διαβάστε επίσης