Muting | Whatever makes us happy on a Sunday morning

Το muting ως επιπρόσθετο μέτρο αντιμετώπισης της πανδημίας.
Διαβάστηκε φορες
Ανατρέχω συχνά σε ένα παλαιότερο - και όχι τόσο γνωστό - τραγούδι των Θάνου Μικρούτσικου και Κώστα Τριπολίτη που υπήρχε ως επίλογος στο «Συγγνώμη για την άμυνα» με ερμηνευτή τον Γιώργο Νταλάρα. Το τραγούδι τιτλοφορείται «Και όχι μόνον» και μου δίνει την καταλληλότερη «πάσα» για να γράψω αυτό που θέλω να γράφω. Τι λένε οι λιγοστοί, αλλά τόσο «χειρουργικοί» στίχοι του:

Είπατε ό,τι είχατε να πείτε.
Προσοχή! 
Η μνήμη όταν επιστρέφει εκδικείται 
με τις ίδιες άδειες λέξεις 
που σ'' αυτήν θα αποτανθείτε.

Η ζωή ενθάδε κείται
κι όχι μόνον η ζωή.



Σκέφτομαι, λοιπόν, όλες αυτές τις τελευταίες μέρες, που μας κατατροπώνουν και μας σφυρηλατούν ανελέητα ότι δεν αρκεί η λύση του "social distancing". Κυρίως γιατί είναι πρακτικά ανέφικτη στο 100%. Αυτό που, οπωσδήποτε, θα πρέπει να εφαρμόσουμε άπαντες είναι ένα συστηματικό muting. Να το βουλώσουμε, ρε γαμώτο, πώς το λένε; Και δεν το λέω ελιτίστικα, του στυλ να το βουλώσετε εσείς κι εγώ να συνεχίσω να τα λέω. Όχι. Ειλικρινά.

Το βουλώνω πρώτος. Λέω καιρό ότι θέλω να το κάνω. Να μιλάω λίγο. Όσο πιο λίγο μιλάει κανείς, τόσες λιγότερες πιθανότητες έχει να λέει βλακείες. Κι επίσης, όταν δεν μιλάμε, δεν κρίνουμε. Γιατί, ειλικρινά, δεν θέλω να κρίνω κανέναν: ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό. Και το λέω αυτό γιατί γνωρίζω πια - θες η ηλικία, θες το ψάξιμο, θες η ψυχανάλυση; - ότι όλοι μας έχουμε λαμπερές και σκοτεινές πλευρές. Το να προσπαθούμε να «κουκουλώσουμε» τις δεύτερες και να αναδείξουμε τις πρώτες, θέλει μέτρο. Γιατί είναι σα να βάζεις τη βρώμα κάτω από το χαλί. Κάποια στιγμή θα μυρίσει και θα στραφεί και εναντίον σου.

Νομίζω, αγαπητοί μου συνένοχοι, ότι ξέρετε για ποιο πράγμα μιλάω. Όλοι μας κράζουμε όσους βγαίνουν από το σπίτι αυτές τις μέρες, αλλά βγαίνουμε κι εμείς - «μόνοι μας, προς θεού». Όλοι μας κράζουμε όσους πάνε ανάποδα στο μονόδρομο, αλλά το κάνουμε κι εμείς - «για δεκαπέντε μέτρα πάω, μωρέ, ξέρεις τι κύκλο πρέπει να κάνω διαφορετικά;». Όλοι μας κράζουμε όσους παρκάρουν στις διαβάσεις ή το «πετάνε» έξω από το περίπτερο, αλλά το κάνουμε κι εμείς - «τσιγάρα θα πάρω, ένα λεπτό». Όχι; 

Δεν κρίνω κανέναν - ή προσπαθώ τουλάχιστον. Είμαι καλός συνήθως, αλλά καμιά φορά και κωλόπαιδο. Θα το βουλώσω, λοιπόν. Θα κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ σε αυτά που μπορώ να ορίσω και δεν θα κουνάω το δάχτυλο γιατί - όπως κι εσύ, φίλε αναγνώστη - έχω χεσμένη τη φωλιά μου.
 
Τα σέβη μου.

Υ.Γ. Το «Και όχι μόνον» έχει και κάποιους ακυκλοφόρητους - εξίσου χειρουργικούς - στίχους του Τριπολίτη. Ακούστε το ολόκληρο.



Αξιολόγηση
Βαθμολογήστε το άρθρο
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα