Έφτασε επιτέλους το καλοκαίρι.
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να βρίσκομαι με τον Μάκη (Μάκης: υπαρκτό πρόσωπο, μποέμ τύπος, αδερφικός όσο δεν πάει φίλος και μόνιμος συνοδοιπόρος σε κάθε είδους «περιπέτεια» που έχει να διηγηθεί κάποιος, από τα άγουρα χρόνια του σχολείου και τις αλάνες του Περιστερίου μέχρι την εσχατιά της Πορτογαλίας, Φάρο Λούλε) γύρω από τραπέζι με συντροφιά ποτού, μία ευχή βγαίνει αβίαστα πάντα από το στόμα του, τσουγκρίζοντας τα ποτήρια: «Καλό Καλοκαίρι». Και δεν το λέει μόνο την άνοιξη, που ανθίζουν τα κλαδιά και σιμώνει. Το λέει ντάλα χειμώνα με δέκα πόντους χιόνι. Γιατί το καλοκαίρι για τον Μάκη και για αρκετούς από εμάς δεν είναι απλά μια εποχή. Είναι μια ολόκληρη …. νοοτροπία ζωής.
Είμαστε κάτοικοι μιας ευλογημένης χώρας της Μεσογείου. Το φως και το καλοκαίρι μας έχει υμνηθεί από νομπελίστες ποιητές, συγγραφείς και διανοητές.
Γράφει ο Albert Camus στην «Εξορία της Ελένης» (από το βιβλίο «Το καλοκαίρι», μετάφραση Φώντας Κονδύλης, εκδόσεις Δωδώνη):
«Η τραγικότητα του μεσογειακού ήλιου έχει κάτι διαφορετικό απ’ την τραγικότητα της ομίχλης. Έρχονται στιγμές που πάνω στη θάλασσα και στους πρόποδες των βουνών η νύχτα πέφτει μέσα στην τέλεια καμπύλη ενός μικρού κόλπου. Υψώνεται τότε πάνω απ’ τα σιωπηλά νερά μια πλησμονή γεμάτη αγωνία. Σ’ αυτά τα μέρη μπορείς να καταλάβεις πως αν οι Έλληνες άγγιξαν την απελπισία, το ‘καναν πάντα με τη συνδρομή της ομορφιάς, κι η ομορφιά αποκτούσε τότε μια δύναμη καταπιεστική. Μέσα σ’ αυτή τη χρυσωμένη δυστυχία, η τραγωδία θριαμβεύει. Αντίθετα, η εποχή μας εξέθρεψε την απόγνωσή της μες στην ασχήμια και την αναστάτωση.
Έχουμε εξορίσει την ομορφιά, οι Έλληνες για χάρη της πήραν τ’ άρματα. Διαφορά πρώτη, που ‘ρχεται όμως από μακριά. Η ελληνική σκέψη χαράχτηκε πάντα πάνω στην ιδέα του περιορισμένου. Τίποτε δεν εξώθησε ως τα άκρα, ούτε τα ιερά, ούτε η λογική, γιατί τίποτε δεν αρνήθηκε, ούτε τα ιερά, ούτε η λογική. Απεκάλυψε τα πάντα, εξισορροπώντας τη σκιά με το φως. Αντίθετα, η Ευρώπη μας, εγκαταλειμμένη στην κατάκτηση της συνολικότητας, είναι γνήσια κόρη της αμετροέπειας. Αρνιέται κάθε δικό της που δεν εξυψώνει. Αν και διαφορετικά, μονάχα ένα πράγμα εξυψώνει: κείνο που αποτελεί τη μελλοντική αυτοκρατορία της λογικής. Μέσα στην τρέλα της, μεταθέτει προς τα πίσω τα αιώνια όριά της, κι αμέσως σκοτεινές Ερινύες τηνε χτυπούν και την ξεσκίζουν».
Καλό καλοκαίρι, λοιπόν, με επιλογές από ένα μποέμ τύπο που ζει για το καλοκαίρι.
Τα τραγούδια
1. The Clash - Straight to Hell
2. Radiohead - Creep
3. Sonic Youth - Tunic (Song for Karen)
4. Field Mice - Sensitive
5. The Afghan Whigs - Be Sweet
6. Pixies - Where Is My Mind?
7. Dinosaur Jr. - Out There
8. Asian Dub Foundation - Taa Deem
9. Tuxedomoon - In A Manner Of Speaking
10. Tindersticks - Jism
11. Mazzy Star - Fade Into You
12. Thurston Moore - Forevermore