Τρέχω πολλά χρόνια, αλλά εδώ και μερικούς μήνες τρέχω διαφορετικά. Αρχικά, τρέχω λιγότερο. Κάτι οι τραυματισμοί, κάτι το βεβαρημένο πρόγραμμά μου και κάτι οι (όποιοι) αθλητικοί στόχοι που επετεύχθησαν τα προηγούμενα χρόνια, με άλλαξαν σαν δρομέα. Όχι, δεν έγινα weekend warrior - ακόμα τρέχω 3-4 φορές την εβδομάδα - αλλά πέρασα και κάτι δεκαήμερα απραξίας. Σε αυτό συνετέλεσε και το ατίθασο γόνατό μου που αποφάσισε να βγει off σε μια περίοδο που φάνταζε να χρειάζομαι το τρέξιμο περισσότερο από ποτέ.
Κατόπιν, άρχισα να σκέφτομαι ότι δεν είναι καθόλου καλό να εξαρτάται όλη μου η ψυχολογία από την δυνατότητα ή μη που έχω για να τρέχω και προσπάθησα να ισορροπήσω. Τα κατάφερα; Ίσως. Ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση, κοιτώντας πίσω, σκέφτομαι πόσο «κολλημένος» υπήρξα. Αφοσιωμένος, αν προτιμάτε. Και όπως «έδωσα» τόσα πολλά στους δρόμους, έτσι και πήρα. Και το κυριότερο, έφτασα να έχω τη σημερινή σχέση με το τρέξιμο.
Γίνομαι πιο ξεκάθαρος: δεν έχω πια πρόγραμμα προπόνησης. Βγαίνω ελεύθερα. Αν θέλω - και μου επιτρέψει και το ατίθασο το δεξί - κάνω ένα γοργό κομμάτι. Αν δεν θέλω, τρέχω αργόσυρτα, νωχελικά, σαν εκείνο το απομεσήμερο που έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά.
Νομίζω, μετά από 14 χρόνια στους δρόμους, ο έρωτάς μου για το τρέξιμο έληξε. Τώρα πλέον αγαπιόμαστε βαθιά. Και κοιτάμε να απολαμβάνουμε την κάθε φορά που θα συναντηθούμε. Προσοχή: δεν εννοώ ότι βγαίνω για τρέξιμο κάθε φορά μέσα στην τρελή χαρά. Λέω, όμως, ότι επιστρέφω ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ από το τρέξιμο μέσα στην τρελή χαρά.
Μακάρι, να γεράσουμε μαζί.