Γενικότερα, δεν είμαι υπέρ της πολιτικής τοποθέτησης των καλλιτεχνών. Θεωρώ ότι έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν μέσα από την δουλειά τους. Η χαρά, η αποδοχή, η γκρίνια και η απέχθεια είναι συναισθήματα που μπορούν να δημιουργηθούν στον κόσμο από μια άποψή τους κι όχι από αυτό που τους χαρακτηρίζει, δηλαδή την καλλιτεχνική δουλειά τους.
Βέβαια, οι καλλιτέχνες, και πιο συγκεκριμένα οι μουσικοί, έχουν πολιτική άποψη όπως όλοι μας και εννοείται ότι έχουν το δικαίωμα να την εκφράσουν και να επηρεάσουν το κοινό τους. Πόσες φορές όμως μια αντίστοιχη άποψη έχει προκαλέσει έντονα θετικά και αρνητικά σχόλια; Διαβάστε παρακάτω την πρόσφατη δήλωση του Λεωνίδα Μπαλάφα, δείτε τα σχόλια και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Ο Λεωνίδας Μπαλάφας έχει βέβαια το δικαίωμα να δημοσιεύσει την πολιτική άποψή του. Όμως, πραγματικά πόσο μπορεί να βοηθήσει ένα αντίστοιχο κείμενο; Γιατί ο κόσμος να μην κρίνει έναν τόσο ταλαντούχο μουσικό και τραγουδιστή μόνο για το έργο του κι όχι για άλλα θέματα;
Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που ο λόγος ενός καλλιτέχνη μπορεί να ακουστεί/διαβαστεί από ετερόκλητους πολιτικά ανθρώπους και να καταφέρει να προσφέρει στην κατεύθυνση που στοχεύει. Η πολιτική άποψη του Αλκίνοου Ιωαννίδη είναι γνωστή (σε κάποιο βαθμό) σε όλους, αλλά ο λόγος του είναι βάλσαμο, είτε συμφωνείς με όσα υποστηρίζει ή όχι...
Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε τον περασμένο Μάιο στο Documento και παραμένει ακόμη επίκαιρο. Στόχος του ήταν και είναι ο Πολιτισμός και η άμεση κι υποχρεωτική υποστήριξη που πρέπει να έχει από την Πολιτεία. «Αν θέλουμε να έχει αξία η ζωή στις δύσκολες μέρες που έρχονται, ο αληθινός καθημερινός πολιτισμός πρέπει να γίνει το ψωμί και το νερό μας». Πόσα σημαντικά θέματα γράφονται με τόσο ωραίο τρόπο σε μια πρόταση;
Αλκίνοος Ιωαννίδης στο Documento
«Το τραγούδι αποτελεί την ανάσα της ανθρωπότητας μέσα στους αιώνες. Καμιά μάσκα δεν κατάφερε ποτέ να το φιμώσει. Καμιά κακουχία δεν το σταμάτησε, καμιά καταστροφή δεν το έκανε να σιγήσει. Σε εποχές «καλές», όταν η μουσική μετατρέπεται σε καταναλωτικό αγαθό, ο ακροατής σε πελάτη και ο μουσικός σε υπάλληλο, το τραγούδι συχνά υποφέρει περισσότερο. ∆εν φοβάμαι για τη μουσική. Ανησυχώ όμως για τους μουσικούς, τους φίλους, τους συναδέλφους.
Είμαστε μικρή χώρα, η «αγορά» ήταν πάντοτε περιορισμένη. Με λίγες εξαιρέσεις, οι καλλιτέχνες μας δεν έζησαν ποτέ άνετα. Με την πολυετή κρίση που περνάμε αλλά και με τις συνέπειες της σημερινής πανδημίας η ζωή τους γίνεται πολύ δυσκολότερη. Αν η πολιτεία πιστεύει ότι ο πολιτισμός έχει οποιαδήποτε αξία, θα πρέπει να τον στηρίξει. Είναι υποχρέωσή της να βρει νέους, ευφάνταστους, αποτελεσματικούς τρόπους να τον ενισχύσει. ∆εν θα το κάνει. Είναι καλύτερη στο να στήνει κατά καιρούς πολυέξοδες, ανούσιες φιέστες, εξυπηρετώντας συχνά άλλους σκοπούς.
Η ευθύνη μένει στους πολίτες. Αν θέλουμε να έχει αξία η ζωή στις δύσκολες μέρες που έρχονται, ο αληθινός καθημερινός πολιτισμός πρέπει να γίνει το ψωμί και το νερό μας. Το τραγούδι ενός νέου άγνωστου παιδιού, μια ορχήστρα που επιμένει να παίζει, ένα σφύριγμα στον δρόμο. ∆εν έχουμε πια την πολυτέλεια της κατανάλωσης φανταχτερών σκουπιδιών. Έχουμε την επείγουσα ανάγκη μιας αλήθειας. Παρά τις δυσκολίες, ίσως και εξαιτίας τους, πρέπει να βρούμε ξανά τη μουσική μέσα μας. Μας δόθηκε μια ζωή. Κανείς δεν μας υποσχέθηκε ότι θα είναι εύκολη. Ας την κάνουμε τουλάχιστον ουσιαστική».
Σχετικό θέμα