Πριν από χρόνια, την εποχή της παντοδύναμης δισκογραφίας και των εταιρειών που μεσουρανούσαν, πετυχημένος συνθέτης (ας τον ονομάσουμε «Νίκο») συμφωνεί με τραγουδίστρια να συνεργαστούν στον επόμενό της δίσκο. Είναι τόσο παλιά η εποχή που ο συνθέτης θα αμειφθεί πλουσιοπάροχα, καθώς είναι από τους πιο εμπορικούς και επιτυχημένους. Η συμφωνία αναφέρει ρητώς ότι πρέπει να παραδοθούν δέκα (10) άσματα, ελαφρολαϊκά (αυτό δεν το λέει η συμφωνία, το λέω εγώ για να δώσω στίγμα).
Η συνθετάρα μας καταφθάνει στο στούντιο με εννέα (9) στις αποσκευές της. Μείον ένα, δηλαδή.
- Βρε Νίκο μου, δέκα είχαμε πει.
- Δέκα, ε;
- Ναι.
Ο συνθέτης το σκέφτεται λιγουλάκι κι ευθύς αμέσως ζητά χαρτί και μολύβι. Με αυτά ανά χείρας κατευθύνεται στην τουαλέτα. Μπαίνει, κλειδώνεται και σε δέκα λεπτά (αυτή τη φορά) επιστρέφει με τους στίχους έτοιμους. Παραμερίζει τους παρευρισκόμενους και κάθεται στο πιάνο. Μερικά ματζόρε και μινόρε μετά, έτοιμο το άσμα.
Οι συνδαιτημόνες χαμογελούν. Είναι καλό. Ο Νίκος γυρίζει προς το μέρος τους και λέει την παρακάτω ατάκα (που συνοψίζει και τη δισκογραφική πραγματικότητα των '90s):
- Είναι πράγματι καλό. Θα το κρατήσω για μένα.
Και αποσύρεται στην τουαλέτα με χαρτί και μολύβι (ίσως και στυλό) εκ νέου.
Φίλτατε αναγνώστη μου, τα σέβη μου.
Υ.Γ.1: Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική. Προϊόν μυθοπλασίας. Ίσως.
Υ.Γ.2: Άκου το επισυναπτόμενο βίντεο για μια διαφορετική καλλιτεχνική προσέγγιση της έμπνευσης.