Τι θα ακούσετε:
folk rock, indie rock
Βαθμολογία:
8
Έρωτας, ονειροπόληση, νοσταλγία, γη και ουρανός είναι μερικά από τα κύρια στοιχεία του σύμπαντος της Rosey Blue. To album "Swans" που μόλις κυκλοφόρησε είναι ένα κολάζ με ιστορίες που περιγράφουν τη συναισθηματική καταβύθιση, που μιλούν για τις βιωμένες αλλά και τις αβίωτες εποχές, που αναζητάνε αυτά που χάσαμε και που περιγράφουν όλα αυτά που αναζητάμε όταν θέλουμε να στρέψουμε στο βλέμμα μας στο φως.
Με το πρώτο της album η Rosey Blue (το πραγματικό της όνομα είναι Δώρα Τσίγκα) πετυχαίνει ήδη από το πρώτο άκουσμα να σε βάλει στον σύμπαν της και να σε ξεναγήσει στα δικά της ηχοτοπία που κινούνται στις παρυφές της folk rock, της indie rock και - ίσως λίγο - της dream pop. Ο δίσκος ξεκινάει με ένα ιντερλούδιο και αβίαστα και σταδιακά χτίζει την ένταση του με τρία εξαιρετικά τραγούδια το "The Emperor", το "The Fool" και το "The Lovers". Το "The Fool" μοιάζει να είναι το τραγούδι σήμα κατατεθέν αυτού του δίσκου αλλά και συνολικά του στίγματος που θέλει να δώσει η Rosey Blue. Περιστρεφόμενο γύρω από ένα καλοκαίρι, περιέχει συμπυκνωμένη όλη τη μελαγχολική διάθεση που αποπνέει ο δίσκος και ταυτόχρονα μιλάει για τα συναισθήματα που περνούν από τη μία φάση στην άλλη με τέτοια ταχύτητα που ούτε εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει πραγματικά.
Από το πέμπτο τραγούδι και έπειτα ο ρυθμός του δίσκου μοιάζει να πέφτει ελεγχόμενα, χωρίς ωστόσο να πέφτει η έντασή του. Σε αυτό, ας το πούμε δεύτερο σκέλος του δίσκου, ξεχωρίζει το ντουέτο της Rosey Blue με τον Πάνο Μπίρμπα στο κομμάτι "The Moon", μια πολύ δυναμική μπαλάντα για τον σπαραγμό που προκαλεί η απώλεια του ερωτικού συντρόφου. Ιδιαίτερα αξιόλογο είναι επίσης και το ομότιτλο τραγούδι - το μοναδικό με ελληνικό στίχο - "Swans", που αποτελεί μια ωδή στη νοσταλγία. Το τραγούδι αυτό περιπλανιέται στις εποχές του χρόνου και ακούγοντάς το νιώθεις ότι ξετυλίγονται μπροστά σου σαν ταινία μία προς μία όλες οι σκηνές που περιγράφουν οι στίχοι και αφηγείται η Rosey Blue. Στον δίσκο συμμετέχει επίσης διακριτικά ο Moa Bones με την ακουστική κιθάρα του στο "The Hanged Man", ένα τραγούδι γραμμένο από τον Jef Maarawi ο οποίος επίσης κυκλοφόρησε φέτος έναν δίσκο με την Inner Ear.. Με εννέα τραγούδια στο σύνολο ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα και αβίαστα, χωρίς να κάνει «κοιλιά» σε κάποιο σημείο του, αντίθετα διατηρεί μια πολύ σφιχτή δομή και παράλληλα μια εσωτερική συνοχή από την αρχή μέχρι το τέλος του.
Εν κατακλείδι, μπορεί ο ρομαντισμός σε όλα του τα επίπεδά να είναι μεγάλη παγίδα, καθώς πολύ εύκολα μπορεί να γίνει από πολύ μελό έως πάρα πολύ κλισέ. Η Rosey Blue, όμως, καταφέρνει και ξεγλιστράει μαεστρικά, παρόλο που όλος ο δίσκος είναι στην ουσία του μια πολύ ειλικρινής και πλήρως απενοχοποιημένη κατάθεση προσωπικών συναισθημάτων αλλά και σκέψεων που έχουν φιλτραριστεί επανειλημμένα. Συνολικά είναι ένας δίσκος που δικαιολογεί όλο το hype και τη συζήτηση που είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομα της Δώρας Τσίγκα και τη νέα της καλλιτεχνική persona. Η Δώρα Τσίγκα άλλωστε δεν είναι καινούρια στο μουσικό στερέωμα της Ελλάδας, καθώς έχει τραγουδήσει σε διάφορες μπάντες από 15 χρονών (αναφέρουμε εδώ τα σχήματα Belleville και τους CigaretteNoir), αυτή όμως είναι η πρώτη εξ ολοκλήρου δική της δημιουργική προσπάθεια και με αυτό το δισκογραφικό της ντεμπούτο καλλιεργεί πολλές προσδοκίες για το μέλλον.