Ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στο Χαλάνδρι, ο Φοίβος Δεληβοριάς προσκάλεσε φίλους, δημοσιογράφους και συνεργάτες για την από κοινού ακρόαση του όγδοου δίσκου του και τρίτου κατά σειρά από την Inner Ear, με τίτλο "Anime".
Αποτελείται από δέκα τραγούδια που γράφτηκαν μέσα σε τέσσερα χρόνια (2018-2022), χρόνια που ήταν αρκετά για να αλλάξουν πολλά στην ανθρωπότητα. Το "Anime" σου ανοίγει μια πόρτα για να μπεις στον κόσμο του Φοίβου, ο οποίος σε οδηγεί να σκεφτείς τα άσχημα που ζούμε, την πατριαρχική κοινωνία που βρωμάει και να βιώσεις τη λύτρωση της ψυχής μέσα από τον κύκλο που κάνει. Κάθε τραγούδι του καταγράφει μια ιστορία των όσων ζούμε, λειτουργώντας σαν χρονογράφημα. Ακόμα και ένα νανούρισμα ή μια βόλτα με την κόρη του μπορεί να δώσει ένα τραγούδι που πολλοί θα αγαπήσουν και θα ξεχωρίσουν ακόμα και με το πρώτο άκουσμα. Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο σε πολλά τραγούδια έπαιξαν οι ιδέες της μπάντας του - όπως ανέφερε ο Φοίβος - με την οποία παίζουν μαζί δέκα χρόνια, οι οποίες με μαεστρία και έμπνευση έδεσε ο παραγωγός του δίσκου Βασίλης Ντοκάκης και δικαίως κέρδισε τα εύσημα από τον καλλιτέχνη.
Στην αρχή το λόγο πήρε ο Δημήτρης Μπούρας, ο επικεφαλής της εταιρίας Inner Ear, ο οποίος ανέφερε: «Είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι που επιτέλους μετά από δύο δύσκολα χρόνια, τα λέμε και από κοντά. Με το Φοίβο έχουμε ιδιαίτερη σχέση σαν Inner Ear και στην αρχή έμοιαζε ιδιαίτερη επιλογή το να συνεργαστούμε. Είναι ένας μουσικός που αποτελεί τεράστιο παράδειγμα για εμάς, για το πως μπορείς να ταιριάξεις υπέροχα με έναν άνθρωπο. Οι τρεις δίσκοι που έχει κάνει είναι πάρα πολύ ταιριαστοί με το ύφος που θέλαμε να έχουμε στην Inner Ear. Είμαστε πάρα πολύ περήφανοι και γι' αυτό το δίσκο. Το «ΑΝΙΜΕ» είναι μια εξαιρετική παραγωγή από το Βασίλη Ντοκάκη. Είναι ένας δίσκος που δημιουργήθηκε κάτω από περίεργες συνθήκες λόγω της εμπλοκής του covid-19 και της καραντίνας. Ήταν να έχει γραφτεί στο στούντιο αρκετό καιρό πριν και συζητήσαμε πολύ μουσικά για το «ΑΝΙΜΕ», λόγω της ιδιαίτερης συνθήκης του προηγούμενου, της «Καλλιθέας» η οποία ήταν κομβική και οριακή. Ήταν λίγο περίεργο το πως θα κινηθούμε με τη συγκεκριμένη δουλειά και το συζητήσαμε πάρα πολύ! Εύχομαι να μην καθυστερήσει πάρα πολύ και ο επόμενος δίσκος!» (γέλια)
Αμέσως μετά, το λόγο πήρε ο οικοδεσπότης, Φοίβος Δεληβοριάς, που μίλησε για τους καταπληκτικούς του συνεργάτες αλλά για τη δημιουργία του "Anime", με την αμεσότητα που τον διακρίνει, σα να είχε βγει για καφέ με φίλους του.
«Ξεκίνησα να γράφω τον δίσκο το καλοκαίρι του 2018. Είχα σχεδόν τελειώσει τον Φλεβάρη του '20, μάλιστα παίζαμε τα οκτώ από τα δέκα τραγούδια στο Κύτταρο ζωντανά σε κάποιες παραστάσεις και το πλάνο ήταν να μπούμε στο στούντιο τον Απρίλιο του ‘20 για να κυκλοφορήσει ο δίσκος το Φθινόπωρο. Ως γνωστόν, όλοι μπήκαμε στα σπίτια μας, όλοι μπήκαμε σε αυτή την περίεργη περιπέτεια η οποία κρατάει μέχρι τώρα και γίνεται όλο και πιο δυστοπική και δυσοίωνη. Παρόλα αυτά, όταν ξεκίνησε το δεύτερο lockdown, είπαμε να μην το αφήσουμε έτσι και ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε τη ζωντανή του φάση, μιας και πιστεύω ότι τα τραγούδια πρέπει να ηχογραφούνται ζωντανά. Να έχουν τις ανάσες των μουσικών, να υπάρχουν tapes που γίνονται χωρίς overdubs, με όλους μαζί να δημιουργούν τη βάση του κάθε τραγουδιού. Μπήκαμε στο στούντιο AntArt που βρίσκεται μέσα στα παλιά στούντιο της Φίνος Φιλμ και εκεί που κάποτε ηχογραφούσε ο Χατζιδάκις ή ο Πλέσσας τα soundtracks, κάτω από μια μεγάλη οθόνη με ένα πολύ μεγάλο πιάνο, μπήκαμε ολόκληρο το συγκρότημα και ηχογραφήσαμε τις βάσεις, τους σκελετούς των δέκα κομματιών».
Ο Ντοκάκης και τα στούντιο δίπλα στο νεκροταφείο
Συνεχίζοντας την εξιστόρηση της δημιουργίας του δίσκου ο Φοίβος είπε: «Όταν τελείωσε αυτή η πρώτη φάση, έγινε μια συνάντηση με τον Δημήτρη Μπούρα από την εταιρεία μου, την Inner Ear, και εκείνος μου είπε ότι ο άνθρωπος που μπορεί να με βοηθήσει, ώστε να δουλέψουμε αυτό το υλικό, να ηχογραφήσουμε ξανά κάποια πράγματα και να πάρει την τελική του μορφή, έμενε πολύ κοντά μου. Το σπίτι μου βρίσκεται απέναντι από το Α’ Νεκροταφείο. Το μπαλκόνι μου βλέπει τη Ρίτα Σακελλαρίου, τον Αττίκ, είναι μια πρακτική φάση, έχω καλούς και ήσυχους γείτονες και όταν πεθάνω, είμαστε δίπλα. Ωστόσο, ο μουσικός και παραγωγός Βασίλης Ντοκάκης, στον οποίο αναφέρομαι, έχει το στούντιο του από την άλλη πλευρά του νεκροταφείου, μας χωρίζουν μόνο μερικές ψυχές. Είχα ακούσει τα όσα σπουδαία και υπέροχα πράγματα έχει κάνει και με το συγκρότημά του αλλά και τους δίσκους με τη Nalyssa Green (που για μένα είναι μια όμορφη πρόταση για το πώς μπορεί να ακούγεται η σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία), οπότε όταν έγινε η αναφορά του ονόματός του, θέλησα πολύ να ξεκινήσουμε παρέα με εκείνον τη δεύτερη φάση του παιχνιδιού.
Το καλοκαίρι του '21 πια και πιο συγκεκριμένα το Μάιο αρχίσαμε να βρισκόμαστε. Έγινε πολλή λεπτομερειακή δουλειά, είδα πώς μπορεί ένας δίσκος να έχει ήδη μια φυσιογνωμία αλλά και να μπορεί να ξαναγεννηθεί από τα ίδια υλικά με τα οποία φτιάχτηκε, όταν ένας άνθρωπος είναι ποιητής. Χαίρομαι που συνεργάστηκα με τον Χρήστο Λαϊνά στο άλμπουμ "Καλλιθέα" και χαίρομαι που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι εδώ ανάμεσά μας και στον ελληνικό χώρο. Και είμαι ακόμα πιο τυχερός που η εταιρεία μου τους ανακαλύπτει, τους στηρίζει και τους προτείνει, κάνοντας ωραίους «γάμους». Έτσι, με τον Βασίλη ξεκινήσαμε μια πραγματικά πολύ ωραία περιπέτεια και αισθανόμουν πολλές φορές ότι ήμασταν στο Enterprise του Star Trek, γιατί το στούντιό του είναι πάρα πολύ μικρό, σαν πιλοτήριο, στο οποίο μπαίναμε για ώρες και χανόμασταν».
Οι πινελιές των μουσικών
Ο Φοίβος έκανε ιδιαίτερη μνεία στους μουσικούς που έπαιξαν στο καινούριο δίσκο λέγοντας: «Ήρθε ο Φώτης Σιώτας και έπαιξε καταπληκτικά πράγματα με το βιολί του. Ο Θοδωρής Ρέλλος από τους Mode Plagal σε ένα κομμάτι που έχει αιθιοπική προέλευση έκανε με το σαξόφωνό του ακριβώς αυτό που θέλαμε, ήρθε ο Τζιμ Σταρίδας με το τρομπόνι του και πολλοί ακόμα που έβαλαν τις δικές τους πινελιές. Φυσικά η πρώτη ύλη δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τους ανθρώπους μου. Εκείνους με τους οποίους είμαστε πλέον 10 χρόνια μαζί. Ο Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα, ο Yoel Soto στο μπάσο, ο Κωστής Χριστοδούλου στα πλήκτρα και ο Κώστας Παντέλης στις κιθάρες. Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε σε αυτό το γκρουπ και η Νεφέλη Φασούλη, η οποία, πέρα από το ότι είναι μια εξαιρετική τραγουδίστρια, είναι και μια εξαιρετική μουσικός. Ένα πρόσωπο με έντονη μουσική ταυτότητα. Οτιδήποτε έκανε, από τον τρόπο που έστηνε τις φωνές στον δίσκο, μέχρι τις μουσικές της ιδέες, είχε τον τρόπο της και αποτελεί ένα πρόσωπο της έμπνευσης του συγκεκριμένου δίσκου. Με αυτή την παρέα, δίπλα στους πεθαμένους, δώσαμε ζωή. Φτιάξαμε σιγά σιγά ένα δίσκο που "ακούει" ψυχές».
Το «ΑΝΙΜΕ» μέσα από τα λόγια του Δεληβοριά
1. Μόνο Ψέματα
«Είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα. Μας άρεσε τόσο πολύ που είχαμε αποφασίσει να το πούμε μαζί με τη Νεφέλη σε ένα παγκάκι στην πλατεία Βαρνάβα και να το πάρει ο Δημήτρης Μακρής που είναι πραγματικά ο ψυχοπομπός του δίσκου, βασικός μου συνεργάτης σε όλες τις δουλειές μου τα τελευταία χρόνια και ήταν κάθε μέρα δίπλα μας σε όλη τη διαδικασία της παραγωγής του δίσκου.
Μου παίρνει λίγο καιρό πάντα μετά την κυκλοφορία ενός άλμπουμ για να αρχίσω να γράφω πάλι. Η όρεξη λοιπόν μού ήρθε το καλοκαίρι του ‘18, είχαμε την Ταράτσα του Φοίβου για δεύτερη χρονιά και πηγαίναμε μετά την παράσταση στο Κεραμείο ή σε μπαράκια στο Παγκράτι που ξενυχτούσαμε. Εκεί άρχισα πάλι να γίνομαι απών. Να κλείνομαι σαν στρείδι, ένας άνθρωπος που ακούω τις συζητήσεις των άλλων, αλλά δεν μπορώ να συμμετέχω γιατί μέσα μου καίγομαι. Αυτό είναι πάντα ένα σημάδι ότι θέλω να γράψω κάτι. Στις συζητήσεις αυτές ο καθένας μού έλεγε και από κάτι, είτε για μια σειρά στο Netflix, είτε για τις σχέσεις τους, είτε για τις πρώην του, είτε για τη νυν, αλλά όλα αυτά μου έμοιαζαν υπέροχα ψέματα. Ότι όλοι κάτι κρύβουμε, ότι όλοι ζούμε μια ζωή φτιαγμένη από μία ηχηρή πραγματικότητα αλλά κάτι μέσα μας δεν λέγεται ποτέ και καλύπτεται πάντα από ψέματα. Ακόμα και όταν πήγαινα διακοπές 15 Αύγουστο στην Τήνο, στο δωματιάκι που ήμουν με τη γυναίκα και την κόρη μου, ακουγόταν το πανηγύρι του χωριού και εγώ έβγαζα ακόρντα στην κιθάρα μου, που θύμιζαν James Taylor, Paul Simon και Decemberists. Αυτό το τραγούδι λοιπόν ήταν το πρώτο λάκτισμα και στο άλμπουμ θα ακούσετε τη στουντιακή του μορφή.
2. Απόψε Είμαι Κοντά Σου
Βγήκε έναν μήνα ακριβώς πριν σκάσει ο κορωνοϊός στην Ελλάδα. Ήταν πρώτες μέρες του 2020 και κάπως μου ήρθε και έπαιζα στην κιθάρα μια μελωδία που μου θύμιζε πολύ, ένα τραγούδι παλιό της Ελένης Δήμου, το «Ψεύτρα Ζωή», το οποίο είναι σε μουσική Μιχάλη Καπούλα και στίχους Μαριανίνας Κριεζή. Το τραγούδι αυτό πάντα το αγαπούσα και κάπως έπαιζα στην κιθάρα, κάτι που ήξερα ότι του έμοιαζε, αλλά όσο και να το άλλαζα εξακολουθούσε να του μοιάζει. Βρέθηκα μάλιστα και σε δίλημμα για το αν αυτή τη μελωδία που τόσο μου αρέσει έπρεπε να την κρατήσω τόσο κοντά στην πηγή της έμπνευσής μου ή όχι. Αποφάσισα τελικά να το κάνω γιατί πιστεύω πολύ «στα κλεισίματα ματιού». Ακόμα ένα πιστεύω μου είναι πως δεν είναι ωραίο να αντιγράφεις πράγματα, αυτά που σου αρέσουν πάρα πολύ, μπορείς να τα παίρνεις και να τα βάζεις μέσα στον δικό σου κόσμο.
Όταν το πρωτόπαιξα στο συγκρότημά μου για να το βάλουμε στο πρόγραμμα στο Κύτταρο, άρχισε ο Σωτήρης να παίζει ένα αφρικάνικο σχήμα που του πήγαινε πάρα πολύ για κάποιο περίεργο λόγο. Δεδομένου ότι εκείνη την περίοδο εγώ άκουγα πάλι πολύ Fela Kuti και το "Graceland" του Paul Simon, μου άρεσε αμέσως πολύ αυτό που άκουσα. Κάναμε μια πρώτη ενορχήστρωση για το Κύτταρο αλλά επί της ουσίας απογειώθηκε από τρεις ανθρώπους. Από τον Βασίλη και τον τρόπο που το ηχογράφησε και έκανε παραγωγή, από τον Κωστή Χριστοδούλου στα πλήκτρα με σαφείς αναφορές στην αιθιοπική jazz και βέβαια τον Θοδωρή Ρέλλο που μόνο αυτός θα μπορούσε να παίξει τέτοιο σαξόφωνο. Και βέβαια θεωρώ ότι το τραγούδι ολοκληρώθηκε με το βίντεο που έκανε ο The Boy και βγήκε πριν από λίγες μέρες.
Για το βίντεο, είχε μία καταπληκτική ιδέα, μέσα στην Αθήνα της πανδημίας, τρεις μπαλαρίνες να χορεύουν μπαλέτο στους δρόμους λες και δεν συμβαίνει τίποτα. Δεν πίστευα ακριβώς στην προφητική διάσταση του τραγουδιού, πίστευα όμως ότι οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν πάντα μια διαισθητική πλευρά στη φύση τους, που πολλές φορές βλέπει κάποια πράγματα. Με αυτό το τραγούδι σκέφτηκα «σταμάτα να γράφεις, μη γράφεις». Δύο μήνες μετά άρχισε να ξεδιπλώνεται αυτή η νέα ζωή που βιώνουμε όλοι. Βέβαια αν φτάσουμε στο τέλος του τραγουδιού, έχουμε μια ελπίδα. Ο στίχος με τη μοτοσυκλέτα προέκυψε από την ταινία μικρού μήκους του Βασίλη Κεκάτου, με τίτλο «Η Απόσταση Ανάμεσα Σε Εμάς Και Τον Ουρανό» (2019) που βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Σε μία σκηνή, όπου είναι δύο άντρες αγκαλιά πάνω σε μία μοτοσυκλέτα. Ήταν μια πολύ συγκινητική σκηνή και αποφάσισα να εντάξω κάτι αντίστοιχο στο τραγούδι με μια σκηνή Bonnie & Clyde, με έναν άντρα και μία γυναίκα να φεύγουν.
3. Κάποια Παιδάκια
Το συγκεκριμένο το έγραψα εμπνευσμένος από ένα παιδικό πάρτυ, είμαι αναγκασμένος να πηγαίνω σε πολλά τέτοια πια με την κόρη μου. Έτσι λοιπόν, σε ένα από αυτά, παρακολουθούσα τα παιδάκια, τα οποία έβλεπα σαν ενήλικες που ο καθένας είχε μια διαφορετική ψυχαναλυτική πάθηση. Όταν γυρίσαμε, διάβαζα την κόρη μου και όπως πάρα πολλά από τα σημερινά παιδάκια, δυσκολευόταν να συγκεντρωθεί. Από την αρχή της καινούριας πραγματικότητας η κόρη μου την κατάλαβε και πήγαινε στην τηλεόραση και προσπαθούσε με το χέρι της να κάνει swipe για να αλλάξει εικόνα. Ωστόσο, εκείνες τις μέρες συναντήθηκα και με μία από τις πρώτες μου σχέσεις που μου είπε ότι η δική της κόρη έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες και κάπως έτσι προέκυψε αυτό το τραγούδι. Ο Βασίλης επέμενε να το βασίσουμε στον τρόπο που παίζω την κιθάρα. Έτσι τραγούδησα το κομμάτι πρίμα βίστα και εκείνος το πήρε και το μεταμόρφωσε. Έφερε τον φίλο του τον Δημήτρη Κούρτη που έπαιξε ακορντεόν και μπαγλαμαδάκι, ήρθε και η Νεφέλη και έβαλε τα φωνητικά και το αποτέλεσμα του θυμίζει κάτι από παλιά ιταλική ταινία.
4. Ο Λωτοφάγος
Φτιάχτηκε εξ’ ολοκλήρου στο στούντιο του Βασίλη. Είναι το τελευταίο που έγραψα λίγο πριν παραδώσουμε τη δουλειά για mastering. Του το έπαιξα πυρετωδώς με πάρα πολλή χαρά και είναι ένα τραγούδι για τον άντρα που αλλάζει. Που επιτέλους ξεχνάει τα διάφορα βαρίδιά του. Υπάρχουν τρία τραγούδια για αυτό που ονομάζουμε πατριαρχία μέσα στον δίσκο και αυτό είναι το πρώτο. Είναι ένα πολύ ρυθμικό τραγούδι. Όταν το άκουσε ο Βασίλης μού είπε να βάλουμε «τα τύμπανα αυτά» που έπαιζαν οι Zombies στο "Time Of The Season" και μου άρεσε πολύ η ιδέα.
Θυμάμαι που είχα μια διένεξη με τον Χατζιδάκι όταν ήμουν μικρός. Εκείνος μου έλεγε «μη γράφεις για πράγματα του παρόντος, να γράφεις για πράγματα που υπάρχουν στους αιώνες. Εμείς με τον Γκάτσο γράφουμε για το φεγγάρι, τα πουλιά, τα παιδιά, για πράγματα που δεν άλλαξαν ποτέ μέσα στον ρου της ανθρωπότητας» κι εγώ ήθελα να του αποδείξω ότι αν βάλεις στους στίχους το όνομα μιας εταιρείας ή τη λέξη mp3 ή πράγματα που υπάρχουν τώρα μέσα στη ζωή μας, η ποιητική ματιά είναι αυτή που το κάνει να ακούγεται αιώνια και όχι το αντίστροφο. Οπότε το τραγούδι ξεκινά με αναφορά στο Spotify για να συνεχίσω αυτή μου την παράδοση και για να εκβιάσω και λίγο το Spotify (γέλια).
5. Ένα Σάββατο Που Μοιάζει Κυριακή
Αρκετά κομμάτια από τον δίσκο είναι βασισμένα στην κιθάρα. Εκτός από μένα έχουν παίξει και ο Βασίλης και ο Δημήτρης Σιάμπος διάφορες κλασικές και ακουστικές κιθάρες. Το τραγούδι αυτό το έγραψα όταν είχαμε πάει να παίξουμε στον Μύλο στη Θεσσαλονίκη με τα παιδιά και είχα φτάσει νωρίτερα εγώ, έτσι πέρασα πολλές ώρες κάνοντας βόλτες. Θυμήθηκα όσα είχα ζήσει στη Θεσσαλονίκη, διάφορες ιστορίες ωραίες. Έκανα τη βόλτα στην περιοχή που έχει πολλές εκκλησίες και παρατηρούσα την πόλη καταρημαγμένη από την οικονομική κρίση, χωρίς να έχει ξεσπάσει ακόμα η πανδημία και ένιωθα ότι μεγαλώνω και ότι η Θεσσαλονίκη που έχω αγαπήσει αλλάζει μαζί με μένα. Αυτή λοιπόν είναι μία βόλτα ένα Σάββατο, που στα μάτια μου έμοιαζε με Κυριακή, στη Θεσσαλονίκη του σήμερα.
6. Άγρια Ορχιδέα
Άκουγα συνέχεια Sex Pistols εκείνη τη μέρα και χάζευα στα social media. Έβλεπα λοιπόν διάφορα σάπια πράγματα, τα περισσότερα από αυτά με μια κεκαλυμμένη χυδαιότητα αντρίλας από διάφορους που τα έγραφαν ή τα αναπαρήγαγαν και όπως πήρα την κιθάρα κάπως μου βγήκε η αίσθηση των Sex Pistols. Είχα δει και ένα όνειρο, πώς είναι οι πίνακες του Νταλί με τα λιωμένα ρολόγια; Εγώ έβλεπα δύο όρχεις με φτερά να πετούν πάνω από την πόλη, κάπως απελπισμένοι. Ολόκληρη η μπάντα έχει κάνει καταπληκτική δουλειά εδώ, όπως και ο Φώτης Σιώτας που παίζει βιολιά με λούπες και παραμορφώσεις και φυσικά η τελική δουλειά του Βασίλη.
7. Αταίριαστο
Το συγκεκριμένο είναι τρυφερά αταίριαστο με το προηγούμενο τραγούδι. Ένα κομμάτι πολύ προσωπικό μιας και από μικρός αισθανόμουν αταίριαστος με όλα. Πάντα κάπως η φύση μου με έκανε να αισθάνομαι άβολα απέναντι σε όποια δεδομένη συνθήκη και προσπάθησα χιουμοριστικά να το κάνω τραγουδάκι αυτό. Ακολουθεί την παράδοση τραγουδοποιών, όπως του Βασίλη Νικολαΐδη ή του Georges Brassens και το έπαιξα κιθάρα-φωνή κατευθείαν. Έβαλε ο Κωστής Χριστοδούλου ένα φανταστικό πληκτράκι και μετά το πήρε ο Βασίλης και το έκανε καταπληκτικό! Βρήκε συμφωνικές ορχήστρες, διάφορα samples, ακόμα και ορχήστρες που κουρδίζουν, δίνοντας του όλη την τρυφερότητα που ήθελε να κρύψει.
8. Ο Ποιητής Και Το Ποίημα
Μιλάει για όλη αυτή την οργή που αισθανόμαστε όταν είναι ένα γράψουμε ένα τραγούδι ή ένα ποίημα ή κάτι άλλο και όλο δεν τελειώνει, κάτι δεν ταιριάζει, μας βγάζει την πίστη. Μιλάει για τη διαρκή πάλη μας με την έμπνευση που είναι η μούσα μας. Η παραγωγή με ενθουσιάζει. Ο Κωστής Χριστοδούλου το πήγε προς Λος Άντζελες μεριά, ο Φώτης Σιώτας έβαλε κάτι απίστευτα βιολιά και ο Τζιμ Σταρίδας έπαιξε ένα τρομπόνι επίσης απίστευτο. Μου αρέσει πολύ ο ήχος του και μου θυμίζει πολύ την ταινία "Collateral" που είναι ο Tom Cruise και ο Jamie Foxx σε ένα ταξί στο νυχτερινό Λος Άντζελες.
9. Ελένη Τοπαλούδη
Με είχε συγκλονίσει η ιστορία αυτή. Πριν τη δίκη ακόμα, διάβαζα τις μαρτυρίες και τις καταθέσεις και είχα μείνει έκθαμβος με τα φρικτά πράγματα που έγραφαν για την Τοπαλούδη διάφοροι σχολιαστές στο YouTube, διάφορες κίτρινες εφημερίδες κτλ. Κάτι το οποίο πλέον το βλέπουμε σαν καθημερινότητα. Μια κοινωνία όπου το θύμα δέχεται επίθεση από πάρα πολλούς ανθρώπους. Αυτό είναι κάτι που με συγκλόνισε. Θέλησα λοιπόν να γράψω ένα τραγούδι γι’ αυτό. Το έγραψα ολόκληρο κατά τη διάρκεια μιας πτήσης από Αθήνα για Κύπρο που πηγαίναμε για συναυλία.
Καθώς το φανταζόμουν μουσικά, σκέφτηκα κάποια τραγούδια του Fabrizio de Andrè, όπως το "Canzone Di Marinella" που μιλάει για μια κοπέλα που πνίγηκε και άρχισα να το μελοποιώ κατά αυτόν τον τρόπο. Έχει και λίγο Σμυρνέικη ρίζα η μελωδία. Την προβάραμε μια ολόκληρη μέρα με τη Νεφέλη και κάπου στο μεσαίο του μέρος, έχει μια ανατολίτικη αναφορά στο "Because" των Beatles. Ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τις ισορροπίες στο τραγούδι αυτό. Ήθελα να αναφέρω το όνομα της Ελένης, γιατί πιστεύω ότι πρέπει να μιλάμε δυνατά για τα θύματα. Μπορεί η δίκη να έφερε το αποτέλεσμα το επιθυμητό (αν και βλέπω ότι προσπαθούν να το ανατρέψουν), όμως πιστεύω ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι κάτι που θα δικάζεται για πάντα σε μια δομή σαν τη δική μας και πιστεύω ακόμα ότι τέτοια τραγούδια, που λένε τα πράγματα με το όνομά τους, καμιά φορά μπορεί να είναι και πιο ισχυρά.
10. Μπαλάντα
Έχει τέλειο τίτλο για αναζήτηση στο Google, δεν θα βγάλει κανένα άλλο τραγούδι με αυτόν (γέλια). Μιλάει για τους τροβαδούρους, οι οποίοι εδώ και αιώνες περιπλανώνται με μια κιθάρα και μιλούν για κάποιο πρόσωπο που αγαπούν πάρα πολύ. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή, οι τροβαδούροι ως κίνημα, βγήκαν λίγο πριν τον Μεσαίωνα. Ονομάζονταν το Τάγμα των Καθαρών, ένα τάγμα θρησκευτικό, κάτι σαν αίρεση. Στις περιπλανήσεις τους τραγουδούσαν για την Παναγία «Ω αμάραντο ρόδο, ω Δέσποινα» κτλ. Αυτοί λοιπόν εξελίχθηκαν στους τροβαδούρους που με ένα λαούτο ή μια κιθάρα περιπλανιόντουσαν και πλέον τραγουδούσαν για μια γυναίκα που ποτέ δεν είχαν δει, μια αρχόντισσα, μια λαίδη, με σκοπό της ζωής τους να φτάσουν στο παλάτι της και να την αντικρίσουν.
Από αυτούς τους ανθρώπους βγήκε αυτό το είδος τραγουδιού που αγαπάμε πολύ και αναστήθηκε, ας το πω έτσι, στη Γαλλία τη δεκαετία του ‘50 με τον Brassens, τον Brel και άλλους και αργότερα με τον Bob Dylan στην Αμερική, τον Leonard Cohen στον Καναδά, τον Fabrizio de Andrè, τον Lucio Dalla και τον Lucio Battisti στην Ιταλία και εδώ με τον Σαββόπουλο και που παιδιά και εγγόνια αυτού του είδους είμαστε κι εμείς. Αυτό το τραγούδι λοιπόν μιλά για όλους αυτούς τους ανθρώπους ή ακόμα και για μένα.
Πώς προέκυψε ο τίτλος
Όταν ακούσαμε το τελευταίο ορχηστρικό του τραγουδιού που είναι ουσιαστικά η έξοδος από τον δίσκο, ο Κωστής ανέφερε ότι του θύμισε κλείσιμο ταινίας γιαπωνέζικου anime, που τελειώνει συνήθως πολύ ρομαντικά με βιολιά. Μου άρεσε πολύ λοιπόν η λέξη αυτή για τίτλος του άλμπουμ.
Είναι ένας δίσκος που ακούει ψυχές, που αφουγκράζεται τον εσωτερικό κόσμο, γύρω από όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν και φανερά και από κάτω. Είτε μιλάμε για ένα έγκλημα που διαβάζουμε στην πρώτη σελίδα, είτε για μια πατριαρχία που σαπίζει ή για την καθημερινή ζωή μας, τις σχέσεις μας, τα ψέματα που λέμε μεταξύ μας και όλα αυτά. Οι γιαπωνέζοι λένε anime το κινούμενο σχέδιο γιατί εμψυχώνει το σκίτσο, αποκτά ψυχή και αρχίζει και κινείται. Προέρχεται από τη λατινική λέξη anima που σημαίνει ψυχή και βγαίνει από τον άνεμο, την πνοή, την ανάσα.
Τέλος, άκουσε ολόκληρο το δίσκο ο φοβερός Γιώργος Παπαδάκης, ο art designer, ο οποίος πήρε έναν πίνακα του Μαγκρίτ και του έβαλε καρπούς, όπως φαίνεται στο εξώφυλλο του δίσκου.
Είναι ένας δίσκος ακριβώς όπως τον θέλω και τον ονειρεύομαι! Τάδε έφη Φοίβος Δεληβοριάς.
Ως επιμύθιο, το «ΑΝΙΜΕ» έχει πολλά εσωτερικά στοιχεία μέσα από τις προσωπικές ιστορίες που γράφει ο Φοίβος Δεληβοριάς. Μέσα από τις διαφορετικές μουσικές του κόσμου σε ταξιδεύει και σου δίνει τροφή για σκέψη. Χρειάζεται πολλές ακροάσεις για να τον καταλάβεις και αξίζει να υπάρχει στη δισκοθήκη σου!