aggelakas exoKefia 2022

Γιάννης Αγγελάκας & 100ºC - Έχω Κέφια

Ο δεύτερος δίσκος αυτής της σύμπραξης είναι πολύ καλύτερος από τον πρώτο του 2016 και έρχεται με πολλά ωραία τραγούδια.

Διαβάστηκε φορες

Τι θα ακούσετε:
Τον Αγγελάκα σε γνώριμο ύφος, με τα rock ηλεκτρονικά και πνευστά να τον συνοδεύουν

Βαθμολογία:
7,5

Για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να ανακαλέσω από το υποσυνείδητό μου, για αρκετό καιρό δεν περίμενα ο επόμενος δίσκος του Γιάννη Αγγελάκα να δημιουργηθεί με τους 100ºC. Να ήταν οι πρόσφατες αναζητήσεις του στο παρελθόν της ελληνικής δισκογραφίας και οι αντίστοιχες εμφανίσεις με τον Νίκο Βελιώτη; Μα αυτές δεν σταμάτησαν ποτέ. Ή μήπως ήταν η πολύπλευρη δραστηριότητα πολλών μουσικών από το σχήμα που με ώθησε σε τέτοιες σκέψεις; Ο εγκλεισμός δημιούργησε χρόνο για κάτι τέτοιο μπορεί να πει κανείς. Όπως και να ‘χει, η επιστροφή έγινε και είναι αναμφισβήτητα καλύτερη από την προ εξαετίας παρθενική δισκογραφική εμφάνιση («Ήσυχα Τραγούδια Για Ανέμελα Λιβάδια», 2016).

Το «Έχω Κέφια» θάφτηκε κάτω από το “Anime” του Φοίβου Δεληβοριά, που κυκλοφόρησε την ίδια μέρα και πέρασε δικαίως σαν οδοστρωτήρας από την επικαιρότητα - μουσική και όχι μόνο - του Μαΐου. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά πως δεν υπάρχει ενδιαφέρον και αξία και στον καινούργιο δίσκο του αντίστοιχα δημοφιλούς Αγγελάκα. Διαφορές στιχουργικές υπάρχουν ανέκαθεν, αλλά μουσικά μπορούμε με άνεση και αντικειμενικότητα να γράψουμε ότι οι δύο παρέες ανήκουν στην αφρόκρεμα του εγχώριου σήμερα. Λόγος για περισσότερες συγκρίσεις δεν υπάρχει, διαβάστε περισσότερα για τον δίσκο του Δεληβοριά εδώ κι εδώ.

Τα όσα ακούγονται στο «Έχω Κέφια» δεν απέχουν πολύ από τον δίσκο του 2016. Δυνατά και γρήγορα τραγούδια υπάρχουν («Οι Άνθρωποι Που Ζούνε Σαν Νεκροί», «Νεοφιλελεύθερος Προφήτης»), όπως και άλλα που κρατάνε την ένταση χαμηλά («Σαν Φύλλο Στον Αέρα», «Δεντράκι Στη Σελήνη»). Έρχονται σε ανάμεικτη σειρά με αποτέλεσμα το κλίμα να αλλάζει κατά την ακρόαση του δίσκου από την αρχή ως το τέλος. Δεν είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα των 11 επιμέρους καλών τραγουδιών μάλλον αδικείται. Για παράδειγμα, το κεφάτο «Ο Λύκος Που Κατάπια» - που περιέχει τον τίτλο του δίσκου στους στίχους του - έρχεται σαν απρόσμενο ξέσπασμα ανάμεσα από το «Άσπρη Νύχτα» και το «Ορυκτό Φως». Ή μήπως κάποιοι από τους ήχους στο τελευταίο είναι του «λύκου που νιαουρίζει στο στομάχι του»; Το αφήνω πάνω σας. Πάντως, το τελευταίο κομμάτι είναι το μοναδικό στο οποίο η μουσική δεν είναι του Αγγελάκα, αλλά του Αλέκου Κόντζογλου (σύνθεση, παίξιμο, ηχογράφηση), με τον τραγουδιστή ουσιαστικά να απαγγείλει τους στίχους του.

Παραμένοντας στους στίχους, στο «Έχω Κέφια» υπάρχουν πολλές όμορφες λέξεις. Η αρχή γίνεται με το εξαιρετικό «Ακόμα Περπατάω». Με μια πρώτη ανάγνωση ακούγεται ιδιαίτερα προσωπικό, και είναι, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι δύσκολο να ταυτιστεί κανείς και να πάρει κουράγιο για το δικό του/της περπάτημα. Είναι έντονη η ποιητική «φλέβα», πολλοί στίχοι θα μπορούσαν να σταθούν και χωρίς τις μουσικές. Ακούστε - ή διαβάστε - για παράδειγμα το «Μόνο Τα Πουλιά» ή το «Σαν Φύλλο Στον Αέρα». Επαφή με το «εδώ» και το «τώρα» αναπόφευκτα υπάρχει στους στίχους, με έναν τρόπο που ενδεχομένως πάει πιο βαθιά από ένα τραγούδι που κραυγάζει «γυναικοκτονία» από τον τίτλο του (χωρίς να υπάρχει κάτι μεμπτό σ’ αυτό). Μιας και παρεκτράπηκα και επανέφερα τον Δεληβοριά, δεν θα κρατηθώ και θα συσχετίσω το «Νεοφιλελεύθερος Προφήτης» με το «Άγρια Ορχιδέα». Έχω βαρεθεί να κοιτάζω τ’ αρχίδια σου και αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα: στην Ελλάδα του σήμερα η φράση βγάζει πλήρες νόημα.

Στο σήμερα απευθύνεται και το «Οι Άνθρωποι Που Ζούνε Σαν Νεκροί». Στέκομαι μια στιγμή να αναρωτηθώ αν το γ’ πρόσωπο απλώς δικαιολογεί την κραυγή-απεύθυνση του «πληγωμένου ποιητή» ή ταυτόχρονα διαχωρίζει και τη θέση του (έξω) από το σύνολο αυτό. Ας το διαβάσει κανείς όπως θέλει. Με αφορμή αυτό το τραγούδι, που δεν είναι το μόνο παράδειγμα, θέλω να θίξω την επιτηδευμένη βραχνάδα στο τραγούδισμα του Αγγελάκα. Είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμά του τα τελευταία χρόνια που πηγάζει μεν από την ηλικία αλλά δεν οφείλεται αποκλειστικά σε αυτήν. Σε κάποια τραγούδια θεωρώ πως δεν ταιριάζει με την υπόλοιπη μουσική και το συγκεκριμένο είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Αντίθετα, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται από ηλεκτρονικά και έγχορδα στο «Άσπρη Νύχτα» ακούγεται να ταιριάζει καλύτερα στην αντίστοιχα βαθιά φωνή.

Από μουσικής πλευράς τα πράγματα είναι ακόμα πιο όμορφα. Πρωτοπορία ιδιαίτερη δεν υπάρχει, ούτε ως προς τον ήχο των 100ºC ούτε γενικότερα, αλλά οι μουσικές δένουν πιο αποδοτικά με τους στίχους και γι’ αυτό μπορεί κανείς εύκολα να ξεχωρίσει καλά τραγούδια από το «Έχω Κέφια». Υπάρχει μια στιβαρή βάση από τις συνθέσεις του Αγγελάκα, που αναπόφευκτα επηρεάζεται, συμβαδίζει ή και περιορίζεται από τους στίχους του, αλλά η ενορχήστρωση και οι λεπτομέρειες πολλαπλασιάζουν τη συνολική αξία. Ο Γιώργος Αβραμίδης με την τρομπέτα του ανοίγει τα τραγούδια σε νέους κόσμους και ο James Wylie στο σαξόφωνο χρωματίζει διακριτικά αλλά εκ βαθέως, προσέξτε τους στο «Ακόμα Περπατάω» ή το «Ο Λύκος Που Κατάπια». Ο Wylie παίζει και kamancheh (περσικό έγχορδο) στο «Δεντράκι Στη Σελήνη», με τρόπο αντίστοιχο του «Ποτέ» από τον προηγούμενο δίσκο, προσφέροντας μια ωραία, διαστημική κορύφωση. Θα την ακούσουμε άραγε και στις συναυλίες; Τα ηλεκτρονικά του Ηλία Μπαγλάνη έχουν επίσης εξέχουσα θέση στον δίσκο, καλύτερο παράδειγμα μάλλον το «Οι Άνθρωποι Που Ζούνε Σαν Νεκροί», ενώ τα φυσικά όργανα πρωταγωνιστούν αλλού, για παράδειγμα στο πολύ καλό «Ακούω Τον Ουρανό Να Γελάει» με τύμπανα (Αλέξη Αρχοντή), κιθάρα (Λαμπρινή Γρηγοριάδου) και τρομπόνι στο φόντο (Μιχάλης Καμανίκος, νέο μέλος) να στήνουν μια όμορφη εισαγωγή.

Πού καταλήγουμε με όλα αυτά; Ο Γιάννης Αγγελάκας δίνει έναν δίσκο με πολλά καλά τραγούδια, τον καλύτερο της μέχρι τώρα συνεργασίας του με αυτή την παρέα. Δεν ξεπερνάει τον εαυτό του και την προηγούμενη (προσωπική) δισκογραφία του, ούτε μουσικά ούτε στιχουργικά, με μοναδική εξαίρεση το εναρκτήριο τραγούδι που φέρει μια βαρύτητα για τον ίδιο, την πορεία του, ακόμα και για το πώς τον διαβάζουμε ως κοινό σήμερα, 15 και βάλε χρόνια από το «Σιγά Μην Κλάψω» ή το «Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα». Ξαναβλέπω το εξώφυλλο... Η φιγούρα του Αγγελάκα που έχει κέφια μοιάζει να εκπνέει αυτές των μουσικών και όλοι μαζί να χάνονται σε ένα πολύχρωμο, σχεδόν ψυχεδελικό σύμπαν. Έτσι είναι ο δίσκος. Ο ένας γεννάει στίχους και μουσικές, στήνει ωραία τραγούδια, και οι υπόλοιποι βάζουν όλο το χρώμα και το ζουμί από 'κεί και πάνω.

Αξιολόγηση δίσκων
Βαθμός δίσκου
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα