Μια φράση που διάβασα από έναν χρήση του Facebook κωδικοποιεί ακριβώς αυτό που σκέφτομαι εδώ και καιρό με αφορμή την trap: «η όποια δημοφιλής μουσική είναι σύμπτωμα, όχι αιτία». Είναι πολύ εύκολο ειδικά στην εποχή του μεγάλου τσουβαλιάσματος και των τσιτάτων που μαζεύουν likes στα social media να αρχίσουμε να λέμε μπουμεριές ολκής όπως «η νεολαία του τόπου μας πάει κάτα διαόλου επειδή ακούει Snik». Όμως είναι πολύ εύκολο με αυτόν τον τρόπο και με αυτούς ακριβώς τους αφορισμούς να χάσεις τελείως το δάσος, όπως αντίστοιχα και με άλλους αφορισμούς της εποχής μας, όπως ότι «η τεχνολογία έχει καταστρέψει τα νέα παιδιά».
Είναι λοιπόν σύμπτωμα το ότι πολύς νέος κόσμος ακούει trap; Είναι αν σκεφτεί κανείς ότι τα παιδιά που βρίσκονται τώρα στην εφηβεία έχουν ζήσει ό,τι κρίση υπάρχει. Για την ακρίβεια, δεν έχουν ζήσει καμία - έστω φαινομενικά - ομαλή εποχή. Μεγάλωσαν και ζουν σε έναν κόσμο που επιφυλάσσει συνεχώς μόνο αρνητικές εξελίξεις, με γονείς φρικαρισμένους που ζουν μόνιμα με την επισφάλεια και την ανασφάλεια πάνω από το κεφάλι τους. Και για να μην πάμε καν στις πιο πίσω γενιές που έρχονται. Με παιδιά που έζησαν δύο χρόνια μακριά από τις σχολικές αίθουσες και τους φίλους τους, παιδιά που μπήκαν στο σχολείο για πρώτη φορά στην τρίτη δημοτικού και ούτε καθεξής. Πώς μπορείς να πετάξεις στην πυρά συλλήβδην γενιές ολόκληρες οι οποίες δεν έχουν ούτε ένα υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω τους και να τις βρίζεις επειδή ακούνε trap;
Έχουν γεμίσει τα ΜΜΕ τον τελευταίο χρόνο με ειδήσεις για τη νεανική εγκληματικότητα, τις συμμορίες ανηλίκων που δίνουν ραντεβού για να παίξουν ξύλο και η μόνη απάντηση είναι ότι «ε τι περιμένεις, αφού ακούνε trap». Η trap, ή μάλλον αυτοί που την εκπροσωπούν, είναι μέρος της κοινωνίας, μέρος ενός δικού τους μικρόκοσμου τελοσπάντων που παρατηρεί και βιώνει ό,τι βιώνουν και τα παιδιά που ακούνε trap. Οι trappers προσπαθούν να «μιλήσουν» σε αυτή τη γενιά που βιώνει αυτά τα αδιέξοδα που περιγράφηκαν παραπάνω. Χρησιμοποιούν χυδαίο, σεξιστικό λόγο, προμοτάρουν τη μάτσο κουλτούρα, τη νεοπλουτίστικη αντίληψη ότι στόχος είναι μόνο τα λεφτά. Αυτή τη νοοτροπία έμαθαν κι οι ίδιοι. Σάρκα από τη σάρκα της ίδιας κοινωνίας. Δεν ανήκουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν.
Και πού είναι η προστασία για τα παιδιά που μεγαλώνουν με τέτοιου είδους πρότυπα που κυκλοφορούν έτσι κι αλλιώς εκεί έξω; Είναι τα μαθήματα που κάνουν στο σχολείο που θα μπορούσαν να τους καλλιεργήσουν μια άλλου είδους κουλτούρα που να σέβεται όλους τους ανθρώπους το ίδιο; Είναι οι συμπεριφορές που βλέπουν από εμάς τους μεγαλύτερους τέτοιες που να τους δίνουν ένα διαφορετικό παράδειγμα ζωής και αντίληψης; Θα γίνει ποτέ επιτέλους ένας σοβαρός σχεδιασμός για την ψυχική υγεία των παιδιών, ειδικά μετά τα τρία χρόνια πανδημίας ή θα αφήσουμε κι αυτή τη διαδικασία στον αυτόματο πιλότο;
Σε αυτό το σημείο μου φαίνεται καλή ιδέα να θυμίσω ότι δεν είναι μακριά η εποχή που οι χρυσαυγίτες σουλατσάριζαν στα σχολεία και «στρατολογούσαν» νέα παιδιά κάνοντας στοχοποιώντας οποιονδήποτε διαφορετικό. Βρήκαν πεδίο δράσης, όπως τώρα βρίσκει η trap. Προφανώς δεν είναι συγκρίσιμα μεγέθη από άποψη επικινδυνότητας, αλλά η ουσία του προβλήματος φωνάζει από χιλιόμετρα. Εκεί που η παιδεία σε οποιαδήποτε μορφή της απουσιάζει, εκεί γεννιέται το τέρας. Εκεί μεγαλώνει και θεριεύει η σήψη. Οπότε αντί να «πυροβολούμε» αδιακρίτως τα παιδιά που ακούνε trap και να κάνουμε κηρύγματα επί δικαίων και αδίκων, ίσως είναι προτιμότερο να σκεφτούμε πρώτα τι τα οδηγεί στο να στρέφονται στο είδος αυτό και τι αυτό εκπροσωπεί και ακόμα προτιμότερο να σκεφτούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό.