Καινούργιοι δίσκοι στο grill #15

Νέος δίσκος, μετά από πολυετή απουσία. Ο τίτλος τα λέει σχεδόν όλα, έστω κι αν, από μιαν άποψη, αδικεί το περιεχόμενο. Ορχηστρική μουσική, ενσαρκωμένη από ποικιλία ηχοχρωμάτων, που περιγράφει τα θέματά της αλλά αφήνει και χώρο στον ακροατή να πλάσει τα δικά του σενάρια. Οι Τρύπες φαντάζουν τόσο μακριά πια...

[Μιχάλης Τσαντίλας]

Απολαυστικό garage rock από την Κρήτη και τους Baby Cult, σε ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε αρχές Φλεβάρη και αποτελεί ιδανικό άκουσμα για την άνοιξη που φτάνει όπου να ‘ναι. Όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά του είδους βρίσκονται στην θέση τους, με bonus την όμορφη φωνή και προφορά του τραγουδιστή. Προτεινεται ιδιαίτερα στους φίλους του σκανδιναβικού garage ήχου.

[Χάρης Πολονύφης]

Τρεις Έλληνες μουσικοί και μία τραγουδίστρια από την Τουρκία απαρτίζουν το Anatoliama Ensemble και ηχογραφούν με έδρα τις ΗΠΑ γνώριμα τραγούδια της Μικράς Ασίας με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η τεχνική ικανότητά τους, όπως και αυτή των εκλεκτών καλεσμένων τους, ξεχωρίζει εύκολα, η βαριά προφορά της Burcu Güleç στα ελληνικά ακούγεται ταιριαστή και υπάρχει και υπάρχει και μία καινούργια σύνθεση («Αγάπης Φυλαχτό», του λαουτιέρη Βασίλη Κώστα) ως «κερασάκι». Ευτυχώς, επειδή παρά τη σαφή αισθητική αξία ορισμένων εγχειρημάτων όπως το συγκεκριμένο, ο πακτωλός μικρασιατικού επανασερβιρίσματος και αναμασήματος - ειδικά το «επετειακό» 2022 - αφήνει και αρνητική χροιά.

[Δημήτρης Όρλης]

Αρκετά ελαφρύς - με την καλή έννοια - δίσκος, που όμως σε σημεία σε αφήνει σίγουρα σε σκέψη. Ο Γιάννης Παπαγεωργίου κινήθηκε σε αρκετά ασφαλή μονοπάτια, δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα ραμμένο στα μέτρα του. Το ντουέτο με τον Σωκράτη Μάλαμα αποτελεί ίσως την πιο ραδιοφωνική αλλά και συναυλιακή στιγμή του δίσκου. Αν και το αποτέλεσμα είναι άρτιο, κινείται σε «τραγουδοποιητικά» μοτίβα, που ίσως να έχουν αρχίσει να φτάνουν σε κάποιο κορεσμό στο μουσόφιλο κοινό, που διψά για ανανέωση.

[Γιάννης Κουρεμένος]

Οι γενναίες διασκευές του Παυλίδη σε τραγούδια του Μαρκόπουλου στον δίσκο αυτό βρίσκουν τακτικά στόχο με τα ηλεκτρονικά τοπία που στήνουν. Δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για «εκσυγχρονισμό», επειδή ούτε τον επιδέχονται τα τραγούδια αυτά, ούτε φαίνεται να μπορεί ο Παυλίδης να ξεπεράσει τον ωραίο, μοντέρνο ήχο στον οποίο δραστηριοποιείται με ενδιαφέροντα αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια και να φτάσει στο πραγματικά «φρέσκο». Έχει, πάντως, ενδιαφέρον το αποτέλεσμα και οι οπτικές που μπορεί να ανοίξει σε μικρούς ή μεγάλους ακροατές. Στα πολύ θετικά το εξώφυλλο του Στέφανου Ρόκκου, στα πολύ αρνητικά οι στιχουργικές προσθήκες του Παυλίδη και η ασαφής συμπερίληψή τους στο ένθετο του δίσκου.

[Δημήτρης Όρλης]