Το Σάββατο που μας πέρασε είχε ένα πολύ μεγάλο event στο Fuzz. Δυο ονόματα μεγαθήρια στο χωρο της metal και κυρίως του Doom θα μοιράζονταν την ίδια σκηνή. Ο λόγος για τους Trouble και τους Candlemass. Μαζι τους και αλλα τρία σχήματα: οι Lord Vicar, οι Hell και οι Ghost.
Η ανακοίνωση αυτού του event πριν μήνες, μου έφερε ανατριχίλα. Τους Candlemass τους είχα δει ήδη τρεις φόρες (δυο φορές με το Messiah και πριν δυο χρόνια με το Lowe). Αυτή τη φόρα, όμως, θα είχαμε μια μοναδική ευκαιρία να δούμε εκτός από τον κύριο Lowe, τον πρώτο τραγουδιστή τους, Johan Lanqvist για να απολαύσουμε το δίσκο - ορισμό του doom metal: Epicus Doomicus Mtallicus. Όσον αφορά τους Trouble παρόλο που γνωρίζω τη δισκογραφία τους, πρώτη φορά θα τους απολάμβανα. Τους υπόλοιπους τρεις δεν τους γνώριζα και ήταν μια καλή ευκαιρία να πάρω μια πρώτη γεύση. Η βραδιά όπως εξελίχτηκε μας επεφύλασσε αρκετές εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Αλλα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Λογω πιεσμένου προγράμματος δεν πρόλαβα τους Lord Vicar. Συγκρότημα προερχόμενο από τη Φινλανδία και γεννημένοι το 2007. Μόνο από πληροφορίες που συνέλεξα από τον κόσμο ήταν ότι ήταν αξιοπρεπείς και πολλοί ελπιδοφόροι στο χωρο του doom. Δεν μπορώ να κρίνω τίποτε άλλο.
Όταν φτάσαμε στο Fuzz είχαν βγει οι Hell. Πολύ ωραία riffs μεγάλη θεατρικότητα και κίνηση στη σκηνή από τον frontman του group. Πραγματικά, με έκαναν να τους προσέξω και να με παρασύρουν στους ήχους τους. Αξίζει να τους ψάξετε και να ασχοληθείτε μαζι τους.
Και φτάνουμε στην πρώτη έκπληξη της βραδιάς. Και είναι ευχάριστη. Για να πω την αλήθεια, πολύ ευχάριστη. Βγαίνουν οι Ghost στη σκηνή. Ένα εξαμελές συγκρότημα από τη Σουηδία που μετρά γύρω στα τρία χρόνια ζωής με μόλις μια κυκλοφορία ολοκληρωμένη, το Opus Eponymous (2010).Οι πέντε από αυτούς φορούν μαύρες κάπες με κουκούλα και δεν βλέπεις ποτέ τα πρόσωπα τους ενώ ο τραγουδιστής φοράει μάσκα κρανίου και είναι ντυμένος κατι σαν Πάππας, καρδινάλιος. Είναι γνωστοί ως Nameless Ghouls. Σκηνική παρουσία εκπληκτική ( ο τραγουδιστής βγήκε στη σκηνή με λιβανιστήρι!) . Μουσικά έμεινα άφωνος. Μου θύμισαν πάρα πολύ το ύφος των Mercyful Fate (Θεοί). Ειδικά δε στα δυο τελευταία κομματια νομίζω ότι τους αγάπησα: καταπληκτική διασκευή στο Here comes the sun των Beatles και τέλος το Ritual. Σε όλα τα συν να βάλουμε και τον ήχο. Πραγματικά, δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερο σκαλοπάτι για να υποδεχτούμε τους πολύ μεγάλους Trouble.
Και ναι λοιπόν, οι Trouble βρίσκονται στη σκηνή του Fuzz. Μπαίνουν φορτσάτοι με γεμάτο ήχο με το καθαριστικό δίδυμο Franklin/ Wartell να οργώνει πραγματικά. Το μπάσο και τα drums κόβουν την ανάσα. Και φτάνουμε στα φωνητικά. Η φωνάρα του Eric Wagner (ο τραγουδιστής των μεγάλων δίσκων των Trouble). δεν είναι πλέον μαζι τους. Είναι όμως ο Kory Clarke από τους Warrior Soul. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμόσω στα αυτιά μου τα τραγούδια των Trouble με τη φωνή του Clarke. Και δυστυχώς δεν με κέρδισε. Και παρατήρησα και αρκετό κόσμο που δεν ήταν πολύ θερμός μαζι του. Πρέπει να έπαιξαν γύρω στα 50 λεπτά καθαρού χρόνου. Κατάφερα να τραγουδήσω μόνο τα At the end of my daze και Come Touch the sky, για να μου φύγει η τσαντίλα που άλλο είχα πλάσει στο μυαλό μου να ακούσω και άλλο βίωσα. Θέλω να πιστεύω ότι αν ξανάρθουν, μόνοι τους , με ένα full set να αλλάξω γνώμη. Πάντως μετα τους Ghost που με κατενθουσίασαν οι Trouble με απογοήτευσαν στα φωνητικά τους και στον περιορισμένο χρόνο τους.
Και ηρθε η ωρα για τη μεγάλη στιγμή. Οι Candlemass κάνουν την εμφανιση τους με το Robert Lowe (σε πρώτη φάση) στα φωνητικά με εισαγωγή το Marche Funebre και το κλασσικό για έναρξη: Mirror Mirror. Ακολούθησαν τα If I ever Die, Hammer of Doom, At the Gallows End, Samarithan. Όλοι τους έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή εκτός από έναν : τον Lowe. Ανεξήγητο. Τον έχω ξαναδεί, δεν είναι κανένας χθεσινός στο χωρο, έχει μεγάλη εμπειρία και φοβέρες φωνητικές δυνατότητες και ίσως μια από τις κλασσικές χροιές φωνής για να τραγουδήσουν doom metal. Αλλα αυτή τη φορά δεν ήταν στα φόρτε του. Ο ήχος ήταν αρκετά κάλος και ο κόσμος ενθουσιασμένος και φαινόταν γιατί τραγουδούσε σε κάθε κομμάτι.
Έφτασε, όμως, η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς. Ο Lowe καλεί στη σκηνή τον Johan Lanqvist και ο πρώτος αποχωρεί. Ο Lanqvist εμφανίζεται και γίνεται χαμός. Βγαίνει μια κλασσικη κιθαρα στα δεξιά και ξεκινάμε: ‘’ I’m sitting here alone in darkness waiting to be free ….’’. Το πάρτυ μόλις ξεκίνησε. Οι Candlemass με τον Master Johan έπαιξαν ολο το Epicus. To κοινό τα έδωσε όλα στα Solitude, Crystal Ball και στο αξεπέραστο A Sorcerer’s Pledge. Η φωνή του Johan δυνατή επιβλητική, μπήκε αυτόματα σε συγκρίσεις με τον Lowe. Και νομίζω ότι πέρασε αυτή η σκέψη από τα μυαλά όλων που ήταν στο Fuzz.
To show του Epicus τελειώνει, ο Johan φεύγει μεσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων και το ρυθμικό oooooohh ooooooooh του τέλους του Sorcerer’s Pledge. Ωρα για encore με το Lowe αυτή τη φορά στα Well of Souls, King of Grey Islands και να κινείται φωνητικά αυτή τη φορά λίγο πιο δυναμικά απ’ότι ξεκίνησε. Το κερασάκι στη τούρτα ήταν το τελευταίο κομμάτι . Ο Lowe καλεί πάλι τον Johan στη σκηνή και τραγουδούν πλέον μαζι το μνημειώδες Darkness In Paradise από το Ancient Dreams. Τώρα και ο Lowe τι το ήθελε το ντουέτο μαζι με το Johan. Πήγε άπατος αν και προσπάθησε αρκετά.
Οι Candlemass, ολοκλήρωσαν αυτό το event στις 1:00 μετα τα μεσάνυχτα, το οποίο είχε αρχίσει λίγο μετα τις πέντε πεντέμισι το απόγευμα. Συναισθήματα πολλα και ανάμεικτα. Έτσι είναι οι ζωντανές εμφανίσεις, δεν μπορεί πάντα όλα να είναι ιδανικά και όμορφα ακόμα και όταν παίζουν αγαπημένα ή ιστορικά group.
Τα λέμε ξανά σε άλλο live! Stay Heavy!
Η ανακοίνωση αυτού του event πριν μήνες, μου έφερε ανατριχίλα. Τους Candlemass τους είχα δει ήδη τρεις φόρες (δυο φορές με το Messiah και πριν δυο χρόνια με το Lowe). Αυτή τη φόρα, όμως, θα είχαμε μια μοναδική ευκαιρία να δούμε εκτός από τον κύριο Lowe, τον πρώτο τραγουδιστή τους, Johan Lanqvist για να απολαύσουμε το δίσκο - ορισμό του doom metal: Epicus Doomicus Mtallicus. Όσον αφορά τους Trouble παρόλο που γνωρίζω τη δισκογραφία τους, πρώτη φορά θα τους απολάμβανα. Τους υπόλοιπους τρεις δεν τους γνώριζα και ήταν μια καλή ευκαιρία να πάρω μια πρώτη γεύση. Η βραδιά όπως εξελίχτηκε μας επεφύλασσε αρκετές εκπλήξεις, ευχάριστες και δυσάρεστες. Αλλα ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Λογω πιεσμένου προγράμματος δεν πρόλαβα τους Lord Vicar. Συγκρότημα προερχόμενο από τη Φινλανδία και γεννημένοι το 2007. Μόνο από πληροφορίες που συνέλεξα από τον κόσμο ήταν ότι ήταν αξιοπρεπείς και πολλοί ελπιδοφόροι στο χωρο του doom. Δεν μπορώ να κρίνω τίποτε άλλο.
Όταν φτάσαμε στο Fuzz είχαν βγει οι Hell. Πολύ ωραία riffs μεγάλη θεατρικότητα και κίνηση στη σκηνή από τον frontman του group. Πραγματικά, με έκαναν να τους προσέξω και να με παρασύρουν στους ήχους τους. Αξίζει να τους ψάξετε και να ασχοληθείτε μαζι τους.Και φτάνουμε στην πρώτη έκπληξη της βραδιάς. Και είναι ευχάριστη. Για να πω την αλήθεια, πολύ ευχάριστη. Βγαίνουν οι Ghost στη σκηνή. Ένα εξαμελές συγκρότημα από τη Σουηδία που μετρά γύρω στα τρία χρόνια ζωής με μόλις μια κυκλοφορία ολοκληρωμένη, το Opus Eponymous (2010).Οι πέντε από αυτούς φορούν μαύρες κάπες με κουκούλα και δεν βλέπεις ποτέ τα πρόσωπα τους ενώ ο τραγουδιστής φοράει μάσκα κρανίου και είναι ντυμένος κατι σαν Πάππας, καρδινάλιος. Είναι γνωστοί ως Nameless Ghouls. Σκηνική παρουσία εκπληκτική ( ο τραγουδιστής βγήκε στη σκηνή με λιβανιστήρι!) . Μουσικά έμεινα άφωνος. Μου θύμισαν πάρα πολύ το ύφος των Mercyful Fate (Θεοί). Ειδικά δε στα δυο τελευταία κομματια νομίζω ότι τους αγάπησα: καταπληκτική διασκευή στο Here comes the sun των Beatles και τέλος το Ritual. Σε όλα τα συν να βάλουμε και τον ήχο. Πραγματικά, δεν μπορούσε να υπάρξει καλύτερο σκαλοπάτι για να υποδεχτούμε τους πολύ μεγάλους Trouble.
Και ναι λοιπόν, οι Trouble βρίσκονται στη σκηνή του Fuzz. Μπαίνουν φορτσάτοι με γεμάτο ήχο με το καθαριστικό δίδυμο Franklin/ Wartell να οργώνει πραγματικά. Το μπάσο και τα drums κόβουν την ανάσα. Και φτάνουμε στα φωνητικά. Η φωνάρα του Eric Wagner (ο τραγουδιστής των μεγάλων δίσκων των Trouble). δεν είναι πλέον μαζι τους. Είναι όμως ο Kory Clarke από τους Warrior Soul. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να προσαρμόσω στα αυτιά μου τα τραγούδια των Trouble με τη φωνή του Clarke. Και δυστυχώς δεν με κέρδισε. Και παρατήρησα και αρκετό κόσμο που δεν ήταν πολύ θερμός μαζι του. Πρέπει να έπαιξαν γύρω στα 50 λεπτά καθαρού χρόνου. Κατάφερα να τραγουδήσω μόνο τα At the end of my daze και Come Touch the sky, για να μου φύγει η τσαντίλα που άλλο είχα πλάσει στο μυαλό μου να ακούσω και άλλο βίωσα. Θέλω να πιστεύω ότι αν ξανάρθουν, μόνοι τους , με ένα full set να αλλάξω γνώμη. Πάντως μετα τους Ghost που με κατενθουσίασαν οι Trouble με απογοήτευσαν στα φωνητικά τους και στον περιορισμένο χρόνο τους.
Και ηρθε η ωρα για τη μεγάλη στιγμή. Οι Candlemass κάνουν την εμφανιση τους με το Robert Lowe (σε πρώτη φάση) στα φωνητικά με εισαγωγή το Marche Funebre και το κλασσικό για έναρξη: Mirror Mirror. Ακολούθησαν τα If I ever Die, Hammer of Doom, At the Gallows End, Samarithan. Όλοι τους έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους στη σκηνή εκτός από έναν : τον Lowe. Ανεξήγητο. Τον έχω ξαναδεί, δεν είναι κανένας χθεσινός στο χωρο, έχει μεγάλη εμπειρία και φοβέρες φωνητικές δυνατότητες και ίσως μια από τις κλασσικές χροιές φωνής για να τραγουδήσουν doom metal. Αλλα αυτή τη φορά δεν ήταν στα φόρτε του. Ο ήχος ήταν αρκετά κάλος και ο κόσμος ενθουσιασμένος και φαινόταν γιατί τραγουδούσε σε κάθε κομμάτι.Έφτασε, όμως, η μεγαλύτερη στιγμή της βραδιάς. Ο Lowe καλεί στη σκηνή τον Johan Lanqvist και ο πρώτος αποχωρεί. Ο Lanqvist εμφανίζεται και γίνεται χαμός. Βγαίνει μια κλασσικη κιθαρα στα δεξιά και ξεκινάμε: ‘’ I’m sitting here alone in darkness waiting to be free ….’’. Το πάρτυ μόλις ξεκίνησε. Οι Candlemass με τον Master Johan έπαιξαν ολο το Epicus. To κοινό τα έδωσε όλα στα Solitude, Crystal Ball και στο αξεπέραστο A Sorcerer’s Pledge. Η φωνή του Johan δυνατή επιβλητική, μπήκε αυτόματα σε συγκρίσεις με τον Lowe. Και νομίζω ότι πέρασε αυτή η σκέψη από τα μυαλά όλων που ήταν στο Fuzz.
To show του Epicus τελειώνει, ο Johan φεύγει μεσα σε καταιγισμό χειροκροτημάτων και το ρυθμικό oooooohh ooooooooh του τέλους του Sorcerer’s Pledge. Ωρα για encore με το Lowe αυτή τη φορά στα Well of Souls, King of Grey Islands και να κινείται φωνητικά αυτή τη φορά λίγο πιο δυναμικά απ’ότι ξεκίνησε. Το κερασάκι στη τούρτα ήταν το τελευταίο κομμάτι . Ο Lowe καλεί πάλι τον Johan στη σκηνή και τραγουδούν πλέον μαζι το μνημειώδες Darkness In Paradise από το Ancient Dreams. Τώρα και ο Lowe τι το ήθελε το ντουέτο μαζι με το Johan. Πήγε άπατος αν και προσπάθησε αρκετά.
Οι Candlemass, ολοκλήρωσαν αυτό το event στις 1:00 μετα τα μεσάνυχτα, το οποίο είχε αρχίσει λίγο μετα τις πέντε πεντέμισι το απόγευμα. Συναισθήματα πολλα και ανάμεικτα. Έτσι είναι οι ζωντανές εμφανίσεις, δεν μπορεί πάντα όλα να είναι ιδανικά και όμορφα ακόμα και όταν παίζουν αγαπημένα ή ιστορικά group.
Τα λέμε ξανά σε άλλο live! Stay Heavy!