Ή σου αρέσει ή δε σου αρέσει! Αν και τελικά σίγουρα όλο και κάτι θα βρεις στο Mika, που να το πάρεις μαζί σου ή να σε πάρει αυτό.
Δεύτερο cd λοιπόν, μετά το υπερπετυχημένο Life in Cartoon Motion, κι εμπορικά και καλλιτεχνικά (και δικαιολογημένα είναι η άποψη μου), το οποίο είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει τα χνάρια του. Όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τον ήχο του Mika θα τα βρεις κι εδώ. Και μάλιστα τώρα συνειδητοποιείς, ότι υπάρχουν στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο του Mika, αν κι είναι μόλις το 2ο cd του. Είναι τόσο αναγνωρίσιμη η φωνή του, οι συνθέσεις του, οι ενορχηστρώσεις του, το όλον.
Κι οι εμμονές του, μόνο που είναι πολύ χαρούμενες, δημιουργικές κι εμπνευσμένες αυτές οι εμμονές.
Το τρίπτυχο Queen, Elton John και Scissor Sisters, σίγουρα χαρακτηρίζει τις επιρροές του Mika. Αυτό που κουράζει κάποιες στιγμές, είναι ίσως αυτό το φαλτσέτο, που σε σημεία, το λες κι εκνευριστικό. Όπως κι η bubble pop ύφανση κάποιων τραγουδιών. Η μουσική του μπορεί να ακουστεί από όλους τελικά, κοριτσάκια (αλλά κι αγοράκια) στην εφηβεία, μέχρι σοβαρούς indie κριτικούς, που πίνουν νερό στο όνομα του Burial και των Animal Collective. Όπως είπαμε και στην αρχή οι ίδιοι ακριβώς μπορεί να μην ακουμπήσουν καν, γιατί έχει κι ένα διαφορετικό τρόπο, κάπως πιο εκλεπτυσμένο o Mika, που τελικά σε κρατάει και σε μια απόσταση (εξαιρουμένου του Rain, που είναι για όλους νομίζω)
Το We are golden που ανοίγει το cd κι αποτελεί το 1ο single, συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το Grace Kelly, το Rain είναι αντάξιο του Relax (take it easy) και σίγουρη επιτυχία, αλλά τα τραγούδια που κάνουν τη διαφορά κατά την ταπεινή άποψη μου είναι τα παρακάτω:
1. Blue Eyes, που φέρνει στο μυαλό κάτι από Paul Simon.
2. I see you, που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ξενέρωτο, αλλά νομίζω πως τελικά αξίζει ένα 2ο (και βάλε) άκουσμα.
3. One Foot Boy, το οποίο με το κολλητικό του riffάκι, σε κερδίζει στα σημεία.
4. By the time, γιατί είναι πολύ-πολύ τρυφερό κι η παραγωγή-ενορχήστρωση είναι εξαιρετική.
Ιδιαίτερη μνεία στη δουλειά του Greg Wells, που κάνει θαύματα στην κονσόλα και στην αυτάρεσκη σιγουριά που δείχνει ο Mika σε αυτή τη δισκογραφική δουλειά. Υπάρχουν και βαρετά τραγούδια, οκ!!!
Δεύτερο cd λοιπόν, μετά το υπερπετυχημένο Life in Cartoon Motion, κι εμπορικά και καλλιτεχνικά (και δικαιολογημένα είναι η άποψη μου), το οποίο είναι πολύ πιθανό να ακολουθήσει τα χνάρια του. Όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τον ήχο του Mika θα τα βρεις κι εδώ. Και μάλιστα τώρα συνειδητοποιείς, ότι υπάρχουν στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον ήχο του Mika, αν κι είναι μόλις το 2ο cd του. Είναι τόσο αναγνωρίσιμη η φωνή του, οι συνθέσεις του, οι ενορχηστρώσεις του, το όλον.
Κι οι εμμονές του, μόνο που είναι πολύ χαρούμενες, δημιουργικές κι εμπνευσμένες αυτές οι εμμονές.
Το τρίπτυχο Queen, Elton John και Scissor Sisters, σίγουρα χαρακτηρίζει τις επιρροές του Mika. Αυτό που κουράζει κάποιες στιγμές, είναι ίσως αυτό το φαλτσέτο, που σε σημεία, το λες κι εκνευριστικό. Όπως κι η bubble pop ύφανση κάποιων τραγουδιών. Η μουσική του μπορεί να ακουστεί από όλους τελικά, κοριτσάκια (αλλά κι αγοράκια) στην εφηβεία, μέχρι σοβαρούς indie κριτικούς, που πίνουν νερό στο όνομα του Burial και των Animal Collective. Όπως είπαμε και στην αρχή οι ίδιοι ακριβώς μπορεί να μην ακουμπήσουν καν, γιατί έχει κι ένα διαφορετικό τρόπο, κάπως πιο εκλεπτυσμένο o Mika, που τελικά σε κρατάει και σε μια απόσταση (εξαιρουμένου του Rain, που είναι για όλους νομίζω)
Το We are golden που ανοίγει το cd κι αποτελεί το 1ο single, συνεχίζει από εκεί που είχε σταματήσει το Grace Kelly, το Rain είναι αντάξιο του Relax (take it easy) και σίγουρη επιτυχία, αλλά τα τραγούδια που κάνουν τη διαφορά κατά την ταπεινή άποψη μου είναι τα παρακάτω:
1. Blue Eyes, που φέρνει στο μυαλό κάτι από Paul Simon.
2. I see you, που εύκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ξενέρωτο, αλλά νομίζω πως τελικά αξίζει ένα 2ο (και βάλε) άκουσμα.
3. One Foot Boy, το οποίο με το κολλητικό του riffάκι, σε κερδίζει στα σημεία.
4. By the time, γιατί είναι πολύ-πολύ τρυφερό κι η παραγωγή-ενορχήστρωση είναι εξαιρετική.
Ιδιαίτερη μνεία στη δουλειά του Greg Wells, που κάνει θαύματα στην κονσόλα και στην αυτάρεσκη σιγουριά που δείχνει ο Mika σε αυτή τη δισκογραφική δουλειά. Υπάρχουν και βαρετά τραγούδια, οκ!!!
Σχετικό θέμα