«Σε αυτό το πρόγραμμα αποφασίσαμε να βάλουμε τραγούδια που λένε καθαρά αυτό που έχουν να πουν αλλά και κάποια που δεν καταλαβαίνουμε τι θέλουν να πουν. Το επόμενο, εγώ προσωπικά, δεν έχω καταλάβει τι θέλει να πει» λέει η Μάρθα Φριντζήλα πριν επιδοθεί σε μια ειρωνική απαγγελία των στίχων της Ρόζας, των Θάνου Μικρούτσικου και Άλκη Αλκαίου. Είναι Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου και αυτή είναι μόνο μία από τις πολλές ξεκαρδιστικές στιγμές του προγράμματος με τίτλο «Ξυπόλητοι Στο Πάλκο» που παρουσιάζει η ερμηνεύτρια παρέα με τον Φοίβο Δεληβοριά στο Gazarte.
Δεν εμφανίστηκαν, φυσικά, οι δυο τους ξυπόλητοι στη σκηνή της «διακτινισμένης μπουάτ» (έτσι είχε αποκαλέσει το Gazarte ο Διονύσης Σαββόπουλος) αλλά, όπως εξήγησε ο Δεληβοριάς, ο τίτλος προέκυψε από έναν εφιάλτη που έβλεπε ο ίδιος παλιότερα. Στις σχεδόν διόμιση ώρες που διαρκεί η παράσταση, οι δύο καλλιτέχνες κάνουν μια αναδρομή στο ελληνικό αλλά και παγκόσμιο τραγούδι (από την Αρλέτα στη Mae West, από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου στον Θέμη Αδαμαντίδη κι από τον Τζίμη Πανούση στα Παιδιά Από Την Πάτρα), χωρίς καμιά διάθεση ακαδημαϊσμού, επιλέγοντας ιδιαίτερες αλλά και αμφιλεγόμενες στιγμές, και βέβαια παρουσιάζοντας επιλογές και από τις προσωπικές τους δισκογραφικές πορείες.
Η ανακοίνωση της εν λόγω συνεργασίας προκάλεσε αρκετές συζητήσεις σχετικά με το κατά πόσο ήταν ταιριαστή και για το αν θα δημιουργούνταν χημεία μεταξύ των δύο καλλιτεχνών. Και η αλήθεια είναι ότι, ενώ προσωπικά δεν είχα προηγουμένως καμιά σχετική προκατάληψη, οι πρώτες λίγες στιγμές της παράστασης με «ανησύχησαν» λίγο. Όμως, η αρχική επί σκηνής αμηχανία, οφειλόμενη προφανώς στο άγχος της πρεμιέρας, πολύ γρήγορα υποχώρησε και τα πράγματα «έστρωσαν» με αποτέλεσμα, μπροστά στα μάτια όσων βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στον κατάμεστο χώρο του Gazarte, να εκτυλιχθεί ένα οπτικοακουστικό γεγονός που, ανάλογό του, προσωπικά, είχα χρόνια να παρακολουθήσω. Μου θύμησε μάλιστα μια, ανάλογου ύφους και επιτυχίας, παλιότερη παράσταση του Δεληβοριά, εκείνη που έστησε με τον Ζακ Στεφάνου, στο Μετρό, τη χειμερινή σαιζόν 2004-’05.
Είναι μια σειρά από λόγοι που συμβάλλουν στην επιτυχία αυτή του προγράμματος με πρώτο και κύριο, τους δύο πρωταγωνιστές. Είναι χαρισματικοί, είναι και φίλοι και αυτό φαίνεται. Ακόμα, μοιράζονται πραγματικά τη σκηνή, για το μισό (ίσως και παραπάνω) της διάρκειας του προγράμματος – δεν πρόκειται για συνεργασία μαρκίζας, όπως δήλωσε και ο Δεληβοριάς, αλλά για ουσιαστική σύμπραξη. Η θεατρικότητά τους, η απίστευτη ενέργεια που έδωσαν και η πραγματική σπουδή με την οποία έστησαν το ροή του προγράμματος αποτελούν τα κύρια στοιχεία που το κάνουν ξεχωριστό. Ειδικά προς το τέλος, είναι τόσο καταιγιστική η «δράση» και τόσο απανωτές οι εναλλαγές, που το φινάλε τούς βρίσκει και τους δυο σωριασμένους κυριολεκτικά στο πάτωμα. Είναι, φυσικά, θεατρικό το τρυκ αλλά τους πιστεύεις - ναι, τα έχουν δώσει όλα.
Υπάρχουν, όμως, και τρεις σπουδαίοι μουσικοί επί σκηνής που, κατά τη γνώμη μου, αναδεικνύονται σε πολλά σημεία σε πρωταγωνιστές. Ο Σταμάτης Σταματάκης στο ακουστικό και το ηλεκτρικό μπάσο, ο Σωτήρης Ντούβας στα τύμπανα και ο Κωστής Χριστοδούλου στο πιάνο και τα πλήκτρα είναι τόσο καλοί που πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να «ξεχνάει» τα τραγούδια και να επικεντρώνεται στη μεταξύ τους συναρπαστική αλληλεπίδραση – χάρμα ακούεσθαι και ειδέσθαι! Ακολουθώντας τζαζ κατευθύνσεις, εκπέμποντας αυτοπεποίθηση και διαθέτοντας απαράμιλλη μουσικότητα στο παίξιμό τους, οι τρεις τους αποτελούν σημαντικότατο συστατικό της παράστασης, χωρίς το οποίο αυτή θα ήταν απλά πολύ διαφορετική.Και λίγα λόγια για το Gazarte. Πρόκειται αναμφίβολα για έναν ιδιαίτερο και πολύ όμορφο, κατά την άποψή μου, χώρο του οποίου τους υπεύθυνους οφείλω να συγχαρώ για την αυστηρή τήρηση της απαγόρευσης του καπνίσματος – επιτέλους είχα την ευκαιρία να απολαύσω μια συναυλία χωρίς να πρέπει να ανασαίνω ένα ντουμάνι καπνού και βλέποντας καθαρά μέχρι το βάθος της αίθουσας.
Σε ό,τι αφορά την τιμολογιακή του πολιτική, για την οποία έχει δεχθεί κριτική, είμαι της άποψης ότι ο καθένας μπορεί να ζητάει ό,τι θεωρεί ότι αξίζει η ψυχαγωγία που προσφέρει. Προσωπικά δεν θεωρώ υπερβολικό το ποσό των 12 ευρώ, παρότι με αυτό δεν δικαιούται ο θεατής ούτε κάθισμα ούτε ποτό. Ως εκπρόσωπος του τύπου, μπήκα, βέβαια, με πρόσκληση, αλλά ποτό δεν χρειάστηκα για να απολαύσω τα τεκταινόμενα.
Όπως θα καταλάβατε από τα παραπάνω, συνιστώ ανεπιφύλακτα μια επίσκεψή σας, μία από τις επόμενες Παρασκευές, στο Gazarte. Η παράσταση του Φοίβου Δεληβοριά και της Μάρθας Φριντζήλα έχει όλα τα φόντα για να είναι μία από τις πιο επιτυχημένες της χρονιάς, για όλους τους λόγους που προανέφερα αλλά και για το ότι αποτελεί, τελικά, μια πολύ διαφορετική πρόταση σε μια εποχή που οι περισσότεροι καλλιτέχνες αυτού του βεληνεκούς μάς σερβίρουν ξαναζεσταμμένο φαγητό και στημένες συνεργασίες.
Setlist:
1. Γιατί Γλυκειά Μου Κλαις
2. Ο Τάκης
3. Η Μπόσα Νόβα Του Ησαΐα
4. Bolero
5. Ένας Σκύλος Στο Κολωνάκι
6. Χάλια (Invitation To The Blues)
7. Φώτης (Ένα Τραγούδι Για Τον Πατέρα Μου)
8. Η Γυναίκα Του Πατώκου
9. Το Οργανάκι
10. Περσεφόνη;
11. Marucella, Marucel
12. Δε Με Πονάς, Δε Μ’ Αγαπάς
13. I’m An Occidental Woman In An Oriental Mood For Love
14. Γυφτοπούλα Στο Χαμάμ
15. Ο Ερωτιάρης
16. Ρόζα
17. Ακόμα Σ’ Αγαπώ (Careless Whisper)
18. Συγγνώμη
19. Στη Ντισκοτέκ
Διάλειμμα20. Κάθε Σεπτέμβρη
21. Όρκος
22. Αφού Δε Μ’ Αγαπάς
23. Η Όμορφη Πόρτα
24. Ο Καθρέφτης
25. Η Υβρεοπομπή
26. Εγώ Δεν Πάω Μέγαρο
27. Λαϊκό Τσατσά/U Can’t Touch This
29. Αχ Ευρώπη28. Πάντα Εσένα Συλλογιέμαι (Χρόνια Τώρα Μακριά Σου Λιώνω)
30. Το Κομμωτριάκι/Θεός Αν Είναι
31. Αυτή Που Περνάει
32. Θέλω Να Σε Ξεπεράσω
33. Δεν Υπάρχει Για Μας Χωρισμός
Encore
34. Βάρκα Μου Μπογιατισμένη
35. Εκείνη
36. Ο Ταχυδρόμος
37. Το Πάρτυ
38. Το Πουλί
39. Never On Sunday/Τα Παιδιά Του Πειραιά