23.XI.2012
Η Άννα Μπουρμά στο Ρυθμό... ρυθμικά.
Δεν φτάσαμε νωρίς, μα ούτε κι αργά. Η νύχτα ήταν ήσυχη και διψασμένη σαν φωτιά για οξυγόνο... το ίδιο κι εμείς. Με κάπως γκρίζα διάθεση αλλά με καλή παρέα κάτσαμε στο μπαρ.
Ο κόσμος σαν παζλ που έλειπε, ένωνε τα άδεια τραπεζάκια, τις χαρές και τις βροχές που δεν φάνηκαν παρά τις προβλέψεις, γέμισε τις σκέψεις και η εικόνα φάνηκε... Όμορφη και ζεστή. Με το δικό μου γκρι να ζωγραφίζει στις σκιές, μικρά παραθυράκια διαφυγής.
Η Άννα Μπουρμά βγήκε κάπως αργά... σαν να περίμενε να είναι όλα έτοιμα... Δεν την είχα ξαναδεί και μια αγωνία φώλιαζε κάπου στη σκέψη μου... ή μπορεί και να βγήκε νωρίς τελικά, αν βγάλεις την αγωνία κ βάλεις χρώμα. Πάντως η ώρα ήταν 23.20 περίπου, δεν τα πάω καλά με τις λεπτομέρειες και σου ζητώ συγνώμη. Ίσως και γι' αυτό έχω την αίσθηση του αχανούς πάντα στο ποτήρι μου... Όπως και να έχει... ξεκίνησε με εικόνες στον προτζέκτορα που μας ανατρίχιασε και έξυσε τις πιο ένοχες και μικρές συμμετοχές μας, από καταβολής της γέννας μας, σε αυτό που λέμε ''σύγχρονο πολιτισμό''... με πυρηνικές βρεφοκούνιες και σιλικονάτα όνειρα σε μια μικρή αντίστροφη μέτρηση των ''100 δευτερολέπτων'' και μπουμ... η βόμβα έσκασε και η Άννα βγήκε... κομψή και με διάθεση πυρηνική, χαμόγελο καθαρό και δίχως σκόνες και στάχτες ξεκίνησε το πρόγραμμά της... ή αν θες καλύτερα, μάζεψε και μοίρασε απλόχερα ''τα ρόδα της αυλής'' της, που είναι και το όνομα της νέας της δουλειάς. Πάντα μου την έσπαγαν αυτές οι λέξεις που δεν αντανακλούν τίποτα. ''Της νέας της δουλειάς''... μουσική κάνει, όχι έργα της ΔΕΗ. Θα με ξεπεράσω όμως και θα συνεχίσω, μου ζητώ συγνώμη, δίπλα της στα μικρόφωνα, την κιθάρα, την ενορχήστρωση, την αγάπη, την κατανόηση και τη ζωή, ήταν ο πατέρας της και μουσικός από πάντα υποθέτω Τάκης Μπουρμάς. Μας άρεσε αυτή η σχέση που βλέπαμε να υπάρχει ανάμεσα σε παιδί και πατέρα. Δεν το συναντάς εύκολα, μέγα το χάσμα συνήθως, αλλά ήταν αλλιώς αυτοί οι δύο... χάρηκα... μου λείπει..
Η μπάντα που τη συνόδευε, μετρημένοι και σωστοί με έναν πληκτρά που ξεχώριζε για το ύφος κ τα περάσματά του στα σημεία του αυτοσχεδιασμού, εμφανώς με ταλέντο, φαντασία και σπουδές, μας έκανε ένα κλικ παραπάνω μαζί με τον μπασίστα που -και λόγω αδυναμίας στο όργανο- απολαύσαμε στο άταστό του τις νότες που βγαίνανε μεστές κ σίγουρες, ενώ μας εντυπωσίασε στο ''καίγομαι κ σιγολιώνω'' που συνόδευσε τον Τάκη Μπουρμά σε μια διαφορετική εκτέλεση, άκρως εντυπωσιακή. Συνολικά η μπάντα ήταν πολύ καλή και σίγουρη, λίγο τα καλώδιά τους τη χάλασε αλλά και τι έγινε; Πλάκα είχε. Το πρώτο μέρος τελείωσε και το μαγαζί είχε γεμίσει. Τα τραγούδια από τη νέα της δουλειά μας άρεσαν, με όμορφες μελωδικές γραμμές και δυνατό στίχο που μας έσυρε ως τα κατάστιχα της αρχής μας για να λογαριαστούμε, ερμηνευμένα απλά και όμορφα αλλά όχι απλοϊκά.
Είχαμε και μια έκπληξη, καλή για όλους, ήταν και η Δήμητρα Γαλάνη εκεί...για να στηρίξει την Άννα... ανέβηκε κ τραγούδησε...αυτό !!! Άντε, καλά...θα σου πω, πως μας είπε ένα τελείως άγνωστο τραγούδι που λέγεται... κάτσε να δεις...το' χω... μισό... θα το παίξουμε... ''κι είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα''... να δεις που θα γίνει επιτυχία αυτό... άκου που σου λέω... τράβηξε και ''σκανδάλη'' με την Άννα παρέα... Θυμάσαι το γκρι της αρχής? Ε, του έριξε πιστολιά με χρώμα... κάτι σαν paintball σκέψου...
Μας άρεσε κ ο κόσμος τη χειροκρότησε... Η Γαλάνη ήταν η Γαλάνη.. τί να σου πω άλλο; Καταλαβαίνεις, είμαι σίγουρος, αλλά είχε και μια ακόμα έξυπνη έκπληξη για τον κόσμο... εμάς δηλαδή... και μας άρεσε... Σε κάποια στιγμή πέρναγε ένα παιδί -μεταφορικά το λέω- και μας μοίρασε ξυλάκια κρουστά, όχι κινέζικης κουζίνας... Παίρνει κ η Άννα δύο από αυτά και δείχνει στο ντράμερ το δρόμο για τον κόσμο με το να μας δείξει το ρυθμό που θα τη συνοδεύαμε στο επόμενο τραγούδι ''έρημα κορμιά'' και παίζαμε μαζί της σε μια όμορφη ιδέα, όπου συμμετείχαμε ενεργά πια και εμείς. Εμένα το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου έτσι κι αλλιώς. Ε,το έπαιξα κιόλας και μου έφυγε το μαράζι, και άλλων όπως είδα.
Συνολικά ήταν μια νύχτα που εγώ δεν γνώριζα πώς θα πάει, σε ποια άνοιξη γυρνάει, αν αντέχει ή αν σκορπάει κι αν στα δύσκολα επιπλέει... Τελικά, τα κατάφερε. Μπράβο στην Άννα και τον Τάκη Μπουρμά. Ευχαριστούμε.
Βγήκαμε ΚΑΙ φώτο με το playlist, βασικά αυτό βγήκε με το δάχτυλο ενός φίλου, θα το δεις παρακάτω... χαχα.
Κατηφορίσαμε για τη σπηλιά μας με ωραίες εικόνες κ ένα χαλί που έφυγε κάτω από τα πόδια μας δίχως να πέσουμε, σαν να ημέρεψε λίγο η αγωνία για το ξημέρωμα.
Υ.Γ. Πετράν pan, συνέχισε να είσαι σπουδαίος... χάρηκα που σε είδα... να θυμάσαι να κάνεις όμορφες σκέψεις, κι αν δεν πετάξουμε δεν πειράζει... ίσως αλλάξουμε... αρκεί!!
ΠληροφορίεςΕνορχηστρώσεις & κιθάρα: Τάκης Μπουρμάς
Πλήκτρα: Κώστα Σιντρίδης
Μπάσο: Πέτρος Βασιλειάδης
Κρουστά & τύμπανα: Σωκράτης Γανιάρης
Κρουστά: Μενέλια Ρατοπούλου & Βαγγέλης Κασβίκης
Κιθάρα ηλεκτρική: Γιάννης Ακτύπης
Video art: Από το αρχείο της Greenpeace
Φωτογραφία αφίσας: Σταυρούλα Κοντοστάθη
Εικαστική επιμέλεια (graphics): Nικόλας Αθανασόπουλος
Makeup artist: Μαρία- Άννα Τσουτσάνη
Σκηνοθεσία: Άννα Μπουρμά
Υπεύθυνη επικοινωνίας: Τζωρτζίνα Πιτιανούδη afmgeorgina@hotmail.gr
Διευθυντής παραγωγής: Θεοδόσιος Φράγκος afmrecords@hotmail.gr
Website: www.annabourma.gr
Επιμέλεια παραγωγής : AFM records