Delphic-Collections
Τι θα ακούσεις;
Μπερδεμένη indie-electro-synth-pop.
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Atlas, Tears Before Bedtime, Baiya
3. Βαθμολογία;
5/10 (με το ζόρι)
Περίμενα με ανυπομονησία το 2ο δισκογραφικό βήμα των Delphic, οι οποίοι είχαν τραβήξει και δικαιολογημένα τα φώτα της δημοσιότητας το 2010, με το ντεμπούτο τους Acolyte. Δυστυχώς όμως το Collections, δε δικαιώνει στο παραμικρό τις προσδοκίες.
Οι Delphic ακούγονται αρκετά μπερδεμένοι και μοιάζουν να μην έχουν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους. Φαίνεται πως προσπαθούν να ξεφύγουν από το φρέσκο electronic-pop-indie ήχο που χαρακτήριζε την πρώτη τους δουλειά και να προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι μάλλον μεγαλύτερο (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) από τις δυνάμεις τους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως είναι στιγμές που θυμίζουν αρκετά τους Muse, χωρίς όμως να έχουν τα «κότσια» για να κάνουν κάτι τέτοιο. Δεν είναι πως τίποτε δε θυμίζει τους «παλιούς» Delphic, έχω όμως την αίσθηση ότι στο Collections προσπάθησαν «περισσότερο» από όσο έπρεπε.
Το τρίο από το Μάντσεστερ λοιπόν τοποθέτησε πολλές διαφορετικές επιρροές, αλλά κι ήχους στα τραγούδια. 80ς, 90ς, synth pop, funk, dubstep, ακόμη και RnB στοιχεία αναμειγνύονται, χωρίς όμως να προσδίδουν κάτι μαγικό. Ενώ πολλές και δημιουργικές ιδέες μπορούν να ακουστούν στη διάρκεια των τραγουδιών, το τελικό αποτέλεσμα τις αδικεί. Και το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι όλες αυτές οι ιδέες βρέθηκαν στα χέρια του Tim Goldsworthy, που αν μη τι άλλο, θα περιμέναμε να τις απογειώσει.
Το 1ο single του Collections, “Baiya”, έχει ένα δυνατό ρεφραίν, με το επαναλαμβανόμενο chorus να πρωτοστατεί. Τα τραγούδια που ίσως αξίζουν μια 2ης ακρόασης είναι το “Atlas” και το ατμοσφαιρικό «Tears Before Bedtime”, τα οποία όμως δεν είναι κι αρκετά για να διασώσουν το Collections από το ναυάγιο.
Οι Delphic έχουν δείξει ότι μπορούν με το Acolyte, το δείχνουν όμως ακόμη και σε αυτό το αποτυχημένο ουσιαστικά, αλλά φιλόδοξο 2ο «δύσκολο» άλμπουμ τους (κι αυτό το τελευταίο είναι προς τιμήν τους).
Τι θα ακούσεις;
Μπερδεμένη indie-electro-synth-pop.
2. Τραγούδια που πρέπει να ακούσεις;
Atlas, Tears Before Bedtime, Baiya
3. Βαθμολογία;
5/10 (με το ζόρι)
Περίμενα με ανυπομονησία το 2ο δισκογραφικό βήμα των Delphic, οι οποίοι είχαν τραβήξει και δικαιολογημένα τα φώτα της δημοσιότητας το 2010, με το ντεμπούτο τους Acolyte. Δυστυχώς όμως το Collections, δε δικαιώνει στο παραμικρό τις προσδοκίες.
Οι Delphic ακούγονται αρκετά μπερδεμένοι και μοιάζουν να μην έχουν ξεκαθαρίσει τις προθέσεις τους. Φαίνεται πως προσπαθούν να ξεφύγουν από το φρέσκο electronic-pop-indie ήχο που χαρακτήριζε την πρώτη τους δουλειά και να προσπαθούν να παρουσιάσουν κάτι μάλλον μεγαλύτερο (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή) από τις δυνάμεις τους. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως είναι στιγμές που θυμίζουν αρκετά τους Muse, χωρίς όμως να έχουν τα «κότσια» για να κάνουν κάτι τέτοιο. Δεν είναι πως τίποτε δε θυμίζει τους «παλιούς» Delphic, έχω όμως την αίσθηση ότι στο Collections προσπάθησαν «περισσότερο» από όσο έπρεπε.
Το τρίο από το Μάντσεστερ λοιπόν τοποθέτησε πολλές διαφορετικές επιρροές, αλλά κι ήχους στα τραγούδια. 80ς, 90ς, synth pop, funk, dubstep, ακόμη και RnB στοιχεία αναμειγνύονται, χωρίς όμως να προσδίδουν κάτι μαγικό. Ενώ πολλές και δημιουργικές ιδέες μπορούν να ακουστούν στη διάρκεια των τραγουδιών, το τελικό αποτέλεσμα τις αδικεί. Και το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι όλες αυτές οι ιδέες βρέθηκαν στα χέρια του Tim Goldsworthy, που αν μη τι άλλο, θα περιμέναμε να τις απογειώσει.
Το 1ο single του Collections, “Baiya”, έχει ένα δυνατό ρεφραίν, με το επαναλαμβανόμενο chorus να πρωτοστατεί. Τα τραγούδια που ίσως αξίζουν μια 2ης ακρόασης είναι το “Atlas” και το ατμοσφαιρικό «Tears Before Bedtime”, τα οποία όμως δεν είναι κι αρκετά για να διασώσουν το Collections από το ναυάγιο.
Οι Delphic έχουν δείξει ότι μπορούν με το Acolyte, το δείχνουν όμως ακόμη και σε αυτό το αποτυχημένο ουσιαστικά, αλλά φιλόδοξο 2ο «δύσκολο» άλμπουμ τους (κι αυτό το τελευταίο είναι προς τιμήν τους).