Ηρώ: Η τέχνη θέλει να είναι ελεύθερη...

Μία συνέντευξη με την Ηρώ, μια δημιουργό, ανήσυχη, που ζει και εμπνέεται από το παρόν, διαρκώς αναζητά, προβληματίζεται, χαμογελά και μπορεί να αναπνέει ελεύθερη μέσα απ΄την αλήθεια της...
Διαβάστηκε φορες
1

Με αφορμή το επερχόμενο live της Ηρούς, στο Half Note, συναντηθήκαμε προχθες, σε ένα cafe, για μια συζήτηση, σχετικά με τη μουσική, την ελληνική πραγματικότητα, τους ανθρώπους αλλά και τα όνειρα της.  Ιδιαίτερα φιλική, εκφραστική, ευγενική και άμεση ως άνθρωπος δεν αφήνει περιθώρια για ψεύτικες τυπικότητες. Μια δημιουργός, ανήσυχη, που ζει και εμπνέεται από το παρόν, διαρκώς αναζητά, προβληματίζεται, χαμογελά και μπορεί να αναπνέει ελεύθερη μέσα απ΄την αλήθεια της...
    
D-way: Πως σκέφτηκες και αποφάσισες να οργανώσεις αυτή τη συναυλία στο Half Note, με θέμα τη Shirley Bassey και μουσική από ταινίες του James Bond; Τι θα ακούσουμε τη Δευτέρα;

Ηρώ: Έμαθα πρόσφατα, ότι η Shirley Bassey, όπως και η Barbra Streisand εμφανίστηκαν και τραγούδησαν στην τελετή των βραβείων Oscars και ήταν 
εκπληκτικές! Αυτό ήταν κάτι τελείως συμπτωματικό και πολύ χαίρομαι. Αυτή τους η εμφάνιση δεν αποτέλεσε κάποιο έναυσμα για μένα, όσον αφορά αυτό το live, το οποίο, άλλωστε είναι οργανωμένο εδώ και καιρό. Είμαι γενικότερα fan αυτής της σχολής, της Bassey, της Streisand κλπ. Ο τίτλος του live είναι μεν Shirley Bassey και τραγούδια από ταινίες του James Bond αλλά θα πω τραγούδια και πολλών άλλων καλλιτεχνών.

Άλλωστε και η ίδια η Bassey έχει πει τραγούδια πολλών άλλων, είναι από τις ερμηνεύτριες, της οποίας το ρεπερτόριο είναι πολύ ανοιχτό σε πάρα πολλά πράγματα. Οπότε τα τραγούδια που εγώ θα ερμηνεύσω, πιθανότατα, τα έχει τραγουδήσει και ο Frank Sinatra, η Barbra Streisand, η Bette Midler και πολλοί άλλοι. 

Είμαι πολύ χαρούμενη που θα το κάνω γιατί δεν δίνεται εύκολα η ευκαιρία σε έναν Έλληνα καλλιτέχνη να κάνει τέτοιου είδους αφιερώματα αλλά, ταυτόχρονα, είναι σίγουρα ένα δύσκολο εγχείρημα. Καταρχήν γιατί, πραγματικά, οι φωνητικές απαιτήσεις αυτών των τραγουδιών είναι πολύ μεγάλες και επίσης, γιατί σε ένα χώρο σαν το Half Note πως θα μπορούσε κάποιος να αποδώσει τον όγκο μιας ερμηνείας η οποία πάντα συνοδεύεται από μια συμφωνική ορχήστρα, 60-65 μουσικών; Θα ήθελα, λοιπόν, να γνωρίζει ο κόσμος, εκ των προτέρων, ότι περίπου δέκα κομμάτια θα τα ερμηνεύσουμε ως "πιάνο-φωνή", μαζί φυσικά, με δυο εξαιρετικούς μουσικούς, τον Μιχάλη Κατσαρό στα πλήκτρα και τον Daniel Adegbola στο μπάσο.

Για τα υπόλοιπα κομμάτια, έχω κάνει programming στο computer μου κι έχω ετοιμάσει κάποια playback με βιολιά και πνευστά, πάνω στα οποία φυσικά θα παίζουν οι μουσικοί. Σε τέτοιου είδους κομμάτια έχει σημασία το να υποστηρίξεις και να αποδώσεις, με ότι μέσα διαθέτεις, το μέγεθος του τρόπου ερμηνείας. Έτσι λοιπόν, στην προσπάθεια μου να "μιμηθώ", ενορχηστρωτικά, και να φτιάξω όσο πιο άρτια μπορούσα τα κομμάτια, δούλεψα περίπου δυο μήνες πάνω σε αυτό κι ελπίζω να το απολαύσει ο κόσμος.

D-way: Συμμετείχες πρόσφατα στον δίσκο «Όλα τα ναι του κόσμου», τα έσοδα από τις πωλήσεις, του οποίου θα διατεθούν στο Σωματείο «Παιδικά Χωριά SOS Ελλάδος» και στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων «ΚΕ.Θ.Ε.Α.». Θα ήθελες να μου μιλήσεις για αυτήν τη δουλειά και γενικά για τέτοιες προσπάθειες;

Ηρώ: Φυσικά..! Με πήρε τηλέφωνο η Μαργαρίτα Μυτιληναίου, με την οποία γνωριζόμαστε 23 χρόνια και μου μίλησε γι' αυτήν τη δουλειά.  Πρόκειται για 11 τραγούδια και 8 μικρά κείμενα που γεννήθηκαν μέσα από βιβλία της καθηγήτριας Ψυχολογίας και συγγραφέως Φωτεινής Τσαλίκογλου.  Παρόντες, για την δημιουργία αυτού του δίσκου ήταν η στιχουργός Ελεάνα Βραχάλη, ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης και μια σειρά από ερμηνευτές, ηθοποιούς και μουσικούς.  Γενικότερα, πάντα με ενδιέφεραν κινήσεις που αφορούν κοινωνικά θέματα. Παλαιότερα έκανα και έναν παιδικό δίσκο, που ήταν αφιερωμένος σε παιδιά με ψυχικά θέματα ή σε παιδιά που προέρχονται από οικογένειες με ψυχικά προβλήματα. 

Είμαι πάντα ανοικτή σε τέτοιου είδους κινήσεις και μάλιστα θεωρώ ότι αυτές μας δίνουν το στίγμα και την αλήθεια του γιατί είμαστε καλλιτέχνες.  Ξέρεις, μέσα στη ματαιοδοξία που κουβαλάμε εμείς οι καλλιτέχνες, μια φιλοδοξία που είναι, βεβαίως και ματαιοδοξία, πολλές φορές, ξεχνάμε ότι αυτό που κάνουμε μας δόθηκε από το σύμπαν, από τον θεό, από όπου ο καθένας νομίζει, για να το μοιραστούμε και όχι για να το κρατάμε για την πάρτη μας. Αυτό, λοιπόν, εγώ το συνειδητοποίησα πολύ νωρίς και γι' αυτό πάντα υπήρξα δοτική, ως καλλιτέχνης, με την έννοια του ότι δεν κρατούσα ποτέ κομματάκια για τον εαυτό μου, με όλα τα τιμήματα που έχει αυτό.  Γιατί όντως έχει τιμήματα... όταν δεν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου, τότε πολλά πράγματα δεν προχωράνε όπως θα ήθελες.  Αλλά κερδίζεις την αγάπη και αυτό είναι πολύ σημαντικό. 

Πιστεύω ότι μέσα στα χρόνια, δυο πράγματα έχω κερδίσει από τον κόσμο, την αγάπη, όσων με αγαπούν και την αλήθεια. Ποτέ δεν υπήρξα ψεύτικη με τον κόσμο και ο κόσμος το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, όπως και οι άνθρωποι γύρω μου.  Αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος για μένα, δηλαδή, το να ξέρουν πως ότι έχω να πω, είναι αυτό και τίποτα άλλο από πίσω.  Δεν κρύβω, δεν προσπαθώ για κάτι, δεν παρουσιάζω  κάτι που δεν είμαι.  

2

D-way: Όσο η οικονομική δύναμη του κοινού μικραίνει, τόσο προκύπτουν νέες συνεργασίες καλλιτεχνών. Να περιμένουμε ίσως μια δισκογραφική ή ζωντανή συνεργασία σου με άλλους ερμηνευτές; 

Ηρώ: Όσο τα ντουέτα γίνονται με στόχο είτε την συνύπαρξη καλλιτεχνών στην σκηνή, είτε για να αποκτήσουν μεγαλύτερη οικονομική δύναμη και δόξα, δεν με αφήνουν αδιάφορη, αλλά δεν με αφορούν κιόλας. Τις συνεργασίες που έχω κάνει στη ζωή μου, τις έκανα κατ' επιλογήν και γιατί πραγματικά γούσταρα να τις κάνω. Το γεγονός ότι πάντα ήμουν, θα μου επιτρέψεις να πω, καλλιτέχνης - δημιουργός, πιστεύω ότι αυτό με διαφοροποιεί πολύ σοβαρά από τους κάποιους συναδέλφους μου, όχι μόνο στο επίπεδο του μουσικού αλλά και στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τους ανθρώπους και τα πράγματα. Χωρίς να υποτιμώ καθόλου τους ερμηνευτές, είναι διαφορετικό το να είσαι δημιουργός από το να ερμηνεύεις τις δημιουργίες των άλλων... άλλη η αλήθεια του ενός και άλλη η αλήθεια του άλλου.

Κατηγορήθηκα, κατά καιρούς, ότι παρέπαια ανάμεσα στο ποιοτικό και το εμπορικό... ίσως επειδή η μουσική που έκανα ήταν πιο μοντέρνα, χωρίς όμως να στερείται, θεωρώ, αισθητικής και της γνώσης της μουσικής. Πάντα προσπαθώ να είμαι άμεση και να παρουσιάσω αυτό που εκείνη τη στιγμή έγραφα και ήθελα να παρουσιάσω. Κατηγορήθηκα, λοιπόν, από τους ποιοτικούς, ως εμπορική και από τους εμπορικούς, ως ποιοτική. Αυτό είναι πραγματικά πολύ αστείο και πρέπει, κάποια στιγμή, σε αυτήν τη χώρα να εκλείψουν οι τίτλοι και οι ταμπέλες. Οι ταμπέλες για την τέχνη είναι μόνο εμπόδια και φράγματα, καθώς η τέχνη, αν υπάρχει κάτι για το οποίο χαρακτηρίζεται, είναι η ελευθερία της.  

Αν δεν είμαστε λοιπόν, ελεύθεροι σε αυτό που νιώθουμε και σε αυτό που εκφράζουμε, αλίμονο σε αυτό που θα κάνουμε. Αλίμονο αν κάθε φορά που κάνουμε ένα ντουέτο, το κάνουμε απλά και μόνο γιατί εκείνη την στιγμή, εμπορικά θα μας προσφέρει κάτι. Ok, υπάρχει και αυτό το κομμάτι, αλλά αυτό δεν είναι ο μόνος λόγος για τον οποίο αποφασίζεις να συνυπάρξεις με έναν άνθρωπο πάνω στην σκηνή. Ο λόγος για μια τέτοια συνύπαρξη είναι το να έχεις έναν κοινό τόπο, μια κοινή σκέψη, έναν κοινό στόχο.  Άρα λοιπόν, θέλω να σου πω ότι, ναι, θα έκανα μια συνεργασία, αν πραγματικά έβρισκα ένα ενδιαφέρον σε αυτήν, μια πρόκληση.  

D-way: Η αίσθηση που επικρατεί για την Ελλάδα του σήμερα από τους περισσότερους, είναι σκοτεινή, βαριά και καταθλιπτική. Τι νιώθεις για όλα αυτά που συμβαίνουν;

Ηρώ: Υπάρχουν δυο κομμάτια σε αυτό. Το ένα είναι η κατάθλιψη του κόσμου, η οποία είναι απολύτως σεβαστή και το δεύτερο κομμάτι είναι η ωριμότητα και η ευθύνη αυτού του λαού γι' αυτά που συμβαίνουν. Σε ανάλογες συζητήσεις, έγινα, πολλές φορές, αποδέκτης της άποψης ότι "αφού μας τα δίνανε, γιατί να μην τα πάρουμε; Αφού μας λέγανε ότι μπορείτε να πάρετε δάνεια και να τα ξεπληρώσετε όποτε θέλετε, γιατί να μην το κάνουμε;".  Διότι απλά, αν ήμασταν ένας ώριμος λαός και εάν σκεφτόμασταν λίγο, θα αναρωτιόμασταν "γιατί να έχουμε 2 τηλεοράσεις, 3 αυτοκίνητα, 20 τζιν και 10 ζευγάρια παπούτσια; Ποιος είναι ακριβώς ο λόγος, τι εξυπηρετεί αυτό;" Αυτό, προφανώς, καλύπτει άλλες ανάγκες, που δεν τις καλύπτει η καλλιέργεια και, ας μου επιτραπεί η φράση, η φιλοσοφία της ζωής.  Όταν λοιπόν, δεν υπάρχουν αυτά, τα αντικαθιστάς με εικόνα. Η εικόνα, όμως, δε μπορεί να σταθεί εάν από πίσω δεν υπάρχει ο λόγος ύπαρξης της, η αιτιολογία που την δημιουργεί.  Νομίζω πως αυτό είναι πολύ ουσιαστικό.  Αυτό πάθαμε λοιπόν, κυνηγήσαμε την εικόνα.

Ήμασταν και είμαστε ένας πεινασμένος λαός... πεινασμένος για τεχνολογία, για κατανάλωση, για πράγματα. Δεν διανύσαμε όμως, μια ανάλογη πορεία με εκείνη των ευρωπαϊκών λαών, που τους επέτρεψε να έχουν μια άλλη ωριμότητα απέναντι στην αγορά και την απόκτηση των πραγμάτων. Βεβαίως, οι πολιτικοί είναι σαθροί και βεβαίως κάποιοι έφαγαν πάρα πολλά άλλα πιστεύω ότι όλοι έχουμε συμβάλει σε αυτό το φαγοπότι, με κάποιον τρόπο. 

Το άλλο και εξίσου σημαντικό λοιπόν, είναι το αν όλο αυτό θα μας βάλει σε μια διαδικασία ωριμότητας, γνώσης και ανάπλασης των πραγμάτων. Το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα, τι προσπαθούμε να αλλάξουμε τώρα, γιατί το τώρα μετράει, γιατί η ζωή είναι τώρα. Δεν αλλάζουν τα πράγματα με μαγικά. Ας βάλουμε κάτω τα πράγματα, ας αποκτήσουμε μια γνώση από αυτό και μια συναίσθηση του τι συμβαίνει. Εκεί θα βρούμε τις λύσεις, στην καλλιέργεια μας και στην παιδεία. 

D-way: Πως σε επηρεάζει αυτή η κατάσταση ως μουσικό, ως δημιουργό και ως μητέρα; Πιστεύεις πως η μουσική και γενικότερα η τέχνη, μπορεί να δώσει ελπίδα, να ενδυναμώσει, ίσως και να αφυπνίσει ανθρώπους; Όλο αυτό το μαύρο που ζούμε μπορεί να γεννήσει φως;

Ηρώ: Φυσικά και με επηρεάζει, θα σου πω όμως κάτι:  Όταν είσαι σε ελεύθερη πτώση, όπως είμαστε εμείς τώρα, δεν υπάρχει δημιουργία, υπάρχει μόνο κατάθλιψη. Όταν πιάσουμε πάτο, θα αναγνωρίσουμε την πραγματικότητα μας και συνειδητοποιώντας την αλήθεια, θα αρχίσουμε να βρίσκουμε διεξόδους. Εμείς ακόμα δεν έχουμε αναγνωρίσει την αλήθεια μας...

Η τέχνη, σε καιρούς τέτοιους, ανέδειξε μια πολύ ισχυρή δύναμη που βοήθησε τον κόσμο, βλέπε την ποίηση που μελοποιήθηκε, βλέπε Θεοδωράκη κ.α. Όμως, σε εκείνους τους καιρούς, υπήρχε μια τεράστια διαφορά σε σχέση με τη σημερινή εποχή, υπήρχαν αξίες, οι οποίες ίσχυαν παντού, είτε ήσουν αριστερός, είτε δεξιός, είτε φασίστας, είτε κομμουνιστής. Αυτήν τη στιγμή, βρισκόμαστε στην απόλυτη ισοπέδωση και τον μηδενισμό των αξιών κι αυτό δεν επιτρέπει στην οποιαδήποτε μορφή τέχνης να μεγαλουργήσει. Τα πάντα υπόκεινται σε αμφισβήτηση και όχι απλά σε αμφισβήτηση, γιατί η αμφισβήτηση είναι παράγοντας εξέλιξης, υπόκεινται σε μηδενισμό.  Δεν υπάρχει πλέον κανένας σεβασμός και έτσι δεν ξέρω κατά πόσο η τέχνη έχει τη δύναμη που είχε παλιά.
 
Σήμερα είναι πολύ δύσκολο να σε ανατριχιάσει ένας στίχος, μπορεί να σου ενεργοποιήσει το ερωτικό σου ενδιαφέρον, μπορεί να σου ενεργοποιήσει την συναισθηματική σου απάθεια, γιατί είμαστε σε συναισθηματική απάθεια...  Μπορεί όμως, να σου ενεργοποιήσει το συναίσθημα που θα κινητοποιήσει τη σκέψη και τη λογική; Αν εγώ, τώρα, έγραφα ένα πολιτικό τραγούδι, όσο βάθος και να είχε, πόσο θα άγγιζε; Πιστεύω πως δε θα ήμουν απλά υπό αμφισβήτηση αλλά υπό κατάρριψη. Αν δεν υπάρχουν αξίες, που θα στηριχτεί η τέχνη; Γι' αυτό και η ενορχηστρωτική και δημιουργική διάθεση όλων των νέων καλλιτεχνών και δημιουργών σήμερα, γυρνάει προς τα πίσω στον χρόνο. Είμαστε ρετρό, αυτή είναι η αλήθεια.  Διότι αυτό μας θυμίζει κάτι από τις αξίες που είχαμε, γι' αυτό ακόμα το κρατάμε.  Είναι μια σταθερά...  

D-way: Και ως μητέρα; 

Ηρώ: Είμαι πολύ προβληματισμένη, αν πρέπει να κάνω τον γιο μου αισιόδοξο για το μέλλον ή αν πρέπει να τον προβληματίσω, αν πρέπει να μοιράζομαι τα προβλήματα μου μαζί του. Πραγματικά, αυτό είναι ένα ερώτημα που δεν θα απαντήσω ποτέ. Φυσικά και αντιλαμβάνονται τα παιδιά την αλλαγή, αντιδρούν επιθετικά, δημιουργούν θυμό και ένταση. Δεν ξέρουν πόση ευθύνη κουβαλάνε για την κατήφεια στο σπίτι, δεν ξέρουν αν φταίνε τα ίδια. Εμείς μπορεί να τα θεωρούμε παιδιά, αλλά αυτά θεωρούν τον εαυτό τους μέλη της κοινωνίας, συνεπώς και μέρη των προβλημάτων. Ξέρω ότι το σωστό είναι να τον αφήσω ελεύθερο, να αποφασίζει μόνος του, αλλά όσο τον αφήνω ελεύθερο, συνειδητοποιώ ότι μεγαλώνω ένα παιδί εξαιρετικά συναισθηματικό που δεν ξέρω πως θα επιβιώσει.           

3

D-way: Υπάρχει μια εμφανής μουσική σου εξέλιξη μέσα στα χρόνια. Τι να περιμένουμε στο μέλλον από την δημιουργό Ηρώ; 

Ηρώ: Δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο, γιατί αποφάσισα ότι θέλω να είμαι ελεύθερη στη δημιουργία μου και ότι προκύψει. Αν αυτό αρέσει έχει καλώς, αν δεν αρέσει επίσης έχει καλώς. Αυτό που πάντα ζητούσα και ακόμα ζητάω ανοικτά από τα media είναι το να αφήνουν τον κόσμο να επιλέγει και να μην περνάει από την λογοκρισία των δήθεν ειδημόνων, όσον αφορά την δική μου δημιουργία και δημιουργική διάθεση. Ο καλλιτέχνης έχει την υποχρέωση να επικοινωνεί το έργο του με τον κόσμο κι όλοι αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν τους μεσάζοντες, χωρίς να το λέω με αρνητική διάθεση. Το να αφήνεις τον κόσμο να επιλέγει αν θα εκτιμήσει ένα έργο ή όχι, είναι δείγμα ωριμότητας.  Μέσα στους αιώνες, αυτοί που κατέστρεψαν μεγάλους μουσουργούς, μεγάλους καλλιτέχνες ήταν οι ειδήμονες που τους έκριναν και πέρασαν 200 χρόνια από τον θάνατο τους, για να αναγνωρίσουμε έργα, που όταν έγιναν, κάποιοι τα λογόκριναν.

D-way: Τι ονειρεύεσαι, τι πολεμάς, τι σε εμπνέει, τι σε ταξιδεύει;

Ηρώ: Επειδή είμαι μαχητής, εκ γενετής, πολεμώ την αδικία, την αναξιοκρατία, οτιδήποτε αντίκειται στην ελευθερία του ατόμου. Είμαι μαχητής της τέχνης... γιατί η τέχνη θέλει να είναι ελεύθερη και οφείλουμε να της δίνουμε την ελευθερία που χρειάζεται για να εκφραστεί. 

Αν υπάρχει ένα όνειρο που θα είχα, θα ήταν το να εξαφανίσω από τον κόσμο αυτόν, με ένα τρόπο μαγικό, το χρήμα. Πιστεύω πως αυτό είναι η γενεσιουργός αίτια για κάθε κακό στον κόσμο. Ονειρεύομαι να ζω σε έναν κόσμο που δεν θα υπάρχει το χρήμα, ως αξία. 

Οτιδήποτε μπορεί να με εμπνεύσει. Ως δημιουργός είμαι παρατηρητής των πάντων γύρω μου, της κοινωνίας, των ανθρώπων. Με αφορά ο τρόπος που περπατά ένας άνθρωπος και αυτό που κουβαλάει το περπάτημα του, τα μάτια του όταν κοιτάζουν ή δεν κοιτάζουν, όταν κοιτάζουν απλανώς, όταν κοιτάζουν κάτω ή ψηλά είναι κάτι που με αφορά. Η παρατήρηση είναι η γενεσιουργός αίτια για τα τραγούδια που γράφω. 

Θα μου πεις, τα τραγούδια μου είναι κατά βάση ερωτικά... και αυτό γιατί ο έρωτας, για μένα, δεν είναι ένας μικρός κόσμος που αφορά δυο ανθρώπους, ο έρωτας αφορά την ζωή την ίδια. Αν δεν έχεις έρωτα για τη ζωή, για κάθε πράγμα με το όποιο ασχολείσαι, τότε η ζωή αυτή κυλάει και η στιγμούλα φεύγει χωρίς καμία ουσία... Μιλώ για τον έρωτα με την έννοια του πάθους. Για μένα, λοιπόν, το πάθος για κάθε πράγμα είναι ότι πιο σημαντικό, για να μπορείς να λες "εγώ ζω, όχι απλά επιβιώνω"...  

Το επερχόμενο live της Ηρούς: 
Δευτέρα, 11 Μαρτίου, στις 22:00, στο Half Note

Facebook Page

Αξιολόγηση
Βαθμός άρθρου
10,0 / 10 (σε 4 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα