Depeche Mode @ Terra Vibe: Μια καλή συναυλία χωρίς απογείωση

Τόσα χρόνια περιμέναμε αυτή τη συναυλία. Την πρώτη μέρα του Αυγούστου του 2006, οι Depeche Mode είχαν κάνει μια απίστευτη εμφάνιση στο Terra Vibe. Το Μάϊο του 2009, ο Dave Gahan αρρώστησε και όσοι ανηφορήσαμε στη Μαλακάσα, χάσαμε 4-5 ώρες από τη ζωή μας... Χθες, κάτι μας χρωστούσαν οι Depeche... Το πήραμε άραγε;

Ο κόσμος που βρέθηκε στο Terra Vibe μπορεί να ήταν περισσότερος από το 2009. Κάποιοι λένε ότι ήμασταν 30 - 35.000. Επειδή όμως αυτά τα νούμερα είναι επτασφράγιστα μυστικά και σχεδόν ποτέ δε μαθαίνουμε το πλήθος των εισιτηρίων, μετά από μια συναυλία στην Ελλάδα, το αφήνουμε το θέμα.

Ο κόσμος ήταν πολύς και από νωρίς ξεκίνησε το ταξίδι προς τη Μαλακάσα. Δυστυχώς, για άλλη μια φορά θα πρέπει να γίνω γραφικός και να επαναλάβω πράγματα που έχουμε συζητήσει τόσες πολλές φορές, τα τελευταία χρόνια. Μας αρέσει, δε μας αρέσει, το Terra Vibe είναι ένας πολύ όμορφος χώρος, αλλά όχι κατάλληλος για συναυλίες, που συγκεντρώνουν πάνω από 20.000 ανθρώπους. Η θέση του είναι αυτή που δημιουργεί το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Για την απόσταση του από την Αθήνα, δε θα ήθελα να πω πολλά, γιατί σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, οι συναυλιακοί χώροι απέχουν μπόλικα χιλιόμετρα από την πόλη. Ναι, είναι μακριά και υπάρχει επιπλέον κόστος για εμάς (βενζίνη + διόδια), αλλά αυτό το ξέρουμε. Επίσης, γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχουν Μ.Μ.Μ. που να μας πάνε στο Terra Vibe και βέβαια δεν αναφέρομαι στα λεωφορεία, αλλά στο τρένο. Αν υπήρχε στάση του Προαστιακού στη Μαλακάσα, πολλά από τα προβλήματα θα είχαν λυθεί.


Όταν λοιπόν θέλουν να μεταφερθούν πάνω από 30.000 άνθρωποι στο Terra Vibe, δεν είναι λογικό να ταξιδέψουν 10.000 περίπου αυτοκίνητα; Που να παρκάρουν τόσα πολλά οχήματα; Εμείς παρκάραμε σε απόσταση πάνω από 5 χλμ. Άλλοι πιο μακριά... Έτσι, λύση σ' αυτό το πρόβλημα δεν υπάρχει, όταν μαζεύεται τόσο πολύς κόσμος, όσα parking κι αν δημιουργηθούν κι όταν οι έξοδοι της Εθνικής είναι μόλις δύο.

Για το παρκάρισμα και το όλο ταξίδι στη Μαλακάσα, τα ξέραμε από πριν... Εκεί όμως που υπάρχει ευθύνη των διοργανωτών είναι στην είσοδο του Terra Vibe. Χθες, υπήρχαν δύο είσοδοι, οι οποίοι κατακλύστηκαν από κόσμο. Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου βέβαια βρέθηκε στην αριστερή πύλη. Εμείς περιμέναμε εκεί πάνω από 30 λεπτά για να μπούμε στο χώρο! Πολλοί γκρίνιαζαν ότι φταίει η διαδικασία ηλεκτρονικού ελέγχου των εισιτηρίων που υπήρχε στην είσοδο. Πιστεύω ότι δεν έφταιγε αυτό και ίσα, ίσα είναι καλό να υπάρχει αντίστοιχος έλεγχος. Αν όμως υπήρχαν 3 ή 4 ή 5 είσοδοι και άνθρωποι των διοργανωτών που να κατευθύνουν τον κόσμο σε κάθε είσοδο, θα είχαμε αυτή την κατάσταση;


Κάθε χρόνο συζητάμε για τα ίδια πράγματα... Είναι τόσο δύσκολο πια να έχουμε τα προφανή;

Βέβαια, για να λέμε και τα καλά, αξίζει να σημειωθεί ότι ο χώρος ήταν πιο καθαρός από κάθε άλλη φορά. Τα παιδιά της ανακύκλωσης έκαναν φοβερή δουλειά και τους αξίζουν συγχαρητήρια!

Συνολικά, χρειαστήκαμε μια ώρα να μπούμε στο Terra Vibe, από τη στιγμή που παρκάραμε... Ο κόσμος ήταν αγανακτισμένος, θυμωμένος, φώναζε, σφύριζε... Μόλις μπήκε στο χώρο όμως υπήρχε μόνο ένα πράγμα που τον απασχολούσε: η εμφάνιση των Depeche!!!

Για τους Space Blanket και τους F.O.X. μπορείτε να διαβάσετε τα σχόλια του Βαγγέλη Ορφανίδη στο "Λεπτό προς Λεπτό" άρθρο μας. Οι F.O.X. δεν είχαν την ανταπόκριση που είχαν οι Schiller το 2006, αλλά αυτό είχε μικρή σημασία για τον κόσμο.


Στις 9:20 μμ οι Depeche Mode ήταν στη σκηνή! Ξεκίνησαν με μια μικρή εισαγωγή και τον Dave Gahan να τραγουδάει τους πρώτους στίχους του "Welcome to My World" με τη συνοδεία του πιάνου. Ο κόσμος είχε ξεχάσει την ταλαιπωρία και τα χέρια ήταν ψηλά για το ρυθμικό χειροκρότημα στους αγαπημένους Depeche!

Σε γενικές γραμμές, το συγκρότημα έπαιξε τα τραγούδια που άκουσαν οι φίλοι του στις δύο πρώτες συναυλίες της περιοδείας (στο Tel Aviv του Ισραήλ και τη Νίκαια της Γαλλίας). Όπως ήταν φυσικό, τα περισσότερα τραγούδια του set ήταν από το φετινό δίσκο τους "Delta Machine" (7 από τα 23). Βέβαια, τα κομμάτια που ξεσήκωσαν τον κόσμο ήταν από το "Violator" του 1990 ("Policy of truth", "Enjoy the silence", "Personal Jesus", "Halo"). Στα υπόλοιπα τραγούδια υπήρχαν επιλογές από το ντεμπούτο τους "Speak and spell" (1981), το "Black Celebration" (1986), το "Songs of faith and devotion" (1993), το "Ultra" (1997), το "Exciter" (2001) και το "Playing the angel" του 2005.



Ο ήχος ήταν άψογος, όπως και τα visuals που συνόδευαν κάθε τραγούδι των DM. Ο Martin Gore και ο Andrew Fletcher "δημιούργησαν" αψεγάδιαστες μουσικές και αν σε αυτό προσθέσουμε τη σχεδόν τέλεια ερμηνεία του Gahan, υπήρχαν στιγμές που νόμιζες ότι ακους ένα studio album της μπάντας... Ο Dave Gahan ήταν κεφάτος, έκανε τις βόλτες του, χόρεψε και λίκνισε το κορμί του. Όμως, δεν έπαιξε τόσο πολύ με τον κόσμο, ο οποίος ήθελε μια "σπίθα" για να απογειωθεί...

Το κοινό ήθελε να χορέψει, να τα δώσει όλα. Οι επιλογές των τραγουδιών όμως, οι πιο ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις σε χαμηλό tempo δεν ανέβασαν τον κόσμο τόσο, όσο θα μπορούσε. Ακόμη, υπήρχαν κάποια κενά κατά τη διάρκεια της βραδιάς, στα οποία είχαμε 2-3 επιλογές ήρεμων τραγουδιών, π.χ. τα "Higher Love", "When the Body Speaks" που τραγούδησε - ωραία - ο Martin και το "Heaven" αμέσως μετά.



Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Βαγγέλη Πατσιάλο και το Mix Grill.

Φταίνε οι Depeche Mode για αυτό;

Δε θα το έλεγα. Προσωπικά, είμαι ευχαριστημένος από τις 2 ώρες που γέμισαν με ωραίες μουσικές, με καλές ερμηνείες και με πολύ καλό ήχο. Οι DM είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα κι ο κόσμος έχει συνηθίσει να χορεύει στα τραγούδια τους, έχει μάθει να θυμάται τις δυνατές κι όχι τις συναισθηματικές στιγμές τους... Έτσι, είναι λογικό να περιμένει την απογείωση, να περιμένει μια πιο δυνατή εκτέλεση του "Home" (αγαπημένο κομμάτι) στο encore κι όχι μια όμορφη ερμηνεία του Gore με τη συνοδεία των πλήκτρων. Κι όμως ήταν μια ωραία εκτέλεση... Το ίδιο περίπου έγινε και στο "Personal Jesus". Χαλαρή εισαγωγή σε λιγότερες από 33 στροφές και δυναμική συνέχεια.

Τα highlights της βραδιάς ήταν :

• το τραγούδι των γενεθλίων που τραγούδησε ο Martin και το κοινό για τον Dave Gahan, που είχε τα γενέθλια του προχθες,
• το κλείσιμο της βραδιάς με τα χέρια χιλιάδων φίλων των Depeche να πηγαίνουν δεξιά κι αριστερά και να αποχαιρετούν τους DM, όταν αυτοί έπαιζαν το "Never Let Me Down Again,"
• τα hits "Policy of truth", "Enjoy the silence", "Personal Jesus", "Never Let Me Down Again", "Just Can't Get Enough"
• η ξεχωριστή ερμηνεία του "Home" και η δυναμική εκτέλεση του "I feel you."
  

Εν κατακλείδι, χθες βράδυ οι Depeche Mode έκαναν μια καλά προσεγμένη εμφάνιση, η οποία είχε πολλά προκαθορισμένα στοιχεία και λίγες εκπλήξεις. Σε κάποιο βαθμό μου θύμισε τη συναυλία των U2, οι οποίοι παρουσίασαν ένα καλοκουρδισμένο show, το οποίο ξέφυγε λίγο στο λάθος που έκανε ο Bono σ' ένα τραγούδι. Οι περιοδείες μεγάλων συγκροτημάτων έχουν αυτά τα στοιχεία, είναι καλά οργανωμένα show και μόνο λίγα συγκροτήματα αυτοσχεδιάζουν κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Δεν είναι κακό αυτό βέβαια...

Έτσι λοιπόν, δε θα έλεγα ότι δε θέλουμε να μας "απογοητεύσουν ποτέ" (Never Let Me Down Again), αλλά ότι "We just can't get enough"!

Εις το επανιδείν...



Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Βαγγέλη Πατσιάλο και το Mix Grill.

Setlist

Intro
Welcome to My World
Angel
Walking in My Shoes
Precious
Black Celebration
Policy of Truth
Should Be Higher
Barrel of a Gun
Higher Love
When the Body Speaks
--- Happy Birthday για τον Dave Gahan
Heaven
Soothe My Soul
A Pain That I'm Used To
A Question of Time
Secret to the End
Enjoy the Silence
Personal Jesus
Goodbye

Encore:

Home
Halo
Just Can't Get Enough
I Feel You
Never Let Me Down Again