Χθες βράδυ ήμουν στην τελευταία (όπως αποδείχτηκε) συναυλία των "Γιάννη Αγγελάκας 3" στο Θέατρο Βράχων. Περισσότερα για τη συναυλία βέβαια, θα διαβάσετε στο σχετικό άρθρο μας.
Το σχήμα που δημιούργησε ο Γιάννης Αγγελάκας με το Ντίνο Σαδίκη στο μπαγλαμά, το Στάθη Αραμπατζή στην κιθάρα και τον Τίτο Καργιωτάκη κράτησε 5 χρόνια (από το 2009). Μάλιστα σ' αυτό το διάστημα και πιο συγκεκριμένα το 2013, κυκλοφόρησε ο δίσκος "Γελαστή Ανηφόρα", ο οποίος βασίστηκε στα όργανα που έχει αυτό το συγκρότημα. Από το 2000 μέχρι το '09, ο Αγγελάκας πειραματίστηκε αρκετά και είχε μπόλικες συνεργασίες.
Το 2004 συμμετείχε στην παραγωγή του διπλού live δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Τα ζωντανά". Το 2004 δημιούργησε την δισκογραφική εταιρία "alltogethernow" που όπως έχει πει ο ίδιος "είναι μια εταιρία που δημιουργήσαμε, μαζί με μερικούς φίλους, για να προστατέψουμε το έργο μας και το εσωτερικό μας περιβάλλον". Συνεργάστηκε με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη και κυκλοφόρησαν τους εξής δίσκους: "Οι ανάσες των λύκων" (2005) και "Πότε θα φτάσουμε εδώ" (2007). Μαζί με το συγκρότημα "Επισκέπτες" κυκλοφόρησαν το δίσκο με τίτλο "Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες - Από 'δώ και πάνω". Συμμετείχε στο δίσκο με παραμύθια για παιδιά "Ο Γαργαληστής" του Δημήτρη Μπασλάμ μαζί και με άλλους καλλιτέχνες. Ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου του Ψαραντώνη, "Να 'χεν η θάλασσα βουνά" και έγραψε το soundtrack για την ταινία "Ψυχή βαθιά" του Παντελή Βούλγαρη.
Ο Αγγελάκας είναι ένας ανήσυχος - μουσικά - άνθρωπος. Δεν του αρέσει να είναι στάσιμος, να ρουτινιάζει και να "τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό." Θέλει να είναι "φρέσκος", καινοτόμος, ξεχωριστός. Θέλει να είναι μπροστά κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Προσπάθησε πολύ από το 2000 και ύστερα και πιστεύω ότι τα κατέφερε με την δημιουργία του "3".
Με αυτούς τους τρεις μουσικούς, βρήκε την ταυτότητα που έψαχνε μετά την εκπληκτική πορεία του στις Τρύπες. Στις συναυλίες του, έμεινε "γυμνός" στη σκηνή έχοντας μόνο 2 όργανα να συνοδεύουν τη φωνή του. Παράλληλα, κράτησε κάποια από τα τραγούδια που έγραψε με τους Επισκέπτες, έκανε στην άκρη τους Λύκους του Νίκου Βελλιώτη, προσάρμοσε κάποια από τα τραγούδια των Τρύπες στα όργανα που είχε και τέλος έβαλε στη θέση της ηλεκτρικής κιθάρας τον μπαγλαμά. Ο περσινός δίσκος του "Γελαστή Ανηφόρα" είχε αυτά τα χαρακτηριστικά και για μένα είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του.
Με αυτή τη συνταγή, ο Γιάννης δημιούργησε έναν νέο προσωπικό ήχο, ο οποίος ξέφυγε σε κάποιο βαθμό από τις Τρύπες, ακόμη κι αν τα τραγούδια τους δεν μπορούν να λείπουν από τις συναυλίες του. Ο Αγγελάκας κέρδισε νέους φίλους με αυτή τη στροφή και ήρθε πιο κοντά - μουσικά - με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Σωκράτη Μάλαμα και τον Ψαραντώνη.
Χθες βράδυ μας ανακοίνωσε ότι θέλει να κάνει μια νέα αρχή. Δε σας κρύβω ότι ανεβαίνοντας το βουνό, στο Θέατρο Βράχων, σκεφτόμουν ότι ένα πιθανό σχόλιο, που θα έκανα στο άρθρο για τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα, θα ήταν ότι είναι καιρός να δημιουργήσει ένα νέο συγκρότημα και να αλλάξει σε κάποιο βαθμό τη μουσική πρόταση του. Το τρίο αρχικά και μετά κουαρτέτο έφτασε στα όρια του και αρκετά από τα τραγούδια του Αγγελάκα δεν μπορούσαν να απογειωθούν με τα όργανα που είχε. Ο Γιάννης το έβλεπε αυτό...
Ποιο θα είναι άραγε το επόμενο βήμα;
Δεν είμαι σίγουρος αν ο ίδιος έχει αποφασίσει τι θα κάνει... Η λογική μου λέει ότι θα προσθέσει κι άλλα όργανα στο σχήμα (μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπέτα), κρατώντας τον μπαγλαμά, την ακουστική κιθάρα, τα drums και τα synths. Έτσι, δεν ξεφεύγει από την μουσική πρόταση του "3" και με αυτά τα όργανα, θα μπορεί να δημιουργήσει ενορχηστρώσεις που να απογειώνουν τα τραγούδια του.
Αυτή είναι μια δύσκολη μεν (θα είναι πολλά τα όργανα), αλλά λογική και "βατή" επιλογή. Θεωρώ ότι σε αυτή την κατεύθυνση θα κινηθεί. Άλλωστε, αυτά τα 5 χρόνια το βάρος κάθε συναυλίας έπεφτε πάνω του κι αυτό ίσως να θέλει να το μοιραστεί και με άλλους μουσικούς σε κάποια σημεία.
Παρ' όλα αυτά, όπως γράφω παραπάνω, ο Αγγελάκας είναι ένας πολύ ανήσυχος μουσικός και δεν μπορείς να τον ψυχολογήσεις εύκολα. Μπορεί το επόμενο βήμα του να μην έχει την επιτυχία που περιμένεις, αλλά μέσα από αυτό να ψάξει να βρεί το "νέο" εαυτό του... Για να δούμε λοιπόν.
Το σχήμα που δημιούργησε ο Γιάννης Αγγελάκας με το Ντίνο Σαδίκη στο μπαγλαμά, το Στάθη Αραμπατζή στην κιθάρα και τον Τίτο Καργιωτάκη κράτησε 5 χρόνια (από το 2009). Μάλιστα σ' αυτό το διάστημα και πιο συγκεκριμένα το 2013, κυκλοφόρησε ο δίσκος "Γελαστή Ανηφόρα", ο οποίος βασίστηκε στα όργανα που έχει αυτό το συγκρότημα. Από το 2000 μέχρι το '09, ο Αγγελάκας πειραματίστηκε αρκετά και είχε μπόλικες συνεργασίες.
Το 2004 συμμετείχε στην παραγωγή του διπλού live δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου "Τα ζωντανά". Το 2004 δημιούργησε την δισκογραφική εταιρία "alltogethernow" που όπως έχει πει ο ίδιος "είναι μια εταιρία που δημιουργήσαμε, μαζί με μερικούς φίλους, για να προστατέψουμε το έργο μας και το εσωτερικό μας περιβάλλον". Συνεργάστηκε με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη και κυκλοφόρησαν τους εξής δίσκους: "Οι ανάσες των λύκων" (2005) και "Πότε θα φτάσουμε εδώ" (2007). Μαζί με το συγκρότημα "Επισκέπτες" κυκλοφόρησαν το δίσκο με τίτλο "Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες - Από 'δώ και πάνω". Συμμετείχε στο δίσκο με παραμύθια για παιδιά "Ο Γαργαληστής" του Δημήτρη Μπασλάμ μαζί και με άλλους καλλιτέχνες. Ανέλαβε την παραγωγή του δίσκου του Ψαραντώνη, "Να 'χεν η θάλασσα βουνά" και έγραψε το soundtrack για την ταινία "Ψυχή βαθιά" του Παντελή Βούλγαρη.
Ο Αγγελάκας είναι ένας ανήσυχος - μουσικά - άνθρωπος. Δεν του αρέσει να είναι στάσιμος, να ρουτινιάζει και να "τρώει ξαναζεσταμένο φαγητό." Θέλει να είναι "φρέσκος", καινοτόμος, ξεχωριστός. Θέλει να είναι μπροστά κι από τον ίδιο του τον εαυτό. Προσπάθησε πολύ από το 2000 και ύστερα και πιστεύω ότι τα κατέφερε με την δημιουργία του "3". Με αυτούς τους τρεις μουσικούς, βρήκε την ταυτότητα που έψαχνε μετά την εκπληκτική πορεία του στις Τρύπες. Στις συναυλίες του, έμεινε "γυμνός" στη σκηνή έχοντας μόνο 2 όργανα να συνοδεύουν τη φωνή του. Παράλληλα, κράτησε κάποια από τα τραγούδια που έγραψε με τους Επισκέπτες, έκανε στην άκρη τους Λύκους του Νίκου Βελλιώτη, προσάρμοσε κάποια από τα τραγούδια των Τρύπες στα όργανα που είχε και τέλος έβαλε στη θέση της ηλεκτρικής κιθάρας τον μπαγλαμά. Ο περσινός δίσκος του "Γελαστή Ανηφόρα" είχε αυτά τα χαρακτηριστικά και για μένα είναι μια από τις καλύτερες δουλειές του.
Με αυτή τη συνταγή, ο Γιάννης δημιούργησε έναν νέο προσωπικό ήχο, ο οποίος ξέφυγε σε κάποιο βαθμό από τις Τρύπες, ακόμη κι αν τα τραγούδια τους δεν μπορούν να λείπουν από τις συναυλίες του. Ο Αγγελάκας κέρδισε νέους φίλους με αυτή τη στροφή και ήρθε πιο κοντά - μουσικά - με το Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Σωκράτη Μάλαμα και τον Ψαραντώνη.
Χθες βράδυ μας ανακοίνωσε ότι θέλει να κάνει μια νέα αρχή. Δε σας κρύβω ότι ανεβαίνοντας το βουνό, στο Θέατρο Βράχων, σκεφτόμουν ότι ένα πιθανό σχόλιο, που θα έκανα στο άρθρο για τη συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα, θα ήταν ότι είναι καιρός να δημιουργήσει ένα νέο συγκρότημα και να αλλάξει σε κάποιο βαθμό τη μουσική πρόταση του. Το τρίο αρχικά και μετά κουαρτέτο έφτασε στα όρια του και αρκετά από τα τραγούδια του Αγγελάκα δεν μπορούσαν να απογειωθούν με τα όργανα που είχε. Ο Γιάννης το έβλεπε αυτό...
Ποιο θα είναι άραγε το επόμενο βήμα;
Δεν είμαι σίγουρος αν ο ίδιος έχει αποφασίσει τι θα κάνει... Η λογική μου λέει ότι θα προσθέσει κι άλλα όργανα στο σχήμα (μπάσο, ηλεκτρική κιθάρα, τρομπέτα), κρατώντας τον μπαγλαμά, την ακουστική κιθάρα, τα drums και τα synths. Έτσι, δεν ξεφεύγει από την μουσική πρόταση του "3" και με αυτά τα όργανα, θα μπορεί να δημιουργήσει ενορχηστρώσεις που να απογειώνουν τα τραγούδια του.
Αυτή είναι μια δύσκολη μεν (θα είναι πολλά τα όργανα), αλλά λογική και "βατή" επιλογή. Θεωρώ ότι σε αυτή την κατεύθυνση θα κινηθεί. Άλλωστε, αυτά τα 5 χρόνια το βάρος κάθε συναυλίας έπεφτε πάνω του κι αυτό ίσως να θέλει να το μοιραστεί και με άλλους μουσικούς σε κάποια σημεία.
Παρ' όλα αυτά, όπως γράφω παραπάνω, ο Αγγελάκας είναι ένας πολύ ανήσυχος μουσικός και δεν μπορείς να τον ψυχολογήσεις εύκολα. Μπορεί το επόμενο βήμα του να μην έχει την επιτυχία που περιμένεις, αλλά μέσα από αυτό να ψάξει να βρεί το "νέο" εαυτό του... Για να δούμε λοιπόν.