Κυρμιζή - Γρηγοριάδης: Δεν είναι εύκολο να ζεις & να δουλεύεις με τον άνθρωπό σου, εμείς το καταφέρνουμε

Ο Δημήτρης Καμπούρης τους συνάντησε ενώ μιξάρουν το 2ο κοινό τους album.
Διαβάστηκε φορες
Η Κατερίνα Κυρμιζή και ο Νίκος Γρηγοριάδης με αφορμή τη "Δεύτερη Ευκαιρία" κι ενώ τελειώνουν το 2ο κοινό τους album, μίλησαν στον Δημήτρη Καμπούρη.

Η αφορμή για αυτήν τη συνέντευξη είναι ένα νέο σας τραγούδι με τίτλο «Δεύτερη Ευκαιρία» που ακούσαμε λίγες ημέρες πριν στο διαδίκτυο. Πείτε μας μερικά πράγματα για αυτό κι αν πρέπει να αναμένουμε μια ολοκληρωμένη επιστροφή σας.

Κατερίνα : Η «Δεύτερη Ευκαιρία», διαλέχτηκε από τον ραδιοφωνικό σταθμό Μελωδία και παίχτηκε εκεί το πρώτο 20ήμερο του Σεπτεμβρίου. Οι στίχοι είναι δικοί μου -οι μοναδικοί μέσα στο άλμπουμ και η μουσική του Νίκου. Είναι ένα τραγούδι που δεν υπολογίζαμε καν να μπει στη νέα δισκογραφική δουλειά που ετοιμάσαμε, αλλά είχε μια γλύκα και μια αθωότητα που δε μας έκανε καρδιά να αφήσουμε εκτός. Ήταν μεγάλη έκπληξη που το διάλεξε ο Μελωδία, λαμβάνοντας υπόψη το μουσικό προφίλ του σταθμού και είμαστε ευγνώμονες.

Νίκος: Ηχητικά και θεματολογικά αυτός ο κύκλος τραγουδιών διαφέρει από τον προηγούμενο. Ανιχνεύει πιο ανήλιαγα ψυχικά τοπία. Η κιθάρα σε κάθε της μορφή, ηλεκτρική κι ακουστική υπερισχύει. Τα τύμπανα και το μπάσο δυναμικά δίνουν το παρόν. Απέριττη και με δωρικές, καθαρές γραμμές η ενορχήστρωση επιμένει στην ουσία. Η Κατερίνα μεταμορφώνεται από τραγούδι σε τραγούδι για να ερμηνεύσει στίχους που περιγράφουν μια σκληρή πραγματικότητα -προσωπική και κοινωνική, με έναν τρόπο λυρικό χωρίς μεγάλα λόγια. Το τσαράγκο, το γιουκαλίλι δίνουν μια δόση αθωότητας κι ανεμελιάς, το τσέλο, το βιολί, η ηλεκτρική κιθάρα και τα άφθονα φωνητικά δίνουν αντιστικτικά  ένα πιο δραματική απόχρωση.

Η «Δεύτερη ευκαιρία» κληρώθηκε να είναι το πρώτο τραγούδι που δημοσιεύτηκε ίσως γιατί ήταν πιο κοντά στο ύφος που έχετε συνηθίσει να ακούτε από εμάς. Σε αυτή τη δουλειά το ερμηνευτικό βάρος στα τραγούδια που έγραψα το σηκώνει εξ ολοκλήρου η Κατερίνα με την οποία μοιραζόμαστε  το credit της ενορχήστρωσης. Πέρα από εμάς στις κιθάρες, έπαιξαν με την ψυχή τους εξαιρετικοί μουσικοί : ο Γιάννης Γρηγορίου - μπάσο, ο Δημήτρης Μπέλλος - keyboards, ο Δημήτρης Αντωνιάδης –τύμπανα, ο Οδυσσέας Γαλανάκης & Άρης Παπαδόπουλος - ηλεκτρική κιθάρα,  ο Αλέκος Ορφανός – πιάνο, η Αλίκη Σιφναίου- τσέλο, η Ελευθερία Χανδακάρη – βιολί. Την παραγωγή την κάναμε παρέα με τον αγαπημένο φίλο και εξαιρετικό ηχολήπτη, Ηλία Λάκκα.



Η προηγούμενη σας δουλειά, το «Είναι εδώ!» κυκλοφόρησε τέλη καλοκαιριού του 2009, έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε. Πως εξηγείτε κάτι τέτοιο;


Νίκος: Η Κατερίνα αποφάσισε να πιάσει ξανά την κλασσική κιθάρα και να πάρει το πτυχίο της. Είχε κάνει απόπειρα στο παρελθόν, αλλά κάθε φορά έβγαινε ένας δίσκος μας και δε μπορούσε να ακολουθήσει το πρόγραμμα της μελέτης. Έπειτα μας πήρε 3 χρόνια για να βάλουμε τα τραγούδια σε έναν λογαριασμό και να κατασταλάξουμε για το πώς θέλουμε να ακούγονται.

Κατερίνα: Το να παίξω καλή κλασσική κιθάρα είναι το μεγάλο μου όνειρο που έβαλα στην άκρη με την κυκλοφορία του πρώτου μου δίσκου, «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα»,  και που μετά για κάποιο μυστηριώδη λόγο απώθησα εντελώς από το μυαλό μου. Έτσι ταυτόχρονα με την προετοιμασία του άλμπουμ, μελετούσα εντατικά 3-5 ώρες καθημερινά κιθάρα. Τον πρώτο χρόνο υπολόγισα ότι έπαιξα σε 362 ημέρες, περίπου 1300 ώρες. Το μόνο που άντεχα να ακούσω έπειτα από τόση μουσική ήταν το κελάηδισμα των πουλιών, οπότε δεν ήμουν και πολύ δημιουργικός συντελεστής… Το πτυχίο το πήρα και συνεχίζω για το δίπλωμα αλλά ακόμα κιθάρα δεν έμαθα! 

Τελικά, Κατερίνα και Νίκος φαίνεται να πηγαίνουν μαζί καλλιτεχνικά. Δεν έχετε νοιώσει τη δημιουργική ανάγκη να συνεργαστείτε με άλλους δημιουργούς ή με άλλες φωνές αντίστοιχα;

Νίκος: Αλλάζεις κάτι όταν δε σε ικανοποιεί αυτό που έχεις, όταν χάνεις το νόημα και την ουσία όσων κάνεις, όταν ο κοινός μύθος φαντάζει κενό γράμμα. Παρόλο που  δεν είναι εύκολο να ζεις και να δουλεύεις με τον άνθρωπό σου, εμείς το καταφέρνουμε, ίσως επειδή εκδίδουμε τη δουλειά μας σε αραιά διαστήματα ή, γιατί ο εγωισμός-εγωκεντρισμός του καλλιτέχνη  είναι και στους δυο μας μετριασμένος.

Κατερίνα: Ξέρετε, όσο κι αν φαίνεται δεδομένο ότι είμαστε μαζί καλλιτεχνικά, δεν είναι έτσι. Επειδή γράφουμε και οι δυο έχουμε ξεκαθαρίσει από την αρχή ότι ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Από το Κοντσέρτο δουλεύουμε παρέα απρόσκοπτα κι αβίαστα. Ο καθένας πάντα έκανε τα δικά του. Στα δυο τελευταία πρόεκυψε αυτή η συγχώνευση, εγώ να τραγουδάω τα τραγούδια του Νίκου, κι όχι ο καθένας τα δικά του λόγω συνθηκών. Στο προηγούμενο άλμπουμ  επειδή  έγινα μαμά κι αφοσιώθηκα στην ανατροφή του παιδιού. Σε αυτό που μέλλεται να κυκλοφορήσει, επειδή η μελέτη της κιθάρας μου αποσπούσε πολύ χρόνο κι ενέργεια από αυτήν που θα διέθετα για να αποτυπώσω όπως  φαντάζομαι το μουσικό μου σύμπαν.

Τώρα για τις συνεργασίες, η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια αρνιόμουν να κάνω συμμετοχές σε Live και σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών οι οποίοι με τίμησαν με τις προτάσεις τους. Ο λόγος ήταν ότι με έπιανε μια συστολή επειδή δεν αισθάνθηκα ποτέ  εντελώς συμβατή με την ισχύουσα νοοτροπία. Δεν κατάλαβα ποτέ  γιατί γίνονται κάποια πράγματα  -τα οποία όλοι όσοι εισάγονται στο χώρο τα παίρνουν για δεδομένα έτσι ώστε να λαδωθούν και να γυρίσουν τα γρανάζια της δισκογραφικής παραγωγής. Εξακολουθώ να μην τα καταλαβαίνω άλλα έπαψα να το παίρνω προσωπικά. Είμαι υπεύθυνη για τις πράξεις και τις παραλείψεις μου όχι για όσα θεωρώ ότι είναι στραβά στον χώρο.

Νίκος: Εξάλλου it takes two to tango! Έχουμε τους πολιτικούς,  τους δημοσιογράφους, τα δημόσια πρόσωπα και τους καλλιτέχνες πρώτης γραμμής που μας αξίζουν. Το ότι είμαστε σε οριακό σημείο σε όλους τους τομείς ίσως πρέπει να μας απασχολήσει πολύ σοβαρά.

Ακολουθείτε κάποιον κανόνα στη δημιουργία των τραγουδιών; Πρώτα μουσική ή στίχοι; Σας παιδεύουν ή παιδεύετε τα τραγούδια; Ή ακουμπάτε περισσότερο σε εκείνες τις στιγμές που όλα δουλεύουν ρολόι;

Κατερίνα: Στην τέχνη τίποτα δε δουλεύει ρολόι. Μετά την αρχική σπίθα έμπνευσης όπου από το τίποτα σε μια στιγμή γεννιέται κάτι, όλα γίνονται με πολύ δουλειά και…

Νίκος: … πολύ γκρίνια! Η Κατερίνα είναι αδυσώπητος κριτής και δε θα με αφήσει σε χλωρό κλαρί αν κάτι δεν της αρέσει. Υπήρξαν ενορχηστρώσεις που εμένα μου άρεσαν κι εκείνη επέμενε να πετάξουμε. Υπήρξαν τραγούδια που τα τραγούδησε δεκάδες φορές για να βρει πως θέλει να ακουστούν. Μελετούσε το στίχο και μου ζητούσε διαρκώς επεξηγήσεις. Λειτούργησε σαν μουσικός ηθοποιός. Δούλεψε τόσο βαθιά και συνειδητά.

Κατερίνα: Αν κάτι δεν αρέσει στον άλλον πάμε από την αρχή για να βρούμε εκείνο που θα ικανοποιήσει και τους δυο. Είμαστε βέβαιοι ότι κάπου υπάρχει μια από κοινού αποδεκτή λύση και δε σταματάμε μέχρι να τη βρούμε. Ο Νίκος είναι ικανός να ψάχνει έναν ήχο στην κιθάρα 10 μέρες, να φωνάξει 5 φίλους κιθαρίστες να του πουν την γνώμη τους  την οποία φυσικά δε θα λάβει υπόψη του αν πραγματικά του αρέσει κάτι. Στη δουλειά αυτή, ο ψαγμένος ήχος στην ηλεκτρική κιθάρα είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που τη διακρίνει.

Θα έχετε παρατηρήσει πως η αγγλόφωνη ελληνική σκηνή, έχει παρουσιάσει σημαντικές δουλειές τα τελευταία χρόνια κι εξαίρετους καλλιτέχνες και συγκροτήματα, αν κι ίσως αυτό να αποτελεί μια προσωπική εκτίμηση. Ποια η γνώμη σας; Αν κι ο ήχος σας από την αρχή της πορείας σας είχε αρκετά δυτικά στοιχεία, πώς και δεν έχετε κάνει τραγούδια στα αγγλικά;

Νίκος:
Συμβαίνουν όμορφα κι ενδιαφέροντα  πράγματα στην αγγλόφωνη σκηνή και μακάρι ο χρόνος να αποδείξει ότι είναι και σημαντικά. Τα πρώτα μου τραγούδια ήταν αγγλόφωνα.  Όμως «τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική», όπως λέει κι ο ποιητής. Με αυτή μετράω τις χαρές και τις λύπες μου. Και όσο κι αν αγαπώ τη δυτική μουσική άλλο τόσο μου μιλά το παραδοσιακό και λαϊκό τραγούδι. Η Ελλάδα είναι σταυροδρόμι πολιτισμών και πιστεύω με πάθος ότι έχει αξία να προσπαθήσουμε να συγκεράσουμε τις επιρροές μας αυτές με έναν τρόπο. Είναι πρόκληση να γράψεις καλό τραγούδι στα ελληνικά, να πεις κάτι βαθύ και ουσιαστικό.

Κατερίνα: Ποτέ δε σκέφτηκα να γράψω στίχο στα αγγλικά. Ίσως γιατί μεγάλωσα σε ένα σπίτι τραγουδιστών και γνωρίζω το ελληνικό τραγούδι εξ απαλών ονύχων. Ο πατέρας μου είχε κάνει 7 χρόνια κλασσικό τραγούδι και αγαπούσε πολύ την κλασσική μουσική, κι έτσι αυτές είναι οι δυο κυρίαρχες επιρροές μου. Η τρίτη, ήρθε αργότερα, με την ποπ  κουλτούρα του ΜTV. Η  φόρμα, πάντως, καλώς η κακώς καθορίζει το περιεχόμενο. Χρησιμοποιώντας δυτικότροπες μελωδικές γραμμές  δε μπορείς να πεις και πολλά πράγματα στα ελληνικά. Πρέπει να τις απλώσεις, να τις εμπλουτίσεις, να τις ξεβολέψεις για να χωρέσουν τα ελληνικά μας.



Υπάρχει επίσης μια νέα γενιά νέων δημιουργών και τραγουδιστών στο λεγόμενο χώρο του έντεχνου τραγουδιού που έχει καθολική αποδοχή τα τελευταία χρόνια. Πώς σας ακούγεται, αλλά και πώς σας φαίνεται αυτό το γεγονός;


Κατερίνα: Πολύ καλό! Αλλά είμαι ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος στη φάση που βρίσκομαι να εκφέρω γνώμη. Ποτέ δεν ήμουν λάτρης του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης, έτσι δεν ενημερώνομαι επαρκώς. Πόσο μάλλον τα τελευταία 3 χρόνια που μελετώ και ακούω μόνο ότι έχει σχέση με την κλασσική κιθάρα.  Ενημερώνομαι περισσότερο από αυτά που ποστάρουν οι φίλοι μου στο Facebook, τα οποία δεν ξέρω αν είναι παλιά η καινούργια! Πάντως όχι τόσο έντεχνα όσο τα παρουσιάζετε. Τραγουδάκια του θεού είναι τα περισσότερα από αυτά που αποκαλείτε έντεχνα, απλά κι αγαπημένα! Όταν ακούσεις και μελετήσεις σοβαρή μουσική τότε μπαίνουν τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Τότε καταλαβαίνεις αν κάτι είναι σημαντικό ή ουσιαστικό, αν έχει ψήγματα πρωτοτυπίας ή έστω ψυχικού αποθέματος, αν έπειτα από 100 χρόνια θα μπορεί να σταθεί η μουσική παραγωγή του παρόντος. 
Από καλές φωνές πάντως δεν ξεμείναμε ποτέ. Φταίει η ηλιοφάνεια και η καλοκαιρία. Σαν τα τζιτζίκια τραγουδάει όλη η Ελλάδα!

Νίκος: Εγώ πάντως που είμαι μέσα στα σχολεία σαν καθηγητής μουσικής, λυπάμαι που θα σας στεναχωρήσω αλλά το μόνο που αναγνωρίζω ότι έχει καθολική αποδοχή  στις ηλικίες 12-18 είναι ο Παντελίδης και η Πάολα!

Θα σας ακούσουμε live κάπου αυτή τη χρονιά; Έχετε σχέδια για κάποιες εμφανίσεις ή συνεργασίες;

Κατερίνα: Ακόμα δε μπορώ να σας πω τίποτα γιατί όλα είναι στον αέρα. Η πρόθεσή μας είναι να κάνουμε Live και μαζί αλλά και χώρια. Έχουμε μια πελώρια λαχτάρα να ξανοιχτούμε σε πιο βαθιά νερά.

Yπάρχουν ή χωρούν στην περίπτωση σας απωθημένα; Καλλιτεχνικά όνειρα που δεν έχετε ακόμη πραγματοποιήσει;

Κατερίνα:  Ναι, θέλω να παίξω στο Ηρώδειο! Αστειεύομαι φυσικά. Απωθημένα όχι! Αισθανόμαστε και οι δυο τόσο τυχεροί που έχουμε φτάσει ως εδώ. Κάνουμε τη μουσική μας με πολλή αγάπη και αφήνουμε την κάθε μέρα να μας εκπλήξει και μας πάει παραπέρα.

Ποια η γνώμη σας για το συγκρότημα;
Πείτε μας τη γνώμη σας
10,0 / 10 (σε 1 αξιολογήσεις)
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα