«Λεωφορείο ο Πόθος» @ Θέατρο Άνεσις

Με φίλους και συνεργάτες παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα και σας μεταφέρουμε τις απόψεις μας.
Διαβάστηκε φορες
Το μεγάλο κλασσικό δράμα του Τένεσι Ουίλιαμς ανεβαίνει αυτή την περίοδο στη σκηνή του Θεάτρου Άνεσις.

Με φίλους και συνεργάτες παρακολουθήσαμε την πρεμιέρα και σας μεταφέρουμε τις απόψεις μας.

[Γράφει η Παναγιώτα Κλεάνθους:]


Ένα έργο που ζωντανεύει τον Πόθο, που στην προκειμένη περίπτωση δεν αποτελεί απλά ένα συναίσθημα αλλά μια έννοια αντίθετη του Θανάτου. Έργο σταθμός στην ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου, με σημείο κατατεθέν τη σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν και τις ερμηνείες των Μάρλον Μπράντο και Βίβιαν Λι. Άθελά σου μπορεί να παρασυρθείς στη διαδικασία της σύγκρισης. Μα αυτό θα ‘ταν άδικο γι’ αυτό θα προσπαθήσω να δω το θέμα αντικειμενικά.

Ως γνωστόν, οι ήρωες που πλάθει ο Ουίλιαμς είναι σύνθετοι και διακρίνονται από σκοτεινά χαρακτηριστικά, εμμονές, ευαισθησίες, αγκάθια στις ψυχές τους. Έτσι και η Μπλανς Ντυμπουά, είναι μια γυναίκα με αριστοκρατική συμπεριφορά, μα υπερβολικά εύθραυστη και ψυχικά τραυματισμένη που αναζητά διακαώς τη μαγεία φλερτάροντας, παράλληλα, με την παράνοια. Έρχεται σε σύγκρουση με τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι, τον άγριο, αρρενωπό και κτηνώδη σύζυγο της αδερφής της Στέλλας. Μιας αδερφής που, αν και έλαβε όμοια ανατροφή με τη Μπλανς, αφέθηκε στον έρωτα εγκλωβίζοντας τον εαυτό της σε έναν καθόλου ήρεμο γάμο. Στην ιστορία εμπλέκεται και ο άβουλος Μιτς, ένας άντρας στον οποίο η Μπλανς θα βρει αποκούμπι για λίγο.

Η Κατερίνα Λέχου αποτελεί μια γοητευτική γυναίκα που ταίριαζε στο εξωτερικό προφίλ της ηρωίδας. Ωστόσο, δεν με κέρδισε εξαρχής καθώς ένιωθα πως έλειπε κάτι, αυτό το κάτι που καθιστά τη Μπλανς έναν μοναδικό χαρακτήρα. Με ενθουσίασε πολύ η ερμηνεία της στο 2ο μισό της παράστασης και ιδιαίτερα στις τελευταίες σκηνές. Όταν ταλαιπωρημένη πια και μπερδεμένη οδεύει με σταθερά βήματα  στο μονοπάτι της τρέλας. Εκεί, η Λέχου απέδειξε ότι της ταιριάζει το δραματικό στοιχείο και πέτυχε την απόλυτη συμπάθεια της ηρωίδας από το κοινό. Ο Τάσος Ιορδανίδης ήταν αρκετά καλός ως Στάνλεϊ, είχε φοβερά ξεσπάσματα και ανέδειξε επιτυχώς τα βίαια ένστικτά του. Πιστεύω, όμως, ότι απουσίαζε η εσωτερικότητα του χαρακτήρα, οι στιγμές εκείνες όπου νιώθει την κυριαρχία του να κλονίζεται κι έτσι οδηγείται –κάθε φορά- μοιραία στην επίθεση. Την Στέλλα ενσάρκωσε πάρα πολύ καλά η Τζωρτζίνα Παλαιοθοδώρου, με τον ενθουσιασμό της μικρότερης αδερφής που είναι εθισμένη στον άντρα της και επιλέγει το πάθος με οποιοδήποτε κόστος, αλλά και της κατανόησης που δείχνει προς την Μπλανς. Ο Δημήτρης Καπετανάκος στο ρόλο του Μιτς, φώτισε με την ερμηνεία του τα στοιχεία της ντροπαλότητας, της μητρικής εξάρτησης, της αβουλίας. Ωστόσο, όταν επιστρέφει για να ζητήσει εξηγήσεις από τη Μπλανς πιστεύω θα έπρεπε να ήταν περισσότερο πληγωμένος παρά οργισμένος. Οι ηθοποιοί Δημήτρης Διακοσάββας, Μαριάνθη Φωτάκη, Αντώνης Βαρθαλίτης ήταν επίσης πολύ καλοί στους ρόλους των φίλων και γειτόνων του ζευγαριού.

Η παράσταση κράτησε τον τόπο αλλά όχι τον χρόνο στον οποίο το έργο διαδραματίζεται. Η σκηνοθεσία του Λεβάν Τσουλάτζε μπορώ να πω ότι απέδωσε μια μοντέρνα εκδοχή του, πράγμα το οποίο ήταν εμφανές από το σκηνικό και τα αντικείμενα. Η προσέγγιση αυτή με ξένισε λίγο σε μερικά σημεία, όπως στη χρήση κινητού τηλεφώνου από τους ήρωες. Αυτό που θεωρώ, όμως, ότι έχει περισσότερη σημασία σε μια τέτοια προσέγγιση είναι να συμβαδίζουν οι καταστάσεις μεταξύ τους, δηλαδή εφόσον υπάρχουν νέας τεχνολογίας συσκευές δεν ταιριάζει η περασμένης εποχής βαλίτσα. Το σκηνικό, γενικότερα, ήταν λιτό και εύχρηστο αφού αναδείκνυε όλους τους χώρους: το εσωτερικό του σπιτιού, το εξωτερικό, καθώς και το σπίτι της Γιούνις. Μου άρεσε ιδιαίτερα η χρήση της κουρτίνας του μπάνιου, με την οποία κρύβονταν οι ηθοποιοί όταν έπρεπε, αντικαθιστώντας την πόρτα. Η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου δημιουργούσε ατμόσφαιρα ταιριαστή με την ιδιοσυγκρασία του έργου, όπως και τα φώτα.

Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα αρκετά δύσκολο θεατρικό με μεγάλη βαρύτητα στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων. Συνολικά, ήταν μια πάρα πολύ καλή προσπάθεια με επαρκείς ερμηνείες αλλά, δυστυχώς, δεν έφυγα συγκλονισμένη.

[Γράφει ο Αντώνης Κατσαμάς:]

Η διαδρομή του ανθρώπου που σαν απόκληρος αναγκάζεται να δημιουργήσει, τρόπον δεινά, μια κάποια τρύπα διαφυγής στα αδιέξοδα και τις ψυχολογικές παγίδες, μοιάζει έντονα με το κλειδί που κρύβουμε κάτω από το χαλάκι μιας εισόδου. Αρκεί να αλλάξεις την φορά της πλάτης σου και αμέσως γίνεται έξοδος. Όμως, σε κάθε περίπτωση πρέπει να κοπιάσουμε στο σταυρό της αποδοχής-παραδοχής σκύβοντας να σηκώσει κανείς το χαλάκι. Μέτα, απλώς θα κλειδώσει και θα φύγει ή θα ξεκλειδώσει και θα μπει. Από εκεί ξεκινάει και η όποια αλλαγή μας! Και όχι απαραίτητα προς το καλύτερο.

Το έργο ξεδιπλώνει όλες αυτές τις παγίδες και ο θεατής σαν ιχνηλάτης καταλήγει, αν έχει μια κάποια διάθεση εξέλιξης μετά τον απομπαμπουινισμό μας, να ψυχογραφεί τον εαυτό του, αναγνωρίζοντας τις προσωπικές του μάσκες και να καταλήγει, συγχωρώντας τον ίδιο του τον εαυτό, στην λύτρωση της παραδοχής, της κατανόησης και τελικά της μεταμόρφωσης.
Δεν υπάρχουν αδιέξοδα κυρίες και κύριοι!

Μόνο έξοδοι που ακόμα δεν τολμήσαμε.
Άλλοτε ηρωικές και άλλοτε δικές μας...
Μου άρεσε!

[Γράφει η Εύα Κουγιού:]

Μία εκπληκτική παράσταση που στηρίζεται σε μία κινηματογραφική ταινία σταθμό στην ιστορία του. Θα περίμενε κανείς να συγκρίνει και να κατακρίνει αναγκαστικά τους ηθοποιούς της παράστασης, λόγω «δεύτερης ερμηνείας». Το ακριβώς αντίθετο, όμως, συμβαίνει. Τέσσερις νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί, ο «γνωστός» για τις ερμηνείες του στο θέατρο Τάσος Ιορδανίδης και μία Κατερίνα Λέχου μοναδική, ειδικά στο δεύτερο μισό της παράστασης. Η ερμηνεία τους ανθρώπινη και όχι κραυγαλέα, αφού ούτως ή άλλως και το ίδιο το έργο πραγματεύεται ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες.

Αξιολόγηση Θεατρικής Παράστασης
Βαθμός Παράστασης
Για να αξιολογήσετε επιλέξτε το επιθυμητό αστέρι

Κωδικός επιβεβαίωσης, γράψτε τους χαρακτήρες που βλέπετε στην εικόνα

Διαβάστε ακόμα