Ο Keith Levene είναι ιδρυτικό μέλος των Clash και των Public Image Ltd. Στο βιβλίο του γράφει για τους Clash.
'Meeting Joe: Joe Strummer, the Clash & Me'
του Keith Levene
Ο Δημήτρης (σ.σ. Αντωνόπουλος) μου ζήτησε να συζητήσουμε το νέο μου βιβλίο και το soundtrack με τίτλο: “Joe Strummer, the Clash & Me”
Ήμουν από τους συνιδρυτές των Clash το 1976. Στο βιβλίο μου “Meeting Joe”, περιγράφω την εποχή που ήμουν με τους Clash και πως έπεισα τον Joe Strummer να αφήσει την μπάντα του, τους 101ers και να δώσει μια ευκαιρία στους Clash.
Πως έγιναν όλα;
Όταν ήμουν 17 χρονών μετακόμισα από το πατρικό μου στο Βόρειο Λονδίνο στο Δυτικό Λονδίνο. Τότε έπαιζα κιθάρα περίπου πέντε χρόνια και ήθελα πάρα πολύ να είμαι σε ένα συγκρότημα. Η μουσική σκηνή στο Λονδίνο ήταν ενθουσιώδης. Υπήρχε μια εκπληκτική αίσθηση στον αέρα που δυναμιτιζόταν από τη ζωντάνια της νεολαίας.
Η μουσική πέρναγε σε άλλη φάση και οι Sex Pistols οδηγούσαν αυτή την αλλαγή, αλλά εγώ ένιωθα ότι δεν ήταν αρκετό. Ήθελα να είμαι σε συγκρότημα που θα ήταν το αντίθετο από αυτό που πρέσβευαν οι Pistols.
Μια ημέρα, ο φίλος μου ο Alan με γνώρισε σε έναν τύπο που τον έλεγαν “Rock and Roll Mick.” Ήταν ο Mick Jones.
Ο Mick ήταν κάνα δυο χρόνια μεγαλύτερος μου. Η αλήθεια είναι ότι όλοι στους Clash ήταν μεγαλύτεροί μου.
Στην αρχή συμπάθησα τον Mick. Τον θαύμαζα. Μάλλον, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου (17 χρονών) νόμιζα ότι ήταν ο πιο cool τύπος που είχα γνωρίσει. Η γνώμη μου για αυτόν άλλαξε αργότερα όταν άρχισε να αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό σε εμένα. Πραγματικά τον είχα υπερεκτιμήσει. Έγινε ο χειρότερός μου εφιάλτης και δεν το περίμενα. Ο,τιδήποτε έκανα ήταν λάθος στα μάτια του.
Στην αρχή φαινόταν ότι θέλαμε τα ίδια πράγματα: ήμασταν και οι δυο κιθαρίστες, κάναμε πρόβες στο σπίτι της γιαγιάς του στο Westway, θέλαμε να είμαστε σε μια μπάντα μαζί, θέλαμε να κάνουμε ιδιαίτερα πράγματα στη μουσική.
Ο Mick και εγώ κάναμε ατελείωτες κουβέντες για το μέλλον μας στη μουσική. Τελικά φάνηκε ότι θέλαμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έφυγα από τους Clash.
Δεν απολύθηκα από τους Clash. Αυτός έιναι ένας μύθος που αναπαράγεται όλα αυτά τα χρόνια.
Η αποχώρησή μου από την μπάντα ήταν μια φυσική συνέπεια. Ήθελα να εξελίξω τη μουσική μου σε μια διαφορετική πορεία ή τουλάχιστον να είμαι ανοικτός σε νέα διαφορετικά πράγματα. Φαινόταν ότι εκείνοι δεν ήταν. Μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ όταν ακούσεις τους Public Image, Ltd (“PiL”). Μπορείς επίσης να πάρεις μια ιδέα που θα μπορούσε να φτάσει ο ήχος των Clash ακούγοντας το “What’s My Name” από το “Meeting Joe” EP.
Όπως και να έχει, εκείνη την ημέρα πίσω στο 1976 ο Mick είπε ότι ήξερε έναν τύπο που θα μπορούσε να γίνει ο μπασίστας μας, παρά το γεγονός ότι δεν ήξερε να παίζει μπάσο. Αυτός ήταν ο Paul Simonon.
Κάποιο καιρό μετά γνώρισα τον Paul. Μου άρεσε πολύ η προσωπικότητά του. Δεν είδα το γεγονός ότι ο Paul δεν ήξερε να παίζει μπάσο σαν ελάττωμα γιατί με τον Paul ταιριάξαμε. Ήξερα ότι θα μπορούσε να μάθει μπάσο αν ήθελε.
Μετά από λίγο καιρό πέρασα την ίδια κατάσταση με τους Public Image, Ltd. (PiL). Μόνο που οι απαιτήσεις ήταν μεγαλύτερες με τους PiL.
Ο πρώτος μπασίστας των PiL, ο John Wardle ήταν αρχάριος σε αντίθεση με τον John Lydon και εμένα που κάτσαμε στο τραπέζι κουβαλώντας την εμπειρία μας.
Ο Lydon είχε έντονη καριέρα με τους Pistols και είχε αποκτήσει διεθνή φήμη όπως ο Johnny Rotten. Όπως όλοι ξέρουμε είχε επίσης τόνους ταλέντου. Στην πραγματικότητα όταν είδα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήλπιζα με τους Clash, προσέγγισα τον John σε μια κοινή μας συναυλία και του έβαλα την ιδέα να συνεργαστούμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Το 1978 ο Lydon και εγώ δημιουργήσαμε τους PiL.
Η μουσική ήταν στη ζωή μου πολύ καιρό πριν τη δημιουργία των PiL. Πέραν του ότι ήμουν ιδρυτικό μέλος των Clash, συνεργαζόμουν και με άλλες μπάντες και μουσικούς. Είχα ξεκινήσει να τελειοποιώ την τεχνική μου στην κιθάρα από τα 12 μου, είχα κάνει περιοδεία με την progressive rock μπάντα Yes στα 15 μου, και έμαθα κιθάρα σε ανθρώπους όπως η Viv Albertine. Ήμουν ανοικτός σε όλα τα είδη μουσικής αρκεί να ήταν καλά. Η μουσική ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για μένα.
Αντίθετα, όταν ο Wardle ήρθε στους PiL δεν είχε όλο αυτό το background στη μουσική. Πήραμε ένα τεράστιο ρίσκο όταν δώσαμε στον Wardle αυτή τη θέση. Υπήρχαν πολλοί άλλοι με μεγαλύτερη εμπειρία που θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει. Επιπλέον, ο Lydon δεν ήταν μουσικός, γεγονός που έριχνε περισσότερο βάρος στους δικούς μου ώμους όσον αφορά τον ήχο που θέλαμε να βγάλουμε με τους PiL. Θεωρώ ότι αν ήταν άλλος στη θέση μου δεν θα έδινε αυτή την ευκαιρία στον Wardle. Εκ των υστέρων, εύχομαι να μην το είχα κάνει, ακόμα και αν ήξερα ότι τελικά δεν υπήρχε θέμα.
Θα έπρεπε να είχα επιμείνει σε κάποιον άλλο μπασίστα με εμπειρία που θα μπορούσε να συνδιαλλαγεί με τους PiL. Παρ’ όλα αυτά, δούλεψα γύρω από τις ελλείψεις του Wardle, βασιζόμενος στην προσωπικότητά του και στη μουσική που του άρεσε, και όχι στις μουσικές του ικανότητες αν και είχε αρχίσει να μαθαίνει. Του άρεσε η dub και εγώ χρειαζόμουν αυτό το low end.
Αντίστοιχα, όσον αφορά τους Clash, ο Paul ήταν επίσης αρχάριος στο μπάσο. Αλλά ο Paul είχε εξυπνάδα και φοβερό στυλ. Επίσης, ήταν καλλιτέχνης. Συμφωνήσαμε να βάλουμε τον Paul στο μπάσο και ο Paul έμαθε με τον καιρό και πάντα φαινόταν υπέροχος.
Στα drums είχαμε τον Terry Chimes. Κατά καιρούς κάποιος άλλος καθόταν πίσω από το drum kit. Πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του Terry. Αυτό δεν ήταν λόγω της ανεπάρκειας του Terry καθώς ήταν ένας πολύ ικανός drummer. Ο Terry ήταν μια χαρά τύπος αλλά όσο θυμάμαι ο Mick φαινόταν να έχει πρόβλημα μαζί του.
Στο βιβλίο μου “Meeting Joe” περιγράφω πως καταλήξαμε ότι ο Joe Strummer θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να γίνει ο frontman μας. Περιγράφω πως τον προσεγγίσαμε και τον πείσαμε να δώσει μια ευκαιρία στους Clash. Δεν ήταν εύκολο. Δεν είχαμε καν διαλέξει όνομα για τη μπάντα και ο Joe ήδη είχε κανονίσει μια συναυλία με άλλο συγκρότημα.
Ο Joe ήταν ο αρχηγός σε μια μπάντα που λεγόταν 101ers για δυο χρόνια περίπου και ήταν μια πετυχημένα μπάντα που έπαιζε σε pubs και φεστιβάλ. Η μπάντα αυτή ήταν φίλοι μεταξύ τους και το όνομά τους το είχαν πάρει από το συγκρότημα που έμεναν. Επιπλέον, υπήρχε μια κοινότητα που ακολουθούσε και αγαπούσε τους 101ers.
Ένας μύθος που καταρρίπτεται σε αυτό το βιβλίο είναι ότι ο Joe ήρθε κατευθείαν στους Clash όταν ο Bernard Rhodes – ο manager μας που δεν ήταν ακριβώς manager – του έδωσε διορία 24 ή 48 ώρες ή κάτι τέτοιο να αφήσει τους 101ers για εμάς. Λες και μπορούσες να πείσεις έτσι τον Joe για κάτι που πόσο μάλλον αφορούσε και ζωές άλλων ανθρώπων.
Ο Joe ήταν κύριος του εαυτού του. Δεν ήταν ο τύπος που απερίσκεπτα θα άφηνε τις υποχρεώσεις του απέναντι σε άλλους. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ενδιαφερόταν και πρόσεχε τους γύρω του.
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο Joe δεν πήρε την απόφαση να αφήσει τους 101ers για τους Clash ελαφρά τη καρδία. Δεν ήταν ο τύπος που έτσι απλά θα άφηνε τους φίλους του επειδή ο Bernard του έδωσε μια διορία να έρθει στους Clash. Δεν έγινε έτσι. Το ξέρω γιατί ήμουν εκεί και είναι όλα μέσα στο βιβλίο.
Εκτός από το βιβλίο “Meeting Joe” έχω κυκλοφορήσει και ένα soundtrack. Το “Meeting Joe” EP ήταν κάτι που συνέθεσα καθώς τελείωνα το βιβλίο.
Το ΕP περιλαμβάνει νέα τραγούδια εκτός από το “What’s My Name”. Αυτό το γράψαμε μαζί με τον Joe στη σκηνή μιας κοινής συναυλίας Clash/Sex Pistols στο Sheffield τον Ιούλιο του 1976. Παρεμπιπτόντως, αυτή ήταν μια κρίσιμη συναυλία για τους Clash γιατί ο τύπος και το κοινό άρχισαν αν μας μαθαίνουν. Αυτό ήταν περίπου κοντά στην εποχή που οι δισκογραφικές εταιρείες άρχισαν να μαθαίνουν για τους Clash.
Όλα τα παραπάνω τα λέω γιατί δεν μου αρέσει που κάποιοι που θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα επέλεξαν να με περιγράφουν σαν κάτι παράπλευρο της μπάντας, συνεχίζουν να αναπαράγουν το μύθο ότι ήμουν κάτι λιγότερο από ιδρυτικό μέλος, και δεν έχουν κάνει τίποτα για να διορθώσουν αυτά τα λάθη που συνεχώς αναφέρονται. Αυτά περιλαμβάνουν τη συμμετοχή μου στον ήχο των Clash, όταν ακόμα η μπάντα διαμορφωνόταν, την υποτιθέμενη απόλυσή μου από τη μπάντα, την υποτιθέμενη έλλειψη δέσμευσής μου στη μπάντα, και στο πως ήρθε Joe Strummer μαζί μας.
Δεν είναι μυστικό το ότι διαφωνούσα με την πορεία των Clash. Όπως έχω πει αυτός είναι ο κύριος λόγος που έφυγα από τους Clash αν και ήξερα ότι οι Clash θα έκαναν επιτυχία. Όταν ήρθε μαζί μας ο Joe ήταν δεδομένο ότι θα είχαν επιτυχία.
Τα τραγούδια του “Meeting Joe” EP αφορούν και τον Joe.Ένα από αυτά ονομάζεται “Greyhound Dream”. Αν το ακούσεις και σκεφτείς τον Joe που διαβάζεις στο βιβλίο… ταιριάζει. Ολοκληρώνει την εικόνα του που περιγράφεται στο βιβλίο.
Η μουσική είναι η πεμπτουσία του Joe. Επίσης, κλίνει προς την πορεία που θα έπρεπε να είχαν πάρει οι Clash κατά την άποψή μου. Πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο και να ακούσεις τα τραγούδια για να καταλάβεις τι λέω. Η μουσική είναι ρομαντική σαν τον Joe.
______________________________
Όλη η συνέντευξη στα αγγλικά εδώ.
______________________________
Το βιβλίο “Meeting Joe: Joe Strummer, the Clash & Me” είναι διαθέσιμο στο Amazon Kindle http://www.amazon.com/Meeting-Joe-Strummer-Guitarist-Levenes-ebook/dp/B00RY2II0G
Υπογεγραμμένο αντίτυπο μαζί με πρόσθετα σχόλια από το συγγραφέα μαζί με το “Meeting Joe” EP είναι διαθέσιμο εδώ: www.teenageguitarist76.com
Ο Keith στο twitter: @missingchannel
'Meeting Joe: Joe Strummer, the Clash & Me'
του Keith Levene
Ο Δημήτρης (σ.σ. Αντωνόπουλος) μου ζήτησε να συζητήσουμε το νέο μου βιβλίο και το soundtrack με τίτλο: “Joe Strummer, the Clash & Me”
Ήμουν από τους συνιδρυτές των Clash το 1976. Στο βιβλίο μου “Meeting Joe”, περιγράφω την εποχή που ήμουν με τους Clash και πως έπεισα τον Joe Strummer να αφήσει την μπάντα του, τους 101ers και να δώσει μια ευκαιρία στους Clash.
(Mick Jones, Joe Strummer, εγώ και ο Paul Simonon)
Πως έγιναν όλα;
Όταν ήμουν 17 χρονών μετακόμισα από το πατρικό μου στο Βόρειο Λονδίνο στο Δυτικό Λονδίνο. Τότε έπαιζα κιθάρα περίπου πέντε χρόνια και ήθελα πάρα πολύ να είμαι σε ένα συγκρότημα. Η μουσική σκηνή στο Λονδίνο ήταν ενθουσιώδης. Υπήρχε μια εκπληκτική αίσθηση στον αέρα που δυναμιτιζόταν από τη ζωντάνια της νεολαίας.
Η μουσική πέρναγε σε άλλη φάση και οι Sex Pistols οδηγούσαν αυτή την αλλαγή, αλλά εγώ ένιωθα ότι δεν ήταν αρκετό. Ήθελα να είμαι σε συγκρότημα που θα ήταν το αντίθετο από αυτό που πρέσβευαν οι Pistols.
Μια ημέρα, ο φίλος μου ο Alan με γνώρισε σε έναν τύπο που τον έλεγαν “Rock and Roll Mick.” Ήταν ο Mick Jones.
Ο Mick ήταν κάνα δυο χρόνια μεγαλύτερος μου. Η αλήθεια είναι ότι όλοι στους Clash ήταν μεγαλύτεροί μου.
Στην αρχή συμπάθησα τον Mick. Τον θαύμαζα. Μάλλον, λόγω του νεαρού της ηλικίας μου (17 χρονών) νόμιζα ότι ήταν ο πιο cool τύπος που είχα γνωρίσει. Η γνώμη μου για αυτόν άλλαξε αργότερα όταν άρχισε να αποκαλύπτει τον πραγματικό του εαυτό σε εμένα. Πραγματικά τον είχα υπερεκτιμήσει. Έγινε ο χειρότερός μου εφιάλτης και δεν το περίμενα. Ο,τιδήποτε έκανα ήταν λάθος στα μάτια του.
Στην αρχή φαινόταν ότι θέλαμε τα ίδια πράγματα: ήμασταν και οι δυο κιθαρίστες, κάναμε πρόβες στο σπίτι της γιαγιάς του στο Westway, θέλαμε να είμαστε σε μια μπάντα μαζί, θέλαμε να κάνουμε ιδιαίτερα πράγματα στη μουσική.
Ο Mick και εγώ κάναμε ατελείωτες κουβέντες για το μέλλον μας στη μουσική. Τελικά φάνηκε ότι θέλαμε τελείως διαφορετικά πράγματα. Αυτός ήταν ο κύριος λόγος που έφυγα από τους Clash.
Δεν απολύθηκα από τους Clash. Αυτός έιναι ένας μύθος που αναπαράγεται όλα αυτά τα χρόνια.
Η αποχώρησή μου από την μπάντα ήταν μια φυσική συνέπεια. Ήθελα να εξελίξω τη μουσική μου σε μια διαφορετική πορεία ή τουλάχιστον να είμαι ανοικτός σε νέα διαφορετικά πράγματα. Φαινόταν ότι εκείνοι δεν ήταν. Μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ όταν ακούσεις τους Public Image, Ltd (“PiL”). Μπορείς επίσης να πάρεις μια ιδέα που θα μπορούσε να φτάσει ο ήχος των Clash ακούγοντας το “What’s My Name” από το “Meeting Joe” EP.
Όπως και να έχει, εκείνη την ημέρα πίσω στο 1976 ο Mick είπε ότι ήξερε έναν τύπο που θα μπορούσε να γίνει ο μπασίστας μας, παρά το γεγονός ότι δεν ήξερε να παίζει μπάσο. Αυτός ήταν ο Paul Simonon.
Κάποιο καιρό μετά γνώρισα τον Paul. Μου άρεσε πολύ η προσωπικότητά του. Δεν είδα το γεγονός ότι ο Paul δεν ήξερε να παίζει μπάσο σαν ελάττωμα γιατί με τον Paul ταιριάξαμε. Ήξερα ότι θα μπορούσε να μάθει μπάσο αν ήθελε.
Μετά από λίγο καιρό πέρασα την ίδια κατάσταση με τους Public Image, Ltd. (PiL). Μόνο που οι απαιτήσεις ήταν μεγαλύτερες με τους PiL.
Ο πρώτος μπασίστας των PiL, ο John Wardle ήταν αρχάριος σε αντίθεση με τον John Lydon και εμένα που κάτσαμε στο τραπέζι κουβαλώντας την εμπειρία μας.
(Keith Levene and Joe Strummer, 1976)
Ο Lydon είχε έντονη καριέρα με τους Pistols και είχε αποκτήσει διεθνή φήμη όπως ο Johnny Rotten. Όπως όλοι ξέρουμε είχε επίσης τόνους ταλέντου. Στην πραγματικότητα όταν είδα ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως ήλπιζα με τους Clash, προσέγγισα τον John σε μια κοινή μας συναυλία και του έβαλα την ιδέα να συνεργαστούμε κάποια στιγμή στο μέλλον. Το 1978 ο Lydon και εγώ δημιουργήσαμε τους PiL.
Η μουσική ήταν στη ζωή μου πολύ καιρό πριν τη δημιουργία των PiL. Πέραν του ότι ήμουν ιδρυτικό μέλος των Clash, συνεργαζόμουν και με άλλες μπάντες και μουσικούς. Είχα ξεκινήσει να τελειοποιώ την τεχνική μου στην κιθάρα από τα 12 μου, είχα κάνει περιοδεία με την progressive rock μπάντα Yes στα 15 μου, και έμαθα κιθάρα σε ανθρώπους όπως η Viv Albertine. Ήμουν ανοικτός σε όλα τα είδη μουσικής αρκεί να ήταν καλά. Η μουσική ήταν το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο για μένα.
Αντίθετα, όταν ο Wardle ήρθε στους PiL δεν είχε όλο αυτό το background στη μουσική. Πήραμε ένα τεράστιο ρίσκο όταν δώσαμε στον Wardle αυτή τη θέση. Υπήρχαν πολλοί άλλοι με μεγαλύτερη εμπειρία που θα μπορούσαμε να είχαμε επιλέξει. Επιπλέον, ο Lydon δεν ήταν μουσικός, γεγονός που έριχνε περισσότερο βάρος στους δικούς μου ώμους όσον αφορά τον ήχο που θέλαμε να βγάλουμε με τους PiL. Θεωρώ ότι αν ήταν άλλος στη θέση μου δεν θα έδινε αυτή την ευκαιρία στον Wardle. Εκ των υστέρων, εύχομαι να μην το είχα κάνει, ακόμα και αν ήξερα ότι τελικά δεν υπήρχε θέμα.
Θα έπρεπε να είχα επιμείνει σε κάποιον άλλο μπασίστα με εμπειρία που θα μπορούσε να συνδιαλλαγεί με τους PiL. Παρ’ όλα αυτά, δούλεψα γύρω από τις ελλείψεις του Wardle, βασιζόμενος στην προσωπικότητά του και στη μουσική που του άρεσε, και όχι στις μουσικές του ικανότητες αν και είχε αρχίσει να μαθαίνει. Του άρεσε η dub και εγώ χρειαζόμουν αυτό το low end.
Αντίστοιχα, όσον αφορά τους Clash, ο Paul ήταν επίσης αρχάριος στο μπάσο. Αλλά ο Paul είχε εξυπνάδα και φοβερό στυλ. Επίσης, ήταν καλλιτέχνης. Συμφωνήσαμε να βάλουμε τον Paul στο μπάσο και ο Paul έμαθε με τον καιρό και πάντα φαινόταν υπέροχος.
Στα drums είχαμε τον Terry Chimes. Κατά καιρούς κάποιος άλλος καθόταν πίσω από το drum kit. Πάντα υπήρχε ένα μεγάλο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι του Terry. Αυτό δεν ήταν λόγω της ανεπάρκειας του Terry καθώς ήταν ένας πολύ ικανός drummer. Ο Terry ήταν μια χαρά τύπος αλλά όσο θυμάμαι ο Mick φαινόταν να έχει πρόβλημα μαζί του.
Στο βιβλίο μου “Meeting Joe” περιγράφω πως καταλήξαμε ότι ο Joe Strummer θα ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να γίνει ο frontman μας. Περιγράφω πως τον προσεγγίσαμε και τον πείσαμε να δώσει μια ευκαιρία στους Clash. Δεν ήταν εύκολο. Δεν είχαμε καν διαλέξει όνομα για τη μπάντα και ο Joe ήδη είχε κανονίσει μια συναυλία με άλλο συγκρότημα.
Ο Joe ήταν ο αρχηγός σε μια μπάντα που λεγόταν 101ers για δυο χρόνια περίπου και ήταν μια πετυχημένα μπάντα που έπαιζε σε pubs και φεστιβάλ. Η μπάντα αυτή ήταν φίλοι μεταξύ τους και το όνομά τους το είχαν πάρει από το συγκρότημα που έμεναν. Επιπλέον, υπήρχε μια κοινότητα που ακολουθούσε και αγαπούσε τους 101ers.
Ένας μύθος που καταρρίπτεται σε αυτό το βιβλίο είναι ότι ο Joe ήρθε κατευθείαν στους Clash όταν ο Bernard Rhodes – ο manager μας που δεν ήταν ακριβώς manager – του έδωσε διορία 24 ή 48 ώρες ή κάτι τέτοιο να αφήσει τους 101ers για εμάς. Λες και μπορούσες να πείσεις έτσι τον Joe για κάτι που πόσο μάλλον αφορούσε και ζωές άλλων ανθρώπων.
Ο Joe ήταν κύριος του εαυτού του. Δεν ήταν ο τύπος που απερίσκεπτα θα άφηνε τις υποχρεώσεις του απέναντι σε άλλους. Ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος. Ενδιαφερόταν και πρόσεχε τους γύρω του.
Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ο Joe δεν πήρε την απόφαση να αφήσει τους 101ers για τους Clash ελαφρά τη καρδία. Δεν ήταν ο τύπος που έτσι απλά θα άφηνε τους φίλους του επειδή ο Bernard του έδωσε μια διορία να έρθει στους Clash. Δεν έγινε έτσι. Το ξέρω γιατί ήμουν εκεί και είναι όλα μέσα στο βιβλίο.
Εκτός από το βιβλίο “Meeting Joe” έχω κυκλοφορήσει και ένα soundtrack. Το “Meeting Joe” EP ήταν κάτι που συνέθεσα καθώς τελείωνα το βιβλίο.
Το ΕP περιλαμβάνει νέα τραγούδια εκτός από το “What’s My Name”. Αυτό το γράψαμε μαζί με τον Joe στη σκηνή μιας κοινής συναυλίας Clash/Sex Pistols στο Sheffield τον Ιούλιο του 1976. Παρεμπιπτόντως, αυτή ήταν μια κρίσιμη συναυλία για τους Clash γιατί ο τύπος και το κοινό άρχισαν αν μας μαθαίνουν. Αυτό ήταν περίπου κοντά στην εποχή που οι δισκογραφικές εταιρείες άρχισαν να μαθαίνουν για τους Clash.
Όλα τα παραπάνω τα λέω γιατί δεν μου αρέσει που κάποιοι που θα έπρεπε να ξέρουν καλύτερα επέλεξαν να με περιγράφουν σαν κάτι παράπλευρο της μπάντας, συνεχίζουν να αναπαράγουν το μύθο ότι ήμουν κάτι λιγότερο από ιδρυτικό μέλος, και δεν έχουν κάνει τίποτα για να διορθώσουν αυτά τα λάθη που συνεχώς αναφέρονται. Αυτά περιλαμβάνουν τη συμμετοχή μου στον ήχο των Clash, όταν ακόμα η μπάντα διαμορφωνόταν, την υποτιθέμενη απόλυσή μου από τη μπάντα, την υποτιθέμενη έλλειψη δέσμευσής μου στη μπάντα, και στο πως ήρθε Joe Strummer μαζί μας.
(Mick Jones, Joe Strummer, Keith Levene, Paul Simonon).
Δεν είναι μυστικό το ότι διαφωνούσα με την πορεία των Clash. Όπως έχω πει αυτός είναι ο κύριος λόγος που έφυγα από τους Clash αν και ήξερα ότι οι Clash θα έκαναν επιτυχία. Όταν ήρθε μαζί μας ο Joe ήταν δεδομένο ότι θα είχαν επιτυχία.
Τα τραγούδια του “Meeting Joe” EP αφορούν και τον Joe.Ένα από αυτά ονομάζεται “Greyhound Dream”. Αν το ακούσεις και σκεφτείς τον Joe που διαβάζεις στο βιβλίο… ταιριάζει. Ολοκληρώνει την εικόνα του που περιγράφεται στο βιβλίο.
Η μουσική είναι η πεμπτουσία του Joe. Επίσης, κλίνει προς την πορεία που θα έπρεπε να είχαν πάρει οι Clash κατά την άποψή μου. Πρέπει να διαβάσεις το βιβλίο και να ακούσεις τα τραγούδια για να καταλάβεις τι λέω. Η μουσική είναι ρομαντική σαν τον Joe.
______________________________
Όλη η συνέντευξη στα αγγλικά εδώ.
______________________________
Το βιβλίο “Meeting Joe: Joe Strummer, the Clash & Me” είναι διαθέσιμο στο Amazon Kindle http://www.amazon.com/Meeting-Joe-Strummer-Guitarist-Levenes-ebook/dp/B00RY2II0G
Υπογεγραμμένο αντίτυπο μαζί με πρόσθετα σχόλια από το συγγραφέα μαζί με το “Meeting Joe” EP είναι διαθέσιμο εδώ: www.teenageguitarist76.com
Ο Keith στο twitter: @missingchannel
(Keith Levene, ιδρυτικό μέλος των Clash, © Cindy Stern)