Φτάνοντας στο Fuzz το Σάββατο, οι Moan είχαν μόλις ξεκινήσει την εμφάνισή τους. Το μοναδικό τραγούδι τους που είχα ακούσει πριν το live ήταν το Languages, με το οποίο και έκλεισαν το τριαντάλεπτο περίπου set τους. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ενθουσιάστηκα τόσο από support σχήμα που δεν γνώριζα. Ο ήχος τους ένα όμορφο μίγμα Americana με jazz και soul ηχοχρώματα που παραπέμπει σε συγκροτήματα όπως οι Calexico και οι Lambchop με alternative πινελιές και όμορφα φωνητικά. Στα αξιοσημείωτα ότι οι Moan μετά το live τους πήραν θέση στις πρώτες σειρές του live και έδειχναν ενθουσιασμένοι με τους Stranglers που ακολούθησαν. Η τραγουδίστριά τους Μαρία –Όλγα χόρευε στους ώμους ενός άλλου μέλους του σχήματος στο τελευταίο encore των Stranglers με το No more heroes. Ανυπομονούμε να ακούσουμε ολοκληρωμένο υλικό από τους Moan, αφού το μέλλον είναι μπροστά τους.
Για να περάσουμε στο κυρίως μενού, μολονότι οι Stranglers ήταν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα των εφηβικών μου χρόνων δεν είχα καταφέρει να τους δω ποτέ live, παρόλο που έχουν επισκεφθεί την χώρα μας πολλές φορές. Η αλήθεια είναι ότι τους σνόμπαρα λίγο μετά την αποχώρηση του πρώτου τραγουδιστή τους, Hugh Cornwell, το 1990, παρόλο που και μετά είχαν καλές στιγμές και συνέπεια στις κυκλοφορίες και στα live τους. Έχει χαραχθεί πάντως βαθιά στην μνήμη μου εκείνη η εκπομπή της ΕΡΤ-2 με τα live κάποιων από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο πρώτο μεγάλο ελληνικό festival, στο Rock in Athens το 1985 στο Καλλιμάρμαρο. Πολλοί που βρίσκονταν σε εκείνη την πρώτη εμφάνιση των Stranglers τριάντα χρόνια πίσω πρέπει να ήταν και το Σάββατο στο Fuzz, κρίνοντας από την ηλικία των παρευρισκομένων, ειδικά στις πίσω σειρές. Βέβαια και νεότεροι υπήρχαν αρκετοί, μιας και το κάτω μέρος του Fuzz ήταν σχεδόν γεμάτο.
To set των Stranglers ξεκίνησε στις 10.30 μμ και μετά την εισαγωγή με το Waltz in black, ακολούθησαν κάμποσες ένδοξες στιγμές από τα late 70’s, όπως τα Toiler on the sea, Straighten out και Get a grip on yourself. Δεν έλειψαν και σχετικά πρόσφατα τραγούδια τους, όπως το I’ve been wild από το Norfolk Coast του 2003. Λίγο αργότερα ήρθε η πρώτη μεγάλη στιγμή με το Nice’n’sleazy και ο ενθουσιασμός ανέβηκε περισσότερο με τα Golden Brown και Always the sun.
Ο Dave Greenfield έδωσε ξεχωριστό χρώμα στα δύο τελευταία παρά τα προβλήματα που είχε με τον ήχο στα synths, έχοντας τη βοήθεια του ξανθού πιτσιρικά, που θα μπορούσε να είναι μέχρι και εγγονός του, δίπλα του ώστε να τα ξεπεράσει. Ξεχωριστή η ερμηνεία του Baz Warne που ήταν και ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό με εύστοχα σχόλια. Κάποια στιγμή αργότερα μας είπε και ότι ο Jet Black, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του - 77 ετών - και των καταχρήσεων που υπονόησε, δεν ακολουθεί πλέον το συγκρότημα στα live. Συγκεκριμένα, πέρυσι είχε παίξει μαζί τους σε ένα μέρος μερικών μόνο live στη Μ. Βρετανία. Την θέση του στα drums έχει πάρει επάξια πλέον ο Jin Mac Aulay.
Οι αναμνήσεις από το παρελθόν και από την punk περίοδο των Stranglers συνεχίστηκαν στο set με τα Five minutes, I feel like a wog, και Duchess. Οι μεγάλες στιγμές των Stranglers του παρελθόντος αναμίχθηκαν με τις πιο πρόσφατες δισκογραφικές τους κυκλοφορίες, Freedom is insane, Time was once on my side, Time to die, Lost control και Norfolk coast. Επίσης, σημαντικές στιγμές υπήρξαν τα Peaches - το οποίο ο Jean – Jacques Burnel, με το μπάσο του σήμα κατατεθέν για τον ήχο των Stranglers, αφιέρωσε στις όμορφες Ελληνίδες - και Skin deep. Για το κλείσιμο του κανονικού set, επέλεξαν το Hanging around. Στο πρώτο encore, μία από τις καλύτερες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ, το Walk on by, το οποίο έχουν φέρει στα μέτρα και στο ύφος τους. Στο επόμενο encore άλλη μία διασκευή – hit τους, το All day and all of the night και για το κλείσιμο, μετά από 90 και πλέον λεπτά, το No more heroes.
Ας έλειπαν από αυτά που ακούσαμε το Σάββατο τα Midnight summer dream, Strange little girl, Nuclear device, No mercy, 96 tears. Δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλα, αλλά το κοινό έμοιαζε πλήρως ικανοποιημένο. Οι Stranglers ενθουσιασμένοι με την Αθήνα, ο Baz δήλωσε αστειευόμενος ότι θα ψάξει για στέγη και φιλοξενία στην πόλη μας και υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψουν.
Setlist
Intro (Waltz in black)
Toiler on the sea
Straighten out
(Get a) grip (on yourself)
I’ve been wild
Relentless
Nice’n’sleazy
Golden Brown
Always the sun
Five minutes
Freedom is insane
Time to die
Norfolk coast
I feel like a wog
Skin deep
Peaches
Time was once on my side
Lost control
Duchess
Hanging around
Encore 1
Walk on by
Encore 2
All day and all of the night
No more heroes
Για να περάσουμε στο κυρίως μενού, μολονότι οι Stranglers ήταν ένα από τα αγαπημένα συγκροτήματα των εφηβικών μου χρόνων δεν είχα καταφέρει να τους δω ποτέ live, παρόλο που έχουν επισκεφθεί την χώρα μας πολλές φορές. Η αλήθεια είναι ότι τους σνόμπαρα λίγο μετά την αποχώρηση του πρώτου τραγουδιστή τους, Hugh Cornwell, το 1990, παρόλο που και μετά είχαν καλές στιγμές και συνέπεια στις κυκλοφορίες και στα live τους. Έχει χαραχθεί πάντως βαθιά στην μνήμη μου εκείνη η εκπομπή της ΕΡΤ-2 με τα live κάποιων από τα συγκροτήματα που εμφανίστηκαν στο πρώτο μεγάλο ελληνικό festival, στο Rock in Athens το 1985 στο Καλλιμάρμαρο. Πολλοί που βρίσκονταν σε εκείνη την πρώτη εμφάνιση των Stranglers τριάντα χρόνια πίσω πρέπει να ήταν και το Σάββατο στο Fuzz, κρίνοντας από την ηλικία των παρευρισκομένων, ειδικά στις πίσω σειρές. Βέβαια και νεότεροι υπήρχαν αρκετοί, μιας και το κάτω μέρος του Fuzz ήταν σχεδόν γεμάτο.
To set των Stranglers ξεκίνησε στις 10.30 μμ και μετά την εισαγωγή με το Waltz in black, ακολούθησαν κάμποσες ένδοξες στιγμές από τα late 70’s, όπως τα Toiler on the sea, Straighten out και Get a grip on yourself. Δεν έλειψαν και σχετικά πρόσφατα τραγούδια τους, όπως το I’ve been wild από το Norfolk Coast του 2003. Λίγο αργότερα ήρθε η πρώτη μεγάλη στιγμή με το Nice’n’sleazy και ο ενθουσιασμός ανέβηκε περισσότερο με τα Golden Brown και Always the sun.
Ο Dave Greenfield έδωσε ξεχωριστό χρώμα στα δύο τελευταία παρά τα προβλήματα που είχε με τον ήχο στα synths, έχοντας τη βοήθεια του ξανθού πιτσιρικά, που θα μπορούσε να είναι μέχρι και εγγονός του, δίπλα του ώστε να τα ξεπεράσει. Ξεχωριστή η ερμηνεία του Baz Warne που ήταν και ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό με εύστοχα σχόλια. Κάποια στιγμή αργότερα μας είπε και ότι ο Jet Black, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του - 77 ετών - και των καταχρήσεων που υπονόησε, δεν ακολουθεί πλέον το συγκρότημα στα live. Συγκεκριμένα, πέρυσι είχε παίξει μαζί τους σε ένα μέρος μερικών μόνο live στη Μ. Βρετανία. Την θέση του στα drums έχει πάρει επάξια πλέον ο Jin Mac Aulay.
Οι αναμνήσεις από το παρελθόν και από την punk περίοδο των Stranglers συνεχίστηκαν στο set με τα Five minutes, I feel like a wog, και Duchess. Οι μεγάλες στιγμές των Stranglers του παρελθόντος αναμίχθηκαν με τις πιο πρόσφατες δισκογραφικές τους κυκλοφορίες, Freedom is insane, Time was once on my side, Time to die, Lost control και Norfolk coast. Επίσης, σημαντικές στιγμές υπήρξαν τα Peaches - το οποίο ο Jean – Jacques Burnel, με το μπάσο του σήμα κατατεθέν για τον ήχο των Stranglers, αφιέρωσε στις όμορφες Ελληνίδες - και Skin deep. Για το κλείσιμο του κανονικού set, επέλεξαν το Hanging around. Στο πρώτο encore, μία από τις καλύτερες διασκευές που έχουν γίνει ποτέ, το Walk on by, το οποίο έχουν φέρει στα μέτρα και στο ύφος τους. Στο επόμενο encore άλλη μία διασκευή – hit τους, το All day and all of the night και για το κλείσιμο, μετά από 90 και πλέον λεπτά, το No more heroes.
Ας έλειπαν από αυτά που ακούσαμε το Σάββατο τα Midnight summer dream, Strange little girl, Nuclear device, No mercy, 96 tears. Δεν μπορούσαν να χωρέσουν όλα, αλλά το κοινό έμοιαζε πλήρως ικανοποιημένο. Οι Stranglers ενθουσιασμένοι με την Αθήνα, ο Baz δήλωσε αστειευόμενος ότι θα ψάξει για στέγη και φιλοξενία στην πόλη μας και υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψουν.
Setlist
Intro (Waltz in black)
Toiler on the sea
Straighten out
(Get a) grip (on yourself)
I’ve been wild
Relentless
Nice’n’sleazy
Golden Brown
Always the sun
Five minutes
Freedom is insane
Time to die
Norfolk coast
I feel like a wog
Skin deep
Peaches
Time was once on my side
Lost control
Duchess
Hanging around
Encore 1
Walk on by
Encore 2
All day and all of the night
No more heroes