Το Let Me Know! Festival επέστρεψε για τέταρτη χρονιά στο νέο undeground χώρο που δημιούργησε το θέατρο Χυτήριο για να μας παρουσιάσει δέκα alternative μπάντες και μουσικούς σε δύο ημέρες.
Όσοι δεν έχετε βρεθεί ακόμη στο Χυτήριο, σημειώστε το στην ατζέντα σας. Φυσικά το καλοκαίρι είναι ακόμα καλύτερα, πίνοντας μια δροσερή μπύρα στον ανοιχτό χώρο που διαθέτει, αλλά ταιριάζει και σε όσους αγαπούν τα ζεστά μπαράκια το χειμώνα. Χθες, Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, ο καιρός ήταν αρκετά δροσερός, αλλά πολλοί προτίμησαν να κάτσουν αρκετή ώρα έξω ή να μπαινοβγαίνουν στην underground αίθουσα, πίνοντας το ποτό τους, συζητώντας, τρώγοντας ποπ κορν και χαλαρώνοντας από την ένταση της εβδομάδας.
Η βραδιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 21:00 με τους Birthmark σε pop, electro-rock ρυθμούς. Χαλαρή ατμόσφαιρα, μπροστά σε σχετικά μικρό κι ακόμα λίγο μουδιασμένο κοινό. Πειραγμένα μπιτάκια αντί για drums, αναλογικά synths, κιθάρες και μελωδικά γυναικεία φωνητικά. Συμπαθητική παρουσία οι Birthmark για όσους αγαπούν την electronica. Έμειναν στη σκηνή κάτι λιγότερο από μία ώρα και ζέσταναν την ατμόσφαιρα.
Για όσους ήταν ακόμα μουδιασμένοι φρόντισε η επόμενη μπάντα. Κατά τη διάρκεια της αλλαγής είδαμε ν' ανανεώνεται το ντεκόρ της σκηνής. Φουλάρι στο μικρόφωνο, κουκλάκια στα ηχεία, μαγιό κι εσώρουχα στο πάτωμα, μια ροζ γόβα νούμερο 41, που αργότερα μετατράπηκε σε πένα. Όλα αυτά φυσικά ήταν αμελητέα μπροστά στην εμφάνιση των ίδιων των Sexy Christians. Φούστες, κολλητά ροζ μπλουζάκια, φανταχτερά αξεσουάρ και καπέλα με κέρατα. Η εμφάνισή τους και η θεατρικότητά τους πάνω στη σκηνή άφηνε την rock 'n' roll μουσική τους σε δεύτερη μοίρα. Αεικίνητοι και πολύ κεφάτοι στο όριο της τρέλας, μας άφησαν άφωνους περισσότερο με τα τερτίπια τους και το διαρκές σταυροκόπημά τους παρά με τη μουσική τους.
Σ' αυτό δε βοήθησε και ο ήχος της αίθουσας. Ειδικά στα πρώτα δύο συγκροτήματα δεν ήταν καλός. Ήταν δυνατός, αλλά καθόλου καθαρός με αποτέλεσμα τα πολλά grooves να μετατρέπονται σε βαβούρα. Το σαξόφωνο των Sexy Christians δεν το ακούσαμε ποτέ.
Στην αλλαγή των συγκροτημάτων οι περισσότεροι ανέβαιναν στον κήπο, ο οποίος είχε πλέον γεμίσει από παρέες. Κι εδώ ένιωσα ξανά πως είμαι σε φεστιβάλ κι όχι σε live. Στα live, ακόμα κι όταν συμμετέχουν 3-4 συγκροτήματα, νιώθεις ένα είδος ψυχαναγκασμού να μη χάσεις ούτε τραγούδι, να κοιτάς τη σκηνή, να προσέχεις μη σου χυθεί η μπύρα, να στριμώχνεσαι όρθιος, να μη μετακινείσαι πολύ μη σου πάρουν τη θέση. Στα Φεστιβάλ, ακόμα κι αν είναι μίνι και στην καρδιά της πόλης, ο κόσμος είναι πιο χαλαρός. Κάθεται στο πάτωμα στο χώρο της συναυλίας ή βολεύεται με κάθε δυνατό τρόπο σε κάθε διαθέσιμο χώρο, πίνοντας, τρώγοντας, ακούγοντας μουσική και συζητώντας. Σε γενικές γραμμές, υπάρχει κινητικότητα και χαλαρή διάθεση, είναι σα να δραπετεύεις από τους έντονους ρυθμούς της πόλης κι ας παραμένεις σ' αυτή.
Κάπως έτσι, μετά το σύντομο διάλειμμα υποδεχτήκαμε τους My Drunken Haze που έβαλαν τα πράγματα σε τάξη και πάλι. Τα κουκλάκια των Sexy Christians ήταν ακόμα σκορπισμένα παντού, το ίδιο και η γόβα στην οποία παραπάτησα αρκετές φορές βγάζοντας φωτογραφίες. Πολύ ωραία η εμφάνιση των My Drunken Haze. Μας πέρασαν τη δική τους ατμόσφαιρα μέσα από ένα μίγμα ψυχεδέλειας και αιθέριων φωνητικών συνοδευμένα από garage κιθάρες και εμφάνιση που θύμιζε αρκετά '60s. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, ο ήχος πολύ καλύτερος από πριν κι ο κόσμος το διασκέδαζε. Καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό και η εμφάνισή τους κορυφώθηκε με τη συγκέντρωσή τους γύρω από τον ντράμερ κι ένα υπέροχο κρεσέντο από τα χέρια της τραγουδίστριάς τους στα ντραμς.
Η βραδιά έκλεισε με τους Keep Shelly in Athens που ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τα μεσάνυχτα και κατάφεραν να μας κρατήσουν εκεί με τη μουσική τους, παρόλο που η κούραση της εβδομάδας είχε αρχίσει να μας βαραίνει. Η νοσταλγική electronic downtempo μουσική που υποστηρίζεται από την υπέροχη φωνή της Myrtha προσωπικά μού θύμισε λίγο disco. Υπήρχαν μάλιστα αρκετοί που χόρευαν μπροστά στη σκηνή.
Σε γενικές γραμμές, η πρώτη ημέρα του Let Me Know! Festival δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Υπήρχαν βέβαια και οι εξαιρέσεις του Line up, αλλά τα προβλήματα στον ήχο, πάνω και κάτω από τη σκηνή, τόνισαν περισσότερο τις αδυναμίες. Το κλίμα, ο φιλόξενος χώρος και το χαμογελαστό προσωπικό φυσικά έχουν πάντα θετικό πρόσημο, αλλά πραγματικά ανυπομονώ για τη δεύτερη σημερινή ημέρα.
Όσοι δεν έχετε βρεθεί ακόμη στο Χυτήριο, σημειώστε το στην ατζέντα σας. Φυσικά το καλοκαίρι είναι ακόμα καλύτερα, πίνοντας μια δροσερή μπύρα στον ανοιχτό χώρο που διαθέτει, αλλά ταιριάζει και σε όσους αγαπούν τα ζεστά μπαράκια το χειμώνα. Χθες, Παρασκευή 16 Οκτωβρίου, ο καιρός ήταν αρκετά δροσερός, αλλά πολλοί προτίμησαν να κάτσουν αρκετή ώρα έξω ή να μπαινοβγαίνουν στην underground αίθουσα, πίνοντας το ποτό τους, συζητώντας, τρώγοντας ποπ κορν και χαλαρώνοντας από την ένταση της εβδομάδας.
Η βραδιά ξεκίνησε λίγο μετά τις 21:00 με τους Birthmark σε pop, electro-rock ρυθμούς. Χαλαρή ατμόσφαιρα, μπροστά σε σχετικά μικρό κι ακόμα λίγο μουδιασμένο κοινό. Πειραγμένα μπιτάκια αντί για drums, αναλογικά synths, κιθάρες και μελωδικά γυναικεία φωνητικά. Συμπαθητική παρουσία οι Birthmark για όσους αγαπούν την electronica. Έμειναν στη σκηνή κάτι λιγότερο από μία ώρα και ζέσταναν την ατμόσφαιρα.
Για όσους ήταν ακόμα μουδιασμένοι φρόντισε η επόμενη μπάντα. Κατά τη διάρκεια της αλλαγής είδαμε ν' ανανεώνεται το ντεκόρ της σκηνής. Φουλάρι στο μικρόφωνο, κουκλάκια στα ηχεία, μαγιό κι εσώρουχα στο πάτωμα, μια ροζ γόβα νούμερο 41, που αργότερα μετατράπηκε σε πένα. Όλα αυτά φυσικά ήταν αμελητέα μπροστά στην εμφάνιση των ίδιων των Sexy Christians. Φούστες, κολλητά ροζ μπλουζάκια, φανταχτερά αξεσουάρ και καπέλα με κέρατα. Η εμφάνισή τους και η θεατρικότητά τους πάνω στη σκηνή άφηνε την rock 'n' roll μουσική τους σε δεύτερη μοίρα. Αεικίνητοι και πολύ κεφάτοι στο όριο της τρέλας, μας άφησαν άφωνους περισσότερο με τα τερτίπια τους και το διαρκές σταυροκόπημά τους παρά με τη μουσική τους.
Σ' αυτό δε βοήθησε και ο ήχος της αίθουσας. Ειδικά στα πρώτα δύο συγκροτήματα δεν ήταν καλός. Ήταν δυνατός, αλλά καθόλου καθαρός με αποτέλεσμα τα πολλά grooves να μετατρέπονται σε βαβούρα. Το σαξόφωνο των Sexy Christians δεν το ακούσαμε ποτέ.
Στην αλλαγή των συγκροτημάτων οι περισσότεροι ανέβαιναν στον κήπο, ο οποίος είχε πλέον γεμίσει από παρέες. Κι εδώ ένιωσα ξανά πως είμαι σε φεστιβάλ κι όχι σε live. Στα live, ακόμα κι όταν συμμετέχουν 3-4 συγκροτήματα, νιώθεις ένα είδος ψυχαναγκασμού να μη χάσεις ούτε τραγούδι, να κοιτάς τη σκηνή, να προσέχεις μη σου χυθεί η μπύρα, να στριμώχνεσαι όρθιος, να μη μετακινείσαι πολύ μη σου πάρουν τη θέση. Στα Φεστιβάλ, ακόμα κι αν είναι μίνι και στην καρδιά της πόλης, ο κόσμος είναι πιο χαλαρός. Κάθεται στο πάτωμα στο χώρο της συναυλίας ή βολεύεται με κάθε δυνατό τρόπο σε κάθε διαθέσιμο χώρο, πίνοντας, τρώγοντας, ακούγοντας μουσική και συζητώντας. Σε γενικές γραμμές, υπάρχει κινητικότητα και χαλαρή διάθεση, είναι σα να δραπετεύεις από τους έντονους ρυθμούς της πόλης κι ας παραμένεις σ' αυτή.
Κάπως έτσι, μετά το σύντομο διάλειμμα υποδεχτήκαμε τους My Drunken Haze που έβαλαν τα πράγματα σε τάξη και πάλι. Τα κουκλάκια των Sexy Christians ήταν ακόμα σκορπισμένα παντού, το ίδιο και η γόβα στην οποία παραπάτησα αρκετές φορές βγάζοντας φωτογραφίες. Πολύ ωραία η εμφάνιση των My Drunken Haze. Μας πέρασαν τη δική τους ατμόσφαιρα μέσα από ένα μίγμα ψυχεδέλειας και αιθέριων φωνητικών συνοδευμένα από garage κιθάρες και εμφάνιση που θύμιζε αρκετά '60s. Η αίθουσα ήταν γεμάτη, ο ήχος πολύ καλύτερος από πριν κι ο κόσμος το διασκέδαζε. Καταχειροκροτήθηκαν από το κοινό και η εμφάνισή τους κορυφώθηκε με τη συγκέντρωσή τους γύρω από τον ντράμερ κι ένα υπέροχο κρεσέντο από τα χέρια της τραγουδίστριάς τους στα ντραμς.
Η βραδιά έκλεισε με τους Keep Shelly in Athens που ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τα μεσάνυχτα και κατάφεραν να μας κρατήσουν εκεί με τη μουσική τους, παρόλο που η κούραση της εβδομάδας είχε αρχίσει να μας βαραίνει. Η νοσταλγική electronic downtempo μουσική που υποστηρίζεται από την υπέροχη φωνή της Myrtha προσωπικά μού θύμισε λίγο disco. Υπήρχαν μάλιστα αρκετοί που χόρευαν μπροστά στη σκηνή.
Σε γενικές γραμμές, η πρώτη ημέρα του Let Me Know! Festival δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε. Υπήρχαν βέβαια και οι εξαιρέσεις του Line up, αλλά τα προβλήματα στον ήχο, πάνω και κάτω από τη σκηνή, τόνισαν περισσότερο τις αδυναμίες. Το κλίμα, ο φιλόξενος χώρος και το χαμογελαστό προσωπικό φυσικά έχουν πάντα θετικό πρόσημο, αλλά πραγματικά ανυπομονώ για τη δεύτερη σημερινή ημέρα.