Βράδυ Σαββάτου, λίγο μετά τις δέκα και ο χώρος στο Κύτταρο άρχισε να γεμίζει. Στις 11 και κάτι, τα φώτα χαμήλωσαν, οι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή και όλα έγιναν ΜΠΛΕ. Ένα live εξαιρετικό, το οποίο σκέφτομαι ακόμη έντονα, μία βδομάδα μετά.
Η Τζώρτζια ανέβηκε γεμάτη ενέργεια πάνω στη σκηνή, το δικό της βασίλειο, και στη συνέχεια μας μάγεψε όχι μόνο με τη φωνή της, αλλά και με τη συνολική σκηνική της παρουσία. Με μία φούστα λευκή με τούλι, σαν άλλη μπαλαρίνα, έδωσε με τρόπο ιδιαίτερο το σήμα, για να ξεκινήσει η «παράσταση», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Μία γιορτή άρχισε τότε, με εκείνην αρχηγό κι εμάς να ακολουθούμε, να χορεύουμε, να τραγουδάμε και να ερωτευόμαστε.
Οι ενορχηστρώσεις ήταν πάρα πολύ καλές, δεν τίθεται θέμα αρμονίας και συγχρονισμού. Το βιολί και τα πνευστά έδιναν το ιδιαίτερο στίγμα τους στην έντονη αυτή και παθιασμένη, θα λέγαμε, μουσική των ΜΠΛΕ. Η φωνή αψεγάδιαστη, σαν να την ακούς από τον δίσκο, μάλλον καλύτερη κι από αυτό, με έκταση μεγάλη και τρομερά γυρίσματα. Οι ΜΠΛΕ δεν είναι μπάντα, αλλά είδος, θα έλεγε κάποιος τολμηρός. Η ενέργεια όλων των μουσικών, η οικειότητα με τον κόσμο και η επικοινωνία μας εξέπληξε θετικά. Δεν επρόκειτο για άτομα πάνω και κάτω από τη σκηνή, αλλά για φίλους που μαζεύτηκαν να τραγουδήσουν και να ξεδώσουν, να ξεσπάσουν, να χορέψουν μέχρι τέλους.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας γίνεται ένα είδος ανταλλαγής. Χαρίζεις απλόχερα και εισπράττεις αγάπη και χαμόγελα, ένταση και πάθος. Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό συστατικό της παραμονής των ΜΠΛΕ στο μουσικό στερέωμα και στις καρδιές τόσων θαυμαστών. Ακούσαμε κομμάτια παλαιότερα κι αγαπημένα, όπως τα Φοβάμαι, Κόκκινο φιλί, Μια φορά κι έναν καιρό, Στα μαύρα έχω ντυθεί, Δεν θέλω να μιλάς, Πιάνω φωτιά, Το ίδιο τον Θεό, Κοίταξέ με δυο φορές κι αγαπημένα ξένα, με το Killing in the name of να ξεχωρίζει ως η απάντηση στο σύστημα.
Μετά από είκοσι χρόνια δισκογραφίας, ετοιμάζουν καινούριο δίσκο και μας χάρισαν τρία από τα καινούρια τους κομμάτια, με στοιχεία που συνομιλούν με τα προηγούμενα, καθώς και με άλλα που μας δείχνουν πως μπορούν να εξελίσσονται πατώντας σταθερά. Ένα από τα τρία αυτά κομμάτια, με τίτλο Κοίτα, κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους.
Δύο ώρες και λίγο περισσότερο κράτησε αυτή η μεγάλη γιορτή, που έκανε το Σάββατο ξεχωριστό και πολύ όμορφο. Μία απίστευτα καλή εμφάνιση των ΜΠΛΕ. Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη και φυσικά τον επικείμενο δίσκο τους.
Η Τζώρτζια ανέβηκε γεμάτη ενέργεια πάνω στη σκηνή, το δικό της βασίλειο, και στη συνέχεια μας μάγεψε όχι μόνο με τη φωνή της, αλλά και με τη συνολική σκηνική της παρουσία. Με μία φούστα λευκή με τούλι, σαν άλλη μπαλαρίνα, έδωσε με τρόπο ιδιαίτερο το σήμα, για να ξεκινήσει η «παράσταση», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Μία γιορτή άρχισε τότε, με εκείνην αρχηγό κι εμάς να ακολουθούμε, να χορεύουμε, να τραγουδάμε και να ερωτευόμαστε.
Οι ενορχηστρώσεις ήταν πάρα πολύ καλές, δεν τίθεται θέμα αρμονίας και συγχρονισμού. Το βιολί και τα πνευστά έδιναν το ιδιαίτερο στίγμα τους στην έντονη αυτή και παθιασμένη, θα λέγαμε, μουσική των ΜΠΛΕ. Η φωνή αψεγάδιαστη, σαν να την ακούς από τον δίσκο, μάλλον καλύτερη κι από αυτό, με έκταση μεγάλη και τρομερά γυρίσματα. Οι ΜΠΛΕ δεν είναι μπάντα, αλλά είδος, θα έλεγε κάποιος τολμηρός. Η ενέργεια όλων των μουσικών, η οικειότητα με τον κόσμο και η επικοινωνία μας εξέπληξε θετικά. Δεν επρόκειτο για άτομα πάνω και κάτω από τη σκηνή, αλλά για φίλους που μαζεύτηκαν να τραγουδήσουν και να ξεδώσουν, να ξεσπάσουν, να χορέψουν μέχρι τέλους.
Κατά τη διάρκεια της συναυλίας γίνεται ένα είδος ανταλλαγής. Χαρίζεις απλόχερα και εισπράττεις αγάπη και χαμόγελα, ένταση και πάθος. Ίσως αυτό να είναι και το μυστικό συστατικό της παραμονής των ΜΠΛΕ στο μουσικό στερέωμα και στις καρδιές τόσων θαυμαστών. Ακούσαμε κομμάτια παλαιότερα κι αγαπημένα, όπως τα Φοβάμαι, Κόκκινο φιλί, Μια φορά κι έναν καιρό, Στα μαύρα έχω ντυθεί, Δεν θέλω να μιλάς, Πιάνω φωτιά, Το ίδιο τον Θεό, Κοίταξέ με δυο φορές κι αγαπημένα ξένα, με το Killing in the name of να ξεχωρίζει ως η απάντηση στο σύστημα.
Μετά από είκοσι χρόνια δισκογραφίας, ετοιμάζουν καινούριο δίσκο και μας χάρισαν τρία από τα καινούρια τους κομμάτια, με στοιχεία που συνομιλούν με τα προηγούμενα, καθώς και με άλλα που μας δείχνουν πως μπορούν να εξελίσσονται πατώντας σταθερά. Ένα από τα τρία αυτά κομμάτια, με τίτλο Κοίτα, κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν την εμφάνισή τους.
Δύο ώρες και λίγο περισσότερο κράτησε αυτή η μεγάλη γιορτή, που έκανε το Σάββατο ξεχωριστό και πολύ όμορφο. Μία απίστευτα καλή εμφάνιση των ΜΠΛΕ. Περιμένουμε με ανυπομονησία την επόμενη και φυσικά τον επικείμενο δίσκο τους.
Σχετικό θέμα