Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Δημήτρη Δημόπουλο και το Mix Grill.
Όταν έφτασα στην Πλατεία Νερού ο ήλιος βρισκόταν ακόμα σε ύψος που σε ζέσταινε αρκετά. Σε μία πολύ ζεστή ημέρα έτυχε να απολαύσουμε πολύ σημαντικά ονόματα της εγχώριας ροκ σκηνής. Μια ημέρα – γιορτή για το ελληνικό ροκ. Λίγο μετά τις 19:30, και ενώ δεν υπήρχε πολύς κόσμος στην ουρά για την είσοδο συγκριτικά με τη συναυλία των Μάλαμα-Ιωαννίδη-Μπαλάφα, κατευθύνθηκα προς τη σκηνή, εκεί όπου τέλειωναν την εμφάνισή τους οι Thee Holy Strangers του Αλέξη Καλοφωλιά. Επομένως, λόγω της της αργοπορημένης άφιξής μου στο Φάληρο, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη ούτε για τους Sleepin Pillow, ούτε για τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ζέστη του καυτού ήλιου που δέσποζε στον ουρανό της παραλιακής θα έκανε λιγάκι πιο δύσκολο το έργο των μουσικών.
Μια ζέστη που σχολιάστηκε και από τον Παύλο Παυλίδη ο οποίος βγήκε στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις 20:00 με το κοινό να γίνεται ολοένα και περισσότερο. Μαζί με τους B-Movies προσπάθησαν να χωρέσουν μέσα σε μια ώρα τραγούδια από τον καινούριο δίσκο με τίτλο “Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο” μέχρι και από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών. Αρκετά κεφάτος, μας παρακινούσε να χορέψουμε, να ξεχάσουμε τη ζέστη και να χαθούμε στις ιστορίες του. Θετικό το γεγονός πως αρκετά άτομα από κάτω γνώριζαν τα λόγια από τα καινούρια του κομμάτια. Πολύ δυναμική και η ενορχήστρωση στο «Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι». Με λίγα λόγια, ο Παύλος Παυλίδης ήταν για μια ακόμη φορά φοβερός.
Το ότι οι Villagers of Ioannina City ήταν το δεύτερο όνομα της ημέρας σημαίνει πολλά. Η πορεία που έχουν διασχίσει μέχρι στιγμής στο χρόνο δεν είναι μεγάλη αλλά είναι τόσο έντονη που αν συνεχίσουν με αυτό τον τρόπο, θα αποτελέσουν μεγάλο συγκρότημα για την ελληνική ροκ σκηνή. Φάνηκε πως πολλοί από το κοινό είχαν έρθει για τους V.I.C. οι οποίοι από το ξεκίνημα της συναυλίας τους μέχρι και το τέλος μας είχαν όλους σε εγρήγορση. Η ένταση δεν έπεσε σε καμία στιγμή, νερά και μπύρες βρίσκονταν στο αέρα και όλοι μαζί ενώσαμε τις φωνές μας στα «τραγούδια του βουνού». Όποτε ακουγόταν το κλαρίνο, από κάτω ο κόσμος επευφημούσε. Το stoner rock σε απόλυτη αρμονία με το παραδοσιακό. Οι Ιωαννίτες έδειξαν ξεκάθαρα πως έχουν όλα τα φόντα για να γίνουν μια σπουδαία μπάντα. Παικτικά δεμένοι μεταξύ τους, δίχως κοιλιές στο πρόγραμμά τους, ξεσηκώνοντάς μας συνεχώς. Από την διασκευή στο “Lex Talionis” των Rotting Christ μέχρι και το τελευταίο “Καρακόλια” οι V.I.C. ίδρωσαν τη φανέλα τους αναγκάζοντας και εμάς να κάνουμε το ίδιο. Μέχρι το επόμενο live τους, «άντε ζβάρα τα βουνά, τους δρόμους και τις πλατείες».
Με εμφάνιση 50χρονου αλλά με ψυχή 18χρονου, ο Γιάννης Αγγελάκας έκανε ολόκληρη την Πλατεία Νερού να χοροπηδάει στους ρυθμούς των τραγουδιών του. Όσα λόγια και να γράψει κάποιος για τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό θα περιττεύουν. Ο κόσμος ήταν ήδη ζεσταμένος και πιστεύω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ζέσταμα για να τραγουδήσει κάποιος κομμάτια του Αγγελάκα. Εμφανώς αλλαγμένα τα τραγούδια προς πιο ηλεκτρικό ύφος. Αυτή είναι και μια επιτυχία που καρπώνεται η καινούρια μπάντα, διότι, τρομερός ο Ντίνος Σαδίκης με το μπαγλαμαδάκι του, αλλά μας είχε λείψει το ηλεκτρικό στοιχείο. Το κέφι ανέβαινε συνεχώς μέχρι που ακούστηκε το “Σιγά Μην Κλάψω”. Από εκείνο το σημείο ξεκίνησε η έκσταση. Σπρωξίματα, χοροπηδητά, χέρια στον αέρα και φωνές που λίγο ήθελαν ακόμα για να κλείσουν από την πολλή πίεση. Ο Αγγελάκας απτόητος, ξεσήκωνε όλο το κοινό το οποίο έδινε ό,τι είχε στα τραγούδια. Επίσης, μας άφησε μόνους μας να τραγουδήσουμε την “Ταξιδιάρα Ψυχή” με εκείνον να μας θαυμάζει καπνίζοντας το τσιγάρο του. Τα “Θ’ Ανατέλλω” και “Δωσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη” διατηρούσαν το τέμπο της συναυλίας ενώ ο Αγγελάκας μας αποχαιρέτησε με τη “Γιορτή” αφήνοντας τη μπάντα του στη σκηνή για να κλείσει εκείνη το κομμάτι. Μετά από πολύ καιρό πάντως έλειπε από το setlist το “Δεν Χωράς Πουθενά” που, αν και περίμενα να το ακούσω, δεν μου έλειψε κιόλας. Και αυτό, διότι για μιάμιση ώρα ένιωθα απέραντη ευφορία στο άκουσμα των υπόλοιπων τραγουδιών. Επίσης, ακούστηκε και ένα καινούριο κομμάτι με γρήγορο και ωραίο ρυθμό που χειροκροτήθηκε θερμά. Φαίνεται ο ανοιχτός χώρος να πηγαίνει περισσότερο στον Γιάννη Αγγελάκα ο οποίος δεν έκανε καμία έκπτωση στην εμφάνισή του και τα έδωσε όλα χαρίζοντας σε όλους μας μια αξέχαστη συναυλία.
Όλοι εκείνοι που κατέκλυσαν την Πλατεία Νερού (γύρω στα 10.000 άτομα) πήραν το δρόμο του γυρισμού με ένα μειδίαμα για τα όσα έζησαν το προηγούμενο πεντάωρο, κατά τη διάρκεια του οποίου, παρέλασαν κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα της εγχώριας ροκ σκηνής.
Όταν έφτασα στην Πλατεία Νερού ο ήλιος βρισκόταν ακόμα σε ύψος που σε ζέσταινε αρκετά. Σε μία πολύ ζεστή ημέρα έτυχε να απολαύσουμε πολύ σημαντικά ονόματα της εγχώριας ροκ σκηνής. Μια ημέρα – γιορτή για το ελληνικό ροκ. Λίγο μετά τις 19:30, και ενώ δεν υπήρχε πολύς κόσμος στην ουρά για την είσοδο συγκριτικά με τη συναυλία των Μάλαμα-Ιωαννίδη-Μπαλάφα, κατευθύνθηκα προς τη σκηνή, εκεί όπου τέλειωναν την εμφάνισή τους οι Thee Holy Strangers του Αλέξη Καλοφωλιά. Επομένως, λόγω της της αργοπορημένης άφιξής μου στο Φάληρο, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη ούτε για τους Sleepin Pillow, ούτε για τον Βαγγέλη Μαρκαντώνη. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ζέστη του καυτού ήλιου που δέσποζε στον ουρανό της παραλιακής θα έκανε λιγάκι πιο δύσκολο το έργο των μουσικών.
Μια ζέστη που σχολιάστηκε και από τον Παύλο Παυλίδη ο οποίος βγήκε στη σκηνή λίγα λεπτά μετά τις 20:00 με το κοινό να γίνεται ολοένα και περισσότερο. Μαζί με τους B-Movies προσπάθησαν να χωρέσουν μέσα σε μια ώρα τραγούδια από τον καινούριο δίσκο με τίτλο “Πυρκαγιά Σ’ Ένα Σπιρτόκουτο” μέχρι και από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών. Αρκετά κεφάτος, μας παρακινούσε να χορέψουμε, να ξεχάσουμε τη ζέστη και να χαθούμε στις ιστορίες του. Θετικό το γεγονός πως αρκετά άτομα από κάτω γνώριζαν τα λόγια από τα καινούρια του κομμάτια. Πολύ δυναμική και η ενορχήστρωση στο «Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι». Με λίγα λόγια, ο Παύλος Παυλίδης ήταν για μια ακόμη φορά φοβερός.
Το ότι οι Villagers of Ioannina City ήταν το δεύτερο όνομα της ημέρας σημαίνει πολλά. Η πορεία που έχουν διασχίσει μέχρι στιγμής στο χρόνο δεν είναι μεγάλη αλλά είναι τόσο έντονη που αν συνεχίσουν με αυτό τον τρόπο, θα αποτελέσουν μεγάλο συγκρότημα για την ελληνική ροκ σκηνή. Φάνηκε πως πολλοί από το κοινό είχαν έρθει για τους V.I.C. οι οποίοι από το ξεκίνημα της συναυλίας τους μέχρι και το τέλος μας είχαν όλους σε εγρήγορση. Η ένταση δεν έπεσε σε καμία στιγμή, νερά και μπύρες βρίσκονταν στο αέρα και όλοι μαζί ενώσαμε τις φωνές μας στα «τραγούδια του βουνού». Όποτε ακουγόταν το κλαρίνο, από κάτω ο κόσμος επευφημούσε. Το stoner rock σε απόλυτη αρμονία με το παραδοσιακό. Οι Ιωαννίτες έδειξαν ξεκάθαρα πως έχουν όλα τα φόντα για να γίνουν μια σπουδαία μπάντα. Παικτικά δεμένοι μεταξύ τους, δίχως κοιλιές στο πρόγραμμά τους, ξεσηκώνοντάς μας συνεχώς. Από την διασκευή στο “Lex Talionis” των Rotting Christ μέχρι και το τελευταίο “Καρακόλια” οι V.I.C. ίδρωσαν τη φανέλα τους αναγκάζοντας και εμάς να κάνουμε το ίδιο. Μέχρι το επόμενο live τους, «άντε ζβάρα τα βουνά, τους δρόμους και τις πλατείες».
Με εμφάνιση 50χρονου αλλά με ψυχή 18χρονου, ο Γιάννης Αγγελάκας έκανε ολόκληρη την Πλατεία Νερού να χοροπηδάει στους ρυθμούς των τραγουδιών του. Όσα λόγια και να γράψει κάποιος για τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό θα περιττεύουν. Ο κόσμος ήταν ήδη ζεσταμένος και πιστεύω πως δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ζέσταμα για να τραγουδήσει κάποιος κομμάτια του Αγγελάκα. Εμφανώς αλλαγμένα τα τραγούδια προς πιο ηλεκτρικό ύφος. Αυτή είναι και μια επιτυχία που καρπώνεται η καινούρια μπάντα, διότι, τρομερός ο Ντίνος Σαδίκης με το μπαγλαμαδάκι του, αλλά μας είχε λείψει το ηλεκτρικό στοιχείο. Το κέφι ανέβαινε συνεχώς μέχρι που ακούστηκε το “Σιγά Μην Κλάψω”. Από εκείνο το σημείο ξεκίνησε η έκσταση. Σπρωξίματα, χοροπηδητά, χέρια στον αέρα και φωνές που λίγο ήθελαν ακόμα για να κλείσουν από την πολλή πίεση. Ο Αγγελάκας απτόητος, ξεσήκωνε όλο το κοινό το οποίο έδινε ό,τι είχε στα τραγούδια. Επίσης, μας άφησε μόνους μας να τραγουδήσουμε την “Ταξιδιάρα Ψυχή” με εκείνον να μας θαυμάζει καπνίζοντας το τσιγάρο του. Τα “Θ’ Ανατέλλω” και “Δωσ’ Μου Λίγη Ακόμα Αγάπη” διατηρούσαν το τέμπο της συναυλίας ενώ ο Αγγελάκας μας αποχαιρέτησε με τη “Γιορτή” αφήνοντας τη μπάντα του στη σκηνή για να κλείσει εκείνη το κομμάτι. Μετά από πολύ καιρό πάντως έλειπε από το setlist το “Δεν Χωράς Πουθενά” που, αν και περίμενα να το ακούσω, δεν μου έλειψε κιόλας. Και αυτό, διότι για μιάμιση ώρα ένιωθα απέραντη ευφορία στο άκουσμα των υπόλοιπων τραγουδιών. Επίσης, ακούστηκε και ένα καινούριο κομμάτι με γρήγορο και ωραίο ρυθμό που χειροκροτήθηκε θερμά. Φαίνεται ο ανοιχτός χώρος να πηγαίνει περισσότερο στον Γιάννη Αγγελάκα ο οποίος δεν έκανε καμία έκπτωση στην εμφάνισή του και τα έδωσε όλα χαρίζοντας σε όλους μας μια αξέχαστη συναυλία.
Όλοι εκείνοι που κατέκλυσαν την Πλατεία Νερού (γύρω στα 10.000 άτομα) πήραν το δρόμο του γυρισμού με ένα μειδίαμα για τα όσα έζησαν το προηγούμενο πεντάωρο, κατά τη διάρκεια του οποίου, παρέλασαν κάποια από τα σημαντικότερα ονόματα της εγχώριας ροκ σκηνής.