Ήρθε η ώρα για την κορυφή! Σήμερα παρουσιάζουμε τους δίσκους που ψηφίστηκαν από τους συντάκτες του Mix Grill ως οι δέκα καλύτεροι. Δείτε ποιοι δεν τα κατάφεραν και έμειναν στις θέσεις 11-20 και 21-30.
10. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away (2013)
Ένας επιτυχημένος καλλιτέχνης δύσκολα χρειάζεται να αποδείξει ποιος είναι. Πολλές φορές μάλιστα αδυνατεί, καθώς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Με το ‘Push The Sky Away’ οι Nick Cave & The Bad Seeds μας επιβεβαίωσαν το αυτονόητο. Ο Cave συνέθεσε ένα δίσκο βγαλμένο κατευθείαν από τον πυρήνα του καλλιτεχνικού του κόσμου, αγνοώντας επιδεικτικά τις ανούσιες σειρήνες και αγαπώντας τις μυθικές γοργόνες. Οι μουσικές του νόρμες είναι παρούσες, όπως και η ικανότητά του να αποκόπτει τον ακροατή από την πραγματικότητα. Αυτό δηλώνει άλλωστε και την ταυτότητά του. Εκείνο που κάνει το ‘Push The Sky Away’ ξεχωριστό είναι η αισθαντική εσωτερικότητα που απέχει παρασάγγας από εκείνη τη θρηνητική του ‘Skeleton Tree’. Ένα άλμπουμ με ροή, συνέχεια, εναλλαγές, εφευρετικότητα, συνθετική οξυδέρκεια. Ένα άλμπουμ που ανήκει στα καλύτερα της δεκαετίας. – [Παρασκευή Τόμα]
9. Damon Albarn - Everyday Robots (2014)
Αν και ο Damon Albarn είναι μουσικά ενεργός για πάνω από είκοσι χρόνια, μόλις το 2014 αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο. Γιατί; Ρητορική ερώτηση. Οι πολύωρες ακροάσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι πιθανόν σαν ένας άλλος Δάντης θέλησε να βιώσει την προσωπική του συνθετική κόλαση, να εξαγνιστεί στο καθαρτήριο των διάσπαρτων συνεργασιών για να φτάσει στον δικό του παράδεισο. Παρά τις μελωδικές διακυμάνσεις ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια διάχυτη μελαγχολία. Η πολιτισμική του εμπειρία αποτυπώνεται στις διακειμενικές αναφορές του στον Oscar Wilde, στην αφομοίωση της πρότερης καλλιτεχνικής παράδοσης μέσω του Richard Buckley και στην αποδοχή του μινιμαλισμού με την συγκεκριμένη επιλογή του εξωφύλλου. Ο συνδυασμός όλων αυτών καθορίζει ένα επιτυχημένο άλμπουμ. – [Παρασκευή Τόμα]
8. Adele - 21 (2011)
Όταν έχεις μόλις μπει στην τρίτη δεκαετίας της ζωής σου και ηχογραφείς αυτά τα τραγούδια, τότε κάτι το χαρισματικό έχεις μέσα σου. Δεν ξέρω αν η Adele περίμενε αυτό που θα επακολουθούσε με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της, αλλά αυτό που γνωρίζω είναι πως η Αγγλίδα σε κάθε τραγούδι της μού ξυπνάει τρομερά συναισθήματα. Το ‘21’ είναι ανατριχιαστικό, οι μελωδίες του θα είναι ισόβια χαραγμένες στην ψυχή όσων λάτρεψαν τα κομμάτια του, ενώ η τρομερή φωνή της Adele δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να μην την προσέξεις. Είναι ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις στην Βρετανία από το 2000 και μετά. Είναι ο δίσκος που θέλουμε να ακούμε όταν το έχουμε ανάγκη. Είναι ο δίσκος που θα συγκαταλέγω στους καλύτερους για πάντα. – [Θωμάς Τζίτζης]
7. Arcade Fire – Reflektor (2013)
Το ‘Reflektor’ έχει κάτι διαφορετικό τόσο από το ‘The Suburbs’, όσο και από την υπόλοιπη δισκογραφία του καναδικού συγκροτήματος. Θες το ομώνυμο κομμάτι στο οποίο συμμετέχει ο David Bowie; Θες το disc 2 που περιλαμβάνει soundtrack από το Her, την ταινιάρα του Spike Jonze; Θες το γεγονός ότι συμπαραγωγός είναι ο frontman των LCD Soundsystem, μια επιρροή που γίνεται εμφανής; Θες το artwork του άλμπουμ που «κουμπώνει» άψογα με το μουσικό υλικό; Προσωπικά, από την κυκλοφορία του άλμπουμ δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω ακούσει το απολαυστικά καταθλιπτικό "Afterlife", το electronic και συνάμα ρομαντικό "Supersymmetry" και το ευφυές "Porno",το οποίο άνετα κατατάσσω στη λίστα με τα καλύτερά τους. – [Νάνσυ Πολυδώρου]
6. David Bowie - Blackstar (2016)
Στο 'Blackstar', το δίσκο που εκείνος ήξερε ότι θα είναι ο τελευταίος του, ο Bowie φέρνει στην επιφάνεια τις επιρροές του από την αρχή της μουσικής του ζωής όταν ο ετεροθαλής αδερφός του, Terry Burns, τον μύησε στον κόσμο της τζαζ. Ο μοναδικός και ιδιαίτερος, όμως, Bowie δεν θα μπορούσε απλά να σκαρφιστεί έναν τζαζ δίσκο και να τον παρουσιάσει. Δημιούργησε, λοιπόν ένα νέο είδος, που δεν ισορροπεί απλά μεταξύ της ροκ και της τζαζ, αλλά πατάει σταθερά σε νέα μουσικά πεδία. Γνωρίζοντας ότι αυτό θα είναι το τελευταίο του κληροδότημα, ο Bowie επαναπροσδιορίζεται, όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει, και δημιουργεί την τελευταία του περσόνα: τον αληθινό του εαυτό. Οι στίχοι (“Look up here, I'm in heaven. I've got scars that can't be seen. [] Everybody knows me now”), τα όργανα – ήπια σαξόφωνα παρέα με τραχιές ηλεκτρικές κιθάρες–, και η ερμηνεία του, αποκαλύπτουν την προσωπικότητά του με ένα σχετικά μικρό κόστος: πρέπει να ψάξεις και τη δική σου. – [Ελένη Πεφάνη]
5. The Black Keys - El Camino (2011)
Το ‘El Camino’ των The Black Keys για την δεκαετία που διανύουμε αποτελεί ότι το ‘Nevermind’ των Nirvana για τα 90’s και το ‘White Blood Cells’ των The White Stripes για τα 00’s, δηλαδή το rock άλμπουμ της δεκαετίας έως τώρα. Επίσης αυτές οι τρεις κυκλοφορίες έχουν και κάτι άλλο κοινό, ότι πρόκειται για τα άλμπουμς που καθιέρωσαν εμπορικά και έκαναν γνωστά σε ευρύ κοινό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές τα τρία συγκροτήματα. Αυτά όμως έγιναν χωρίς να χάσουν την μουσική τους ταυτότητα και να απολέσουν την εκτίμηση του ενίοτε ελιτίστικου alternative κοινού.
Συγκεκριμένα, στο ‘El Camino’ το δίδυμο των Dan Auerbach και Patrick Carney, χωρίς να πρωτοτυπούν, αναμιγνύουν τα blues προηγούμενων δεκαετιών που λατρεύουν και στα οποία είχαν εντρυφήσει σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμς τους στα 00’s, με βρώμικες rock κιθάρες βγαλμένες από τα 70’s, έντονους ρυθμούς, κολλητικά ρεφρέν και soul φωνητικά προσφερόμενα όλα σε λουστραρισμένη παραγωγή του Danger Mouse με εξαιρετικό αποτέλεσμα. – [Λεωνίδας Καλμούκος]
4. Arctic Monkeys - AM (2013)
Ίσως είναι ο πιο εμπορικός δίσκος της τελευταίας πενταετίας. Οι ώρες που μονοπώλησε το ελληνικό airplay; Άπειρες… Κυκλοφόρησε το 2013 και ήδη τοποθετείται στην σφαίρα του κλασικού, για κάθε θαυμαστή της εναλλακτικής βρετανικής ροκ μουσικής. Άραγε υπάρχει έστω κι ένας από μας που δεν έχει σιγοτραγουδήσει τους στίχους των “Do I Wanna Know?” και “Why'd You Only Call Me When You're High?”; Που δεν έχει «ερωτευτεί» με το εξαιρετικό “R U Mine?”; Που δεν έχει κολλήσει στην κίνηση των αθηναϊκών δρόμων ακούγοντας το “Arabella”; Αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του Άλεξ Τέρνερ και της παρέας του! Μέσα από το ‘ΑΜ’ κατάφεραν όχι μόνο να παραδώσουν στους, ήδη πολλούς φανατικούς θαυμαστές τους, έναν δίσκο-σταθμό στη μουσική τους διαδρομή αλλά και να διευρύνουν την επιρροή τους πέρα από τα όρια του indie και του alternative! Ωστόσο, επικρατεί αβεβαιότητα για το πότε ακριβώς η παρέα θα μας παραδώσει τελικά το έκτο της LP, μετά το 'ΑM'. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να ακούμε στο repeat τα “Fireside”, “I Wanna Be Yours” και “Snap Out Of It” προσμένοντας τα επόμενα... - [Βαγγέλης Γκρέκο]
3. Arcade Fire - The Suburbs (2010)
Ένα άλμπουμ το οποίο, για να εκτιμηθεί όπως του πρέπει, είναι καλύτερο να ακούγεται από την αρχή έως το τέλος. Αφηγείται μία ή πολλές παράλληλες ιστορίες ζωής, επηρεασμένες από τις παιδικές μνήμες των δημιουργών του και, όπως οι ίδιοι το έχουν περιγράψει, αποτελεί ένα γράμμα από τα προάστια. Έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από το σύνολο σχεδόν του μουσικού τύπου, έχει χαρίσει στους δημιουργούς του πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ των οποίων ένα Grammy, έχει ακουστεί πάρα πολύ, αλλά κυρίως έχει αγαπηθεί βαθύτατα. Τα κομμάτια του δίσκου είναι πραγματικά το ένα καλύτερο από το άλλο, αλλά οι προσωπικές μου αδυναμίες εντοπίζονται στo εκρηκτικό "Ready to Start" και το σκοτεινό "Rococo", ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας να κολλάει στο "Modern Man" και συγκεκριμένα στο στίχο “In line for a number but you don’t understand like a modern man”… – [Στέλλα Σκαμνέλη]
Όταν γράφτηκε αυτός ο δίσκος τα προάστια των ΗΠΑ και του Καναδά, στα οποία μεγάλωσαν ο Win και ο Will Butler, είχαν μεταλλαχθεί σε κάτι λιγότερο περιπετειώδες και πιο βαρετό. Τα ελληνικά προάστια, δηλαδή ουσιαστικά κάθε πόλη της χώρας εκτός της Αθήνας, άντε και του ευρύτερου κέντρου της Θεσσαλονίκης, έχουν μια συγγένεια με αυτά που ενέπνευσαν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Αυτό ίσχυε τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν του 2010, αλλά ακόμα και στη σημερινή εποχή, ίσως λίγο διαφορετικά. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν, μεταξύ πολλών άλλων, οι ατελείωτες ώρες ποδηλάτου, τα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν και η μελαγχολική ματιά όσων είχαν φύγει και επέστρεψαν για μια βόλτα, για να δουν τα μέρη όπου έπαιζαν μικροί. Το ίδιο ισχύει για όλα τα προάστια του κόσμου στα μάτια όσων μεγάλωσαν εκεί.Ο δίσκος αυτός είναι από τη μία το ιδανικό soundtrack μιας, προσωρινής έστω, επιστροφής σε αυτά και από την άλλη η στιγμή που οι Arcade Fire άφησαν πίσω τους τα δικά τους μουσικά «προάστια» για να αναζητήσουν κάτι διαφορετικό. – [Δημήτρης Όρλης]
2. PJ Harvey - Let England Shake (2011)
Παρότι ο δίσκος κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας, δύσκολα θα ξεπεραστεί, καθώς την στιγμάτισε. Ανέκαθεν η PJ Harvey παρουσίαζε στο κοινό της ολοκληρωμένες δουλειές. Το ‘Let England Shake’ όμως έχει κάτι παραπάνω: μουσική μεστότητα, ορχηστρική μαεστρία, γεμάτο ήχο, πολιτικό στίχο, μελωδικά φωνητικά. Κρατάει ένα σταθερό ισοζύγιο ανάμεσα στις πανκ διαθέσεις της νιότης (βλ. ‘This is Love’) και τις soul κοινωνικές αναζητήσεις της ωριμότητας (βλ. ‘Community of Hope’) κι αυτό είναι που τον κάνει ακαταμάχητο. Το ότι ψηφίστηκε από την πλειοψηφία των συντακτών είναι ένδειξη υστεροφημίας που η μουσική διαχρονία θα αποδείξει. – [Παρασκευή Τόμα]
Η δισκογραφική παραγωγή της δεκαετίας που τρέχει φυσικά και έχει να προσφέρει πολλή και καλή μουσική, αλλά πλέον σπανίζουν τα άλμπουμς που μπορείς άφοβα να τα χαρακτηρίσεις ως κλασσικά, δηλαδή εκείνα που θα μείνουν ως σημείο αναφοράς για τις επόμενες μουσικές γενιές και θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στον τομέα τους. Μία από τις λίγες εξαιρέσεις είναι το ‘Let England Shake’, το αριστουργηματικό όγδοο άλμπουμ της PJ Harvey, που κατάφερε να φτάσει, αν όχι να ξεπεράσει, τις σπουδαίες δουλειές που μας χάρισε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Εδώ η Polly διευρύνει ακόμα περισσότερο τα διαθέσιμα εκφραστικά της όπλα, αξιοποιώντας διαφορετικά μουσικά όργανα και τεχνικές (autoharp, σαξόφωνα, sampling) σε σύγκριση με το παρελθόν, ενώ στιχουργικά αγγίζει με συγκλονιστικό, εντελώς προσωπικό τρόπο το μεγάλο θέμα του πόλεμου και των επιπτώσεων του, από τα αιματηρά πεδία μάχης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ως τις μέρες μας. – [Οδυσσέας Παύλου]
1. Daft Punk - Random Access Memories (2013)
Οι Daft Punk είναι πολύ μεγάλο συγκρότημα, ακριβώς γιατί μπορούν να εξαφανίζονται από προσώπου γης για πολλά χρόνια, να εμφανίζονται ξαφνικά με έναν εκπληκτικό δίσκο και να ξαναεξαφανίζονται. Το ‘Random Access Memories’ είναι από τα άλμπουμς που δεν πρόκειται να ξεχαστούν στο πέρασμα των χρόνων. Δεν είναι μόνο το "Get Lucky" που έγινε τεράστια επιτυχία, αλλά ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα μουσικό διαμάντι. Το δίδυμο έκανε τα θαύματά του πίσω από τις κονσόλες και παρουσίασε ντίσκο τραγούδια και όχι μόνο, σε παροντικό χρόνο δημιουργώντας ένα σκηνικό κατάλληλο για χορό, φαντασίωση, συναίσθημα. Αυτό που μετράει είναι ότι ακόμα και σήμερα το ‘Random Access Memories’ ηχεί κάθε φορά με την ίδια απόλαυση όπως την πρώτη φορά. – [Θωμάς Τζίτζης]
Με το ‘Random Access Memories’, οι Daft Punk κατάφεραν κάτι το ξεχωριστό. Βασίστηκαν εξ' ολοκλήρου σε μουσικές φόρμες των 70's και 80's, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ανήκει στη δεκαετία που ζούμε. Οι μελωδίες των κομματιών που έγραψαν θα μπορούσαν να κάνουν αντίστοιχη επιτυχία σε προηγούμενες δεκαετίες. Θα μπορούσες να πιστέψεις ότι όλα αυτά τα τραγούδια είναι διασκευές. Κι όμως δεν είναι... Οι δύο Γάλλοι έγραψαν έναν καταπληκτικό δίσκο, ο οποίος βασίστηκε μεν στο παρελθόν, αλλά κάθε τραγούδι εξελίχθηκε ξεχωριστά και «τραβήχτηκε» με τέτοιο τρόπο, ώστε η διαφορετικότητα και η «φρεσκάδα» του να μη βασίζεται μόνο στις μελωδίες και τις disco φόρμες, αλλά το «ταξιδιάρικο», μελαγχολικό και ανέμελο παίξιμο των πλήκτρων στο τέλος πολλών τραγουδιών.
Το ‘Random Access Memories’ είναι ένα από τα λίγα άλμπουμς της εποχής μας, που μπορεί να σταθεί μαζί με τους κορυφαίους δίσκους των προηγούμενων δεκαετιών, κάτι που πετυχαίνουν πολύ λίγες δισκογραφικές δουλειές της εποχής μας. – [Γιώργος Μπαλιώτης]
10. Nick Cave & The Bad Seeds – Push The Sky Away (2013)
Ένας επιτυχημένος καλλιτέχνης δύσκολα χρειάζεται να αποδείξει ποιος είναι. Πολλές φορές μάλιστα αδυνατεί, καθώς δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Με το ‘Push The Sky Away’ οι Nick Cave & The Bad Seeds μας επιβεβαίωσαν το αυτονόητο. Ο Cave συνέθεσε ένα δίσκο βγαλμένο κατευθείαν από τον πυρήνα του καλλιτεχνικού του κόσμου, αγνοώντας επιδεικτικά τις ανούσιες σειρήνες και αγαπώντας τις μυθικές γοργόνες. Οι μουσικές του νόρμες είναι παρούσες, όπως και η ικανότητά του να αποκόπτει τον ακροατή από την πραγματικότητα. Αυτό δηλώνει άλλωστε και την ταυτότητά του. Εκείνο που κάνει το ‘Push The Sky Away’ ξεχωριστό είναι η αισθαντική εσωτερικότητα που απέχει παρασάγγας από εκείνη τη θρηνητική του ‘Skeleton Tree’. Ένα άλμπουμ με ροή, συνέχεια, εναλλαγές, εφευρετικότητα, συνθετική οξυδέρκεια. Ένα άλμπουμ που ανήκει στα καλύτερα της δεκαετίας. – [Παρασκευή Τόμα]9. Damon Albarn - Everyday Robots (2014)
Αν και ο Damon Albarn είναι μουσικά ενεργός για πάνω από είκοσι χρόνια, μόλις το 2014 αποφάσισε να κυκλοφορήσει τον πρώτο του προσωπικό δίσκο. Γιατί; Ρητορική ερώτηση. Οι πολύωρες ακροάσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι πιθανόν σαν ένας άλλος Δάντης θέλησε να βιώσει την προσωπική του συνθετική κόλαση, να εξαγνιστεί στο καθαρτήριο των διάσπαρτων συνεργασιών για να φτάσει στον δικό του παράδεισο. Παρά τις μελωδικές διακυμάνσεις ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μια διάχυτη μελαγχολία. Η πολιτισμική του εμπειρία αποτυπώνεται στις διακειμενικές αναφορές του στον Oscar Wilde, στην αφομοίωση της πρότερης καλλιτεχνικής παράδοσης μέσω του Richard Buckley και στην αποδοχή του μινιμαλισμού με την συγκεκριμένη επιλογή του εξωφύλλου. Ο συνδυασμός όλων αυτών καθορίζει ένα επιτυχημένο άλμπουμ. – [Παρασκευή Τόμα]8. Adele - 21 (2011)
Όταν έχεις μόλις μπει στην τρίτη δεκαετίας της ζωής σου και ηχογραφείς αυτά τα τραγούδια, τότε κάτι το χαρισματικό έχεις μέσα σου. Δεν ξέρω αν η Adele περίμενε αυτό που θα επακολουθούσε με την κυκλοφορία του δεύτερου άλμπουμ της, αλλά αυτό που γνωρίζω είναι πως η Αγγλίδα σε κάθε τραγούδι της μού ξυπνάει τρομερά συναισθήματα. Το ‘21’ είναι ανατριχιαστικό, οι μελωδίες του θα είναι ισόβια χαραγμένες στην ψυχή όσων λάτρεψαν τα κομμάτια του, ενώ η τρομερή φωνή της Adele δεν σου αφήνει και πολλά περιθώρια για να μην την προσέξεις. Είναι ο δίσκος με τις περισσότερες πωλήσεις στην Βρετανία από το 2000 και μετά. Είναι ο δίσκος που θέλουμε να ακούμε όταν το έχουμε ανάγκη. Είναι ο δίσκος που θα συγκαταλέγω στους καλύτερους για πάντα. – [Θωμάς Τζίτζης]7. Arcade Fire – Reflektor (2013)
Το ‘Reflektor’ έχει κάτι διαφορετικό τόσο από το ‘The Suburbs’, όσο και από την υπόλοιπη δισκογραφία του καναδικού συγκροτήματος. Θες το ομώνυμο κομμάτι στο οποίο συμμετέχει ο David Bowie; Θες το disc 2 που περιλαμβάνει soundtrack από το Her, την ταινιάρα του Spike Jonze; Θες το γεγονός ότι συμπαραγωγός είναι ο frontman των LCD Soundsystem, μια επιρροή που γίνεται εμφανής; Θες το artwork του άλμπουμ που «κουμπώνει» άψογα με το μουσικό υλικό; Προσωπικά, από την κυκλοφορία του άλμπουμ δεν έχει περάσει μέρα που να μην έχω ακούσει το απολαυστικά καταθλιπτικό "Afterlife", το electronic και συνάμα ρομαντικό "Supersymmetry" και το ευφυές "Porno",το οποίο άνετα κατατάσσω στη λίστα με τα καλύτερά τους. – [Νάνσυ Πολυδώρου]6. David Bowie - Blackstar (2016)
Στο 'Blackstar', το δίσκο που εκείνος ήξερε ότι θα είναι ο τελευταίος του, ο Bowie φέρνει στην επιφάνεια τις επιρροές του από την αρχή της μουσικής του ζωής όταν ο ετεροθαλής αδερφός του, Terry Burns, τον μύησε στον κόσμο της τζαζ. Ο μοναδικός και ιδιαίτερος, όμως, Bowie δεν θα μπορούσε απλά να σκαρφιστεί έναν τζαζ δίσκο και να τον παρουσιάσει. Δημιούργησε, λοιπόν ένα νέο είδος, που δεν ισορροπεί απλά μεταξύ της ροκ και της τζαζ, αλλά πατάει σταθερά σε νέα μουσικά πεδία. Γνωρίζοντας ότι αυτό θα είναι το τελευταίο του κληροδότημα, ο Bowie επαναπροσδιορίζεται, όπως μόνο αυτός ξέρει να κάνει, και δημιουργεί την τελευταία του περσόνα: τον αληθινό του εαυτό. Οι στίχοι (“Look up here, I'm in heaven. I've got scars that can't be seen. [] Everybody knows me now”), τα όργανα – ήπια σαξόφωνα παρέα με τραχιές ηλεκτρικές κιθάρες–, και η ερμηνεία του, αποκαλύπτουν την προσωπικότητά του με ένα σχετικά μικρό κόστος: πρέπει να ψάξεις και τη δική σου. – [Ελένη Πεφάνη]5. The Black Keys - El Camino (2011)
Το ‘El Camino’ των The Black Keys για την δεκαετία που διανύουμε αποτελεί ότι το ‘Nevermind’ των Nirvana για τα 90’s και το ‘White Blood Cells’ των The White Stripes για τα 00’s, δηλαδή το rock άλμπουμ της δεκαετίας έως τώρα. Επίσης αυτές οι τρεις κυκλοφορίες έχουν και κάτι άλλο κοινό, ότι πρόκειται για τα άλμπουμς που καθιέρωσαν εμπορικά και έκαναν γνωστά σε ευρύ κοινό σε διαφορετικές χρονικές στιγμές τα τρία συγκροτήματα. Αυτά όμως έγιναν χωρίς να χάσουν την μουσική τους ταυτότητα και να απολέσουν την εκτίμηση του ενίοτε ελιτίστικου alternative κοινού.Συγκεκριμένα, στο ‘El Camino’ το δίδυμο των Dan Auerbach και Patrick Carney, χωρίς να πρωτοτυπούν, αναμιγνύουν τα blues προηγούμενων δεκαετιών που λατρεύουν και στα οποία είχαν εντρυφήσει σε όλα τα προηγούμενα άλμπουμς τους στα 00’s, με βρώμικες rock κιθάρες βγαλμένες από τα 70’s, έντονους ρυθμούς, κολλητικά ρεφρέν και soul φωνητικά προσφερόμενα όλα σε λουστραρισμένη παραγωγή του Danger Mouse με εξαιρετικό αποτέλεσμα. – [Λεωνίδας Καλμούκος]
4. Arctic Monkeys - AM (2013)
Ίσως είναι ο πιο εμπορικός δίσκος της τελευταίας πενταετίας. Οι ώρες που μονοπώλησε το ελληνικό airplay; Άπειρες… Κυκλοφόρησε το 2013 και ήδη τοποθετείται στην σφαίρα του κλασικού, για κάθε θαυμαστή της εναλλακτικής βρετανικής ροκ μουσικής. Άραγε υπάρχει έστω κι ένας από μας που δεν έχει σιγοτραγουδήσει τους στίχους των “Do I Wanna Know?” και “Why'd You Only Call Me When You're High?”; Που δεν έχει «ερωτευτεί» με το εξαιρετικό “R U Mine?”; Που δεν έχει κολλήσει στην κίνηση των αθηναϊκών δρόμων ακούγοντας το “Arabella”; Αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του Άλεξ Τέρνερ και της παρέας του! Μέσα από το ‘ΑΜ’ κατάφεραν όχι μόνο να παραδώσουν στους, ήδη πολλούς φανατικούς θαυμαστές τους, έναν δίσκο-σταθμό στη μουσική τους διαδρομή αλλά και να διευρύνουν την επιρροή τους πέρα από τα όρια του indie και του alternative! Ωστόσο, επικρατεί αβεβαιότητα για το πότε ακριβώς η παρέα θα μας παραδώσει τελικά το έκτο της LP, μετά το 'ΑM'. Μέχρι τότε θα συνεχίσουμε να ακούμε στο repeat τα “Fireside”, “I Wanna Be Yours” και “Snap Out Of It” προσμένοντας τα επόμενα... - [Βαγγέλης Γκρέκο]3. Arcade Fire - The Suburbs (2010)
Ένα άλμπουμ το οποίο, για να εκτιμηθεί όπως του πρέπει, είναι καλύτερο να ακούγεται από την αρχή έως το τέλος. Αφηγείται μία ή πολλές παράλληλες ιστορίες ζωής, επηρεασμένες από τις παιδικές μνήμες των δημιουργών του και, όπως οι ίδιοι το έχουν περιγράψει, αποτελεί ένα γράμμα από τα προάστια. Έχει λάβει εξαιρετικές κριτικές από το σύνολο σχεδόν του μουσικού τύπου, έχει χαρίσει στους δημιουργούς του πολυάριθμα βραβεία, μεταξύ των οποίων ένα Grammy, έχει ακουστεί πάρα πολύ, αλλά κυρίως έχει αγαπηθεί βαθύτατα. Τα κομμάτια του δίσκου είναι πραγματικά το ένα καλύτερο από το άλλο, αλλά οι προσωπικές μου αδυναμίες εντοπίζονται στo εκρηκτικό "Ready to Start" και το σκοτεινό "Rococo", ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει τον εαυτό μου στην ουρά κάποιας δημόσιας υπηρεσίας να κολλάει στο "Modern Man" και συγκεκριμένα στο στίχο “In line for a number but you don’t understand like a modern man”… – [Στέλλα Σκαμνέλη]Όταν γράφτηκε αυτός ο δίσκος τα προάστια των ΗΠΑ και του Καναδά, στα οποία μεγάλωσαν ο Win και ο Will Butler, είχαν μεταλλαχθεί σε κάτι λιγότερο περιπετειώδες και πιο βαρετό. Τα ελληνικά προάστια, δηλαδή ουσιαστικά κάθε πόλη της χώρας εκτός της Αθήνας, άντε και του ευρύτερου κέντρου της Θεσσαλονίκης, έχουν μια συγγένεια με αυτά που ενέπνευσαν το συγκεκριμένο άλμπουμ. Αυτό ίσχυε τόσο στο παρελθόν, όσο και στο παρόν του 2010, αλλά ακόμα και στη σημερινή εποχή, ίσως λίγο διαφορετικά. Και στις δύο περιπτώσεις υπήρχαν, μεταξύ πολλών άλλων, οι ατελείωτες ώρες ποδηλάτου, τα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν και η μελαγχολική ματιά όσων είχαν φύγει και επέστρεψαν για μια βόλτα, για να δουν τα μέρη όπου έπαιζαν μικροί. Το ίδιο ισχύει για όλα τα προάστια του κόσμου στα μάτια όσων μεγάλωσαν εκεί.Ο δίσκος αυτός είναι από τη μία το ιδανικό soundtrack μιας, προσωρινής έστω, επιστροφής σε αυτά και από την άλλη η στιγμή που οι Arcade Fire άφησαν πίσω τους τα δικά τους μουσικά «προάστια» για να αναζητήσουν κάτι διαφορετικό. – [Δημήτρης Όρλης]
2. PJ Harvey - Let England Shake (2011)
Παρότι ο δίσκος κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας, δύσκολα θα ξεπεραστεί, καθώς την στιγμάτισε. Ανέκαθεν η PJ Harvey παρουσίαζε στο κοινό της ολοκληρωμένες δουλειές. Το ‘Let England Shake’ όμως έχει κάτι παραπάνω: μουσική μεστότητα, ορχηστρική μαεστρία, γεμάτο ήχο, πολιτικό στίχο, μελωδικά φωνητικά. Κρατάει ένα σταθερό ισοζύγιο ανάμεσα στις πανκ διαθέσεις της νιότης (βλ. ‘This is Love’) και τις soul κοινωνικές αναζητήσεις της ωριμότητας (βλ. ‘Community of Hope’) κι αυτό είναι που τον κάνει ακαταμάχητο. Το ότι ψηφίστηκε από την πλειοψηφία των συντακτών είναι ένδειξη υστεροφημίας που η μουσική διαχρονία θα αποδείξει. – [Παρασκευή Τόμα]
Η δισκογραφική παραγωγή της δεκαετίας που τρέχει φυσικά και έχει να προσφέρει πολλή και καλή μουσική, αλλά πλέον σπανίζουν τα άλμπουμς που μπορείς άφοβα να τα χαρακτηρίσεις ως κλασσικά, δηλαδή εκείνα που θα μείνουν ως σημείο αναφοράς για τις επόμενες μουσικές γενιές και θα επηρεάσουν τις εξελίξεις στον τομέα τους. Μία από τις λίγες εξαιρέσεις είναι το ‘Let England Shake’, το αριστουργηματικό όγδοο άλμπουμ της PJ Harvey, που κατάφερε να φτάσει, αν όχι να ξεπεράσει, τις σπουδαίες δουλειές που μας χάρισε τις δύο προηγούμενες δεκαετίες. Εδώ η Polly διευρύνει ακόμα περισσότερο τα διαθέσιμα εκφραστικά της όπλα, αξιοποιώντας διαφορετικά μουσικά όργανα και τεχνικές (autoharp, σαξόφωνα, sampling) σε σύγκριση με το παρελθόν, ενώ στιχουργικά αγγίζει με συγκλονιστικό, εντελώς προσωπικό τρόπο το μεγάλο θέμα του πόλεμου και των επιπτώσεων του, από τα αιματηρά πεδία μάχης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου ως τις μέρες μας. – [Οδυσσέας Παύλου]
1. Daft Punk - Random Access Memories (2013)
Οι Daft Punk είναι πολύ μεγάλο συγκρότημα, ακριβώς γιατί μπορούν να εξαφανίζονται από προσώπου γης για πολλά χρόνια, να εμφανίζονται ξαφνικά με έναν εκπληκτικό δίσκο και να ξαναεξαφανίζονται. Το ‘Random Access Memories’ είναι από τα άλμπουμς που δεν πρόκειται να ξεχαστούν στο πέρασμα των χρόνων. Δεν είναι μόνο το "Get Lucky" που έγινε τεράστια επιτυχία, αλλά ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα μουσικό διαμάντι. Το δίδυμο έκανε τα θαύματά του πίσω από τις κονσόλες και παρουσίασε ντίσκο τραγούδια και όχι μόνο, σε παροντικό χρόνο δημιουργώντας ένα σκηνικό κατάλληλο για χορό, φαντασίωση, συναίσθημα. Αυτό που μετράει είναι ότι ακόμα και σήμερα το ‘Random Access Memories’ ηχεί κάθε φορά με την ίδια απόλαυση όπως την πρώτη φορά. – [Θωμάς Τζίτζης]
Με το ‘Random Access Memories’, οι Daft Punk κατάφεραν κάτι το ξεχωριστό. Βασίστηκαν εξ' ολοκλήρου σε μουσικές φόρμες των 70's και 80's, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ανήκει στη δεκαετία που ζούμε. Οι μελωδίες των κομματιών που έγραψαν θα μπορούσαν να κάνουν αντίστοιχη επιτυχία σε προηγούμενες δεκαετίες. Θα μπορούσες να πιστέψεις ότι όλα αυτά τα τραγούδια είναι διασκευές. Κι όμως δεν είναι... Οι δύο Γάλλοι έγραψαν έναν καταπληκτικό δίσκο, ο οποίος βασίστηκε μεν στο παρελθόν, αλλά κάθε τραγούδι εξελίχθηκε ξεχωριστά και «τραβήχτηκε» με τέτοιο τρόπο, ώστε η διαφορετικότητα και η «φρεσκάδα» του να μη βασίζεται μόνο στις μελωδίες και τις disco φόρμες, αλλά το «ταξιδιάρικο», μελαγχολικό και ανέμελο παίξιμο των πλήκτρων στο τέλος πολλών τραγουδιών.
Το ‘Random Access Memories’ είναι ένα από τα λίγα άλμπουμς της εποχής μας, που μπορεί να σταθεί μαζί με τους κορυφαίους δίσκους των προηγούμενων δεκαετιών, κάτι που πετυχαίνουν πολύ λίγες δισκογραφικές δουλειές της εποχής μας. – [Γιώργος Μπαλιώτης]