Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης από κάποια μεγάλη σκηνή το τελευταίο διάστημα και νομίζω πως η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του.
«Φωνές των ποιητών». Βλέποντας τον τίτλο της παράστασης μου δημιουργήθηκε η απορία: «άραγε ποιους ποιητές να επέλεξε;» - για να λάβω την απάντησή του τη Δευτέρα το βράδυ: «άνθρωποι που τους θεωρώ εγώ ποιητές ή που είναι ήδη».
Μπαίνοντας στην ασφυκτικά γεμάτη κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου έβλεπες στα αριστερά το πιάνο του Γιώργου Θεοδωρόπουλου, δίπλα του το βιολί και το καχόν της Μαίρης Μπρόζη και απέναντι το άλλο πιάνο του Ανδρέα Αποστόλου με μια θέση κενή ανάμεσά τους, εκείνη του Βασίλη. Με τις πρώτες νότες από το βιολί και την εισαγωγή από τη «Σφεντόνα» ένιωθες ότι μπαίνεις σ’ ένα μαγικό χώρο με ανθρώπους ξεχωριστούς, όπως ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Καββαδίας, ο Αλκαίος, ο Θεοδωράκης, ο Ελευθερίου, μαζί με το Μάνο Λοΐζο και το Νικόλα Άσιμο, όλοι τους να έρχονται και να φεύγουν....
Από την «Πρώτη Μαΐου», το «Ποιος τη ζωή μου», το «William George Allum» και τις «Μικρές Νοθείες» παρέα με τον «Μπαγάσα», του αυστηρώς ποιητικού πρώτου μέρους μέχρι την «Τυφλόμυγα», το «Φρόνιμα κούκλα μου», το «Βράδυ Σαββάτου» και το «Σ’ αγαπώ να προσέχεις» του πιο μουσικού δεύτερου μέρους ήταν μερικά μόνο από τα όσα ακούσαμε το βράδυ αυτό.
Κάθε επιλογή τραγουδιού - ποιήματος ήταν μοναδική και μπορούσε ν' απαγγελθεί και χωρίς να υπάρχει κάποιο μουσικό όργανο όπως και το αντίστροφο, γι' αυτό και η σύμπραξη αυτή ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία στιγμή θα διάλεγα την αισθαντική ερμηνεία του Βασίλη στο διαχρονικό "Σ' ακολουθώ" του Μάνου Λοΐζου, μια στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει ασυναίσθητα προς τον ουρανό. Τελευταία επιλογή ήταν το δικό μου αγαπημένο «Οι ψυχές και οι αγάπες» σε μια στιγμή από τις πολλές που η φωνή μας ενώθηκε με τη φωνή του Βασίλη και τα συναισθήματά μας πλημμύρισαν το χώρο.
Αφού χαιρέτησαν όλοι μαζί έφυγαν για λίγο, επιστρέφοντας μέσα σε αποθέωση, για το encore με τον «Γουΐλι, τον μαύρο θερμαστή» για να συνεχίσει με το «Από μένα το Βασίλη» και να βάλει την τελική του νότα με το μοναδικό «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» με τη συγκινησιακή φόρτιση του Βασίλη να είναι έντονη και εμφανής.
Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν όλα όσα νιώθεις και μέτρησα πολλές το βράδυ εκείνο. Πηγαίνετε έστω μια Δευτέρα να τους δείτε και να τα τους ακούσετε γιατί οι φωνές των ποιητών αγκαλιάζουν τη ψυχή σας και είναι υπέροχες!
Μαζί του οι:
Πιάνο: Ανδρέας Αποστόλου, Γιώργος Θεοδωρόπουλος
Βιολί – τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Τσεσμετζή.
«Φωνές των ποιητών». Βλέποντας τον τίτλο της παράστασης μου δημιουργήθηκε η απορία: «άραγε ποιους ποιητές να επέλεξε;» - για να λάβω την απάντησή του τη Δευτέρα το βράδυ: «άνθρωποι που τους θεωρώ εγώ ποιητές ή που είναι ήδη».
Μπαίνοντας στην ασφυκτικά γεμάτη κεντρική σκηνή του Σταυρού του Νότου έβλεπες στα αριστερά το πιάνο του Γιώργου Θεοδωρόπουλου, δίπλα του το βιολί και το καχόν της Μαίρης Μπρόζη και απέναντι το άλλο πιάνο του Ανδρέα Αποστόλου με μια θέση κενή ανάμεσά τους, εκείνη του Βασίλη. Με τις πρώτες νότες από το βιολί και την εισαγωγή από τη «Σφεντόνα» ένιωθες ότι μπαίνεις σ’ ένα μαγικό χώρο με ανθρώπους ξεχωριστούς, όπως ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Καββαδίας, ο Αλκαίος, ο Θεοδωράκης, ο Ελευθερίου, μαζί με το Μάνο Λοΐζο και το Νικόλα Άσιμο, όλοι τους να έρχονται και να φεύγουν....
Από την «Πρώτη Μαΐου», το «Ποιος τη ζωή μου», το «William George Allum» και τις «Μικρές Νοθείες» παρέα με τον «Μπαγάσα», του αυστηρώς ποιητικού πρώτου μέρους μέχρι την «Τυφλόμυγα», το «Φρόνιμα κούκλα μου», το «Βράδυ Σαββάτου» και το «Σ’ αγαπώ να προσέχεις» του πιο μουσικού δεύτερου μέρους ήταν μερικά μόνο από τα όσα ακούσαμε το βράδυ αυτό.
Κάθε επιλογή τραγουδιού - ποιήματος ήταν μοναδική και μπορούσε ν' απαγγελθεί και χωρίς να υπάρχει κάποιο μουσικό όργανο όπως και το αντίστροφο, γι' αυτό και η σύμπραξη αυτή ήταν πραγματικά ξεχωριστή. Αν έπρεπε να ξεχωρίσω μία στιγμή θα διάλεγα την αισθαντική ερμηνεία του Βασίλη στο διαχρονικό "Σ' ακολουθώ" του Μάνου Λοΐζου, μια στιγμή που έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει ασυναίσθητα προς τον ουρανό. Τελευταία επιλογή ήταν το δικό μου αγαπημένο «Οι ψυχές και οι αγάπες» σε μια στιγμή από τις πολλές που η φωνή μας ενώθηκε με τη φωνή του Βασίλη και τα συναισθήματά μας πλημμύρισαν το χώρο.
Αφού χαιρέτησαν όλοι μαζί έφυγαν για λίγο, επιστρέφοντας μέσα σε αποθέωση, για το encore με τον «Γουΐλι, τον μαύρο θερμαστή» για να συνεχίσει με το «Από μένα το Βασίλη» και να βάλει την τελική του νότα με το μοναδικό «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ» με τη συγκινησιακή φόρτιση του Βασίλη να είναι έντονη και εμφανής.
Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν όλα όσα νιώθεις και μέτρησα πολλές το βράδυ εκείνο. Πηγαίνετε έστω μια Δευτέρα να τους δείτε και να τα τους ακούσετε γιατί οι φωνές των ποιητών αγκαλιάζουν τη ψυχή σας και είναι υπέροχες!
Μαζί του οι:
Πιάνο: Ανδρέας Αποστόλου, Γιώργος Θεοδωρόπουλος
Βιολί – τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη
*Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Τσεσμετζή.
Σχετικό θέμα