Η Γιώτα Νέγκα στο Σταυρό του Νότου Plus

Γράφει η Αντωνία Κουμαντάνη


Η Γιώτα Νέγκα ολοκλήρωσε την προτελευταία της παράσταση -"Τα τραγούδια που λες"- στο Σταυρό του Νότου Plus, με ένα πρόγραμμα βαθιά προσωπικό και κινούμενο ανάμεσα σε δύο άξονες, τη μνήμη και το σήμερα. Μας ερμήνευσε μέσα σε ένα τρίωρο όλα όσα είναι η ίδια, τις συνεργασίες της που την προίκισαν, τις αναμνήσεις του παρελθόντος, τα πρώτα της βήματα και όσα η ίδια λαχταρά να κάνει. Ας πάμε λοιπόν στα εν προκειμένω, που έχουν και ιδιαίτερο ενδιαφέρον...

Το πρώτο μέρος της παράστασης κι ενώ ο χώρος του Plus ήταν γεμάτος - όχι ασφυκτικά, αλλά γεμάτος- ξεκίνησε στις 23:00 ακριβώς. Η Γιώτα Νέγκα με το γνωστό βελούδινό της σακάκι, είχε επιβλητική όχι μόνο παρουσία, αλλά και ερμηνεία. Τραγούδια μεγάλων συνθετών του παρελθόντος, έσμιξαν με την "προίκα" της ερμηνεύτριας, τον Θέμη Καραμουρατίδη, Οδυσσέα Ιωάννου, Σταμάτη Κραουνάκη, Παναγιώτη Καλατζόπουλο κ.α. Το υπέροχο τραγούδι της Χαρούλας Αλεξίου "Οι δικοί μου ξένοι" πλησίασε το ολοκαίνουριο "Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι" αλλά και το "Έχω άνθρωπο". Το αριστουργηματικό "Νυν και αεί" του Ξαρχάκου έσμιξε με το "Και καλά κάνω", αλλά και το "Αν πεθάνει μια αγάπη" του Νικολόπουλου με το "Σ' εσένα τρέχω". Ενώ ο Κραουνάκης με το "Να 'ρθει μια θάλασσα" μας υπενθύμισε ότι "Ποτέ δε θα μπω σ' άλλο σώμα". Προς το τέλος του προγράμματος "Οι πρώτες λέξεις" -γνωστές πια από το Μάλαμα- συναντήθηκαν ανέλπιστα ευχάριστα με το "Nature boy"! Τέλος δεν μπορούσε να μην τραγουδήσει "Με τα μάτια κλειστά" στον παρόντα Π.Καλατζόπουλο και να κατέβει απ' τη σκηνή για το πρώτο διάλειμμα με το εμβληματικό "Έλα σε μένα" του Χατζιδάκι.

Το δεύτερο μέρος της παράστασης ήταν κυρίως λαϊκό, αλλά εξίσου δυνατό με το πρώτο -ίσως και πιο δυνατό κατά τη γνώμη μου, αφού εδώ φάνηκαν ακόμη περισσότερο οι άψογες φωνητικές της ικανότητες, η έκτασή της, αλλά και το πόσο η Γιώτα Νέγκα δουλεύει πάνω στη φωνή της. Αυτό είναι εν τέλει που σε ακουμπάει στην ίδια, οι άρτιες εκτελέσεις της -παρά το συναίσθημα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι- και σε κάνουν να αναρωτιέσαι πώς μπορεί να μη χάνει ούτε νότα! Γι'αυτόν το λόγο τη θεωρώ μεγάλη ερμηνεύτρια και πιστεύω πως έχει να μας προσφέρει πολλά ακόμη! Και σ'αυτό το δεύτερο μέρος, ακούσαμε τραγούδια μεγάλα, όπως: "Το βουνό", "Το πεπρωμένο", "Όνομα δισύλλαβο", "Το βενζινάδικο", "Το παράπονο", "Της ξενιτιάς", "Πες πως μ'αντάμωσες", "Μα πού να πάω", "Τ'αγριολούλουδο", "Κάπου νυχτώνει" κ.α. Ιδιαίτερα ξεχώρισα τα: "Η ζωή μου όλη" και το "Αλοίμονο" -αφού η έκτασή της σ'αυτά ήταν μοναδική- αλλά και "Τις πεθαμένες καλησπέρες" και το "Όταν έχω εσένα"(ως encore) τραγουδισμένα αξέχαστα από το Δημήτρη Μητροπάνο! Ασφαλώς και είπε ακόμη: "Τα τραγούδια που λες", "Το δίκιο μου" και επειδή το 'χει γρουσουζιά να μην τελειώνει όπως αρχίζει, ερμήνευσε ξανά για τελευταίο καληνύχτα ως encore το "Δε με κρατάει ό,τι θυμάμαι".

Παρατηρεί λοιπόν κανείς, από το εύρος των μουσικών επιλογών, την ευκολία που έχει η Γιώτα Νέγκα να μεταπηδά από το ένα είδος στο άλλο. Είναι σημαντικό όμως να τονίσουμε, πέρα από τις ερμηνευτικές της ικανότητες, την ταπεινότητα και την ευγένειά της επί σκηνής, χαρακτηριστικά που κατά τη γνώμη μου συνιστούν την υπόσταση του καλλιτέχνη και δεν πρέπει να μένουν απαρατήρητα!

Τέλος θα ήθελα να αναφερθώ στην ενορχήστρωση των κομματιών και στους πολύ καλούς μουσικούς, που έδωσαν ένα πολύ όμορφο τεχνικό αποτέλεσμα στο σύνολο της παράστασης. Οι ιδιαιτερότητες κάθε μουσικού οργάνου έφταναν στο αυτί του θεατή (ξεχώρισα τον Νίκο Κατσίκη στο μπουζούκι), αλλά και το δέσιμο του μπουζούκιου με το βιολί ήταν αρκετά ενδιαφέρον. Θεωρώ λοιπόν, πως η Γιώτα Νέγκα πέρα από την πιο "προσωπική" της εμφάνιση στο χώρο του Plus, έδωσε και μία από τις καλύτερές της παραστάσεις!


Γράγει η Άννα Παπαδάκη


Οι εμφανίσεις της Γιώτας Νέγκα στο  Σταυρό του Νότου Plus είναι μία από τις καλύτερες επιλογές που έχει κανείς ένα βράδυ Σαββάτου. Εμφανίσεις που επιβεβαιώνουν για ακόμη μία φορά πως η Γιώτα Νέγκα βρίσκεται μέσα στην πεντάδα με τις καλύτερες ερμηνεύτριες, λαϊκές και μη, που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Ας μου επιτραπεί να της δώσω μία από τις υψηλότερες θέσεις μέσα στην πεντάδα αυτήν. Στις εμφανίσεις της ακούμε τραγούδια αγαπημένα της, κρυμμένα, και μνήμες που φέρνει στο φως. Παρακολουθούμε μία κατάθεση ψυχής εκφρασμένη μέσα από τα τραγούδια που λέει. Ένα πρώτο μέρος με κομμάτια διαφορετικά από αυτά που την έχουμε συνηθίσει. Κομμάτια που καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος από την jazz (Nature Boy) ως τη λαϊκή μουσική και της δίνουν το ελεύθερο να εξαπλώσει τις φωνητικές της ικανότητες.


Κι ένα δεύτερο μέρος, έντονα ρυθμικό με το μπουζούκι να πρωταγωνιστεί. Εκεί συγκλονίζει πραγματικά η ερμηνεία της στο "Αλοίμονο" του Δημήτρη Μητροπάνου, που ελάχιστα διέφερε με τη δική του, κάτι ασυνήθιστο ως ακατόρθωτο για αυτόν τον τόσο μεγάλο μουσικό.
Με φωνή στεντόρεια και χροιά που σε ανατριχιάζει, ειδικά στις χαμηλές νότες, μιλά στην καρδιά του καθενός ξεχωριστά. Αν μπορούσα να παρομοιάσω τη Γιώτα Νέγκα με κάτι, αυτό θα ήταν μία χορδή που πάλλεται εντόνως απόλυτα μέσα στον ρυθμό, χωρίς να αποκλίνει δευτερόλεπτο. Η Γιώτα Νέγκα είναι η ίδια μουσική. Ο τρόπος που ερμηνεύει, που κινείται, που επικοινωνεί, είναι γοητευτικός. Προκαλεί δέος, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζει τα κομμάτια, το κοινό, τους μουσικούς, τον καθένα μας ξεχωριστά με σεβασμό και αγάπη. Μία μεγάλη προσωπικότητα που εκφράζεται με ταπεινότητα και αν βρεθεί στον δρόμο σου, κολλάς.

Η ενορχήστρωση, πολύ ενδιαφέρουσα, με τα έγχορδα να έχουν τον πρώτο λόγο. Ο διάλογος του βιολιού, του μπάσου και του μπουζουκιού ήταν εντυπωσιακός. Αυτό που την χαρακτηρίζει είναι η απόλυτη αρμονία.  Ήχος γεμάτος, χωρίς υπερβολές και χωρίς εκπτώσεις σε σχέση με την ενορχήστρωση του δίσκου. Τα κομμάτια της ήταν ίδια. Όμως και τα κομμάτια άλλων, καθώς και οι διασκευές, ερμηνεύτηκαν εξαιρετικά και το όποιο διαφορετικό σημείο δεν μας ξένισε.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να κοιτώ αποσβολωμένη προς τη σκηνή. Έφυγα από το Σταυρό του Νότου πιο ολοκληρωμένη. Σπεύσατε!