Η Loreena McKennitt ολοκλήρωσε την περιοδεία της στην Ευρώπη. Μία περιοδεία λιτή, χωρίς πολυμελή μπάντα όπως μας συνηθίζει. Τελευταίος σταθμός ήταν η Γαλλία, για τις εκδηλώσεις μνήμης λόγω της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη Μάχη του Βίμι Ριτζ. Εκεί έπαιξε το "Dante's Prayer" ενώ στη σκηνή ήταν μαζί της μόνο η Caroline Lavelle στο τσέλο και ο Brian Hughes στις κιθάρες. Αυτή η μινιμαλιστική προσέγγιση στα τραγούδια της έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια, δίνοντας έμφαση στην ερμηνεία της. Εμείς είχαμε την τύχη να τη δούμε από κοντά στο κομμάτι της περιοδείας της που πέρασε από την Ιταλία και πιο συγκεκριμένα από την πρωτεύουσα της αναγέννησης, τη Φλωρεντία στις 27 Μαρτίου.
Η αμεσότητα της συγκεκριμένης περιοδείας έδινε τη δυνατότητα στη Loreena σε κάποιες παραστάσεις να κάνει διάλογο με το κοινό. Αυτό το κομμάτι της παράστασης δεν είχε συμπεριληφθεί στην ευρωπαϊκή περιοδεία. Ωστόσο, ακόμα και χωρίς αυτή τη διαδραστική ενότητα, η Loreena βρισκόταν ανάμεσα στην άρπα και το πιάνο της, ενώ όταν δεν τραγουδούσε μοιραζόταν ιστορίες από τα ταξίδια της στα οποία ακολουθεί τα χνάρια των Κελτών.
Ακούγοντάς τη στους δίσκους έχεις στο μυαλό σου μία απόμακρη φιγούρα βγαλμένη από παραμύθια. Όμως στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: είναι πολύ προσιτή και σου δίνει την αίσθηση ότι την ξέρεις χρόνια. Περιγράφοντας τις αναμνήσεις και τις πηγές της έμπνευσής της, ήταν συνέχεια χαμογελαστή. Μιλάει βέβαια ψιθυριστά. Η τσελίστρια Caroline Lavelle από την άλλη στα live είναι ξυπόλητη και αιθέρια. Στην αριστερή μεριά της σκηνής, ο κιθαρίστας Brian Hughes είναι μετρημένος, θυμίζοντας δάσκαλο σε ωδείο.
Το setlist της συναυλίας στη Φλωρεντία είχε τα κλασσικά "Lady Of Sharlott" και "Bonny Portmore" αλλά και τη διασκευή της στο Ιρλανδικό "The Wind That Shakes the Barley" από τον πρόσφατο δίσκο της με τον ομώνυμο τίτλο. Η εκτέλεση του "Bonny Swans" είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς ο Brian Hughes είχε ένα ούτι στερεωμένο σε μία βάση μπροστά του αλλά και την ηλεκτρική του κιθάρα στα χέρια. Οπότε, έπαιζε μία την κιθάρα και μία το ούτι για να κρατήσει το ρυθμό. Στην κορύφωση αυτοσχεδίαζαν εναλλάξ με την Caroline, σαν να κάνει διάλογο η κιθάρα με το τσέλο. Σε αρκετά τραγούδια για να είναι πιο γεμάτος ο ήχος η κιθάρα έστρωνε ένα ηχητικό χαλί στο οποίο πάταγε πάνω η Loreena και η Caroline Lavelle με το τσέλο της ή με το μπαντονεόν.
Η Loreena υποσχέθηκε στο κοινό έναν καινούριο δίσκο μέσα στην άνοιξη του 2018, απ' τον οποίο μας έδωσε μια γεύση με το "Morrison's Jig". Οι ξεκοκκαλισμένες εκτελέσεις των "All Souls Night" και "Mummer's dance" διατηρούσαν το παγανιστικό στοιχείο τους παρόλο που δεν είχαν τις διαστάσεις που δίνει μία πολυμελής μπάντα. Οι εικόνες που είχε η μουσικοσυνθέτης ως επιβάτης του Υπερσιβηρικού διαβάζοντας την «Κόλαση του Δάντη» ξεπρόβαλαν στο "Dante's Prayer", ενώ το μυστηριακό "The Old Ways" που ακολούθησε ενθουσίασε τους παρευρισκόμενους.
Αν και η μουσική της έχει σαν βάση το Κέλτικο στοιχείο, πολλές συνθέσεις της είναι εμπλουτισμένες με μεσογειακά και ανατολίτικα στοιχεία. Επίσης, έχει μελοποιήσει ποιήματα όπως το "Stolen Child" που είχε συμπεριληφθεί στο βασικό κορμό του setlist. Είναι εντυπωσιακό ότι παρά την ηλικία της η φωνή της διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Έχει γίνει λίγο πιο χαμηλή σε έκταση αλλά παράλληλα πιο ζεστή. Έτσι το "Dark Night of The Soul", στο οποίο συμμετείχε στα δεύτερα φωνητικά η Lavelle, ήταν πιο έντονο και λυρικό.
Η παράδοση των Κελτών ήταν προφορική και τα στοιχεία που υπάρχουν είναι νεότερα χρονολογικά, περίπου στο 200 μ.Χ. Η Loreena μπορεί να μη συνεχίζει την προφορική αυτή παράδοση, καθώς οι εποχές είναι εντελώς διαφορετικές. Όμως για δύο ώρες κάθε βράδυ γίνεται οδηγός των θεατών σε ένα ταξίδι από τον Καναδά και την Ιρλανδία ως το δρόμο του Μεταξιού, ακολουθώντας τις περιπλανήσεις των Κελτών.
Όταν περιοδεύει με μεγάλη κομπανία οι συνθέσεις της βάφονται με πιο βαθιά χρώματα. Η λιτή ενορχήστρωση των τραγουδιών, ωστόσο, έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορετική επικοινωνία μεταξύ των επί σκηνής μουσικών καθώς είναι πιο εκτεθειμένοι στον θεατή. Στις ζωντανές εμφανίσεις της Καναδής τραγουδοποιού βιώνεις τα πρωτόγονα συναισθήματα εσωτερικής αναζήτησης που προκαλεί η μουσική της, το απροσδόκητο χιούμορ της αλλά και τους χαρισματικούς μουσικούς που την πλαισιώνουν.
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]
Η αμεσότητα της συγκεκριμένης περιοδείας έδινε τη δυνατότητα στη Loreena σε κάποιες παραστάσεις να κάνει διάλογο με το κοινό. Αυτό το κομμάτι της παράστασης δεν είχε συμπεριληφθεί στην ευρωπαϊκή περιοδεία. Ωστόσο, ακόμα και χωρίς αυτή τη διαδραστική ενότητα, η Loreena βρισκόταν ανάμεσα στην άρπα και το πιάνο της, ενώ όταν δεν τραγουδούσε μοιραζόταν ιστορίες από τα ταξίδια της στα οποία ακολουθεί τα χνάρια των Κελτών.
Ακούγοντάς τη στους δίσκους έχεις στο μυαλό σου μία απόμακρη φιγούρα βγαλμένη από παραμύθια. Όμως στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: είναι πολύ προσιτή και σου δίνει την αίσθηση ότι την ξέρεις χρόνια. Περιγράφοντας τις αναμνήσεις και τις πηγές της έμπνευσής της, ήταν συνέχεια χαμογελαστή. Μιλάει βέβαια ψιθυριστά. Η τσελίστρια Caroline Lavelle από την άλλη στα live είναι ξυπόλητη και αιθέρια. Στην αριστερή μεριά της σκηνής, ο κιθαρίστας Brian Hughes είναι μετρημένος, θυμίζοντας δάσκαλο σε ωδείο.
Το setlist της συναυλίας στη Φλωρεντία είχε τα κλασσικά "Lady Of Sharlott" και "Bonny Portmore" αλλά και τη διασκευή της στο Ιρλανδικό "The Wind That Shakes the Barley" από τον πρόσφατο δίσκο της με τον ομώνυμο τίτλο. Η εκτέλεση του "Bonny Swans" είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς ο Brian Hughes είχε ένα ούτι στερεωμένο σε μία βάση μπροστά του αλλά και την ηλεκτρική του κιθάρα στα χέρια. Οπότε, έπαιζε μία την κιθάρα και μία το ούτι για να κρατήσει το ρυθμό. Στην κορύφωση αυτοσχεδίαζαν εναλλάξ με την Caroline, σαν να κάνει διάλογο η κιθάρα με το τσέλο. Σε αρκετά τραγούδια για να είναι πιο γεμάτος ο ήχος η κιθάρα έστρωνε ένα ηχητικό χαλί στο οποίο πάταγε πάνω η Loreena και η Caroline Lavelle με το τσέλο της ή με το μπαντονεόν.
Η Loreena υποσχέθηκε στο κοινό έναν καινούριο δίσκο μέσα στην άνοιξη του 2018, απ' τον οποίο μας έδωσε μια γεύση με το "Morrison's Jig". Οι ξεκοκκαλισμένες εκτελέσεις των "All Souls Night" και "Mummer's dance" διατηρούσαν το παγανιστικό στοιχείο τους παρόλο που δεν είχαν τις διαστάσεις που δίνει μία πολυμελής μπάντα. Οι εικόνες που είχε η μουσικοσυνθέτης ως επιβάτης του Υπερσιβηρικού διαβάζοντας την «Κόλαση του Δάντη» ξεπρόβαλαν στο "Dante's Prayer", ενώ το μυστηριακό "The Old Ways" που ακολούθησε ενθουσίασε τους παρευρισκόμενους.
Αν και η μουσική της έχει σαν βάση το Κέλτικο στοιχείο, πολλές συνθέσεις της είναι εμπλουτισμένες με μεσογειακά και ανατολίτικα στοιχεία. Επίσης, έχει μελοποιήσει ποιήματα όπως το "Stolen Child" που είχε συμπεριληφθεί στο βασικό κορμό του setlist. Είναι εντυπωσιακό ότι παρά την ηλικία της η φωνή της διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση. Έχει γίνει λίγο πιο χαμηλή σε έκταση αλλά παράλληλα πιο ζεστή. Έτσι το "Dark Night of The Soul", στο οποίο συμμετείχε στα δεύτερα φωνητικά η Lavelle, ήταν πιο έντονο και λυρικό.
Η παράδοση των Κελτών ήταν προφορική και τα στοιχεία που υπάρχουν είναι νεότερα χρονολογικά, περίπου στο 200 μ.Χ. Η Loreena μπορεί να μη συνεχίζει την προφορική αυτή παράδοση, καθώς οι εποχές είναι εντελώς διαφορετικές. Όμως για δύο ώρες κάθε βράδυ γίνεται οδηγός των θεατών σε ένα ταξίδι από τον Καναδά και την Ιρλανδία ως το δρόμο του Μεταξιού, ακολουθώντας τις περιπλανήσεις των Κελτών.
Όταν περιοδεύει με μεγάλη κομπανία οι συνθέσεις της βάφονται με πιο βαθιά χρώματα. Η λιτή ενορχήστρωση των τραγουδιών, ωστόσο, έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορετική επικοινωνία μεταξύ των επί σκηνής μουσικών καθώς είναι πιο εκτεθειμένοι στον θεατή. Στις ζωντανές εμφανίσεις της Καναδής τραγουδοποιού βιώνεις τα πρωτόγονα συναισθήματα εσωτερικής αναζήτησης που προκαλεί η μουσική της, το απροσδόκητο χιούμορ της αλλά και τους χαρισματικούς μουσικούς που την πλαισιώνουν.
[Οι φωτογραφίες του άρθρου ανήκουν στον Ξενοφώντα Καράμπαλη και το Mix Grill]